Νόμος-σφαγείο δικαιωμάτων και εργαζομένων

Η προετοιμασία της συγκυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ μορφοποιήθηκε τελικά σε πρώτη φάση στο λεγόμενο πολυνομοσχέδιο (νόμος, πλέον) που ψηφίστηκε απ’ την κοινοβουλευτική πλειοψηφία στη Βουλή την εβδομάδα που μας πέρασε. Πρόκειται για κλιμάκωση της επίθεσης ΕΕ-ΔΝΤ-κεφαλαίου και κυβέρνησης ενάντια στο λαό και τους εργαζόμενους και σε πολλά επίπεδα. Και να σκεφτεί κανείς ότι θ’ ακολουθήσουν σύντομα και άλλα, αντίστοιχου χαρακτήρα νομοσχέδια, όπως προανήγγειλαν κυβερνητικά στελέχη. Όλα αυτά για την «εκταμίευση» του πρώτου τμήματος της επόμενης δόσης. Μπήκαμε, λοιπόν, στην εποχή της τμηματικής καταβολής των δόσεων ή, ακριβέστερα, στην εποχή των μεγάλων ανατροπών που δεν θ’ αφήσουν τίποτα όρθιο, όχι μόνο σε σχέση με την προ-μνημονίων εποχή, αλλά ακόμα και με τα ισχύοντα μνημονιακά μέτρα της τελευταίας 3ετίας. Τρώγοντας, ανοίγει η όρεξη των ιμπεριαλιστών και των ντόπιων εκμεταλλευτών.
Ας δούμε, όμως, τι προβλέπει το ο νόμος-σφαγείο στους βασικούς του άξονες.

Οι απολύσεις στο Δημόσιο
Είναι, μάλλον, το σημαντικότερο κομμάτι, αφού εγκαινιάζει την πολιτική μαζικών απολύσεων δημοσίων υπαλλήλων (δ.υ.). Και όταν λέμε δ.υ. αναφερόμαστε στους καλυπτόμενους από το καθεστώς τυπικής μονιμότητας που ναι μεν δεν έχει αρθεί ακόμα συνταγματικά, αλλά βρέθηκε η φόρμουλα προκειμένου να ικανοποιηθεί ο στόχος των 15.000 απολύσεων που απαιτεί σε πρώτη φάση η τρόικα και σπεύδει να υλοποιήσει η κυβέρνηση.
Έτσι, αρκεί πλέον μια απλή Κοινή Υπουργική Απόφαση (Κ.Υ.Α.) του υπουργού Διοικητικής Μεταρρύθμισης και του αρμόδιου υπουργού, με την οποία καθίσταται δυνατή η κατάργηση θέσεων σε όλο το δημόσιο τομέα. Με αυτόματο τρόπο θα μπαίνει σε καθεστώς διαθεσιμότητας το αντίστοιχο προσωπικό.
Πρόκειται για παροχή δυνατότητας στην κυβέρνηση να απολύει χωρίς κανένα όριο όποτε θέλει και όσους εργαζόμενους θέλει. Οι χρονοβόρες και αμφίβολης αποτελεσματικότητας διαδικασίες της κακόφημης αξιολόγησης πάνε περίπατο, μπροστά στην επιλογή των μαζικών απολύσεων. Με οριζόντιο τρόπο, σχεδόν ακαριαία, χιλιάδες εργαζόμενοι θα οδηγηθούν στην ανεργία.
Με απλή υπουργική απόφαση επίσης θα μετατίθενται σε άλλη υπηρεσία οι, κρατικοί πλέον, υπάλληλοι χωρίς να μπορούν ν’ αντιδράσουν στο ελάχιστο. Έτσι θα εξωθούνται σε έμμεση απόλυση κάτω από ένα στυγνό εκβιασμό.
