Το Σαββατοκύριακο 25-26 Μάη "πραγματοποιήθηκε" το 28ο Συνέδριο του Εργατικού Κέντρου Αθήνας στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας. Όλο το σκηνικό απέπνεε την οσμή διάλυσης, εκφυλισμού και αδιαφορίας για τα προβλήματα και τις ανάγκες των εργαζομένων και του εργατικού κινήματος. Σκηνικό απελπιστικά όμοιο με αυτό του προηγούμενου συνεδρίου, το 201ο. Και τότε, οι μερικές δεκάδες των συνέδρων που βρίσκονταν στην αίθουσα απέφυγαν οποιαδήποτε συζήτηση και ανάληψη ευθύνης για τα καθήκοντα που έθεταν, από τη μια, η πιο σαρωτική και βάρβαρη επίθεση στα δικαιώματα του λαού που εξελισσόταν (όπως ήταν ήδη φανερό και επιβεβαιώθηκε τα επόμενα χρόνια) και, από την άλλη, η αγωνιστική διάθεση που είχε εκφραστεί μόλις 2 μέρες νωρίτερα, στη μεγαλειώδη απεργιακή συγκέντρωση της 5ης Μάη του 2010.
Μια ακόμα σκηνή, λοιπόν, στην τραγωδία της κυριαρχίας του κυβερνητικού συνδικαλισμού, της γραμμής της συναίνεσης και της υποταγής. Μια ακόμα επιβεβαίωση της αδυναμίας και της απροθυμίας της συνδικαλιστικής ηγεσίας να προσφέρει οποιαδήποτε στήριξη στους αγώνες που ξέσπασαν και θα συνεχίσουν να ξεσπούν στους χώρους δουλειάς, να συνεισφέρει στην οργάνωση, το συντονισμό, την κινητοποίηση και την ενδυνάμωση των περισσότερων από 500 σωματείων που έχει στη δύναμή του το μεγαλύτερο εργατικό κέντρο της χώρας. Ήταν το αναμενόμενο κλείσιμο μιας τριετίας ανύπαρκτης δράσης, η οποία αρκέστηκε στην έκδοση δελτίων Τύπου, στην αποστολή αντιπροσώπων και στη συμμετοχή στις όποιες κινητοποιήσεις της ΓΣΕΕ, ενώ τόσο τα μέτρα της κυβέρνησης-ΕΕ-ΔΝΤ όσο και η εργοδοτική αυθαιρεσία και τρομοκρατία κατεδάφιζαν μία-μία τις εργατικές κατακτήσεις δεκαετιών.
Στο προηγούμενο τρίχρονο η σκληρή επίθεση του συστήματος άφησε εκτεθειμένους τους εργατοπατέρες και τη γραμμή της ανάθεσης και της συνδιαλλαγής. Αποκάλυψε σε πλατιές μάζες εργαζομένων τις ευθύνες των ξεπουλημένων ηγεσιών για τις υπηρεσίες διάλυσης και αποσυγκρότησης του κινήματος που προσέφεραν στα αφεντικά τους. Η ξετσίπωτη υποταγή στις ορέξεις ντόπιου και ξένου κεφαλαίου και οι διαρκείς εκκλήσεις για "υπομονή" και "εργασιακή ειρήνη" έφεραν τον εργαζόμενο λαό σε κατάσταση εξαθλίωσης, κλόνισαν την ελάχιστη εμπιστοσύνη του κόσμου της δουλειάς προς τις ηγεσίες αυτές και αμφισβήτησαν το ρόλο που τους είχε δώσει στην ουσία το ίδιο το σύστημα. Όλη αυτή η διαδικασία έχει προκαλέσει ρωγμές τόσο στην ΠΑΣΚΕ όσο και στη ΔΑΚΕ, οι οποίες εμφανίστηκαν στο συνέδριο του ΕΚΑ με διασπάσεις (ΠΑΣΚΕ-Συνεργαζόμενοι και Νέα Πορεία αντίστοιχα) αλλά και μειωμένες ψήφους αθροιστικά.
