Προβληματίζει η κάμψη της συμμετοχής του κόσμου σε μαζικές κινητοποιήσεις ενάντια στην λαίλαπα των αντιλαϊκών- αντεργατικών μέτρων που κλιμακώνεται χωρίς τέλος. Αναιμική η συγκέντρωση των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ στις 28/4 στο Σύνταγμα, την ημέρα που η βουλή ψήφιζε ακόμα ένα αντιλαϊκό έκτρωμα, το λεγόμενο «πολυνομοσχέδιο», μικρή και η συμμετοχή των εργαζόμενων στην πανεργατική απεργία της 1 Μάη, στις συγκεντρώσεις και τις πορείες. Τι συμβαίνει άραγε; Παραδόθηκε ο εργαζόμενος λαός στην βάρβαρη πολιτική της τρικομματικής κυβέρνησης και των ιμπεριαλιστών επικυρίαρχων; Περιμένει να έρθουν οι εκλογές και να αναθέσει στον ΣΥΡΙΖΑ την σωτηρία του; Μήπως βλέπει και αυτός, όπως ο Σαμαράς, ότι τα μέτρα αποδίδουν και έρχεται η ανάκαμψη και η ανάπτυξη;
Στα τρία χρόνια που συμπληρώθηκαν αυτές τις ημέρες από την «εκκίνηση» εφαρμογής των μνημονίων, ο λαός έδωσε πολλές και σημαντικές μάχες και με πολλούς τρόπους, απεργίες, συγκεντρώσεις και πορείες, καταλήψεις δημόσιων κτιρίων, με τις «πλατείες», με κλαδικές και επιχειρησιακές κινητοποιήσεις. Δεν κατάφερε να σταματήσει την επίθεση και το πετσόκομμα των δικαιωμάτων και των καταχτήσεών του. Η βάρβαρη πολιτική του κεφαλαίου και του αστικού πολιτικού προσωπικού δημιούργησε έναν πραγματικό εφιάλτη εκτεταμένης φτώχειας και εξαθλίωσης, ενίσχυσε παραπέρα τα δεσμά της εξάρτησης από τα ιμπεριαλιστικά κέντρα, οργάνωσε και κλιμάκωσε μία κολοσσιαία εκστρατεία τρομοκράτησης και καταστολής του «εχθρού λαού», επιβάλλοντας κλίμα φασιστικοποίησης στην πολιτική και δημόσια ζωή.
Η πάλη των εργαζομένων και όλου του λαού απονομιμοποίησε το αστικό πολιτικό σύστημα έτσι όπως ήταν διαμορφωμένο και έδωσε ισχυρά πλήγματα στους βασικούς πυλώνες του, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, αναγκάζοντας το σύστημα συνολικά σε ελιγμούς και επιστράτευση όλου του διαθέσιμου δυναμικού. Αυτές τις δυσκολίες αντανακλά και η συγκρότηση της τρικομματικής κυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ. Το σύστημα έχει ρίξει όλες του τις δυνάμεις στον πόλεμο ενάντια στα εργατικά-λαϊκά συμφέροντα, στην ίδια την ζωή των εργαζόμενων ανθρώπων. Γι΄αυτό εξαντλεί και τις τελευταίες του εφεδρείες, παίρνει στα σοβαρά τις όποιες αντιδράσεις του λαού και οργανώνει τους μηχανισμούς καταστολής του αλλά και τους μηχανισμούς προπαγάνδας, αποπροσανατολισμού και παραπληροφόρησης. Με λίγα λόγια, χρησιμοποιεί όλα του τα όπλα, γιατί έχει δώσει στην επίθεσή του στρατηγικό χαρακτήρα, για να ισοπεδώσει τον αντίπαλο και να μην του δώσει καμία ευκαιρία να σηκώσει κεφάλι.
Από την άλλη μεριά, του εργατικού-λαϊκού κινήματος, δεν υπάρχει παγιωμένη η αντίληψη για μία στρατηγικού χαρακτήρα αναμέτρηση. Ούτε καν η άποψη της μαζικής και παρατεταμένης αντιπαράθεσης με τις δυνάμεις του συστήματος. Κυριάρχησε και συνεχίζει να κυριαρχεί η ευκολία, η λογική της «μίας ριξιάς», η αποσυγκρότηση της οργανωμένης πάλης, η μικροκομματική σκοπιμότητα. Και για αυτό υπάρχουν σημαντικές και σοβαρές ευθύνες στις πολιτικές δυνάμεις της αριστεράς που παρεμβαίνουν και έχουν σημαντική επιρροή στο κίνημα.
