Να εκπαιδευτούμε στη διαρκή μιζέρια

Αν είναι δυνατόν! Για δύο ωρίτσες παραπάνω, σε ένα σχολείο της συστηματικής διάλυσης δομών και συνειδήσεων, ποικιλόμορφων ταξικών φραγμών, μαζικής διαρροής και απόρριψης των μαθητών, λόγω εκτεταμένης φτώχειας, και μιας εχθρικής εκπαιδευτικής πολιτικής, με απανωτές εξετάσεις, σε ένα σχολείο όπου λιποθυμούν μικρά παιδιά από την πείνα, σε παγωμένες αίθουσες και με ανύπαρκτες υποδομές…
Για δύο ωρίτσες παραπάνω που, μαζί με το κύμα των συγχωνεύσεων και καταργήσεων σχολικών μονάδων, το στοίβαγμα του μαθητικού πληθυσμού σε 30άρια τμήματα, την αξιολόγηση-συμμόρφωση με τις υποδείξεις των κρατούντων, τον κατακερματισμό της εκπαίδευσης και το «νέο σχολείο», μεθοδεύουν μαζικές απολύσεις στην εκπαίδευση… 
Για δύο ωρίτσες παραπάνω, σε ένα εργασιακό περιβάλλον εργασιακής ανασφάλειας, υποταγής και εξαθλίωσης του δάσκαλου και του καθηγητή. Άκουσον άκουσον, η «κάστα» των εκπαιδευτικών (ξέρει από κάστες η κεφαλαιοκρατική αριστοκρατία) αρνείται να βάλει πλάτη στη «διάσωση της χώρας» που επιχειρεί μια κυβέρνηση φτωχοποίησης της κοινωνίας, για χάρη των συμφερόντων της πλουτοκρατίας.
Αυτή, λοιπόν, η «κάστα», όπως και όλη η «κάστα» των δημοσίων υπαλλήλων, σύμφωνα με την γκεμπελική αρχή ενοχοποίησης του «εχθρού λαού», απαιτεί να εξαιρεθεί από τη βαρβαρότητα, κι ας τη βιώνει στο πετσί της εδώ και 4 χρόνια, μαζί με την υπόλοιπη κοινωνία. Με μείωση του ετήσιου εισοδήματος κατά 40% έως 50%, με αύξηση των απλήρωτων υπερωριών, με απειλές για δυσμενή μετάθεση, διαθεσιμότητα και απόλυση, αν δεν συμμορφωθεί με τις εντολές τις τρόικας και της κυβέρνησης. Με συκοφαντικές εκστρατείες, όπου «μαζί τα φάγαμε, μαζί τεμπελιάζαμε» και άλλες βολές για την αμοιβή και το χρόνο εργασίας των «τεμπέληδων» δημόσιων υπαλλήλων και εκπαιδευτικών.  Τώρα,  «το πάρτι τέλος», λένε. Για να αρχίζει το πραγματικό «πάρτι» ασυδοσίας του κεφαλαίου. Από κοντά και οι «επιστρατεύσεις και τα φύλλα πορείας» που θα μεταθέτουν τον εκπαιδευτικό σε όλη την επικράτεια, αδιαφορώντας για την οικογενειακή και προσωπική ζωή του.
Αν είναι δυνατόν! Για όλα αυτά, και για πολλά ακόμη, οι εκπαιδευτικοί απειλούν την κοινωνία (δηλαδή την κυβέρνηση που διάλεξε τον τόπο και τον χρόνο της επίθεσης), με απεργία στις πανελλαδικές εξετάσεις, οι οποίες, βεβαίως, αργά ή γρήγορα θα γίνουν, χωρίς να λύσουν απολύτως κανένα πρόβλημα μιας κοινωνίας που καταρρέει.
Τους απειλούμε, λοιπόν. Μαζί με τους εκπαιδευτικούς και όλοι οι εργαζόμενοι και άνεργοι που αντιστέκονται, αντί να  βάλουν πλάτη στη διάλυση κάθε κατάκτησης στη παιδεία, στην υγεία και εργασία. Τους απειλούμε, αντί να αποδεχτούμε την εξόντωσή μας, «όπως απαιτούν οι καιροί!». Ονομάζουν την κατεδάφιση δικαιωμάτων «μονόδρομο για καλύτερες μέρες». Ενώ ισχύουν στο ακέραιο τα λόγια του Μπρεχτ (κι ας μην ειπώθηκαν ειδικά για τον Σαμαρά και την τρικομματική κυβέρνησή ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ): Χορτάτοι οι ίδιοι, μιλάνε στους πεινασμένους για τις καλύτερες μέρες που θα έρθουν».
