Η εταιρεία, πατώντας στη συγκεκριμένη οδηγία αλλά και στην πρόσφατη αντεργατική νομοθεσία, χωρίς κανένα δισταγμό προχώρησε στην εφαρμογή της εκ περιτροπής εργασίας.
Η απεργία ξεκίνησε την Τρίτη 21/5 με καθολική συμμετοχή των εργαζόμενων και από την πρώτη στιγμή πίεσε εμφανώς την εργοδοσία, η οποία από την αρχή δε σταμάτησε να εκβιάζει και να τρομοκρατεί τους εργαζόμενους με την απειλή της απόλυσης και μεθόδευσε το σπάσιμο της στήνοντας απεργοσπαστικό μηχανισμό. Σε αυτήν την προσπάθεια είχαμε και τραυματισμό εργαζόμενου-απεργού που χτυπήθηκε από φορτηγό της εταιρίας. Μια ενέργεια που θυμίζει παλιότερους τρόπους αντιμετώπισης των αγωνιστών, όπως η γνωστή δολοφονία της 21χρονης αγωνίστριας Σωτηρίας Βασιλακοπούλου που παρασύρθηκε από λεωφορείο μπροστά στην πύλη του εργοστάσιου ΕΤΜΑ πριν από 33 χρόνια.
Μια βδομάδα μετά, τη Δευτέρα 27/5, από νωρίς το πρωί οι εργαζόμενοι έλαβαν θέση στην πύλη για να περιφρουρήσουν την απεργία. Μετά από λίγη ώρα έγινε ωμή επέμβαση της αστυνομίας η οποία, για λογαριασμό της εργοδοσίας, ήρθε να σπάσει την απεργία. Απείλησε απεργούς και συνδικαλιστές με συλλήψεις, προβάλλοντας τη δικαιολογία της «παρακώλυσης λειτουργίας της εταιρείας» (το δικαίωμα του εργάτη στην απεργία, έγινε «παρακώλυση» και μάλιστα χωρίς καν να έχει κριθεί η απεργία ως παράνομη!!!). Παρά τη σχετικά μαζική παρουσία μελών και στελεχών του ΠΑΜΕ που -όπως δήλωναν- ήταν εκεί για να ενισχύσουν την περιφρούρηση της απεργίας, οι πύλες άνοιξαν χωρίς ιδιαίτερη αντίσταση, με αποτέλεσμα να μπουν απεργοσπάστες στο χώρο του εργοστασίου. Αξιοσημείωτη είναι η τακτική της εταιρείας που έσπασε το μέτωπο των εργαζόμενων χρησιμοποιώντας ως απεργοσπαστικό μηχανισμό τα στελέχη της και μέρος του υπαλληλικού προσωπικού, βάζοντας τους απέναντι στους εργάτες.
Λίγη ώρα αργότερα, οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ αποχώρησαν από το χώρο του εργοστασίου αφήνοντας μόνους τους απεργούς, οι οποίοι δεν μπήκαν στο χώρο δουλειάς, με την αστυνομική δύναμη να παραμένει εκεί. Οι απεργοί -παρά την αμηχανία τους- περίμεναν έξω από το εργοστάσιο να γίνει η προγραμματισμένη συνέλευση του σωματείου, ενώ το Δ.Σ του σωματείου συνεδρίαζε.
Με τη λήξη της συνεδρίασης του ΔΣ, ξεκίνησε η συνέλευση με εισήγηση του προέδρου του σωματείου, ο οποίος όχι μόνο δεν προσπάθησε να αντιστρέψει το κλίμα της απογοήτευσης και του προβληματισμού που υπήρχε στους εργάτες, αλλά στην ουσία το ενίσχυσε, κάνοντας αναφορές του τύπου «θα σαρωθούν όλες οι κατακτήσεις, θα γίνουν απολύσεις, θα μειωθούν δραματικά οι μισθοί» και άλλα παρόμοια. Ουσιαστικά, και παρά την εκφρασμένη αγωνιστική διάθεση των εργαζόμενων οι οποίοι απέργησαν καθολικά για μια βδομάδα, το Δ.Σ του σωματείου ανακοίνωσε το κλείσιμο της απεργίας με τη γνωστή έκφραση διαφυγής «συνέχιση του αγώνα με άλλες μορφές» και «μπαίνουμε για δουλειά με το κεφάλι ψηλά». Τη στιγμή δηλαδή που η απεργία -το πιο δυνατό όπλο των εργαζομένων ενάντια στην εργοδοσία- απέτυχε, η εισήγηση προσπάθησε να χρυσώσει το χάπι και να σπείρει αυταπάτες. Ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που η κατάληξη του αγώνα σε Χαλυβουργία, ναυτεργάτες και αλλού, βαφτίστηκε «νίκη»! Μόνο τέτοιες «νίκες» μπορούν να δώσουν στο συνδικαλιστικό κίνημα αυτού του είδους οι συνδικαλιστικές ηγεσίες.
Το πιο εξοργιστικό απ’ όλα ήταν η έκκληση του ΔΣ προς τους εργαζόμενους να τοποθετηθούν στη συνέλευση και να κάνουν προτάσεις, ενώ εκείνο είχε ήδη προδιαγράψει την πορεία της απεργίας. Καλούσαν τους εργαζόμενους να πουν τι; Να σιχτιρίσουν την εισήγηση του ΔΣ; Να εκφράσουν άποψη για συνέχιση της απεργίας σε μια συνέλευση η οποία γινόταν μπροστά στην αστυνομία και τους ανθρώπους της εργοδοσίας και μάλιστα με το ΔΣ να έχει εισηγηθεί κλείσιμο της απεργίας; Αυτό κι αν είναι υποκρισία!
Παρά την προσωρινή ήττα των εργαζομένων δεν παύουν να βγαίνουν συμπεράσματα και δεν παύει η εργατική τάξη να ενισχύει την πείρα της. Αναδεικνύεται το γεγονός ότι με βάση τη βάρβαρη και ανηλεή επίθεση του κεφάλαιου δυναμώνει η ανάγκη της εργατικής τάξης και των εργαζόμενων να αντισταθούν και να παλέψουν οργανωμένα αναπτύσσοντας τους αγώνες τους για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων τους. Και είναι δεδομένο ότι -αργά ή γρήγορα- οι εργαζόμενοι θα σηκώσουν το κεφάλι ψηλά και θα συγκρουστούν κατά μέτωπο με το κεφάλαιο και της πολιτικές της φτώχειας και της εξαθλίωσης. Και μέσα στην κίνησή τους αυτή, στην κατεύθυνση της σύγκρουσης, θα βάλουν στην άκρη συνδικαλιστικές ηγεσίες και απόψεις που αποτελούν τροχοπέδη στην ανάπτυξη και τη νικηφόρα εξέλιξη των εργατικών αντιστάσεων.