Σε αντίθεση με τις αστικές πολιτικές δυνάμεις, που δεν διστάζουν να χρησιμοποιήσουν κάθε τρόπο και μέσο για να επιβάλλουν την πολιτική τους, οι πολιτικές δυνάμεις της αριστεράς, στην μεγάλη τους πλειοψηφία, έκαναν ό,τι ήταν δυνατόν, για να δυσκολέψουν την εργατική-λαϊκή πάλη. Και χωρίς ίχνος αυτοκριτικής, είναι όλοι ικανοποιημένοι από την πολιτική τους, μέχρι τα σήμερα, είτε γιατί είναι στα πρόθυρα ανάληψης κυβερνητικής διαχείρισης, είτε γιατί κράτησαν «καθαρό» τον πολιτικό τους χώρο, είτε γιατί κατόρθωσαν να μπουν στο «κάδρο» της πολιτικής ζωής. Σε αντίθεση με τις αστικές πολιτικές δυνάμεις που με διάφορους συνδυασμούς συγκρότησαν «μαύρο μέτωπο» απέναντι στον λαό, σε καμία φάση του κινήματος που αναπτύχθηκε από τον Μάιο του 2010 μέχρι τα σήμερα δεν τέθηκε ως καθήκον η συγκρότηση ενός πραγματικού ΜΕΤΩΠΟΥ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ, μαζικού και μαχητικού, που να δώσει ελπίδα και ορμή στην οργή και την αγανάκτηση του κόσμου. Αντίθετα, η πλειοψηφία των αριστερών πολιτικών δυνάμεων, εάν δεν «σνομπάρισε» λαϊκές κινητοποιήσεις, όπως οι «πλατείες», κρύφτηκε και μεταμφιέστηκε σε «αγανακτισμένο», επιδιώκοντας να πάει με το «ρεύμα». Εκεί αποκαλύφτηκαν και τα όριά της, αλλά και το κενό επαναστατικής αριστερής πολιτικής .
Η σημερινή κατάσταση στον λαό δεν είναι αίνιγμα, ούτε ψυχογράφημα. Έχει πολιτικές και κοινωνικές αιτίες που διαμορφώθηκαν τόσο τις περασμένες δεκαετίες αλλά σφραγίστηκαν δραματικά από τις εξελίξεις των τελευταίων τριών χρόνων της ολομέτωπης επίθεσης του συστήματος. Ο φόβος και η απόγνωση για το παρόν και το μέλλον λειτουργεί παραλυτικά και οδηγεί σε παραίτηση ακόμα και από την ίδια την ζωή, όπως εκφράζεται άλλωστε με το φαινόμενο των αυτοκτονιών. Οι συνεχείς ήττες, από το πέρασμα του ενός μετά το άλλο των αντιλαϊκών μέτρων, ενισχύει την ανεμπιστοσύνη στην συλλογική οργανωμένη λαϊκή πάλη και σπρώχνει στην αποσυγκρότηση του κινήματος.
Είναι φανερό ότι ο εργατικός-λαϊκός παράγοντας βρίσκεται στριμωγμένος τόσο από τους γενικότερους δυσμενείς πολιτικούς – κοινωνικούς συσχετισμούς, όσο και από τους συσχετισμούς στα πλαίσια του κινήματος. Η ανατροπή αυτών των συσχετισμών σε όφελος των λαϊκών δυνάμεων αποτελεί σήμερα κεντρικό πολιτικό ζήτημα που θα απαντηθεί στο πεδίο της πάλης και μέσα από την πάλη και την διεκδίκηση. Βασικός όρος η συγκρότηση όλων των υποκειμενικών δυνάμεων του κινήματος, πολιτικά, ιδεολογικά, οργανωτικά.
Η μεταβατική αυτή περίοδος θα διαρκέσει, θα έχει σημαντικές δυσκολίες, πισωγυρίσματα και απογοητεύσεις.
Για τις επαναστατικές και κομμουνιστικές πολιτικές δυνάμεις η ανάληψη ολοκληρωτικά αυτής της ευθύνης αποτελεί κρίσιμο ζήτημα ιστορικής σημασίας για την αλλαγή κατεύθυνσης του εργατικού-λαϊκού κινήματος.