Το άρθρο 90 του πολυνομοσχεδίου προβλέπει: «επιτρέπεται να καταργούνται θέσεις ανά κατηγορία, κλάδο ή ειδικότητα σε υπουργεία, αυτοτελείς δημόσιες υπηρεσίες, αποκεντρωμένες διοικήσεις, Οργανισμούς Τοπικής Αυτοδιοίκησης». Παντού, λοιπόν, στο δημόσιο τομέα η φόρμουλα που αναμενόταν βρέθηκε, και δεν είναι άλλη από την άμεση κατάργηση οργανικών θέσεων και την επακόλουθη απόλυση. Χωρίς να λαμβάνουμε υπόψη το λουκέτο ολόκληρων επιχειρήσεων κρατικού ενδιαφέροντος. Από αυτή την άποψη η ΕΡΤ σίγουρα ήταν μόνο η αρχή.
Τα πρώτα κύματα απολύσεων ανακοινώθηκαν ήδη και επέφεραν πραγματικό σοκ:
1) Καταργούνται οι θέσεις των σχολικών φυλάκων που αντιστοιχούν σε 2.244 εργαζόμενους (υπάγονται στους ΟΤΑ).
2) Καταργούνται 46 ειδικότητες της τεχνικής εκπαίδευσης με 2.000 εκπαιδευτικούς να μπαίνουν άμεσα σε διαθεσιμότητα και 500 να μετατάσσονται.
3) Ανοίγει το δρόμο για απολύσεις μεγάλου αριθμού συμβασιούχων σ’ όλο το Δημόσιο, που παρέμεναν ως εργαζόμενοι με προσωρινές διαταγές (αποφάσεις ασφαλιστικών μέτρων), καθώς προωθεί-απαιτεί την άμεση εκδίκαση (μέχρι την 1η Νοέμβρη) και τελεσιδικία (μέχρι τις 31 Δεκέμβρη) όλων αυτών των υποθέσεων.
4) Καταργούνται οι 3.500 θέσεις της Δημοτικής Αστυνομίας. Βέβαια, οι περισσότεροι -αν όχι όλοι- θα βρουν στέγη στη «φυσική» τους θέση, στην ΕΛΑΣ, και τις «αρμοδιότητες» που της επανεκχωρούνται. Άλλωστε, είναι ο μόνος τομέας που έχει να επιδείξει προσλήψεις κατά την τελευταία τριετία.
Αναφορικά με την περιβόητη διαθεσιμότητα, είναι βέβαιο ότι θ’ αποτελέσει τον προθάλαμο των απολύσεων (για 8 μήνες και με το 75% του μισθού), ένας τύπος ταμείου ανεργίας. Πιστεύει η κυβέρνηση ότι αυτές οι χιλιάδες εργαζόμενοι θα υποκύψουν τελικά στην απόλυσή τους, αφού για μήνες θα είναι «εκτός υπηρεσίας» και πρακτικά θ’ αδυνατίσει η θέση τους.
Ακολουθούν κάποιες χιλιάδες ακόμη από τον τομέα της εκπαίδευσης τον Σεπτέμβρη, ενώ προετοιμάζεται και το κύμα «κινητικότητας» στη δημόσια περίθαλψη με αρχικό νούμερο τις 2.500 διαθεσιμότητες. Κι αυτό χωρίς να υπολογίσουμε το επικείμενο κλείσιμο δεκάδων νοσοκομείων σ’ όλη τη χώρα.

Ο βασικός (κατώτατος) μισθός
Η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας (σ.σ.ε.) οριστικοποιείται, βάζοντας τέλος στο μεταβατικό στάδιο που διανύουμε. Έτσι, μετά τη λήξη όλων σχεδόν των κλαδικών σ.σ.ε., οι μισθοί και τα μεροκάματα στον ιδιωτικό τομέα παραμένουν πετσοκομμένοι και καθηλωμένοι. Η Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας θα παραμείνει ως «ομπρέλα» για 2-3 χρόνια ακόμη, στην καλύτερη περίπτωση, και μετά θα δώσει τη θέση της στη μονομερή διαμόρφωση μισθών και μεροκάματων αποκλειστικά από την κυβέρνηση.
