Ο ΟΟΣΑ «εκτιμά και προβλέπει» πολλά ακόμα χρόνια «ύφεσης» και η Λαγκάρντ του ΔΝΤ συμφωνεί, συμπληρώνοντας πως πρέπει «να διαφυλάξουμε την επιτυχία της εσωτερικής υποτίμησης» και να τη βαθύνουμε ακόμα περισσότερο. Αυτή είναι και η βασική, ταξική αλήθεια, το πραγματικό success story του ιμπεριαλισμού και του κεφαλαίου σε βάρος της εργατικής τάξης και του λαού της χώρας: Υποτιμάται ολοένα περισσότερο και με όλους τους τρόπους η τιμή της εργατικής δύναμης. Συντρίβονται κοινωνικά δικαιώματα και κατακτήσεις ολόκληρου του λαού που ασταμάτητα υποβιβάζονται οι όροι της ζωής του.
Επιδιώκεται παραπέρα μέσα από τις ανατροπές και τη διάλυση των εργασιακών σχέσεων, η κατάργηση των όρων συγκρότησης των σωματείων των εργαζομένων σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, στοχεύοντας στη «μόνιμη» κατάργηση των όρων που συγκροτούν τους εργάτες σε τάξη, σε «τάξη για τον εαυτό της», σε τάξη που θα ηγηθεί στην απελευθέρωση όλης της κοινωνίας από την καπιταλιστική σκλαβιά. Και επειδή ο σκοπός είναι μεγάλος και το σύστημα γνωρίζει το βάθος της αναμέτρησης, έχουν «καλεστεί στα όπλα» όχι μόνο τα μέτρα που κατά παραγγελία του ιμπεριαλισμού και του κεφαλαίου συντάσσουν και αποφασίζουν η κυβέρνηση και η Βουλή, αλλά και όλη η ισχύς της πολιτικής εξουσίας, του κράτους και των μηχανισμών του. Θέλουν να βάλουν στο γύψο τη λαϊκή και νεολαιίστικη πάλη, να απαγορεύσουν τη συλλογική συγκρότηση και τον αγώνα των εργατών και των εργαζομένων. Με την εργοδοτική και κρατική τρομοκρατία, με την ανοιχτή καταστολή, με τη διά νόμου κατάργηση των ελευθεριών, των δημοκρατικών δικαιωμάτων των μαζών.
Εξάλλου, ολόκληρη η χώρα βρίσκεται υπό την ιμπεριαλιστική επικυριαρχία, την ασφυκτική επιβολή των ιμπεριαλιστών των ΗΠΑ και της ΕΕ. Αυτοί ορίζουν και καθορίζουν το πλαίσιο των οικονομικών και κοινωνικών επιλογών μέσα στο οποίο «διαμορφώνει» πολιτική η αστική τάξη και κινείται η χώρα... Αυτοί επιπλέον ορίζουν, απαιτούν και διαμορφώνουν τους πολιτικούς, στρατιωτικούς, «στρατηγικούς» όρους χρήσης της χώρας. Τους «συμμάχους» τους και τους «εχθρούς» της. Τις «στρατηγικές» (λέμε τώρα…) συνεργασίες της και τους «αναγκαίους» εξοπλισμούς της. Το αν έχει και το αν θα εξορύξει (και ποιος και με ποιους όρους ώστε να γίνουν μοχλός παραπέρα πρόσδεσης και υποταγής στον ιμπεριαλισμό) κοιτάσματα υδρογονανθράκων και κάθε άλλης πλουτοπαραγωγικής πηγής. Το πώς και σε ποιον θα ξεπουλήσει τη ΔΕΠΑ, τα λιμάνια, τα νερά, τη ΔΕΗ…
Αναζητώντας πολιτικές διαμορφώσεις
Με αυτούς τους όρους, ο μέχρι τώρα απολογισμός του πολιτικού συστήματος που στα τελευταία τρία χρόνια γνώρισε πολλούς κλονισμούς και αποσταθεροποιήσεις καθώς απροκάλυπτα χρησιμοποιήθηκε για την προώθηση της ιμπεριαλιστικής-καπιταλιστικής βαρβαρότητας με καταιγιστικούς ρυθμούς παραμένει προβληματικός και η κατάστασή του ρευστή. Έχει βέβαια διαμορφωθεί το «κέντρο Σαμαρά», που με τις αναγκαίες και απολύτως χρήσιμες για το σύστημα τσόντες του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ ασκεί ήδη εδώ και ένα χρόνο την κυβερνητική εξουσία. Ο ίδιος ο Σαμαράς και ό,τι περί αυτόν έχει συγκροτηθεί «υμνείται» συχνά τελευταία από κέντρα μέσα και έξω από τη χώρα καθώς του αναγνωρίζεται –δικαίως- ότι μετά τις «αντιμνημονιακές του περιπέτειες» στοιχήθηκε πλήρως και υποτάχτηκε σε κάθε προτροπή και απόφαση των ιμπεριαλιστικών κέντρων που διευθύνουν τη λεηλασία της χώρας και του λαού.
