«ΚΡΙΤΙΚΗ» ΣΤΟ ΛΑΟ Η πολιτική τρομοκρατία του συστήματος.

Είναι γνωστό και αναμενόμενο πως οι κατηγορίες του συστήματος και των δυνάμεων του ενάντια στο λαό δεν έχουν τέλος. Δεν πρόκειται για ελληνική ιδιαιτερότητα, ούτε καν για σύμπτωμα της συγκυρίας, αν και είναι αλήθεια πως η ενοχοποίηση του λαού μας για την κατάσταση της χώρας στην περίοδο της κρίσης έφτασε σε πρωτόγνωρα ύψη. Ποιο χαρακτηριστικό ίσως και από την Παγκάλεια ρήση «μαζί τα φάγαμε» είναι το κοινό στοιχείο της «αυτοκριτικής» όλων των κυβερνητικών και συστημικών δυνάμεων: «όλα τα μέτρα που τώρα εφαρμόζουμε θα έπρεπε να τα είχαμε πάρει δεκαετίες πριν» μας λένε και μας ξαναλένε… οδυρόμενοι όλοι όσοι προωθούν και στηρίζουν τα μέτρα εξαθλίωσης του λαού και λεηλασίας της χώρας! Και ούτε λίγο ούτε πολύ καταγγέλλουν το λαό γιατί τις προηγούμενες δεκαετίες είχε όσο και όπως- κάποια δουλειά, κάποιο μισθό, κάποια σύνταξη και μπορούσε –όχι πάντα- να μην πεθάνει σαν «το σκυλί στ’ αμπέλι» όταν χρειαζόταν κάποια περίθαλψη ή νοσηλεία… Δηλαδή η «αυτοκριτική» του πολιτικού συστήματος συνίσταται στο ότι δεν ήταν αρκετά βάρβαρο τις προηγούμενες δεκαετίες και βέβαια γι’ αυτό φταίει ο λαός που δεν του επέτρεψε να είναι όσο βάρβαρο θα έπρεπε.. Είναι σαφές ότι πρόκειται για μια «αυτοκριτική», που έχει μοναδικό στόχο να επιβάλλει την υποταγή, μια «αυτοκριτική» που επιδιώκει να εμπεδώσει στις λαϊκές μάζες ότι από εδώ και μπρος, η πείνα, η ανεργία, η σύγχρονη δουλεία και η κοινωνική εξαθλίωση είναι ο αναγκαίος και γενικός νόμος.
Τίποτε ιστορικά πρωτότυπο για τις εκμεταλλευτικές κοινωνίες δεν υπάρχει σε αυτό το απύθμενο θράσος των σύγχρονων εκμεταλλευτών. Στην πραγματικότητα, σε τελική ανάλυση δεν πρόκειται για θράσος αλλά για (ταξική) θέση: Για να συνεχίσουμε να είμαστε πλουτοκράτες, για να συνεχίσουμε να μπορούμε να έχουμε αναμμένο το καλοριφέρ όλο το χρόνο στη βίλα της Μυκόνου-ώστε να μην έχει προβλήματα από την υγρασία- που την επισκεπτόμαστε 10 μέρες το χρόνο, εσείς πρέπει να μείνετε χωρίς θέρμανση και τα παιδιά σας να δηλητηριάζονται από τα μαγκάλια!
Με βάση αυτή την ταξική απαίτηση και θέση κατασκευάζονται κρίσιμες πολιτικές διαστροφές, που αν και τερατώδεις είναι αναγκαίες στο σύστημα για να είναι πάντα υπόλογος, κατηγορούμενος και φταίχτης ο λαός. Γιατί πάντα μόνο ο λαός και οι εργάτες μπορούν να αποτελούν, την πηγή άντλησης (περισσότερου) πλούτου, ακόμα μεγαλύτερης εκμετάλλευσης. Έτσι κυκλοφορούν ποτάμια έντυπων και ηλεκτρονικών αναλύσεων που με περισσή «διεισδυτικότητα» διαπιστώνουν λόγου χάρη πως ο λαός έπαιρνε σωρηδόν καταναλωτικά δάνεια την προηγούμενη περίοδο. Κατακεραυνώνουν λοιπόν τα άκριτα και λαίμαργα «καταναλωτικά ήθη» του λαού «εξ αιτίας» των οποίων οδηγηθήκαμε στην κρίση! Όπως επίσης κατακεραυνώνουν τον «άμυαλο» λαό που έχασε τις οικονομίες του στο Χρηματιστήριο, που ξεπάτωσε τις ελιές και τ’ αμπέλια του και έκοψε τα ψαροκάικα του για να τα κάνει νοικιαζόμενα δωμάτια (επειδή είναι «τεμπέλης» και θέλει το εύκολο κέρδος) κοκ. Είναι αναμφίβολα παραπάνω από εξοργιστικό οι οικογένειες που θησαυρίζουν από την αρπαχτή και την κλοπή του δημόσιου πλούτου, οι άνθρωποι που η γκαρνταρόμπα τους μιας σαιζόν στοιχίζει πολύ παραπάνω από όσο η ζωή μιας λαϊκής οικογένειας για μια δεκαετία, να απευθύνουν όλες αυτές τις κατηγορίες στην εργαζόμενη πλειοψηφία. Όμως –και πέρα από τη διαστρέβλωση της πραγματικότητας με την οποία επιχειρούν να εμφανίσουν πως ο λαός τα προηγούμενα χρόνια «έτρωγε με χρυσά κουτάλια»- σε όλα αυτά υπάρχει μια κρίσιμη αντιστροφή της πραγματικότητας, ένα θεμελιώδες ψέμα. Ήταν το ίδιο το σύστημα της εξάρτησης και του μεταπρατισμού που επέβαλλε την καταστροφή της αγροτικής παραγωγής και της αλιείας και ανακήρυξε τον τουρισμό σε «βαριά βιομηχανία», που οργάνωσε τη ληστεία των λαϊκών αποταμιεύσεων μέσω του Χρηματιστηρίου, που επέλεξε την πολιτική της πιστωτικής επέκτασης μέσω των Τραπεζών που έψαχναν νυχθημερόν δανειολήπτες, και όχι βέβαια ο λαός! Ήταν, και συνεχίζει εν μέσω κρίσης ακόμα πιο άγρια, ο εξαρτημένος ελληνικός καπιταλισμός που παραρτημοποίησε τη χώρα στα αμερικάνικα και ευρωπαϊκά μονοπώλια και διέλυσε την όποια παραγωγική βάση της στον πρωτογενή και βέβαια και στο δευτερογενή τομέα. Αυτές οι πολιτικές ξεκινούσαν από πάνω και από έξω, μορφοποιήθηκαν και επιβλήθηκαν βίαια από τα κόμματα του συστήματος στο λαό, ρήμαζαν και απομυζούσαν τη χώρα και το λαό και δοξάζονταν από όλους τους αναλυτές που τώρα κατακρίνουν το λαό γιατί… υπάχθηκε σε αυτές!