Είναι χαρακτηριστικό ότι το βασικό κριτήριο στη διαμόρφωση της εισοδηματικής πολιτικής -κοινής πλέον για δημόσιο και ιδιωτικό τομέα- θα είναι η λεγόμενη ανταγωνιστικότητα ή αλλιώς «οι αντοχές της οικονομίας». Με άλλα λόγια, κράτος και εργοδοσία θα καθορίζουν τις αμοιβές. Ο καθένας καταλαβαίνει ότι βαδίζουμε σε μια κατάσταση μισθών και συντάξεων (που ακολουθούν προς τα κάτω τους μισθούς) όχι απλά πείνας, αλλά μόνιμης εξαθλίωσης.
Πιο συγκεκριμένα, στο άρθρο 103 του πολυνομοσχεδίου προβλέπεται ότι «η νέα διαδικασία-μηχανισμός διαμόρφωσης νομοθετικού καθορισμένου νόμιμου κατώτατου μισθού και κατώτατου ημερομισθίου για τους εργαζόμενους ιδιωτικού δικαίου όλης της χώρας, τίθεται σε ισχύ μετά τα προγράμματα Δημοσιονομικής Προσαρμογής, δηλαδή όχι πριν από την 1/1/2017».
Για να πάρει κανείς ένα μέτρο σύγκρισης για τους τότε μισθούς, ας αναλογιστεί ότι σήμερα ο κατώτατος μισθός είναι 586 ευρώ μεικτά για τους εργαζόμενους άνω των 24 ετών, ενώ για τους εργαζόμενους έως 24 ετών παραμένει στα 511 ευρώ μεικτά.
Με άλλα λόγια, αν πριν λίγα χρόνια μιλούσαμε για τη γενιά των 600-700 ευρώ, σήμερα μπορούμε να λέμε με σιγουριά ότι στόχος των ιμπεριαλιστών και του κεφαλαίου είναι τα 300-400 ευρώ ανώτερος μισθός. Φυσικά, ανάλογες μειώσεις γίνονται ήδη σε όλο το φάσμα της αμοιβής των εργαζομένων, συμβαδίζοντας με τη γενικότερη στρατηγική της δραστικής μείωσης του κόστους εργασίας.

Φοροληστεία και φοροεπιδρομή
Εδώ πια η κυβέρνηση «δίνει τα ρέστα της». Για τους «τυχερούς» που θα έχουν μια δουλειά προβλέπεται κανονική ληστεία του εισοδήματός τους. Η αύξηση της φορολογίας φυσικών προσώπων και ιδιαίτερα μισθωτών, συνταξιούχων και αυτοαπασχολούμενων, βαδίζει αντιστρόφως ανάλογα με τη φορολόγηση των νομικών προσώπων, και ιδιαίτερα των ανωνύμων εταιρειών, δηλαδή του μεγάλου κεφαλαίου.
Οι φορολογικοί συντελεστές που αυξάνονται, σε συνδυασμό με την κατάργηση των ελάχιστων φοροαπαλλαγών που έχουν απομείνει, θα κάνουν μαύρη τη ζωή ευρύτατων λαϊκών στρωμάτων. Είναι χαρακτηριστικό ότι προβλέπονται μόνο τρία φορολογικά κλιμάκια (22% για τα πρώτα 25.000 ευρώ, 32% για εισόδημα από 25.001 έως 42.000 ευρώ και 42% για το επιπλέον ποσό), ενώ διακηρυγμένος στόχος της κυβέρνησης και του ίδιου του Α. Σαμαρά είναι ο φόρος για τις επιχειρήσεις να πέσει στο 15% (!!!).