Αποτελεί λοιπόν για τα αφεντικά του το «ένα το κρατούμενο» στις σημερινές άγριες και ασταθείς συνθήκες στις οποίες το πολιτικό προσωπικό του ιμπεριαλισμού καλείται να σταθεί και να (τους) υπηρετήσει. Χωρίς λοιπόν να έχει εξασφαλισμένη τη γενική πολιτική του μακροημέρευση –αυτό δεν το επιτρέπουν ούτε οι ιμπεριαλιστικές αντιθέσεις ούτε το ξήλωμα της προηγούμενης κοινωνικής διαμόρφωσης- διαφυλάσσεται και προστατεύεται όσο αυτό είναι δυνατόν. Αυτό δείχνουν και όλα τα επεισόδια στο λεγόμενο «αντιρατσιστικό» νομοσχέδιο με το οποίο αναζητούνται ισορροπίες σε ένα διπλό στόχο: Από τη μια να ενισχυθούν οι όροι κυριαρχίας της ΝΔ του Σαμαρά στον ευρύτερο δεξιό και ακροδεξιό χώρο και ταυτόχρονα να μη θιγεί η αυτοτελής ύπαρξη του φασιστικού μορφώματος της ΧΑ που αποτελεί αναγκαία –και εν δυνάμει μπορεί και ιδιαίτερα σημαντική- εφεδρεία και δύναμη κρούσης του συστήματος.
Ταυτόχρονα όμως το «ένα κέντρο» δεν φτάνει! Δεν «φτάνει» όχι μόνο εκλογικά αλλά και κοινωνικά, πολιτικά και από την άποψη των αντιτιθέμενων σχεδίων και εκβιασμών που ασκούνται και μέλλει να ασκηθούν έξωθεν με αντικείμενο το σύνολο των ζητημάτων στα οποία εμπλέκεται η χώρα. Με άλλα λόγια, το σύστημα της εκμετάλλευσης και της υποτέλειας χρειάζεται για πολλούς λόγους να στήσει «εκ νέου» το πολιτικό του σύστημα, αν και ταυτόχρονα οι επιλογές του δυσκολεύουν, αν δεν υπονομεύουν, αυτή την ανάγκη του.
Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ κάνει πολλές και φιλότιμες προσπάθειες να δηλώσει «παρών» ενόψει αυτής της αναγκαιότητας και αποτελεί ένα ενδεχόμενο, που ωστόσο κουβαλάει αντιφάσεις και ανεπάρκειες. Δεν έχει καταφέρει, κινούμενη στη γραμμή της «κυβέρνησης κοινωνικής σωτηρίας» με ολίγον κινηματισμό, ούτε το λαό να πείσει ότι θα τον… σώσει ούτε το σύστημα ότι θα μπορεί να συμβάλει στη διαχείριση των υποθέσεών του όπως οι περιστάσεις το απαιτούν. Σε αυτή τη βάση και καθώς ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ εμφανίζονται και είναι αποδυναμωμένοι, στο λεγόμενο χώρο της «κεντροαριστεράς» έχει ανοίξει η βεντάλια της προσφοράς υπηρεσιών και της διεκδίκησης ρόλου από όλες τις γνωστές και ξεχασμένες «προσωπικότητες». Από τον Λοβέρδο και τη Διαμαντοπούλου ως τους «5 δημάρχους» και τον… Κατσανέβα.
Το τι μπορεί να βγει από όλο αυτό το θίασο –που συναντιέται και με «σκληρούς νεοφιλελεύθερους»- δεν εξαρτάται βασικά από τους ίδιους όσο και αν διαβεβαιώνουν σε όλους τους τόνους την προθυμία τους να στηρίξουν χωρίς ενδοιασμούς τη σφαγή του λαού και τη λεηλασία της χώρας. Τα μεγάλα (ιμπεριαλιστικά) αφεντικά έχουν βέβαια γνώση και εποπτεία των προσφερόμενων. Αλλά έχουν ταυτόχρονα αντιθέσεις μεταξύ τους και ερωτήματα για το τι θα χρειαστεί «να κάνουν με αυτή τη χώρα» που συνδέεται με το τι θα χρειαστεί να επιδιώξουν με τη φλεγόμενη περιοχή στην οποία η χώρα αυτή βρίσκεται. Από αυτή την άποψη, οι μορφοποιήσεις μπορεί να χρειαστεί να επιταχυνθούν ή να αργοπορήσουν ή και ακόμα να μην μπορέσουν να προκύψουν. Οι αστάθμητοι παράγοντες στην κλίμακα και την ένταση των γεγονότων που ήδη ζούμε αφορούν και αυτούς που η κυρίαρχη φιλολογία θέλει να τους εμφανίζει ως παντοδύναμους.
