Οι εκπαιδευτικοί και όλος ο λαός χρωστάμε στο σύστημα πολλές αναμετρήσεις!

Μέσα στο ζήτημα της απεργίας των εκπαιδευτικών που δεν έγινε, της αναμέτρησης που απειλήθηκε αλλά δεν ξεκίνησε, υπάρχουν πολλά και διάφορα. Το πραξικόπημα των κυρίαρχων δυνάμεων και η πίκρα του κόσμου. Συνδικαλιστικά κόλπα και τερτίπια, λεονταρισμοί μαζί με εκκλήσεις, κατασκευές, φόβοι, ξόρκια. Από την εβδομάδα πριν το Πάσχα ως τη… Μεγάλη Τετάρτη της 15/5, ένα πλήθος χειρισμών, μικροϋπολογισμών, απειλών και θεωριών ξετυλίγονται στον αντίποδα ενός μαζικού ΟΧΙ, μιας αγωνιστικής ελπίδας που άρχισε να βγαίνει στην επιφάνεια και να αναζητά θέση και έκφραση στο ταξικό πολιτικό πεδίο. Βουβά σε όλο το πρώτο διάστημα, εκκωφαντικά και άγρια –για τα μέτρα των καιρών- στις γενικές συνελεύσεις στις 14/5. Είναι όλα αυτά σημάδια των καιρών, μηνύματα των αναμετρήσεων που χρωστάμε και θα έρθουν.
Ωστόσο, από όλα αυτά τα στιγμιότυπα, τις κρίσεις και τις εκτιμήσεις για πτυχές και πλευρές των γεγονότων και των στάσεων των δυνάμεων, τρία είναι τα βασικά πολιτικά ζητήματα που είναι ανάγκη να κρατήσουμε και να αναδείξουμε ως παρακαταθήκες και βασικά συμπεράσματα, όχι μόνο για τους εκπαιδευτικούς. Αλλά συνολικά για το λαό και τη νεολαία, για την υπόθεση του κινήματος, της αντίστασης και της πάλης. Μέσα σ΄αυτά τα τρία ζητήματα βρίσκονται και τα επιχειρήματα που δείχνουν και εξηγούν γιατί το ζήτημα της απεργίας των εκπαιδευτικών δεν ήταν «ζήτημα των εκπαιδευτικών», παρ’ όλο που αναμφίβολα ο αγώνας που χρειαζόταν και μπορούσε να γίνει αυτούς θα είχε σαν κορμό. Αλλά ήταν –και είναι- ζήτημα ευρύτερης σημασίας, που αφορά με πολλούς τρόπους όλο το λαό και συνολικά το λαϊκό κίνημα. Ας δούμε λοιπόν τα τρία αυτά ζητήματα.

