Το ιστολόγιο της Προλεταριακής Σημαίας παύει να λειτουργεί. Από αυτό το Σαββατοκύριακο συγχωνεύεται με την ιστοσελίδα του ΚΚΕ(μ-λ) σε μια νέα κοινή ιστοσελίδα της οποίας η διεύθυνση θα είναι η http://www.kkeml.gr/.

25 Ιουν 2013

Για το κλείσιμο της ΕΡΤ και το ...Σύνταγμα

Η ανακοίνωση από την κυβέρνηση, ότι κλείνει η ΕΡΤ και μένουν στο δρόμο 2656 εργαζόμενοι, ξεσήκωσε κόσμο. Την πρώτη ειδικά μέρα, συγκεντρώθηκαν χιλιάδες στη Μεσογείων. Από τότε δεν έχει πάψει να βρίσκεται κόσμος συνεχώς στο χώρο, από λίγες εκατοντάδες έως μερικές χιλιάδες, με αποκορύφωμα τη μέρα της απεργίας. Ο τρόπος που εκφράζεται η αντίδραση στη κυβερνητική απόφαση κάνει πολλούς να παραλληλίζουν με το Σύνταγμα του 2011. Πράγματι, η αντίδραση αυτή έχει ομοιότητες αλλά μόνο επιφανειακές.
Η αντίδραση αφορά ένα πολύ συγκεκριμένο γεγονός, το κλείσιμο μιας μεγάλης επιχείρησης του δημοσίου. Μια απόφαση που, από τη μια, στέλνει χιλιάδες κόσμου στην ανεργία και από την άλλη, στέλνει ένα ξεκάθαρο μήνυμα πλήρους ελέγχου της ενημέρωσης καθώς και της πολιτιστικής ζωής αυτού του τόπου, καταλύοντας ακόμη και τον αστικό κοινοβουλευτισμό.
Το Σύνταγμα, και γενικά το κίνημα που καθιερώθηκε να λέγεται "των πλατειών", ήρθε ως συνέχεια αγώνων, απεργιών, συγκεντρώσεων και διαδηλώσεων πολύ μαζικών και επίμονων, που αντιμετώπισαν την άγρια καταστολή από μεριάς κράτους και ξεκίνησαν στις αρχές του 2010. Ήταν μάλλον η πιο μαζική έκφραση της διάθεσης αντίστασης του λαού απέναντι σε μια επίθεση που συνθλίβει τη ζωή του. Πρόκειται για αγώνες οι οποίοι συνεχίστηκαν μέχρι το Φλεβάρη του 2012 και μπορεί να μην κατάφεραν να ανακόψουν την επίθεση των ιμπεριαλιστών και των ντόπιων εκφραστών τους αλλά έφεραν τα πάνω κάτω στο πολιτικό σύστημα.
Αντίθετα, το "κίνημα της ΕΡΤ" ήρθε μετά από μια κάμψη του κινήματος. Προηγήθηκαν οι εκλογές που διαμόρφωσαν ένα πολιτικό σκηνικό εντελώς διαφορετικό σε σχέση με αυτό που είχαμε συνηθίσει τα χρόνια μετά το 1974.
Από εκεί και πέρα, υπήρξαν κάποιες σποραδικές κινητοποιήσεις σε εργασιακούς χώρους ενώ οι πανεργατικές απεργίες χαρακτηρίζονταν από τη χαμηλή, σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια, συμμετοχή του κόσμου. Και όλα αυτά, με μια κυβέρνηση η οποία εφάρμοσε μάλλον με ευκολία μια σειρά μέτρα που κάνουν τη ζωή του λαού πολύ χειρότερη απ’ ότι ήταν ακόμη και πέρυσι τέτοιο καιρό, αλλά και μια αριστερά πολύ πιο ισχυρή, υποτίθεται, στο σύνολό της. Μια αριστερά που, απ’ ότι φαίνεται, δε θέλει να βγάλει τα συμπεράσματά της και είναι εγκλωβισμένη ακόμη περισσότερο σε λογικές διαχείρισης - προτάσεων ξεπεράσματος της κρίσης παρά οργάνωσης του λαού, για να αντισταθεί και να ανατρέψει την επίθεση.