Πίδακες υπόγειων ρευμάτων
Αξιοζήλευτο ήταν –για την αστική τάξη της χώρας μας και όχι μόνο- το τούρκικο success story. Και την «ανάπτυξη» της πολύχρονης επιδρομής του ΔΝΤ υπέστη και ρόλο διεκδίκησε και διαμόρφωσε με βάση τα μεγέθη της στην περιοχή για λογαριασμό των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Ο ίδιος ο Ερντογάν φάνταζε πανίσχυρος και αδιαμφισβήτητος ηγέτης. Κι όμως! Τα πράγματα δεν ήταν έτσι, είχαν και έχουν και τον «άλλο πόλο», το λαό και τη δύναμη της μαζικής του πάλης. Αυτή που πρόβαλε με αφορμή το πάρκο Γκεζί στην πλατεία Ταξίμ και εδώ και μέρες θέτει, στο βαθμό που σήμερα μπορεί, τους δικούς του όρους στην όλη υπόθεση.
Η λαϊκή εξέγερση που συγκλονίζει πια ολόκληρη τη χώρα δεν είναι ένας τυχαίος κομήτης που θα περάσει και θα σβήσει. Ούτε για την Τουρκία, ούτε για την περιοχή, ούτε για τον κόσμο ολόκληρο. Είναι άλλος ένας πίδακας των ισχυρών υπόγειων ρευμάτων που ταράζουν το προλεταριάτο και τους λαούς του κόσμου, αναζητώντας πολιτική και οργανωτική συγκρότηση και μορφοποίηση. Είναι άλλη μια πραγματική «δήλωση» μετά τη Σουηδία, τον ευρωπαϊκό νότο, τον ξεσηκωμό του λαού μας τα δύο προηγούμενα χρόνια και τόσα άλλα, που βεβαιώνει πως οι ιμπεριαλιστές και το κεφάλαιο δεν είναι μόνοι τους! Η αντιμετώπιση της κρίσης και η διευθέτηση των ανταγωνισμών τους δεν θα γίνει ερήμην των λαών και των εργατών! Ούτε θέλουν ούτε μπορούν εργάτες και λαοί να μείνουν με σταυρωμένα χέρια μπροστά στην επιβολή του εργασιακού και κοινωνικού μεσαίωνα, μπροστά στην πορεία αίματος και πολέμων που σχεδιάζει και προωθεί ο ιμπεριαλιστικός-καπιταλιστικός κόσμος. Ξεσηκώνονται, συγκρούονται, ανοίγουν δρόμους αναμέτρησης με τους δυνάστες τους. Βάζουν έτσι στην «ημερήσια διάταξη» το ζήτημα της εκ νέου συγκρότησης του επαναστατικού κομμουνιστικού κινήματος που χρειάζονται για να διεκδικήσουν την επαναστατική ανατροπή και τη σοσιαλιστική διέξοδο!
Είναι βέβαιο πως η εξέγερση του τούρκικου λαού θα παράγει άμεσα πολιτικά αποτελέσματα όχι μόνο στην Τουρκία αλλά στην ευρύτερη περιοχή και στη χώρα μας. Ήδη διαφαίνεται η μεγάλη ανησυχία των ντόπιων κυρίαρχων δυνάμεων αλλά και ήδη καταγράφονται οι θετικοί τρανταγμοί που παράγει στη λαϊκή συνείδηση και σκέψη της χώρας μας. Για τους κομμουνιστές, τις οργανωμένες δυνάμεις αποτελεί πηγή δύναμης και γεγονός που υπογραμμίζει τις ευθύνες μας, που αναδεικνύει με ένταση τα μεγάλα καθήκοντα που βρίσκονται μπροστά μας.
Μας διδάσκει να παλέψουμε με αυταπάρνηση μέσα στο λαό και με το λαό, για τις δικές μας Ταξίμ που έρχονται. Να επιμείνουμε ακόμα πιο αποφασιστικά στην κατεύθυνση του Μετώπου Αντίστασης και Πάλης του λαού μέσα από την αναβάθμιση σε όλα τα επίπεδα των σχημάτων που αναφέρονται στην ΠΑΑΣ, μέσα από την προώθηση της αντικαπιταλιστικής-αντιιμπεριαλιστικής κατεύθυνσης με όρους μαζικού κινήματος σε όλους τους χώρους δουλειάς και ζωής του λαού και της νεολαίας. Να ενισχύσουμε μέσα στην πάλη μας και από την πάλη μας τους πολιτικούς, ιδεολογικούς και οργανωτικούς όρους της κομμουνιστικής κατεύθυνσης στο κίνημα. Αυτοί είναι οι όροι για να προετοιμάσουμε και να «υποδεχθούμε» τους ξεσηκωμούς που έρχονται και για να ανοίγουν αυτοί οι ξεσηκωμοί παραπέρα το δρόμο της εργατικής τάξης και του λαού!