Η εκπαίδευση απαιτεί την υποταγή των εκπαιδευτικών στη διαιώνιση της καπιταλιστικής μιζέριας , αλλά και όλων των εργαζομένων στις απαιτήσεις που ορίζουν οι «νέες» σχέσεις κυριαρχίας του κεφαλαίου. Να εκπαιδευτούν στη βαρβαρότητα όχι μονάχα οι μαθητές, αλλά και οι εκπαιδευτικοί, οι γονείς, συνολικά η κοινωνία. Η εποχή της ιμπεριαλιστικής-καπιταλιστικής κρίσης  απαιτεί ένα πιο ταξικό εκπαιδευτικό σύστημα, ένα πιο ταξικό σύστημα υγείας, σε ένα πιο ταξικό και βάρβαρο περιβάλλον εκμετάλλευσης και καταπίεσης. Γι’ αυτό, η «διέξοδος» από την κρίση είναι η έφοδος σε όλες τις κοινωνικές κατακτήσεις του παρελθόντος, ώστε να λειτουργήσει η «πραγματική οικονομία» του κεφαλαίου.  
Δεν λείπουν, βεβαίως, οι αντιφάσεις σε αυτή τη διαδικασία. Γιατί υπάρχει πάντα ο κίνδυνος να διδαχτούμε κάτι παραπάνω από το επιτρεπτό. Να μάθουμε κάτι παραπάνω από όσα ορίζει το μεταρρυθμιστικό αναλυτικό πρόγραμμα «εξυγίανσης, σταθερότητας και ανάπτυξης» των ΔΝΤ-ΕΕ-Κυβέρνησης. Ευτυχώς, υπάρχει και το «μεγάλο σχολείο» της ζωής, που καταρρίπτει τα ψέματα και μυθεύματα της κυβέρνησης και των μέσων παραπληροφόρησης.
Αυτό που προβάλλεται σαν θεραπεία για την κρίση από την ΕΕ, και κυρίως από τον γερμανικό ιμπεριαλισμό (θεραπεία που αποδέχεται πλήρως η «ασθενής» ελληνική κεφαλαιοκρατία), είναι η βάσει σχεδίου, αυστηρή λιτότητα και εκτίναξη της ανεργίας, η διάλυση των δικαιωμάτων, η αλλαγή των εργασιακών σχέσεων υπέρ του κεφαλαίου. Γίνονται τάχα για την αποπληρωμή του χρέους, την καταπολέμηση των ελλειμμάτων, την αύξηση της ανταγωνιστικότητας, την επανεκκίνηση της οικονομίας που θα φέρουν «καλύτερες μέρες».
Ο στραγγαλισμός αφορά, βεβαίως, μόνο τα εργασιακά εισοδήματα και δικαιώματα, ενώ τα κέρδη του κεφαλαίου όχι μόνο μένουν άθικτα αλλά πολλαπλασιάζονται. 
Ωστόσο, ενώ η Δεξιά ορκίζεται για την ορθότητα της συνταγής (σκληρή λιτότητα, ιδιωτικοποιήσεις, ξένες επενδύσεις) για την επίτευξη των στόχων (αποπληρωμή χρεών, μείωση ελλειμμάτων, ανταγωνιστικότητα, ανάκαμψη και ανάπτυξη), η… ομπαμική Αριστερά που μας προέκυψε τελευταία, ενώ δεν αμφισβητεί την ορθότητα των στόχων (χρέος, ελλείμματα, ανταγωνιστικότητα κ.λπ), διαφωνεί μονάχα με τη διαδρομή που πρέπει να ακολουθηθεί (όχι λιτότητα, όχι ξεπουλήματα κ.λπ).
Λόγω κρίσης, λοιπόν, μας προέκυψε ένας «άλλος» ιμπεριαλιστικός-καπιταλιστικός κόσμος από αυτόν που ξέραμε έως τώρα. Ενας ιμπεριαλισμός-καπιταλισμός που θέλει οικονομική και κοινωνική ανάπτυξη για όλους, ανταγωνιστικότητα για όλους, το δίκαιο, να αποπληρώνονται τα χρέη κ.λπ. Με τη διαδρομή μπορεί κανείς να διαφωνεί, όχι με τους στόχους! Αν ποτέ υπήρξε ένας καπιταλισμός της μέγιστης εκμετάλλευσης για την απόσπαση του μέγιστου κέρδους, ένας ιμπεριαλισμός της ανταγωνιστικότητας που οδηγεί στον πόλεμο (οικονομικό, πραγματικό), αυτός, για την αριστερά των «ρεαλιστικών στόχων», υπήρχε «προ μνημονίων και κρίσης», αν υπήρξε ποτέ.  Ενώ συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο: Όξυνση όλων τον «παραδοσιακών» ιμπεριαλιστικών-καπιταλιστικών επιδιώξεων και στόχων. Στην παιδεία, στην υγεία και στην εργασία, όπου «όλοι πρέπει να συμβάλλουμε» με περισσότερη δουλεία, λιγότερη αμοιβή και καθόλου δικαιώματα.
Πράγματι, μπροστά στη διάσωση του πολιτικού και οικονομικού συστήματος που θέλει δουλειά χωρίς αμοιβή και δικαιώματα, εκπαίδευση και υγεία φθηνή και βολική για το σύστημα αλλά ακριβή έως ανύπαρκτη για το λαό, τι είναι οι δυο ώρες παραπάνω δουλειά (και) στους εκπαιδευτικούς;