Η ιταλική αστική πολιτική σκηνή, αν από κάτι δεν πάσχει, είναι από την πληθώρα πολιτικών κάθε λογής. Και απόθεμα από τα παλιά υπάρχει και η καινούρια παραγωγή είναι πλούσια, ύστερα μάλιστα από την επέκταση της και στον χώρο του θεάματος. Το ότι αναγκάστηκε το πολιτικό σύστημα να ξανα-χρησιμοποιήσει για πρόεδρο της δημοκρατίας τον Ναπολιτάνο, έναν υπέρ-ογδοντάχρονο, δεν οφείλεται απλά στις αναμφισβήτητες, ισορροπιστικές ικανότητες του προσώπου. Είναι κυρίως αποτέλεσμα του γενικού στριμώγματος των εσωτερικών κοινωνικό-πολιτικών εξελίξεων, οι οποίες από καιρό βαδίζουν στην κόψη του ξυραφιού. Μια εντελώς ασταθής ισορροπία, σε μια φάση που η ιταλική άρχουσα τάξη αναζητά συμμαχίες, προσανατολισμό και έχει να αντιμετωπίσει στο εσωτερικό της αλληλοσυγκρουόμενα συμφέροντα και ταυτόχρονα να ποδηγετήσει την λαϊκή αγανάκτηση, η οποία διογκώνεται.
Η εκλογή του Ναπολιτάνο ήταν η προϋπόθεση, για να βρεθεί μια κυβερνητική λύση και να μην οδηγηθεί η χώρα σε εκλογές, που κατά πάσα πιθανότητα θα έκαναν τα πράγματα χειρότερα. Ο Ενρίκο Λέτα, που έχει μια πετυχημένη διαδρομή από την χριστιανοδημοκρατία στην κεντροαριστερά του Δημοκρατικού κόμματος, ανέλαβε την πρωθυπουργία σε μια πολύ δύσκολη στιγμή για την ιταλική αστική τάξη. Έχει να αντιμετωπίσει την κλιμάκωση της οικονομικής κρίσης, τις δύσκολες σχέσεις με το Βερολίνο, τις αυξανόμενες αντιθέσεις μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση και την Ευρωζώνη και φυσικά τις δεσμεύσεις Μόντι για την πολιτική σκληρής λιτότητας. Και όλα αυτά, υπό την δαμόκλειο σπάθη των χρηματοπιστωτικών αγορών, οι οποίες, αρκετοί προβλέπουν, πως σύντομα θα εξαπολύσουν καινούρια επίθεση στο ιταλικό δημόσιο χρέος. Οι πρώτες κινήσεις του, με τα ταξίδια σε Γερμανία, Γαλλία και Ισπανία, δείχνουν την αναμενόμενη προσπάθεια για μια επαναδιαπραγμάτευση, αναζήτηση συμμαχιών και αναπροσαρμογές των πολιτικών που επέβαλλε, μέχρι τώρα, κυρίως το Βερολίνο. Τίποτα, προς το παρόν, δεν δείχνει, πως θα τα καταφέρει και ο χρόνος που έχει μπροστά του δεν είναι πολύς.
Πολύ περισσότερο που η κυβερνητική συμμαχία δείχνει, πως απλά είναι μια τακτική ανάπαυλα στις εσωτερικές πολιτικές αντιθέσεις και ανακατατάξεις. Το κόντεμα του Μπερλουσκόνι, με τις δικαστικές διώξεις, είναι αμφίβολο αν θα πετύχει. Αντίθετα, οι δημοσκοπήσεις δείχνουν να έχει ανοδική πορεία. Ο Γκρίλο, παρά τα προβλήματα συνοχής, μαζεύει την λαϊκή δυσαρέσκεια, αποτελώντας πλέον την μοναδική αντιπολίτευση. Και ο μεγάλος χαμένος των εκλογών, το Δημοκρατικό Κόμμα, δύσκολα θα αποφύγει τις εσωτερικές συγκρούσεις και τις κεντρόφυγες αρχηγικές τάσεις των στελεχών που θέλουν να τελειώνουν με τον Μπερσάνι. Όλα αυτά, σε ένα κοινωνικό τοπίο που γίνεται ολοένα πιο εκρηκτικό, και λόγω του γεγονότος, πως εκατομμύρια Ιταλοί βλέπουν την ίδια πολιτική να εφαρμόζεται με διαφορετικούς κυβερνητικούς συνδυασμούς και πρόσωπα.
Η εκλογή του Ναπολιτάνο ήταν η προϋπόθεση, για να βρεθεί μια κυβερνητική λύση και να μην οδηγηθεί η χώρα σε εκλογές, που κατά πάσα πιθανότητα θα έκαναν τα πράγματα χειρότερα. Ο Ενρίκο Λέτα, που έχει μια πετυχημένη διαδρομή από την χριστιανοδημοκρατία στην κεντροαριστερά του Δημοκρατικού κόμματος, ανέλαβε την πρωθυπουργία σε μια πολύ δύσκολη στιγμή για την ιταλική αστική τάξη. Έχει να αντιμετωπίσει την κλιμάκωση της οικονομικής κρίσης, τις δύσκολες σχέσεις με το Βερολίνο, τις αυξανόμενες αντιθέσεις μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση και την Ευρωζώνη και φυσικά τις δεσμεύσεις Μόντι για την πολιτική σκληρής λιτότητας. Και όλα αυτά, υπό την δαμόκλειο σπάθη των χρηματοπιστωτικών αγορών, οι οποίες, αρκετοί προβλέπουν, πως σύντομα θα εξαπολύσουν καινούρια επίθεση στο ιταλικό δημόσιο χρέος. Οι πρώτες κινήσεις του, με τα ταξίδια σε Γερμανία, Γαλλία και Ισπανία, δείχνουν την αναμενόμενη προσπάθεια για μια επαναδιαπραγμάτευση, αναζήτηση συμμαχιών και αναπροσαρμογές των πολιτικών που επέβαλλε, μέχρι τώρα, κυρίως το Βερολίνο. Τίποτα, προς το παρόν, δεν δείχνει, πως θα τα καταφέρει και ο χρόνος που έχει μπροστά του δεν είναι πολύς.
Πολύ περισσότερο που η κυβερνητική συμμαχία δείχνει, πως απλά είναι μια τακτική ανάπαυλα στις εσωτερικές πολιτικές αντιθέσεις και ανακατατάξεις. Το κόντεμα του Μπερλουσκόνι, με τις δικαστικές διώξεις, είναι αμφίβολο αν θα πετύχει. Αντίθετα, οι δημοσκοπήσεις δείχνουν να έχει ανοδική πορεία. Ο Γκρίλο, παρά τα προβλήματα συνοχής, μαζεύει την λαϊκή δυσαρέσκεια, αποτελώντας πλέον την μοναδική αντιπολίτευση. Και ο μεγάλος χαμένος των εκλογών, το Δημοκρατικό Κόμμα, δύσκολα θα αποφύγει τις εσωτερικές συγκρούσεις και τις κεντρόφυγες αρχηγικές τάσεις των στελεχών που θέλουν να τελειώνουν με τον Μπερσάνι. Όλα αυτά, σε ένα κοινωνικό τοπίο που γίνεται ολοένα πιο εκρηκτικό, και λόγω του γεγονότος, πως εκατομμύρια Ιταλοί βλέπουν την ίδια πολιτική να εφαρμόζεται με διαφορετικούς κυβερνητικούς συνδυασμούς και πρόσωπα.