1. Κεντρική αντιπαράθεση – Η θέση του συστήματος
Η γραμμή του συστήματος και της κυβέρνησής του ήταν από την πρώτη στιγμή ξεκάθαρη. Οι κάθε είδους μηχανισμοί του και όλες οι δυνάμεις του απέναντι στο ενδεχόμενο του αγώνα διακήρυξαν σε όλους τους τόνους, με κάθε δυνατή συκοφαντία και λάσπη, αλλά και έμπρακτα (επιστράτευση), πως ο αγώνας δεν είναι επιτρεπτός! Χρησιμοποιήθηκε στο έπακρο το πρόσχημα των εξετάσεων, η αντιδραστικότητα συναγωνίστηκε τη γελοιότητα (απειλούνταν, λέει, η «ψυχική υγεία» των παιδιών από την πραγματοποίηση της απεργίας) καθώς το μαύρο μέτωπο συνασπιζόταν για να απαγορεύσει και να καταστείλει τον ξεσηκωμό. Οι λόγοι αυτού του αντιδραστικού συναγερμού βρίσκονται στο περιεχόμενο που αντικειμενικά είχε ο αγώνας και ταυτόχρονα στη φάση και την κατάσταση που βρίσκεται το ίδιο το σύστημα πολιτικά απέναντι στο λαό.
Το περιεχόμενο του αγώνα αφορούσε και αφορά –ανεξάρτητα από το πώς ονοματίζεται συνδικαλιστικά από τις διάφορες δυνάμεις- δύο κεφαλαιώδη ζητήματα της επίθεσης τους συστήματος: τις εργασιακές σχέσεις και το ζήτημα των κοινωνικών αλλά και δημοκρατικών δικαιωμάτων του λαού, όπως αυτά εκφράζονται στη διεκδίκηση για δημόσιο και δωρεάν σχολείο. Η αντίσταση στην πολιτική της γενικευμένης ελαστικοποίησης-εξαθλίωσης των εργαζομένων και στον κοινωνικό μεσαίωνα, και μάλιστα σε πανελλαδική κλίμακα και με όρους εμπλοκής σημαντικών λαϊκών τμημάτων, ήταν και είναι για το σύστημα αιτία άγριου ταξικού πολέμου! Ακόμη περισσότερο που μια τέτοια αντίσταση ήταν και είναι ενδεχόμενο να τροφοδοτήσει και να πυροδοτήσει κύματα ξεσηκωμού στη νεολαία ενάντια στην πολιτική των ταξικών φραγμών στην εκπαίδευση, ενάντια στη πολιτική κατάργησης των ελευθεριών σε σχολεία και ΑΕΙ-ΤΕΙ.
Αυτοί ήταν οι κίνδυνοι με τους οποίους το ξεδίπλωμα του αγώνα απειλούσε την πολιτική του συστήματος σε μια κατάσταση που ο λαός βρίσκεται απέναντί του εξαθλιωμένος και άνεργος. Σε μια κατάσταση που η πολιτική-κυβερνητική σταθερότητα κρέμεται στις κλωστές των κυβερνητικών κατασκευών περί «ανάπτυξης από το 2014», ενώ πίσω από τη βιτρίνα οξύνονται τα αδιέξοδα διαχείρισης της επίθεσης, η κρίση και οι ανταγωνισμοί. Το σύστημα λοιπόν έδειξε και ήταν αποφασισμένο να αναμετρηθεί γιατί είχε επίγνωση της αξίας, της σημασίας, των προβλημάτων που θα του έβαζε αυτός ο αγώνας. Στην ίδια βάση, δεν είχε ούτε την επιλογή «να δώσει κάτι» στις δικές του συνδικαλιστικές ηγεσίες ώστε ο αγώνας να μπλοκαριστεί «ομαλά» και όχι με καταστολή και πραξικόπημα. Αυτή ήταν και είναι η πολιτική θέση του συστήματος και τελικά πάνω απ’ όλα για την υπεράσπιση του ταξικού συσχετισμού που ως σήμερα έχει διαμορφώσει σε βάρος του λαού. Αλλά και, ακόμη περισσότερο, για την επιδείνωση αυτού του συσχετισμού.

