του Γρηγόρη Κωνσταντόπουλου
Την ίδια στιγμή οξύνεται το σύνολο των αντιθέσεων που χαρακτηρίζουν το σημερινό κόσμο και παίρνουν χαρακτηριστικά σύγκρουσης. Αυτό αναδεικνύεται καθημερινά και σε όλα τα επίπεδα - το οικονομικό, κοινωνικό, ταξικό, πολιτικό, στο επίπεδο επίσης των διεθνών σχέσεων κ.λπ. Το παρατηρούμε στην παραπέρα όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων, όπου γίνεται ένας πόλεμος όλων εναντίον όλων. Το βλέπουμε στο επίπεδο της αντιπαράθεσης των λαών με τους ιμπεριαλιστές και το ζούμε όλο και περισσότερο οξυμμένα στις καθημερινές συγκρούσεις της εργατικής τάξης και όλου του κόσμου της δουλειάς ενάντια στην αστική τάξη. Είναι επίσης ολοφάνερο πως ο εργαζόμενος κόσμος, μετά από πολλές δεκαετίες αδράνειας, βγαίνει μαζικά και αγωνιστικά στους δρόμους, παλεύει, αντιστέκεται και διεκδικεί.
Είναι ολοφάνερο πλέον και αρκετά ελπιδοφόρο το γεγονός ότι η εργατική τάξη, η νεολαία και οι λαοί σε κάθε γωνιά του πλανήτη έχουν ανοίξει τους λογαριασμούς τους με τις δυνάμεις του καπιταλιστικού και ιμπεριαλιστικού κόσμου. Αυτή είναι η κύρια τάση που διαμορφώνεται τον τελευταίο καιρό στον κόσμο. Όλο και πιο συχνά, εκατομμύρια εργαζόμενες μάζες, σπουδαστές και μαθητές πλημμυρίζουν τους δρόμους και τις πλατείες με αγώνες μεγάλης διάρκειας. Οι εργαζόμενες μάζες και η νεολαία στη χώρα μας, μέσα από τους παρατεταμένους αγώνες τους, έχουν αποκτήσει μια εξέχουσα θέση στη γενικότερη πάλη των λαών.
Εάν δούμε ότι η κίνηση των μαζών και η αποδέσμευσή τους από την επιρροή των αστικών κομμάτων πραγματοποιείται σε συνθήκες παρατεταμένης διάρκειας της ήττας του κομμουνιστικού κινήματος, της αποσυγκρότησης της εργατικής τάξης και της αποσάθρωσης του συνδικαλιστικού κινήματος, τότε μπορούμε καλύτερα να εκτιμήσουμε την αξία που έχουν η αφύπνιση και οι αντιστάσεις των μαζών στις σημερινές συνθήκες.
Σε αυτές τις συνθήκες, η οργάνωσή μας πήρε την πρωτοβουλία να απαντήσει σε ορισμένες ανάγκες του κινήματος κάνοντας πρόταση για πολιτική συνεργασία και κοινή δράση των αριστερών δυνάμεων και άλλων ομάδων αγωνιστών. Γνωρίζαμε, είναι αλήθεια, ότι σε αυτές τις συνθήκες η πρότασή μας ήταν έξω από την κυριαρχούσα αντίληψη της Αριστεράς και γι' αυτό δεν είχαμε αυταπάτες για το εύρος των δυνάμεων που θα μπορούσαν να συμφωνήσουν.
Ποιά είναι η κυριαρχούσα αντίληψη στην Αριστερά σήμερα;
Ευθύς εξαρχής να πούμε ότι έχει απαρνηθεί τον επαναστατικό δρόμο, την επαναστατική ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος. Συνέβαλε στην ήττα του κομμουνιστικού κινήματος και, μετά τις καταρρεύσεις και την ολοκλήρωση της ήττας, αναζητάει μια ορισμένη ιδεολογική και πολιτική ταυτότητα. Και αυτό σε συνθήκες ήττας και αποσυγκρότησης της εργατικής τάξης, σε πρωτόγνωρους αρνητικούς συσχετισμούς κ.λπ. Όπου αναδείχνονται σε ηγετικά πόστα των δυνάμεων της Αριστεράς μικροαστικά και οπορτουνιστικά στοιχεία.
