Πρόγραμμα σταθεροποίησης της βαρβαρότητας

Είναι πλέον φανερό, κι ας κάνουν οι λακέδες της τρόικας πως δεν το βλέπουν. Η «πολιτική των μνημονίων», που στην πραγματικότητα αποτελεί έκφραση της ιμπεριαλιστικής-καπιταλιστικής επίθεσης στο κόσμο της εργασίας σε καθεστώς καπιταλιστικής κρίσης, είναι μια πολιτική χρηματοδότησης της κοινωνικής καταστροφής και βαρβαρότητας χωρίς τέλος. Μια αποδοτική για τον ιμπεριαλισμό και το κεφάλαιο κατεδάφιση εργασιακών σχέσεων, δικαιωμάτων και παραγωγικών δυνάμεων, με ρυθμούς και ένταση πραγματικού πολέμου, ώστε να αλλάξουν οι όροι εκμετάλλευσης και καταπίεσης της εργατικής τάξης και του λαού. Τα δάνεια που δίνονται είναι στην πραγματικότητα μια επένδυση για την ανέγερση της σύγχρονης δουλείας.
Οι «καλύτερες μέρες» που θα έρθουν (…όπως συνηθίζουν να τάζουν οι χορτάτοι στους πεινασμένους) δεν θα έρθουν ποτέ, επιχειρούν μόνο να κρύψουν την αγριότητα της πολιτικής τους, να μετριάσουν τη δίκαιη οργή, να αδρανοποιήσουν τις αντιστάσεις. «Καλύτερες μέρες» με 12.500 απολύσεις στο δημόσιο έως το Σεπτέμβρη και άλλους τόσους έως το τέλος του έτους (με την επίσημη ανεργία στο 28% και έπεται συνέχεια…). «Καλύτερες μέρες» με μισθούς και συντάξεις πείνας, χωρίς δικαίωμα στη δουλεία, στην υγεία και στην παιδεία. Κι όλα αυτά, όχι λόγω κρίσης αλλά… γιατί έπρεπε να γίνουν από καιρό, γιατί πρέπει να ισχύουν πάντα.
Η τρομοκρατία και ο εκφοβισμός, οι απειλές και οι εκβιασμοί, τα απροκάλυπτα ψέματα και η λάσπη αποτελούν το πλαίσιο διακυβέρνησης της τροϊκανής «δημοκρατίας», για να μπει ο λαός στο γύψο: Δεν θα υπάρξουν άλλα μέτρα (το πιο σύντομο ανέκδοτο), δεν θα γίνουν άλλες απολύσεις… που δεν είναι απολύσεις αλλά κινητικότητα (ή μήπως κυνικότητα;). Κι όποιος διαφωνεί, αντιμετωπίζει την κρατική καταστολή (τη μόνη «υπηρεσία» που λειτουργεί, μαζί με τη φοροκαταστολή).
Λένε, ότι αναδιαμορφώνουν την παιδεία, την υγεία και συνολικά το δημόσιο, ότι καθορίζουν σύγχρονες (!) εργασιακές σχέσεις, χωρίς συλλογικές συμβάσεις, συνδικαλισμό και όπου ο κατώτατος μισθός θα ορίζεται με υπουργική απόφαση, ώστε να ανταποκριθούμε στις «ανάγκες των καιρών». Πράγματι! Αυτές είναι οι «ανάγκες των καιρών», η πλουτοκρατία διψά για όλο και περισσότερο αίμα.
Στο οικονομικό επίπεδο, νέα μέτρα απίστευτης βαρβαρότητας σχεδιάζονται και εν μέρει ομολογούνται ανοιχτά. Τα υπόλοιπα, τα ανομολόγητα, θα αποφασιστούν «λόγω ανάγκης». Και θα εκσφενδονίσουν τη χώρα στον τρίτο και τέταρτο κόσμο της απόλυτης ανέχειας και εξαθλίωσης.
Στο πολιτικό επίπεδο, θα χρειαστεί μια δικτατορικού τύπου διακυβέρνηση, για να «σωθεί η χώρα». Όπου η απαγόρευση των συναθροίσεων άνω των δυο ατόμων δεν θα ισχύει μόνο λόγω της επίσκεψης Σόιμπλε.
