Με φόντο την άγρια επίθεση του καπιταλιστικού – ιμπεριαλιστικού συστήματος, την κατάσταση στους εργασιακούς χώρους και την αναγκαιότητα οργανωμένης παρέμβασης, αναπτύχθηκε μία πλούσια και ενδιαφέρουσα συζήτηση.
Στο επίκεντρο της κουβέντας μπήκαν οι αγωνίες των εργαζομένων που βλέπουν τις κατακτήσεις να ισοπεδώνονται και τα δικαιώματα τους να αμφισβητούνται, οι καθημερινοί εκβιασμοί και η εργοδοτική τρομοκρατία στους χώρους δουλειάς, το χτύπημα των συνδικαλιστικών ελευθεριών, τα αδιέξοδα που αντιμετωπίζουν οι εκατοντάδες χιλιάδες ανέργων.
Ανταλλάξαμε απόψεις για την εμπλοκή μας στις πολλαπλές αντιστάσεις, μικρότερες ή μεγαλύτερες, που εκδηλώνονται σε χώρους δουλειάς, χωρίς την παραμικρή στήριξη (ή ακόμα και την υπονόμευση από τις συνδικαλιστικές ηγεσίες), το μερτικό μας στην αναζήτηση της συλλογικής δράσης και στη συζήτηση που έχει με έντονο τρόπο ανοίξει γύρω από την κατάσταση και την προοπτική του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος.
Υπήρξαν πολλές και αξιόλογες τοποθετήσεις, που δεν μπορούν να καταγραφούν σ’ αυτό το σημείωμα, αλλά χρειάζεται να τύχουν μελέτης και αξιοποίησης. Αναγκαστικά αναφερόμαστε μόνο σε μερικές απ αυτές.
Χαρακτηριστική ήταν η παρέμβαση σ. νέων εργαζόμενων, που αναφέρθηκαν στις «νέες» μορφές σύγχρονης δουλείας (πεντάμηνα προγράμματα κοινωφελούς εργασίας ΚΟΧ, περιστασιακή εργασία, ανασφάλιστη εργασία κλπ) και στην ανάγκη να συγκροτηθούν εργαλεία παρέμβασης στο χώρο των νέων ανέργων-εργαζόμενων.
Η εμπειρία από την παρέμβαση στην απεργία των χαλυβουργών και των εργολαβικών του ΑΠΘ ανέδειξε την ανάγκη της ταξικής αλληλεγγύης και της ανασυγκρότησης του εργατικού κινήματος. Ταυτόχρονα, μας βάζει, με επιτακτικό τρόπο, ότι πρέπει να αναζητούμε την μόνιμη, σταθερή παρουσία στους χώρους που ξεσπούν οι εργατικοί αγώνες και αναδεικνύεται η απαίτηση των καιρών «να συγκροτηθεί η εργατική τάξη σαν τάξη για τον εαυτό της».
Η δουλειά σε μεγάλες επιχειρήσεις οφείλει να πατάει σε πολύ καλή ανάλυση του χώρου και προετοιμασία των αιτημάτων –στόχων πάλης για την παρέμβαση του ταξικού εργατικού κινήματος. Η παρουσίαση τέτοιων περιπτώσεων αποτέλεσε σημαντική στιγμή για τη σύσκεψη.
Η αναφορά στις κινητοποιήσεις των εργαζόμενων των ΟΤΑ (φθινόπωρο 2012), η αποτίμηση τους (υπήρξε ιδιαίτερο κείμενο) και οι εμπειρίες μας, βοήθησαν στην κατανόηση του χαρακτήρα των εργατικών αγώνων στην εποχή των μνημονίων.
Ο σημαντικός ρόλος της μάχης για συλλογικές συμβάσεις εργασίας, ο αγώνας για να αποτραπούν οι απολύσεις στο δημόσιο, οι μετανάστες, η οργάνωση των εργαζομένων στους χώρους δουλειάς, η αντιπαράθεση με το ρεφορμισμό και με λαθεμένες λογικές και αιτήματα, ήταν ζητήματα που τέθηκαν στη σύσκεψη.
Ο προβληματισμός που κατατέθηκε για «το κίνημα των ανέργων», τους στόχους, τον προσανατολισμό του και τις δομές του, αντανακλά την ανάγκη να δώσουμε τη μάχη με ταξικούς όρους κι όχι φιλανθρωπίας ή διαχείρισης της φτώχειας.
Η χρονική συγκυρία που γινόταν η σύσκεψη συνέπεσε με την απεργία των καθηγητών και την επιστράτευση που κήρυξε η κυβέρνηση.
Ιδιαίτερη, λοιπόν, ήταν η στιγμή που ανακοινώθηκε η απόφαση των σ. του εκπαιδευτικού χώρου να παλέψουν για την επιτυχία της απεργίας των καθηγητών ενάντια στην πολιτική της κυβέρνησης να διαλύσει το Δημόσιο Δωρεάν Σχολείο και να προτείνουν το σπάσιμο της επιστράτευσης με μαζικούς όρους και με οριζόντιο συντονισμό των ΕΛΜΕ, που θα το αποφάσιζαν. Όλοι καταλαβαίναμε τις δυσκολίες αλλά ταυτόχρονα όλοι συνειδητοποιούσαμε ότι ο δρόμος της αναμέτρησης και της σύγκρουσης είναι μονόδρομος και πρέπει να τον διαβούμε χωρίς ταλαντεύσεις και μισόλογα. Οι εξελίξεις των επόμενων ημερών επιβεβαίωσαν την πολιτική κατεύθυνση που επιλέξαμε.
Όπως γράφαμε και πριν την σύσκεψη, «έχουμε πλήρη επίγνωση ότι όλα αυτά τα ζητήματα δεν μπορούν να απαντηθούν, στο σύνολό τους, μέσα σε μια διήμερη διαδικασία. Πολλά από αυτά θα απαντηθούν μέσα στην ίδια την εξέλιξη της ταξικής πάλης. Ωστόσο, είναι κρίσιμο να τεθούν πιο στέρεα οι βάσεις της εργατικής δουλειάς μας την επόμενη περίοδο, οι στόχοι και οι κατευθύνσεις που πρέπει να αναδείξουμε. Να δημιουργηθούν καλύτεροι όροι για την οργάνωσή μας, ώστε να μπορεί να παρέμβει πιο αποφασιστικά και αποτελεσματικά στα μέτωπα που ξανοίγονται. Να συμβάλουμε συντεταγμένα στην ανάδειξη μετώπων και εστιών αντίστασης. Να αξιοποιήσουμε καλύτερα τα «εργαλεία» που διαθέτουμε, τα μετωπικά σχήματα στα οποία συμμετέχουμε».
Αυτές οι εκτιμήσεις επιβεβαιώθηκαν στη σύσκεψη και αποτελούν τον δικό μας δρόμο, για να οργανώσουμε την παρέμβαση μας, με πλήρη συναίσθηση των συνθηκών της περιόδου και με εμπιστοσύνη στις αστείρευτες δυνάμεις της εργατικής τάξης και του λαού μας.