Έχουμε καθήκον να ανατρέψουμε την κοινωνική εξάντληση του λαού μέσα από την οργάνωση, την αλληλεγγύη και την πάλη. Να βάλουμε την μάχιμη αριστερή πολιτική της ΛΑΪΚΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ στο τιμόνι της πάλης και να ανοίξουμε τον δρόμο του λαού για την συνολική απελευθέρωσή του από τα καπιταλιστικά και ιμπεριαλιστικά δεσμά. Όσο καθυστερεί η υλοποίηση αυτής της κατεύθυνσης, τόσο οι συσχετισμοί θα γίνονται δυσμενέστεροι και θα κυριαρχούν η απογοήτευση και η απελπισία, ενώ θα γίνονται όλο και πιο δύσκολοι οι όροι πολιτικής και συνδικαλιστικής συγκρότησης. Και τότε δεν θα έχει καμία αξία η κριτική και η αντιπαράθεση στα πλαίσια της αριστεράς για το ποιος έχει την κύρια ευθύνη που φτάσαμε μέχρι εδώ, γιατί θα καλύπτεται από την σύγχρονη βαρβαρότητα που θα έχει επιβληθεί. Τότε το ζήτημα της επιβίωσης του λαού δεν θα είναι πια συλλογική υπόθεση πάλης αλλά είτε υπόθεση των «ελεημόνων φιλάνθρωπων» είτε υπόθεση «εταιρικής ευθύνης».
Έχουμε να αναμετρηθούμε με τις ανεπάρκειες και τις αδυναμίες μας αλλά ταυτόχρονα έχουμε ως σημαντικά εφόδια την εμπιστοσύνη στις αστείρευτες λαϊκές δυνάμεις και έναν πολιτικό – ιδεολογικό προσανατολισμό μάχιμης αντιπαράθεσης με το σύστημα, που μπορεί να αποτελέσει «μπούσουλα» μικρών και μεγάλων μαχών του λαού, να εμπλουτισθεί, να γίνει γενικό πολιτικό σχέδιο πάλης και ανατροπής. Δεν αρκούν οι γενικές διακηρύξεις, όσο σωστές και αν είναι, αλλά απαιτείται η συστηματική πολιτική δουλειά σε όλους τους χώρους που δουλεύει, ζει και σπουδάζει ο λαός. Με κεντρική πολιτική κατεύθυνση την πάλη για ζωή, ενάντια στην ανεργία, την φτώχεια και την εξαθλίωση, για το δικαίωμα όλου του λαού και της νεολαίας στην δουλειά με δικαιώματα, μεροκάματα, μισθούς, συντάξεις, επιδόματα ανεργίας που να ανταποκρίνονται στο κόστος της ζωής. Με πάλη ενάντια στην ιμπεριαλιστική εξάρτηση από ΕΕ–ΗΠΑ–ΝΑΤΟ και κάθε επίδοξο νέο «προστάτη», αναδεικνύοντας τον αντι-ιμπεριαλιστικό αγώνα ως σημαντικό κομμάτι της συνολικής πάλης του λαού. Με οργάνωση και αλληλεγγύη να αντιπαρατεθούμε στην πολιτική της φασιστικοποίησης που απειλεί το σύνολο των πολιτικών και συνδικαλιστικών ελευθεριών.
Στα τρία χρόνια που συμπληρώθηκαν αυτές τις ημέρες από την «εκκίνηση» εφαρμογής των μνημονίων, ο λαός έδωσε πολλές και σημαντικές μάχες και με πολλούς τρόπους, απεργίες, συγκεντρώσεις και πορείες, καταλήψεις δημόσιων κτιρίων, με τις «πλατείες», με κλαδικές και επιχειρησιακές κινητοποιήσεις. Δεν κατάφερε να σταματήσει την επίθεση και το πετσόκομμα των δικαιωμάτων και των καταχτήσεών του. Η βάρβαρη πολιτική του κεφαλαίου και του αστικού πολιτικού προσωπικού δημιούργησε έναν πραγματικό εφιάλτη εκτεταμένης φτώχειας και εξαθλίωσης, ενίσχυσε παραπέρα τα δεσμά της εξάρτησης από τα ιμπεριαλιστικά κέντρα, οργάνωσε και κλιμάκωσε μία κολοσσιαία εκστρατεία τρομοκράτησης και καταστολής του «εχθρού λαού», επιβάλλοντας κλίμα φασιστικοποίησης στην πολιτική και δημόσια ζωή.