2. Οι εκπαιδευτικοί και οι όροι τους
Απέναντι σε αυτή τη θέση του συστήματος βρέθηκαν και τέθηκαν οι εκπαιδευτικοί. Που τόσα χρόνια (όπως και όλος ο λαός, σύμφωνα με την αγαπημένη θεωρία της υποταγμένης Αριστεράς, των αναρχικών, των αυτόνομων, κ.ο.κ.) «σιωπούσαν» και «δεν καταλάβαιναν». Στην πραγματικότητα αντιμετώπιζαν την καθίζηση που τους επέβαλλε η φερόμενη ως «συνδικαλιστική τους ηγεσία», αλλά όχι μόνο αυτή. Εδώ και πολλά χρόνια έχουν γεμίσει τα σχολεία με τις θεωρίες της συνδιαχείρισης, της συνδιοίκησης, με προτάσεις και μοντέλα για «άλλα σχολεία», με οτιδήποτε θολώνει, διαστρέφει, διαγράφει την ανάγκη της μαζικής πάλης και αντιπαράθεσης με το σύστημα. Και τα τελευταία χρόνια που η κατάσταση προχώρησε στο… απροχώρητο, αντί να παραμεριστούν, ενισχύθηκαν οι θεωρίες του «εναλλακτικού», του «προειδοποιητικού», του «άλλου αγώνα». Δηλαδή του μη αγώνα. Όλα αυτά άνωθεν. Από τα επιτελεία της Αριστεράς ήρθαν στο στόμα των εκπαιδευτικών.
Όμως, σε αυτή τη συγκυρία με τη νέα κλιμάκωση της επίθεσης που τόσα και τόσα έχει ήδη συσσωρεύσει, έγινε η απροσδόκητη για πολλούς έκρηξη. Παρ’ όλο που τα σχολεία ήταν κλειστά και άρα δεν υπήρχε δυνατότητα ζύμωσης και προετοιμασίας, οι καθηγητές και καθηγήτριες που βρέθηκαν για δύο εβδομάδες απέναντι στα τηλεοπτικά διαγγέλματα της επιστράτευσης και τις θλιβερές πιρουέτες και προκαταβολικές αναδιπλώσεις της συνδικαλιστικής ηγεσίας κατάφεραν μέσα σε δύο μέρες (13-14/5) να πουν ένα μεγάλο και μαζικό ΟΧΙ. Στην επίθεση και στην επιστράτευση. Και ένα πολύ μαζικό ΝΑΙ. Στην απεργία και στον αγώνα.
Πάλι όμως «δεν καταλάβαιναν»! Πάλι δεν είχαν το νου να μετρήσουν σωστά «τους όρους και τις προϋποθέσεις» που απαιτούνταν για να παλέψουν. Ίσως πραγματικά να μην είχαν καταλάβει:

• Πως οι εισηγούμενες την απεργία δυνάμεις της ΟΛΜΕ δεν είχαν και δεν έχουν καταλάβει (και ούτε θέλουν να καταλάβουν) πως η απεργία δεν είναι κόλπο! Πως η κυβέρνηση και το σύστημα δεν θα καμφθεί έστω σε πλευρές της πολιτικής του με «διακηρύξεις αγώνα», αλλά με πραγματικό αγώνα.
• Πως οι εισηγούμενες την απεργία δυνάμεις της ΟΛΜΕ στην «καλύτερη» περίπτωση ήθελαν την έγκριση του… συστήματος (μέσω ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ) για να κάνουν έναν αγώνα που έβαζε σοβαρά και σημαντικά προβλήματα στο σύστημα!

Μπορούσε όμως να γίνει αυτός ο αγώνας; Η ερώτηση –που μπορεί να τίθεται και καλοπροαίρετα από πολλούς- πήρε την πρώτη της θετική απάντηση από τα μεγέθη και τις αποφάσεις των γενικών συνελεύσεων της 14/5. Ας μην ξεχνάμε ότι αυτές έγιναν με ιδιαίτερα αρνητικούς γενικούς και ειδικούς όρους και όμως ξεπέρασαν κάθε αγωνιστική προσδοκία. Αυτό δείχνει ένα βάθος οργής, αποφασιστικότητα, δύναμη που υπήρχε και υπάρχει στους εκπαιδευτικούς. Αυτή ήταν και είναι και η βασική προϋπόθεση για να ξεκινήσει ο αγώνας, σε αυτή θα στηριζόταν και η τροφοδότησή του απέναντι στην αγριότητα που αναμφίβολα θα αντιμετώπιζε από το σύστημα. Δίπλα σε αυτήν την προϋπόθεση πρέπει να μπει και η παράμετρος του λαού και της στάσης που θα διαμόρφωνε απέναντι σε έναν ξεσηκωμό των εκπαιδευτικών.
Στο ζήτημα αυτό είναι και πάλι η πολιτική θέση απαξίωσης του λαού που έχουν μια σειρά δυνάμεις που καθορίζει και παράγει την «εκτίμησή» τους ότι δεν θα πλαισίωνε τον ξεσηκωμό. Είναι οι ίδιες που μετράνε το σύστημα ως «παντοδύναμο», ικανό να διατάσσει ολόκληρη την κοινωνία με τα τηλεοπτικά και άλλα διαγγέλματά του. Το σύστημα ήταν και είναι αποφασισμένο, αλλά όχι παντοδύναμο! Και τελικά η μάζα των εκπαιδευτικών –οπωσδήποτε ένα σημαντικό τμήμα της- διαισθανόταν και αντιλαμβανόταν αυτό που οι συνδικαλιστικές και άλλες ηγεσίες ούτε που θα ήθελαν να το σκεφτούν: Στις δοσμένες συνθήκες ο αγώνας θα έχει κόστος, θυσίες και ρίσκο. Δεν υπάρχει όμως άλλος τρόπος να σηκώσουμε κεφάλι, να αλλάξουμε το συσχετισμό, να ανοίξουμε το δρόμο της πάλης και του κινήματος.

