Το success story του συστήματος και η διέξοδος των λαών

Μόνο πάνω σε ψέματα και στην αντιστροφή της πραγματικότητας που βιώνουν οι εργαζόμενοι και οι νέοι, μπορούν να στηριχτούν οι «ιστορίες επιτυχίας» που προσπαθούν να πλασάρουν οι εκπρόσωποι του συστήματος, μέσα και έξω από την χώρα, για το ξεπέρασμα της κρίσης. Ανακαλύπτουν ή κατασκευάζουν στοιχεία ανάκαμψης που θα οδηγήσουν στην ανάπτυξη. Κανένας τους δεν μπορεί να «διηγηθεί» μία πραγματική ιστορία επιτυχίας στην Ευρώπη και τον κόσμο ολόκληρο. Φτώχεια, ανεργία, εξαθλίωση, αιματοκύλισμα λαών είναι στην ημερήσια διάταξη μιας ολομέτωπης επίθεσης σε όλα τα επίπεδα. Μιας επίθεσης, όμως, που δεν μπορεί να δώσει πραγματικές διεξόδους ούτε στο ίδιο το σύστημα που υπηρετεί και, για αυτό, κλιμακώνεται και βαθαίνει, από την μία πλευρά, ενώ, από την άλλη, οξύνει τους ανταγωνισμούς των «ιδιοκτητών» του κόσμου.
Ο Σόϊμπλε ανησυχεί, ότι η ανεργία των νέων στην Ευρώπη θα βάλει σε δοκιμασία το σύστημα της καταπίεσης και της εκμετάλλευσης και θα απονομιμοποιήσει την ΕΕ στην συνείδηση όλων των εργαζόμενων. Η Μέρκελ με τον Ολάντ ετοιμάζουν σχέδια για την «ανάπτυξη και την απασχόληση» και κάποιοι βιάστηκαν να εκτιμήσουν την ένταξή τους στην πολιτική Ομπάμα. Ενώ 26,6 εκατομμύρια εργαζόμενοι, και από αυτούς 5,6 εκατομμύρια νέοι κάτω των 25 ετών, βιώνουν την κόλαση της ανεργίας και της εξαθλίωσης. Αλλά η απόγνωση του κόσμου της δουλειάς δεν έχει καμιά σημασία για τους εκπροσώπους του συστήματος, αφού η Ιρλανδία κατάφερε να βγει στις αγορές και η Τουρκία να ξεπληρώσει το ΔΝΤ. Γιατί, λοιπόν, και ο Σαμαράς να μην κομπάζει, ότι μπορεί αυτός και η κυβέρνησή του να τα καταφέρουν; Γιατί να μην γράψει και αυτός ένα success story, όπως στις άλλες περιπτώσεις χωρών, όπου το ξεζούμισμα των λαών απέδωσε έστω και προσωρινά;
Στον σύγχρονο ιμπεριαλιστικό κόσμο, η απαξίωση της ζωντανής παραγωγικής εργασίας έχει πάρει χαρακτήρα γενοκτονίας για την εργατική τάξη και τους λαούς. Ταυτόχρονα, η συσσώρευση κεφαλαίων εντοπίζεται μόνιμα και κυρίαρχα στον χρηματοπιστωτικό τομέα, καθώς μία νέα «φούσκα» διογκώνεται στα χρηματιστήρια των ιμπεριαλιστικών μητροπόλεων και την αγορά ομολόγων σε όλο τον κόσμο, με ενέσεις ρευστότητας των κεντρικών τραπεζών Αμερικής και Ιαπωνίας. Κυρίαρχη πολιτική παραμένει αυτή της καταστροφής παραγωγικών δυνάμεων, της ερημοποίησης χωρών, των αιματηρών ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων, της έντασης των ανταγωνισμών. Ο ιμπεριαλιστικός κόσμος της βαρβαρότητας και της εκμετάλλευσης δεν μπορεί – ούτε θέλει- να ξεπεράσει τα όρια που του βάζει η ίδια του η φύση, ως κεφαλαιοκρατικού συστήματος. Και επειδή ούτε θέλει αλλά ούτε και μπορεί απλώς να διηγείται παραμύθια στους λαούς, εξαπολύει όλες τις μαύρες δυνάμεις του πάνω τους, για να τους «πείσει» ότι μόνο μία ιστορική αφήγηση υπάρχει και να «βολευτούν» με αυτή. Το ίδιο παραμύθι της ανάπτυξης, της απασχόλησης και των επενδύσεων σε Δύση και Ανατολή, σε Βορρά και Νότο.