Η πάλη των εργαζομένων και όλου του λαού απονομιμοποίησε το αστικό πολιτικό σύστημα έτσι όπως ήταν διαμορφωμένο και έδωσε ισχυρά πλήγματα στους βασικούς πυλώνες του, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, αναγκάζοντας το σύστημα συνολικά σε ελιγμούς και επιστράτευση όλου του διαθέσιμου δυναμικού. Αυτές τις δυσκολίες αντανακλά και η συγκρότηση της τρικομματικής κυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ. Το σύστημα έχει ρίξει όλες του τις δυνάμεις στον πόλεμο ενάντια στα εργατικά-λαϊκά συμφέροντα, στην ίδια την ζωή των εργαζόμενων ανθρώπων. Γι΄αυτό εξαντλεί και τις τελευταίες του εφεδρείες, παίρνει στα σοβαρά τις όποιες αντιδράσεις του λαού και οργανώνει τους μηχανισμούς καταστολής του αλλά και τους μηχανισμούς προπαγάνδας, αποπροσανατολισμού και παραπληροφόρησης. Με λίγα λόγια, χρησιμοποιεί όλα του τα όπλα, γιατί έχει δώσει στην επίθεσή του στρατηγικό χαρακτήρα, για να ισοπεδώσει τον αντίπαλο και να μην του δώσει καμία ευκαιρία να σηκώσει κεφάλι.
Από την άλλη μεριά, του εργατικού-λαϊκού κινήματος, δεν υπάρχει παγιωμένη η αντίληψη για μία στρατηγικού χαρακτήρα αναμέτρηση. Ούτε καν η άποψη της μαζικής και παρατεταμένης αντιπαράθεσης με τις δυνάμεις του συστήματος. Κυριάρχησε και συνεχίζει να κυριαρχεί η ευκολία, η λογική της «μίας ριξιάς», η αποσυγκρότηση της οργανωμένης πάλης, η μικροκομματική σκοπιμότητα. Και για αυτό υπάρχουν σημαντικές και σοβαρές ευθύνες στις πολιτικές δυνάμεις της αριστεράς που παρεμβαίνουν και έχουν σημαντική επιρροή στο κίνημα.
Σε αντίθεση με τις αστικές πολιτικές δυνάμεις, που δεν διστάζουν να χρησιμοποιήσουν κάθε τρόπο και μέσο για να επιβάλλουν την πολιτική τους, οι πολιτικές δυνάμεις της αριστεράς, στην μεγάλη τους πλειοψηφία, έκαναν ό,τι ήταν δυνατόν, για να δυσκολέψουν την εργατική-λαϊκή πάλη. Και χωρίς ίχνος αυτοκριτικής, είναι όλοι ικανοποιημένοι από την πολιτική τους, μέχρι τα σήμερα, είτε γιατί είναι στα πρόθυρα ανάληψης κυβερνητικής διαχείρισης, είτε γιατί κράτησαν «καθαρό» τον πολιτικό τους χώρο, είτε γιατί κατόρθωσαν να μπουν στο «κάδρο» της πολιτικής ζωής. Σε αντίθεση με τις αστικές πολιτικές δυνάμεις που με διάφορους συνδυασμούς συγκρότησαν «μαύρο μέτωπο» απέναντι στον λαό, σε καμία φάση του κινήματος που αναπτύχθηκε από τον Μάιο του 2010 μέχρι τα σήμερα δεν τέθηκε ως καθήκον η συγκρότηση ενός πραγματικού ΜΕΤΩΠΟΥ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ, μαζικού και μαχητικού, που να δώσει ελπίδα και ορμή στην οργή και την αγανάκτηση του κόσμου. Αντίθετα, η πλειοψηφία των αριστερών πολιτικών δυνάμεων, εάν δεν «σνομπάρισε» λαϊκές κινητοποιήσεις, όπως οι «πλατείες», κρύφτηκε και μεταμφιέστηκε σε «αγανακτισμένο», επιδιώκοντας να πάει με το «ρεύμα». Εκεί αποκαλύφτηκαν και τα όριά της, αλλά και το κενό επαναστατικής αριστερής πολιτικής .
Η σημερινή κατάσταση στον λαό δεν είναι αίνιγμα, ούτε ψυχογράφημα. Έχει πολιτικές και κοινωνικές αιτίες που διαμορφώθηκαν τόσο τις περασμένες δεκαετίες αλλά σφραγίστηκαν δραματικά από τις εξελίξεις των τελευταίων τριών χρόνων της ολομέτωπης επίθεσης του συστήματος. Ο φόβος και η απόγνωση για το παρόν και το μέλλον λειτουργεί παραλυτικά και οδηγεί σε παραίτηση ακόμα και από την ίδια την ζωή, όπως εκφράζεται άλλωστε με το φαινόμενο των αυτοκτονιών. Οι συνεχείς ήττες, από το πέρασμα του ενός μετά το άλλο των αντιλαϊκών μέτρων, ενισχύει την ανεμπιστοσύνη στην συλλογική οργανωμένη λαϊκή πάλη και σπρώχνει στην αποσυγκρότηση του κινήματος.