3. Η χρεοκοπία γραμμών και σχεδίων
Η ακατάπαυστη επίθεση και οι αγωνιστικές διαθέσεις των μαζών έβαλαν –και στην περίπτωση των εκπαιδευτικών- το ζήτημα της ταξικής πάλης και της συγκρότησης του κινήματος με τους όρους… της πραγματικότητας! Έχει ιδιαίτερη σημασία το ότι το ζήτημα τέθηκε στο συγκεκριμένο κλάδο και στο χώρο της εκπαίδευσης για δύο τουλάχιστον λόγους:

• Λόγω της μαζικότητας και της πανελλαδικής διάρθρωσής του σε σωματεία.
• Γιατί τόσο ο κλάδος των εκπαιδευτικών όσο και γενικά οι εκπαιδευτικοί χώροι αποτελούν «προνομιακό πεδίο» για τις κάθε είδους δυνάμεις που αναφέρονται στην Αριστερά.

Αναδεικνύεται λοιπόν ένα κρίσιμο ερώτημα: Πόσο συμβατά αποδείχτηκαν τα σχέδια και οι γραμμές των δυνάμεων που αναφέρονται στην Αριστερά και στο κίνημα με τους όρους που η πραγματικότητα έθεσε στο ζήτημα αυτού του αγώνα; Πόσο αυτά τα σχέδια και οι πολιτικές γραμμές-αντιλήψεις που κυριαρχούν στις δυνάμεις της Αριστεράς είχαν και έχουν στο λογαριασμό τη στήριξη-ανάδειξη και το ξεδίπλωμα των αγωνιστικών διαθέσεων των μαζών στον παρόντα ταξικό συσχετισμό; Και πόσο θεωρούν ότι αυτός ακριβώς είναι και ο βασικός και αδιαπραγμάτευτος όρος για να μετατοπιστεί ο σημερινός συσχετισμός, για να ανοίξει ο δρόμος τους λαού;
Τα ερωτήματα αυτά απαντήθηκαν με πολύ συγκεκριμένο τρόπο στο ζήτημα του αγώνα των εκπαιδευτικών.