Θα ήταν γελοίο αν δεν ήταν ζήτημα ζωής για έναν ολόκληρο λαό και τη χώρα μας: Δεν έφταιξε ο Σημίτης, ο Καραμανλής, ο Αλογοσκούφης, ο Προβόπουλος, οι ποσοστώσεις της ΕΕ, οι τιμές στα λιπάσματα, το μητρώο αγροτών… Ούτε βέβαια οι Πρετεντέρηδες που ούρλιαζαν για την «Ελλάδα που κόπηκε στα δύο» όταν το 1996 ο Α. Παπανδρέου κατήγγειλε την «εξέγερση στη Θεσσαλικό κάμπο». Φταίει… ο κυρ-Κώστας που ξεπάτωσε τις 50 ελιές που είχε και χρεώθηκε με δάνειο για να φτιάξει 5 ενοικιαζόμενα-που ακόμα στην Τράπεζα τα χρωστάει… Κι ας ήταν και αυτά στο λογαριασμό της «ανάπτυξης» την οποία με έπαρση διατυμπάνιζε το πολιτικό και δημοσιογραφικό προσωπικό του συστήματος τα χρόνια της «ισχυρής Ελλάδας»…
«Παλιομοδίτικοι λαϊκισμοί» είναι όλα αυτά! Ναι! Αυτό λένε και το πιστεύουν οι 100 οικογένειες των σύγχρονων μεγαλοκοτσαμπάσηδων στη χώρα, μαζί με τους αυλικούς τους. (Οι ιμπεριαλιστές προστάτες τους που έχουν ιστορία αιώνων στη δουλοκτησία και την αποικιοκρατία μιλάνε μόνο με τα κανόνια τους) Και έχουν το «δίκιο» τους! Γιατί είναι «λαϊκισμός» να λες πως ο λαός πληρώνει ξανά και ξανά τα σπασμένα και τα αδιέξοδα του εξαρτημένου καπιταλισμού. Ότι φταίνε οι αφέντες και όχι οι δούλοι. Μιας και αυτό ένα μόνο πράγμα μπορεί να σημαίνει: Πως πρέπει να διωχτούν οι προστάτες, να ανατραπούν οι αφέντες και να γίνει ο λαός αφέντης στη χώρα του. Σιγά να μην μπορεί και να μην αξίζει η πλέμπα να ορίζει τη ζωή της!!! Αυτή είναι η πραγματική θέση και άποψη της ντόπιας πλουτοκρατίας, της κοινωνικής μειοψηφίας που λυμαίνεται το λαό και τη χώρα με τις πλάτες των ιμπεριαλιστών προστατών της.
Αυτή λοιπόν η επιχείρηση ενοχοποίησης ενός ολόκληρου λαού που αναδεικνύεται «υπεύθυνος» της κρίσης είτε γιατί πάλευε να επιβιώσει στο οικονομικό-κοινωνικό πλαίσιο που του επέβαλλε η άρχουσα τάξη, είτε γιατί διατηρούσε ενεργά στοιχειώδη του δικαιώματα, έχει τον προφανή σημερινό πολιτικό στόχο που και προηγούμενα αναφέραμε: Να επιβάλλει καθεστώς πολιτικής τρομοκρατίας τέτοιο ώστε να αποδεχτεί σήμερα και αύριο τα ακόμα μεγαλύτερα εγκλήματα που προωθούνται σε βάρος των δικαιωμάτων και της ζωής των εργατών και του λαού μας.
Ωστόσο αυτή συστημική πολιτική τρομοκρατία δεν είναι μόνη της. Έχει δίπλα της πολύτιμο συμπλήρωμα και συμπαραστάτη την «αριστερή κριτική» στο λαό που «σιωπά», που «αφομοιώνεται στις πελατειακές σχέσεις», που «δεν καταλαβαίνει». Αλλά επειδή το κεφάλαιο αυτό είναι μεγάλο και με σημαντικές πολιτικές διαστάσεις, θα χρειαστεί να επανέλθουμε.