Διάλυση των εργασιακών σχέσεων στην εκπαίδευση Απεργία τώρα - Απεργιακές επιτροπές παντού

Η κυβέρνηση έχει ολοκληρώσει ένα θεσμικό πλαίσιο, το οποίο δίνει στο σύστημα πλήρη ελευθερία και λυμένα χέρια στην καταπάτηση οποιασδήποτε εργασιακής κατάκτησης των εκπαιδευτικών: Ελευθερία στην τρομοκράτησή τους, στη διεύρυνση του ωραρίου, στην υποχρεωτική μετάθεση οπουδήποτε, στις υποχρεωτικές υπερωρίες, στη μισθολογική καθήλωση και υποβάθμιση, στην «έξοδο» στην αργία και την απόλυση «δι’ ασήμαντον αφορμή», στην κατηγοριοποίηση σχολείων και εκπαιδευτικών και στον πλήρη κατακερματισμό των εργασιακών τους σχέσεων.
Το παραπάνω πλαίσιο που έχει ήδη θεσπιστεί, θα το ακολουθήσει το αμέσως επόμενο διάστημα σωρεία εγκυκλίων και ΠΔ, που θα εξειδικεύουν μια σειρά πτυχές της καθημερινής εκπαιδευτικής διαδικασίας σε αντίστοιχες κατευθύνσεις: τμήματα μαθητών 28-30, αναθέσεις μαθημάτων, υποχρεωτικά ωράρια παραμονής στο σχολείο, μισθολογική ευελιξία σε σχέση με το ποσοστό κάλυψης του υποχρεωτικού ωραρίου, αλλαγή στο θεσμικό πλαίσιο συλλόγων διδασκόντων και άλλα. Τέλος, η ψήφιση του «νέου» λυκείου (δηλαδή των νέων διαδικασιών εισαγωγής στην τριτοβάθμια και της βροχής πανελλαδικού τύπου εξετάσεων σε όλες τις τάξεις ) καθώς και του πλαισίου για την Τεχνική Εκπαίδευση (που θα συνοδεύεται με συγχωνεύσεις σχολείων και καταργήσεις ειδικοτήτων) θα ολοκληρώσουν μια πραγματική αντιλαϊκή καταιγίδα στην εκπαίδευση.
Όλα τα δεδομένα της περιόδου δείχνουν πως η επίθεση δεν γνωρίζει τέλος. Τα αποτελέσματα στην πρωτοβάθμια και τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση είναι κοινά, παρόλο που ο σχεδιασμός της κυβέρνησης αποσκοπεί στη διάσπαση του πανεκπαιδευτικού μετώπου. Έτσι, αιχμή στην πρωτοβάθμια είναι οι οργανικές σχέσεις, που με εγκύκλιο τις μειώνει δραματικά, ενώ στη δευτεροβάθμια η αύξηση του ωραρίου διδασκαλίας κατά δύο ώρες την εβδομάδα.
Τελικό θύμα της επίθεσης είναι οι μαθητές. Η τρομοκράτησή των εκπαιδευτικών και η διάλυση των εργασιακών τους σχέσεων αποσκοπεί στην απρόσκοπτη μεταβίβαση της αντιλαϊκής πολιτικής στη νεολαία από πειθαναγκασμένους εκπαιδευτικούς κρατικούς υπαλλήλους. Όπως έλεγε και ο Γληνός, «θέλουν τον δάσκαλο δικό τους, γιατί πάνω απ’ όλα θέλουν τον μαθητή δικό τους». Η διάλυση της δημόσιας δωρεάν εκπαίδευσης, το τσάκισμα των μορφωτικών δικαιωμάτων της νεολαίας και ο πλήρης έλεγχος των δραστηριοτήτων των μαθητών κρύβονται πίσω από τη λυσσαλέα επίθεση στους εκπαιδευτικούς. Οι μαθητές δεν κινδυνεύουν, επειδή μπορεί να καθυστερήσουν οι πανελλαδικές εξετάσεις από μια απεργία των εκπαιδευτικών, αλλά επειδή η κυβέρνηση κυριολεκτικά κλείνει τα σχολεία. Την ίδια στιγμή που οι γκεμπελίσκοι προπαγανδιστές των ΜΜΕ διαρρηγνύουν τα ιμάτια τους μπροστά στο ενδεχόμενο να γίνει απεργία μέσα στις εξετάσεις των μαθητών, σιωπούν προκλητικά στα διαλυτικά φαινόμενα της εκπαίδευσης που δημιουργεί η άθλια κυβερνητική πολιτική που υπερασπίζονται.
Ο μόνος τρόπος, για να μείνουν πραγματικά τα σχολεία ανοιχτά, είναι να ανοίξουν μετά τις διακοπές του Πάσχα με απεργιακό αγώνα. Η απάντηση, λοιπόν, πρέπει να είναι άμεση και απεργιακή. Η κατάσταση είναι σοβαρή και δεν μπορεί ούτε να αναμένει τη «θαυματουργή αλλαγή συσχετισμών» στα συνέδρια των δύο ομοσπονδιών ούτε κάποια μαγική επιφοίτηση μέσα στο καλοκαίρι (όταν η κυβέρνηση με λιτά τα χέρια θα κλιμακώσει την επίθεση της).Η απουσία αγωνιστικής απάντησης σε μια τέτοιας κλίμακας επίθεση θα λειτουργήσει ακόμα πιο αποσυγκροτητικά στον ήδη χτυπημένο κλάδο και θα οξύνει ακόμα περισσότερο τη διαλυτική συνδικαλιστική κατάσταση που υπάρχει. Όσοι επενδύουν στις δύο παραπάνω λογικές, θα αναμετρηθούν σύντομα με τις κακές τους συνέπειες.