• Η γραμμή πλεύσης του ΣΥΡΙΖΑ προς την κυβέρνηση «κοινωνικής σωτηρίας» περιλαμβάνει τη συνεννόηση με τον ιμπεριαλισμό, το κεφάλαιο στη χώρα, συστημικές πολιτικές δυνάμεις. Ως εκ τούτου, δεν μπορεί να περιλαμβάνει τη στήριξη και τον ξεσηκωμό των από κάτω. Μπορεί να χρειάζεται «ψήφο πολιτικής διαμαρτυρίας» -και στις γενικές συνελεύσεις των εκπαιδευτικών- αλλά για κανένα λόγο δεν αντέχει ψήφο που εννοεί και θέλει αγώνα. Γιατί αυτόν τον αγώνα δεν τον ανέχεται το σύστημα στο οποίο έχει ήδη, αλλά διεκδικεί ακόμη πιο επίσημη θέση και ρόλο.
• Η γραμμή της λαϊκής συμμαχίας του ΚΚΕ αποκήρυξε από την πρώτη στιγμή το ενδεχόμενο να υπάρξει αυτός ο αγώνας. Διαμόρφωσε ως ΠΑΜΕ πρόταση και τακτική όχι για να κάνει αντιπολίτευση στην πλειοψηφία της ΟΛΜΕ, αλλά κυρίως για να οχυρωθεί, για να μην μπλέξει με την αγωνιστική διάθεση του κόσμου. Αυτό υπηρετούσε το εύρημα της «48ωρης σφυγμομέτρησης» που πρότεινε εν μέσω επιστράτευσης! Την ίδια οχύρωση ενίσχυσαν οι καταγγελίες για «απεργία χωρίς συμμαχίες, χωρίς σχέδιο, χωρίς προοπτική», που στρέφονταν ενάντια στην αγωνιστική διάθεση του κόσμου. Αλήθεια, γιατί δεν είναι «σχέδιο» η ανατροπή της κυβερνητικής επίθεσης που απολύει 12.000 εκπαιδευτικούς και δεν είναι «προοπτική» ο ίδιος αγώνας μαζικά και μέσα στη φωτιά του να αλλάξει συνειδήσεις και συσχετισμούς; Από ποιον και τι εγγυήσεις θέλει η ηγεσία του ΚΚΕ για να στηρίξει έναν τέτοιον αγώνα; Πού και πώς συγκροτείται κινηματικά και πολιτικά η συμπόρευση και η σύνδεση λαϊκών στρωμάτων, αν όχι στον αγώνα που εκφράζει δικαιώματα και συμφέροντα της λαϊκής πλειοψηφίας;
• Ανάλογα ζητήματα μπορούν να τεθούν για τις δυνάμεις που έχουν έτοιμα τα «μεταβατικά προγράμματα», που «διαγράφουν το χρέος» και «εθνικοποιούν» τα πάντα, αλλά βρέθηκαν με αυταπάτες και μάταιες ελπίδες στήριξης από τις καθεστωτικές δυνάμεις και χωρίς ενιαία και κεντρική θέση υπεράσπισης σπασίματος της επιστράτευσης . Ας αναρωτηθούν όσοι ακόμη από το πολιτικό δυναμικό των Παρεμβάσεων θέλουν να σκέφτονται έξω από το δόγμα των «κυβερνητικών λύσεων». Ποιοι είναι σήμερα οι όροι του κινήματος και ποια ζητήματα χρειάζεται να αντιμετωπίσει;

Πρόγραμμα αντιστάσεων και αγώνων
Αυτά τα τρία βασικά και αλληλένδετα ζητήματα θεωρούμε ότι αναδείχθηκαν από την αναμέτρηση που δεν έγινε, αλλά που ωστόσο έδειξε ένα ρήγμα όχι μόνο ανάμεσα στους πάνω και στους κάτω αλλά και ανάμεσα στους εργαζόμενους και αυτούς που –υποτίθεται ότι- τους εκπροσωπούν ή, ακόμα περισσότερο, έχουν αναλάβει την ευθύνη της οργάνωσης και της καθοδήγησης της πάλης τους σε συνδικαλιστικό και πολιτικό επίπεδο. Είναι και αυτό λοιπόν στο λογαριασμό και η ζωή επίμονα το βάζει και το ξαναβάζει! Ο λαός και η νεολαία δεν έχουν «έτοιμα» και συγκροτημένα τα συλλογικά τους όργανα και δυνάμεις –συνδικαλιστικές και πολιτικές- που χρειάζονται στην πάλη τους με το σύστημα. Θα τα κατακτήσουν, θα τα διαμορφώσουν, θα τα αναδείξουν. Με τη μαζική τους πάλη και μέσα από τους αγώνες τους για ψωμί, δουλειά, ελευθερία, ανεξαρτησία. Δεν γίνεται αλλιώς, τα όργανα και οι δυνάμεις της ταξικής πάλης μέσα σε αυτήν συγκροτούνται και σφυρηλατούνται. Για αυτό οι εκπαιδευτικοί και όλος ο λαός πρέπει να επιμείνουν ακόμα πιο πολύ, απαιτώντας, παλεύοντας, διαμορφώνοντας στην πράξη «προγράμματα» μαζικών αντιστάσεων και αγώνων!