Ένα άλλο χαρακτηριστικό που διαφοροποιεί το κίνημα για την ΕΡΤ από αυτό του Συντάγματος, είναι η στάση των κομμάτων. Τότε, το μεγαλύτερο κομμάτι της αριστεράς (ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ και άλλοι) που συμμετείχε είχε υποταχθεί στα αντιοργανωτικά και αντικομματικά κελεύσματα του συστήματος ενώ το ΚΚΕ αντιτάχθηκε σε αυτό, καταγγέλλοντας το περίπου ως υποκινούμενο από τους ιμπεριαλιστές και την τότε κυβέρνηση, η δε αναρχία μάλλον απουσίαζε, πέρα από κάποια κομμάτια της αυτονομίας. Αντίθετα, τώρα το κύριο χαρακτηριστικό έξω από το ραδιομέγαρο είναι η ύπαρξη των κομματικών ή μετωπικών πανό της αριστεράς, κάποιων ελάχιστων σωματείων, και τμημάτων της αναρχοαυτονομίας που έστησαν τη περίφημη συνέλευση η οποία προσπαθεί να λύσει ζητήματα λειτουργίας της αυτοδιαχειριζόμενης ΕΡΤ! Ο ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς να κινητοποιεί το σύνολο των δυνάμεών του, φαίνεται να παίζει με τις απόψεις του σημαντικό (και αρνητικό) ρόλο στο άπλωμα του κινήματος. Το ΚΚΕ ήταν εκεί τις πρώτες μέρες με μόνιμο τρόπο και χωρίς να αποφεύγει το ανακάτεμα με άλλους χώρους . Για πρώτη φορά, μετά από πολλά χρόνια, τα μπλοκ του ΠΑΜΕ, μοιάζουν να συγκροτούν μια συγκέντρωση με όλους τους άλλους. Έδωσε επίσης τη συχνότητα του τηλεοπτικού 902, για να μεταδίδεται το πρόγραμμα της ΝΕΤ. Ωστόσο, τις τελευταίες μέρες, δεν παρουσιάζεται με τον ίδιο τρόπο στο χώρο. Η τελευταία του μαζική παρουσία ήταν η συγκέντρωση που έκανε τη Δευτέρα το απόγευμα. Την Τρίτη και την Τετάρτη, οι δυνάμεις του δεν ήταν εκεί.
Έχουμε λοιπόν ένα κίνημα αλληλεγγύης και όχι ένα ξέσπασμα του λαού, όπως ήταν το «κίνημα των πλατειών», απέναντι σε ένα χώρο όπου απολύονται χιλιάδες εργαζόμενοι με έντονο το στοιχείο της υπεράσπισης της δημοκρατίας. Είναι χαρακτηριστικό, ότι οι περισσότερες ανακοινώσεις μιλούν για φασιστικές μεθόδους. Η μαζικότητα ενός κινήματος το οποίο κατά βάση στηρίζεται στην αριστερά, σε όλες τις εκδοχές της, και ως ένα βαθμό στην αναρχοαυτονομία, υπολείπεται κατά πολύ.
Από την άλλη, είναι οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ. Οι πρώτες αντιδράσεις τους χαρακτηρίζονταν από τη στεναχώρια, την οργή και τον αιφνιδιασμό. Αν και αυτός ο τελευταίος θα μπορούσε να αποφευχθεί. Η κυβέρνηση υλοποίησε κάτι που ο …Χατζηνικολάου το είχε προαναγγείλει 20 μέρες πριν και τουλάχιστον τα συνδικαλιστικά όργανα θα έπρεπε να προετοιμάζουν τους εργαζόμενους για κάθε ενδεχόμενο αντί να τους καθησυχάζουν. Εξάλλου, η πείρα των τελευταίων χρόνων δείχνει ότι, όπου υπάρχει καπνός, υπάρχει και φωτιά. Στα νοσοκομεία, στα σχολεία, στον ΟΕΚ, στην Εργατική Εστία και αλλού, οι εργαζόμενοι πίστευαν ότι δεν θα κλείσουν αλλά έκλεισαν! Εδώ βέβαια υπάρχει μια σοβαρή διαφορά. Το κλείσιμο συνοδεύεται από την απόλυση όλων των εργαζομένων του οργανισμού. Και αυτό θα έπρεπε να ξεσηκώσει τους πάντες, όχι μόνο τους εργαζόμενους της ΕΡΤ. Εδώ δεν πρόκειται για μετακίνηση, δεν πρόκειται για μείωση μισθού ούτε για απαγόρευση της απεργίας, πρόκειται για τον παροπλισμό, για το πέταγμα στην ανεργία χιλιάδων εργαζόμενων, χωρίς κανένα πρόσχημα. Μοιάζει με πρόβα, με μέτρημα αντιδράσεων από μεριάς συστήματος γι’ αυτό που θα έρθει σε λίγο καιρό σε όλο το δημόσιο.