Η στάση της ΔΑΣ (ΠΑΜΕ) δεν αποτέλεσε καμία έκπληξη. Κατά τη διάρκεια της συζήτησης για τη νομιμοποίηση των συνέδρων την πρώτη μέρα αναγκάστηκε, κάτω από πίεση, σε αναδίπλωση στο ζήτημα του ΣΕΦΚ (δείτε και το σχετικό άρθρο στο προηγούμενο φύλλο της ΠΣ), με αποτέλεσμα τη νομιμοποίηση όλων των συνέδρων του σωματείου. Τη δεύτερη μέρα, στη διαδικασία τοποθετήσεων συνέδρων και ψηφισμάτων, αποχώρησε για μια ακόμα φορά, καταγγέλλοντας την απουσία των συνέδρων των ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ, όπως είχε κάνει και στο προηγούμενο και στο προ-προηγούμενο συνέδριο του ΕΚΑ! Αλήθεια, τι τους ήθελε τους συνέδρους αυτούς το ΠΑΜΕ; Τους είχε καμία ανάγκη; Γιατί τα συνέδρια των εργαζομένων πρέπει να κρίνονται από τη στάση και τους τυχοδιωκτισμούς των κυβερνητικών εργατοπατέρων; Και γιατί μια δύναμη όπως το ΠΑΜΕ, που κόπτεται για την ταξικότητά της, καθορίζει τη στάση της από το αν θα βρίσκονται στην αίθουσα του συνεδρίου οι κυβερνητικοί εργατοπατέρες;
Ουσιαστικά, το ΠΑΜΕ συστηματικά αποφεύγει να αναλάβει την πρωτοβουλία ουσιαστικής συζήτησης και πολιτικής τοποθέτησης σε διαδικασίες στις οποίες απομένει με τις υπόλοιπες αριστερές δυνάμεις. Δεν θέλει να νομιμοποιήσει τέτοιου χαρακτήρα διαδικασίες που στο βάθος τους αναδεικνύουν το ζήτημα της κοινής δράσης στο κίνημα. Γι’ αυτό και δεν καταβάλει και την παραμικρή προσπάθεια να αναδείξει αυτές τις διαδικασίες σε ζήτημα όλων των εργαζομένων. Συμμετείχε, βέβαια, στις εκλογές για το Διοικητικό Συμβούλιο "για να αποτυπωθούν οι πραγματικοί συσχετισμοί", στις οποίες βγήκε πρώτη δύναμη αλλά με μειωμένες ψήφους.
Ο εκπρόσωπος της Αυτόνομης Παρέμβασης στην αρχική του τοποθέτηση, πέρα από τις αντιπαραθέσεις με το ΠΑΜΕ για εσωτερική κατανάλωση, εστίασε στην πρόταση για μηχανοργάνωση των σωματείων σαν λύση για τα φαινόμενα νοθείας και εκφυλισμού, υποστηρίζοντας ότι το πρόβλημα του συνδικαλιστικού κινήματος είναι οργανωτικό και όχι πολιτικό!!!
Σε ό,τι αφορά τα αποτελέσματα, αυτό που αναδείχτηκε ιδιαίτερα είναι η μεγάλη πτώση της ΠΑΣΚΕ (και σε ψήφους και σε έδρες), γεγονός που αντανακλά και τα εσωκομματικά ζητήματα του ΠΑΣΟΚ. Ενισχυμένες βγήκαν η Αυτόνομη Παρέμβαση (τόσο σε έδρες όσο και σε ψήφους) και η Αγωνιστική Ταξική Ενότητα (μόνο σε έδρες).
Με λίγα λόγια, οι εργασίες του 28ου Συνεδρίου του ΕΚΑ κατέδειξαν με ακόμα έναν τρόπο τις ανεπάρκειες των συνδικαλιστικών ηγεσιών, την απόσταση που τους χωρίζει από την εργατική τάξη και τα ζωτικά της προβλήματα και την ανάγκη να πάρουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι την υπόθεση της αντίστασης και της οργανωτικής, ιδεολογικής και πολιτικής ανασυγκρότησης της εργατικής τάξης στα χέρια τους.