Μόνο που οι λαοί έχουν το «περίεργο» ελάττωμα να μην βολεύονται στην εξαθλίωση και μέσα από την πάλη τους, να αναζητούν τους δρόμους για την απελευθέρωσή τους από την ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα και την καπιταλιστική σκλαβιά. Και εκεί που οι δημοσιολογούντες απολογητές του συστήματος κρίνουν τους λαούς, και μέσα σε αυτούς και τον ελληνικό, για την ακινησία τους και την αποδοχή εκ μέρους τους του καπιταλιστικού μονόδρομου, έρχονται ξεσπάσματα, παρατεταμένοι αγώνες και εξεγέρσεις, για να κάνουν σκόνη το όνειρό τους να καθηλώσουν τους λαούς και να μην τους αφήσουν να ξανασηκωθούν...
Αυτές τις μέρες, που, στην Πλατεία Ταξίμ και στις άλλες πλατείες και δρόμους της Τουρκίας, οι εργαζόμενοι και η νεολαία παίρνουν την σκυτάλη του αγώνα από την Αθήνα, την Μαδρίτη, την Λισσαβόνα και μπαίνουν στο προσκήνιο της αναμέτρησης με το σύστημα, τινάζουν στον αέρα όλες τις ηττοπαθείς και συμβιβαστικές λογικές. Στις πλατείες και τους δρόμους της Τουρκίας, οι αριστεροί και οι κομμουνιστές δεν κρύβονται ούτε παριστάνουν τους «αγανακτισμένους», όπως η αριστερά «μας» στο Σύνταγμα, αλλά, μέσα στην σύγκρουση με το καθεστώς, αναλαμβάνουν την ευθύνη τους και το ρόλο τους να σταθούν εμπόδιο στους ελιγμούς και τα σχέδια των αντιδραστικών δυνάμεων και να ανοίξουν τον δρόμο της αυτοδύναμης λαϊκής συγκρότησης και πάλης.
Όσα πισωγυρίσματα και αν υπάρξουν, όσες καθυστερήσεις και αναμονές από τις λαϊκές δυνάμεις, ένα είναι σίγουρο, ότι οι λαοί δεν αποδέχονται την θυσία τους στον βωμό του βάρβαρου συστήματος και θα βγουν και θα ξαναβγούν στους δρόμους του αγώνα, χωρίς να υπολογίζουν κόστος και θυσίες. Γίνεται, πλέον, συνείδηση σε ευρύτατες μάζες ότι οι θυσίες του αγώνα δεν συγκρίνονται με τα βάσανα μίας αβίωτης ζωής.
Για να στηριχτεί, όμως, η κατεύθυνση της ενεργητικής Αντίστασης και να αποτελέσει κυρίαρχο πολιτικό ρεύμα, δεν αρκούν οι διαθέσεις των λαϊκών μαζών. Απαιτείται η πολιτική και οργανωτική συγκρότηση των λαϊκών δυνάμεων στο επίπεδο που απαιτεί η εποχή μας και η στρατηγική επίθεση του αντιπάλου. Απαιτείται η οικοδόμηση μαζικών όρων κινήματος και όχι η αναμονή για τα «σίγουρα ξεσπάσματα» που θα έρθουν. Απαιτείται η πιο μεγάλη αλληλεγγύη στους αγώνες που δίνουν ο λαός και οι εργάτες, από τις Σκουριές της Χαλκιδικής, μέχρι την ΦΑΓΕ, την ΜΕΒΓΑΛ και όπου αλλού. Απαιτείται η αντιπαράθεση και η αλλαγή των συσχετισμών στα πλαίσια της αριστεράς, για να βρίσκουν αγωνιστική διέξοδο οι διαθέσεις των εργαζόμενων, όπως των καθηγητών, και να μην θάβονται από τις καιροσκοπικές εκτιμήσεις του συμβιβασμού και της υποταγής.
Και αυτές οι απαιτήσεις δεν μπορούν να υλοποιηθούν, αν δεν συνδεθούν με την προοπτική της επαναστατικής ανατροπής, ως μοναδικής πραγματικής διεξόδου για τον λαό μας και όλους τους λαούς.
Σε αυτές τις συνθήκες, τα καθήκοντα των αριστερών, επαναστατικών και κομμουνιστικών δυνάμεων αποκτούν νέα όρια, πολύ πιο πέρα από τις μέχρι τα σήμερα οργανωμένες δυνάμεις τους και την επιρροή τους. Το σπάσιμο αυτών των ορίων δεν μπορεί να είναι αποτέλεσμα ενός αδιέξοδου βολονταρισμού αλλά της πραγματικής γείωσης μέσα στους εργάτες και το λαό, στο έδαφος των αναγκών και της πάλης.