Σίγουρα οι δυσκολίες οργάνωσης απεργίας και μάλιστα σε χρόνο που συμπίπτει με τις εξετάσεις των μαθητών δεν είναι μια εύκολη υπόθεση. Οι βασικές δυσκολίες είναι κυρίως απόρροια της κατάστασης διάλυσης στο κίνημα, που έχει εξαερώσει τις συμμαχίες του κλάδου και έχει δώσει χώρο και χρόνο δουλειάς στις αντιδραστικές λογικές. Όμως ένας κλάδος που θέλει να αγωνιστεί μπορεί να αντιμετωπίσει τις δυσκολίες που παρουσιάζονται. Βασικό στοιχείο που πρέπει να αποκαλύψει ο αγώνας των εκπαιδευτικών στους εργαζόμενους γονείς και τη μαθητική νεολαία είναι πως αυτές οι ανατροπές που συντελούνται από την κυβέρνηση, θίγουν άμεσα τα δικαιώματα τους (κατάργηση σχολείων, στοίβαγμα μαθητών, πιο σκληρό ταξικό σύστημα επιλογής).
Φυσικά, όπως κάθε αγώνας, πρέπει να οργανωθεί από τους ίδιους τους εργαζόμενους. Μαζί δάσκαλοι και καθηγητές μπορούν και πρέπει να δώσουν τη μάχη. Είναι αναμενόμενο πως αν ο αγώνας αυτός προχωρήσει και μέσα στις εξετάσεις, θα αντιμετωπίσει την κρατική καταστολή και το σοβαρό ενδεχόμενο επιστράτευσης, γι’ αυτό η οργάνωση και η προετοιμασία του πρέπει να ξεκινήσουν από τώρα.
Οι κινήσεις των συνδικαλιστικών ηγεσιών σε ΟΛΜΕ και ΔΟΕ αποκαλύπτουν τις προθέσεις τους να μην κάνουν καμιά απεργία και κανένα αγώνα. Συγκεκριμένα, στη ΔΟΕ πανηγυρίζουν, επειδή δεν αυξήθηκε το ωράριο στην πρωτοβάθμια, και σιωπούν για τις απολύσεις και τις μετακινήσεις εκπαιδευτικών που φέρνουν οι καταργήσεις οργανικών θέσεων και οι αλλαγές στο τρόπο μεταθέσεων. Στη ΔΟΕ κυριολεκτικά σφυρίζουν αδιάφορα! Στην ΟΛΜΕ, η διγλωσσία των ΔΑΚΕ – ΠΑΣΚ δεν είναι μόνο υποκριτική αλλά και επικίνδυνη. Η πρόταση να στηθούν κάλπες, για να αποφασίσουν οι καθηγητές για την απεργία, δε στοχεύει μόνο στο να μπλοκάρει τη δυνατότητα απεργίας, αλλά και να προσφέρει υπηρεσίες στην κυβέρνηση για τη δημιουργία του νέου αντιαπεργιακού θεσμικού πλαισίου. Πρέπει όχι μόνο να απορριφθεί αλλά να καταγγελθεί!
Οι παρατάξεις που πρόσκεινται στην αριστερά ευελπιστούν σε μια αριστερή επένδυση στην ηττοπάθεια. Στη βάση των πραγματικών δυσκολιών (ποιος αγώνας δεν έχει;), αναμένουν κάποιες αόριστες καλύτερες μέρες, κάνοντας λόγο για κάποια μεταφυσική κλιμάκωση του αγώνα! Το ΠΑΜΕ προχωράει ένα βήμα παραπέρα αποκλείοντας απεργία στις εξετάσεις των μαθητών, υιοθετώντας έτσι το βασικό αντιδραστικό ιδεολόγημα του συστήματος ενάντια στους εκπαιδευτικούς αυτή την περίοδο. Με άλλα λόγια, ανακυκλώνουν «προοδευτικά» την ηττοπάθεια και λύνουν τα χέρια της κυβέρνησης, της ΕΕ, του ΔΝΤ και του κεφαλαίου για τη συνέχιση της επίθεσής του. Ο αντίπαλος πυροβολεί και σε κάποιους φαίνονται λίγοι οι δεκάδες χιλιάδες εκπαιδευτικών, για να αντισταθούν. Πότε άραγε; Στην… παγκόσμια επανάσταση;
Οι εκπαιδευτικοί έχουν βρεθεί μπροστά στο μονόδρομο του αγώνα. Η μάχη πρέπει να δοθεί τώρα. Ο κλάδος τον εκπαιδευτικών έχει αποδείξει πολλές φορές ότι μπορεί να ανατρέψει προγνωστικά. Αν κυβέρνηση και συνδικαλιστική ηγεσία ποντάρουν στην αδράνεια και την ήττα, τότε το μόνο που μένει είναι η δράση και η μάχη. Οι δυνάμεις που απελευθερώνουν οι εργαζόμενοι όταν αγωνίζονται, μπορούν να υπερπηδήσουν τις δυσκολίες, να δώσουν πραγματικό νόημα στα συνδικάτα και να νικήσουν!