Είναι φανερό ότι ο εργατικός-λαϊκός παράγοντας βρίσκεται στριμωγμένος τόσο από τους γενικότερους δυσμενείς πολιτικούς – κοινωνικούς συσχετισμούς, όσο και από τους συσχετισμούς στα πλαίσια του κινήματος. Η ανατροπή αυτών των συσχετισμών σε όφελος των λαϊκών δυνάμεων αποτελεί σήμερα κεντρικό πολιτικό ζήτημα που θα απαντηθεί στο πεδίο της πάλης και μέσα από την πάλη και την διεκδίκηση. Βασικός όρος η συγκρότηση όλων των υποκειμενικών δυνάμεων του κινήματος, πολιτικά, ιδεολογικά, οργανωτικά.
Η μεταβατική αυτή περίοδος θα διαρκέσει, θα έχει σημαντικές δυσκολίες, πισωγυρίσματα και απογοητεύσεις.
Για τις επαναστατικές και κομμουνιστικές πολιτικές δυνάμεις η ανάληψη ολοκληρωτικά αυτής της ευθύνης αποτελεί κρίσιμο ζήτημα ιστορικής σημασίας για την αλλαγή κατεύθυνσης του εργατικού-λαϊκού κινήματος.
Έχουμε καθήκον να ανατρέψουμε την κοινωνική εξάντληση του λαού μέσα από την οργάνωση, την αλληλεγγύη και την πάλη. Να βάλουμε την μάχιμη αριστερή πολιτική της ΛΑΪΚΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ στο τιμόνι της πάλης και να ανοίξουμε τον δρόμο του λαού για την συνολική απελευθέρωσή του από τα καπιταλιστικά και ιμπεριαλιστικά δεσμά. Όσο καθυστερεί η υλοποίηση αυτής της κατεύθυνσης, τόσο οι συσχετισμοί θα γίνονται δυσμενέστεροι και θα κυριαρχούν η απογοήτευση και η απελπισία, ενώ θα γίνονται όλο και πιο δύσκολοι οι όροι πολιτικής και συνδικαλιστικής συγκρότησης. Και τότε δεν θα έχει καμία αξία η κριτική και η αντιπαράθεση στα πλαίσια της αριστεράς για το ποιος έχει την κύρια ευθύνη που φτάσαμε μέχρι εδώ, γιατί θα καλύπτεται από την σύγχρονη βαρβαρότητα που θα έχει επιβληθεί. Τότε το ζήτημα της επιβίωσης του λαού δεν θα είναι πια συλλογική υπόθεση πάλης αλλά είτε υπόθεση των «ελεημόνων φιλάνθρωπων» είτε υπόθεση «εταιρικής ευθύνης».
Έχουμε να αναμετρηθούμε με τις ανεπάρκειες και τις αδυναμίες μας αλλά ταυτόχρονα έχουμε ως σημαντικά εφόδια την εμπιστοσύνη στις αστείρευτες λαϊκές δυνάμεις και έναν πολιτικό – ιδεολογικό προσανατολισμό μάχιμης αντιπαράθεσης με το σύστημα, που μπορεί να αποτελέσει «μπούσουλα» μικρών και μεγάλων μαχών του λαού, να εμπλουτισθεί, να γίνει γενικό πολιτικό σχέδιο πάλης και ανατροπής. Δεν αρκούν οι γενικές διακηρύξεις, όσο σωστές και αν είναι, αλλά απαιτείται η συστηματική πολιτική δουλειά σε όλους τους χώρους που δουλεύει, ζει και σπουδάζει ο λαός. Με κεντρική πολιτική κατεύθυνση την πάλη για ζωή, ενάντια στην ανεργία, την φτώχεια και την εξαθλίωση, για το δικαίωμα όλου του λαού και της νεολαίας στην δουλειά με δικαιώματα, μεροκάματα, μισθούς, συντάξεις, επιδόματα ανεργίας που να ανταποκρίνονται στο κόστος της ζωής. Με πάλη ενάντια στην ιμπεριαλιστική εξάρτηση από ΕΕ–ΗΠΑ–ΝΑΤΟ και κάθε επίδοξο νέο «προστάτη», αναδεικνύοντας τον αντι-ιμπεριαλιστικό αγώνα ως σημαντικό κομμάτι της συνολικής πάλης του λαού. Με οργάνωση και αλληλεγγύη να αντιπαρατεθούμε στην πολιτική της φασιστικοποίησης που απειλεί το σύνολο των πολιτικών και συνδικαλιστικών ελευθεριών.