Μπαίνουμε, λοιπόν, στην εποχή του πραγματικού, του «καθαρού» καπιταλισμού. Απαλλαγμένος από κάθε κατάκτηση του εργατικού και λαϊκού κινήματος, από τις «στρεβλώσεις» και τις «πληγές» που προξένησαν στο σώμα του οι λαϊκοί, εργατικοί και επαναστατικοί αγώνες, βρήκε την αυτοεκπλήρωση του. Κι αν παραβλέπαμε προς στιγμήν τη βαρβαρότητα με την οποία εκδηλώνεται αυτό ο πραγματικός καπιταλισμός, τη δυστυχία και τον πόνο που φέρνει, αν βλέπαμε προς στιγμήν τα πράγματα ψυχρά και υπολογιστικά, θα λέγαμε ότι πρόκειται για μια «θαυμάσια κατάσταση». «Θαυμάσια κατάσταση», για όσους αντιλαμβάνονται ότι η ρίζα όλου του κακού βρίσκεται στις σχέσεις ιδιοκτησίας και εκμετάλλευσης της ανθρώπινης εργασίας. Βρίσκεται ακριβώς στον ίδιο τον καπιταλισμό. Κι αυτήν την αλήθεια έχουν ανάγκη να αντιληφθούν τα πιο καταπιεσμένα και εκμεταλλευόμενα στρώματα που υποφέρουν.
Πρέπει ,λοιπόν, να περάσουμε από τη μικροκλίμακα της αντίδρασης των κάθε φορά «άμεσα θιγμένων», αντίδραση που πρέπει να ενισχυθεί, στην αντίδραση της εργαζόμενης κοινωνικής πλειοψηφίας. Από την αντίδραση στο μεμονωμένο εργοδότη ή υπουργό, στην αντίδραση απέναντι στην τάξη των εργοδοτών, στο κράτος και την κυβέρνησή τους, για να ανοίξει ο δρόμος και από την περιγραφή της φρίκης να περάσουμε στην αντιμετώπισή της. Ιδιαίτερα σήμερα, που ο αντίπαλος μετατρέπει την κάθε διεκδίκηση, τον κάθε αγώνα σε αντιπαράθεση «εφ’ όλης της ύλης». Που είναι ο αντίπαλος που οξύνει την ταξική πάλη από την μεριά του, ως πάλη μιας τάξης «για τον εαυτό της», με όλα τα μέσα ενάντια στον «εχθρό λαό».
Πρόκειται για αγώνα παρατεταμένο που φιλοδοξεί να συμπεριλάβει τη μεγάλη πλειοψηφία του λαού. Που ξεκινά από την ανάγκη για μαζικό ξεσηκωμό απέναντι στη «νέα ανάπτυξη», όπως την ορίζουν οι σύγχρονοι εκμεταλλευτές. Μια «ανάπτυξη» καταστροφική και κοινωνικά επιζήμια. Χρήσιμη αποκλειστικά για τον ιμπεριαλισμό και το κεφάλαιο.
Η αναμέτρηση προβλέπεται σφοδρή και οι συσχετισμοί για το εργατικό-λαϊκό κίνημα είναι αρνητικοί. Ωστόσο, μια τέτοιας έντασης αναμέτρηση, όπου το επίδικο είναι, ούτε λίγο ούτε πολύ, «ελευθερία ή θάνατος», δεν την αντέχει το πολιτικό σύστημα της χώρας. Δεν έχει τους αναγκαίους εγχώριους συσχετισμούς, παρά μόνο τους έξωθεν προστάτες. Ο ορίζοντας του πολιτικού συστήματος στενεύει διαρκώς. Οι πιο φερέγγυες αστικές πολιτικές δυνάμεις (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ) συρρικνώνονται και χάνουν αξιοπιστία μέχρι γελοιοποίησης. Τη γελοιοποιήσει να βραβεύει ο Σαμαράς, ο πρωθυπουργός «όλου του ελληνικού λαού», Κινέζους επιχειρηματίες. Τη γελοιοποίηση του υπ. παρα- Παιδείας Αρβανιτόπουλου και παρα- Ανάπτυξης Χατζηδάκη, να βραβεύουν, μαζί με τον Σάκη Ρουβά, τους… κατά λάθος «ήρωες ανάμεσά μας», σε μια χαζοχαρούμενη και στημένη τηλεοπτική φιέστα, παρουσιάζοντάς μας μια κυβέρνηση «reality show» και μια αναίσθητη-υπερευαίσθητη μικρομπουρζουαζία.
Ωστόσο, οι πραγματικοί ήρωες είναι άλλοι. Είναι οι απλοί εργαζόμενοι που παράγουν όλο τον πλούτο, οι άνεργοι που επιμένουν να κρατούν το κεφάλι ψηλά, ήρωες είναι όσοι αντιμάχονται τη βαρβαρότητα.