Παράλληλα, μονιμοποιούνται τα διάφορα χαράτσια, όπως αυτό μέσω των λογαριασμών της ΔΕΗ. Ποιος θυμάται πλέον όλη την επιχειρηματολογία των προηγούμενων κυβερνήσεων περί «προσωρινών» μέτρων, όταν και μόνο η αλλαγή του ονόματός τους υποδηλώνει την παγίωσή τους ως μόνιμα μέτρα λεηλασίας του ήδη πενιχρού εισοδήματος;

Επιμέρους μέτρα, όχι ήσσονος σημασίας
Όλα τα παραπάνω συνοδεύονται από μια σειρά επιμέρους μέτρων. Μεταξύ αυτών το άνοιγμα του ζητήματος των δαπανών περίθαλψης μέσω της «δεινής» θέσης του ΕΟΠΥΥ. Η περιβόητη μαύρη τρύπα που επιτηδευμένα διογκώνεται στα ασφαλιστικά ταμεία στο σύνολό τους, έχει ένα και μοναδικό στόχο: να αποτελέσει την αφορμή, το πρόσχημα για νέα μέτρα στην κατεύθυνση του φορτώματος του κόστους της περίθαλψης στις πλάτες των ασθενών και γενικότερα του λαού.
Έτσι, τίθεται πλαφόν στις δαπάνες που «επιτρέπεται» να καταβάλει ο ΕΟΠΥΥ προς τους λεγόμενους ιδιώτες παρόχους υπηρεσιών υγείας. Είναι απολύτως βέβαιο ότι το επιπλέον ποσό θ’ αναζητείται από την τσέπη των ίδιων των ασθενών.

Από πού ν’ αρχίσουμε;
Για την ακρίβεια, το ερώτημα θα μπορούσε να διατυπωθεί «πώς να συνεχίσουμε;». Γιατί αυτό που φάνηκε όλη την προηγούμενη τριετία των μνημονίων και της κλιμάκωσης της επίθεσης είναι ότι δεν αρκούν η αγανάκτηση και τα ξεσπάσματα. Δεν μεμφόμαστε το λαό και τους εργαζόμενους γι’ αυτή τους την συμπεριφορά. Τέτοιου είδους δυνατότητα τους δόθηκε και αυτήν αξιοποίησαν, φτάνοντας, φυσικά, κατά περιόδους σε κάποια όρια. Τα όρια που καθορίζει ο πραγματικός ταξικός συσχετισμός δυνάμεων.
Στην πραγματικότητα, πρόκειται για το ανώτατο σημείο που μπορεί να φτάσει η αντίδραση μιας συμβιβασμένης και υποταγμένης συνδικαλιστικής ηγεσίας αλλά και μιας Αριστεράς που αρνείται να μπει μπροστά και να καθοδηγήσει τη σύγκρουση του λαού με την ιμπεριαλιστική θηριωδία και την καπιταλιστική βαρβαρότητα.
Εκεί ακριβώς βρίσκεται και η λύση, το ξεπέρασμα του προβλήματος για τις δυνάμεις και τους αγωνιστές που κατανοούν την κρισιμότητα της περιόδου και χτίζουν την προοπτική της επόμενης μέρας μέσα στο καμίνι της ταξικής πάλης τού σήμερα. Η αντιπαράθεση με τη γραμμή της ηγεσίας των συνδικάτων, αλλά και με την κατεύθυνση των ηγεσιών της ποικιλώνυμης Αριστεράς, είναι όρος για την ανασυγκρότηση του λαϊκού και εργατικού κινήματος. Το ΜΕΤΩΠΟ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ στη βαρβαρότητα μπορεί να διαμορφώνεται καθημερινά μέσα απ’ την ΚΟΙΝΗ ΔΡΑΣΗ όλων όσων πιστεύουν στις αστείρευτες λαϊκές δυνάμεις. Με στόχους απτούς και κατανοητούς απ’ το λαό. Με αιχμές που φροντίζει να μας δίνει η ίδια η επιθετικότητα των δυνάμεων του συστήματος. Με συσπείρωση όλων των κομματιών του λαού που χτυπιούνται ανελέητα. Με αποφασιστικότητα, συλλογικότητα, μαζικότητα και διάρκεια. Και, κυρίως, χωρίς αυταπάτες εύκολων και γρήγορων «λύσεων». Για να μπορέσει να δοθεί με τους καλύτερους δυνατούς όρους και με ορίζοντα νίκης η αναμέτρηση με το σύστημα και τους μηχανισμούς του. Άλλος δρόμος δεν υπάρχει!!!