Οι εργαζόμενοι, από τη πρώτη στιγμή, κατέλαβαν το ραδιομέγαρο, κάλεσαν το λαό σε συμπαράσταση και από τότε συνεχίζουν τις εκπομπές μέσω του διαδικτύου. Φαίνεται στη πλειοψηφία τους να κατανοούν, ότι άλλος δρόμος δεν υπάρχει. Ακόμη και οι ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ αναγκάστηκαν να κηρύξουν απεργία. Μια απεργία όπου, όμως, ήταν εμφανέστατη η απουσία των μεγάλων ομοσπονδιών. Αρνητικό είναι, ότι επικρατεί όχι η κάθετη αντίθεση στις απολύσεις και στο κλείσιμο αλλά η αποδοχή της ανάγκης να «εξυγιανθεί» η ΕΡΤ. Είναι χαρακτηριστικό, ότι σε κάθε συζήτηση δεν παραλείπεται να τονιστεί ότι όλοι είναι υπέρ των «διαρθρωτικών αλλαγών» αλλά όχι με αυτό τον βίαιο τρόπο. Για αυτό σημαντικό μερίδιο ευθύνης έχουν και οι δυνάμεις της αριστεράς οι οποίες προέταξαν το θέμα της δημοκρατίας, την υπεράσπιση της ΕΡΤ ως δημόσιου ενημερωτικού και πολιτιστικού οργανισμού, ξεχνώντας σχεδόν το ρόλο που έπαιζε ως οργανισμός του αστικού κράτους. Το θέμα των απολύσεων θεωρήθηκε, στη καλύτερη περίπτωση, δεύτερο ζήτημα. Ακόμη και εκπρόσωποι των εργαζόμενων το υποβάθμιζαν, αν και τις τελευταίες μέρες και με βάση αυτά που διαρρέουν από τις συναντήσεις των εταίρων της κυβέρνησης, φαίνεται να αλλάζει κάπως αυτό. Ακόμη και το ΚΚΕ, που θέτει ως πρώτο θέμα τις απολύσεις, δεν αποφεύγει να εμπλακεί στη συζήτηση για το τι ΕΡΤ θα θέλαμε. Και όλα αυτά, τη στιγμή που η κυβέρνηση ήταν ξεκάθαρη από την αρχή.
Το κύριο γι’ αυτήν ήταν οι απολύσεις και όχι το κλείσιμο της δημόσιας ΕΡΤ, που, έτσι κι αλλιώς, έστω και με άλλη μορφή, θα ξανανοίξει. Το πρόβλημα είναι οι μισθοί, οι συμβάσεις και κάθε εργασιακό δικαίωμα των εργαζόμενων. Αυτά εννοούσαν οι Κεδίκογλου και Σαμαράς με τα περί συντεχνιών και προνομιούχων που αράδιαζαν κατά των εργαζόμενων της ΕΡΤ. Με την αποδοχή της συζήτησης για την «εξυγίανση» και με τις συζητήσεις για το τι ΕΡΤ θέλουμε, πέρα από τις αυταπάτες που δημιουργούνται για το ρόλο του κράτους αλλά και των εργαζόμενων σε αυτό, υπονομεύεται ο αγώνας κατά των απολύσεων, αφού ουσιαστικά γίνονται αποδεκτές οι αιτιάσεις της κυβέρνησης και η αντίθεση περιορίζεται στις μεθόδους.
Ένα άλλο αρνητικό είναι η λειψή, έως και καθόλου, σύνδεση των εργαζόμενων με το κίνημα αλληλεγγύης. Ο διαχωρισμός των απ’ έξω με τους από μέσα είναι συχνός στις συζητήσεις και μάλλον εκφράζει την πραγματικότητα. Η όποια παρουσία εργαζόμενων στις διεργασίες του προαυλίου μάλλον έχει να κάνει με προσωπικές επιλογές και λιγότερο με την ανάγκη συντονισμού όλου του κινήματος. Είναι αξιοσημείωτο, ότι, ενώ την πρώτη μέρα οι πόρτες του κτιρίου ήταν ανοιχτές για όλους, από τη δεύτερη και μετά, στο όνομα της περιφρούρησης, έκλεισαν, και μόνο αν υπάρχει σοβαρός λόγος και με την επίδειξη ταυτότητας, μπορεί κάποιος να μπει μέσα. Αυτό δημιούργησε δυσαρέσκειες και ενέτεινε το αίσθημα διαχωρισμού.
Μέσα σε όλο αυτό το κλίμα, δεν έχει γίνει εφικτό αυτό το κίνημα να απεγκλωβιστεί από τα όρια του ραδιομέγαρου. Δεν έγινε καμιά διαδήλωση στο κέντρο της Αθήνας, δεν έγιναν εκδηλώσεις στις γειτονιές και σε χώρους δουλειάς, δεν πάρθηκαν πρωτοβουλίες που θα συσπειρώσουν δεκάδες χιλιάδες κόσμου από κάθε εργασιακό χώρο κι από κάθε γειτονιά. Αυτό είναι που πραγματικά φοβάται η κυβέρνηση. Αυτά προτείνει και επιδιώκει το ΚΚΕ(μ-λ), με τις δυνάμεις του, σε καθημερινή βάση, στο χώρο της ΕΡΤ αλλά και με τις όποιες προσβάσεις του στους εργαζόμενους, με τα μετωπικά του σχήματα αλλά και μέσω της ΠΑΑΣ, αναδεικνύοντας ως κύριο ζήτημα το «όχι στις απολύσεις – όχι στο κλείσιμο».
Μέχρι την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, ο αγώνας των εργαζομένων της ΕΡΤ είναι σε πλήρη εξέλιξη ενώ οι οριστικές αποφάσεις της κυβέρνησης αναμένονται. Είναι ανάγκη αυτός ο αγώνας να συνεχιστεί. Χωρίς αυταπάτες, χωρίς συνδιαλλαγές με το σύστημα, ακόμη πιο μαζικός, όσο δύσκολος κι αν είναι.