Έχοντας τέτοια χαρακτηριστικά, οι δυνάμεις αυτές έχουν υποκλιθεί στους αρνητικούς συσχετισμούς και αναζητούν διεξόδους στα πλαίσια του συστήματος. Καθόλου τυχαία, σχεδόν όλες αυτές οι δυνάμεις φαντασιώνονται “μεταβατικές αριστερές κυβερνήσεις” και καταστρώνουν ανάλογου χαρακτήρα συμμαχίες και προγράμματα. Και πάντα με όρους κοινοβουλευτικής πάλης, ειρηνικού δρόμου, αποδοχής της αστικής νομιμότητας κ.λπ.
Ο ΣΥΡΙΖΑ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ όλο και περισσότερο συγγενεύουν τις θέσεις τους και τους προσανατολισμούς τους. Ο ΣΥΡΙΖΑ φιλοδοξεί να γίνει ο επόμενος διαχειριστής του συστήματος και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ το δεκανίκι του ΣΥΡΙΖΑ σε μια “μεταβατική αριστερή κυβέρνηση”. Αν οι φιλοδοξίες του ΣΥΡΙΖΑ είναι εφικτές, της ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι κουβέντες του αέρα.
Στο ΚΚΕ τα πράγματα παραμένουν, όπως και πριν, “ξεκαθαρισμένα”. Η ηγεσία του ΚΚΕ δεν είναι εύκολο να απαρνηθεί το μοναχικό δρόμο, αυτόν που το οδήγησε στις τελευταίες εκλογές να χάσει τη μισή εκλογική του δύναμη, καθώς και αρκετές οργανωμένες του δυνάμεις. Η νέα ηγεσία του ΚΚΕ αναδείχτηκε στη βάση της γραμμής που ηττήθηκε στις εκλογές, στη γραμμή υποβάθμισης της άμεσης πάλης του κινήματος, των σημερινών αντιστάσεων και διεκδικήσεων. Όλες οι θέσεις, οι αναφορές, η ζύμωση, η προπαγάνδα και οι διακηρύξεις αυτού του φορέα αφορούν το μακρινό μέλλον, την αποκαλούμενη «λαϊκή εξουσία». Κατασκευάζει ένα οικοδόμημα χωρίς θεμέλια. Μια στρατηγική επιδίωξη χωρίς να στηρίζεται και να διαμορφώνεται στις τακτικές επιδιώξεις του κινήματος. Οι κομμουνιστές, υπογράμμιζε ο Ένγκελς “παλεύουν για την εκπλήρωση των άμεσων επιδιώξεων, για την ικανοποίηση των στιγμιαίων συμφερόντων της εργατικής τάξης, όμως στο κίνημα του παρόντος αντιπροσωπεύουν και διασώζουν το μέλλον του κινήματος”.
Η κυριαρχούσα αντίληψη της Αριστεράς σήμερα όχι μόνο δεν ευνοεί την ανάπτυξη του κινήματος και την ανατροπή των αρνητικών συσχετισμών δύναμης, αντίθετα δημιουργεί νέες αυταπάτες ότι μέσα από τις λεγόμενες «αριστερές μεταβατικές κυβερνήσεις» θα βρουν λύσεις τα προβλήματα των εργατικών λαϊκών μαζών.
Ο οξυμένος χαρακτήρας της επίθεσης της αστικής τάξης, της ΕΕ και του ΔΝΤ ενάντια στον εργαζόμενο λαό υποχρεώνει καθημερινά όλο και περισσότερο το σύνολο των πολιτικών δυνάμεων των κοινωνικών τάξεων, στρωμάτων και ομάδων να πάρουν θέση με ποια πλευρά της αντίθεσης είναι. Με την αστική τάξη και τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις της Τρόικας ή με την εργατική τάξη και τον εργαζόμενο λαό. Και πράγματι, όλες οι πιο πάνω δυνάμεις αναγκάστηκαν να πάρουν θέση. Άλλοι ανοιχτά και καθαρά, άλλοι καλυμμένα και καιροσκοπικά. Οι εργαζόμενες μάζες και η νεολαία, από την πρώτη στιγμή βγήκαν μαζικά στους δρόμους και σε κόντρα με τις δυνάμεις του συστήματος. Αποδεσμεύτηκαν από την επιρροή των κυρίαρχων αστικών κομμάτων, οδηγώντας το ΠΑΣΟΚ σε μια ολοκληρωτική χρεωκοπία και αποσύνθεση.
Ο άλλος πυλώνας του συστήματος, η ΝΔ, με μεγάλες απώλειες, υπάρχει αποκλειστικά ύστερα από τις πρωτόγνωρες απειλές και εκβιασμούς του λαού μας, κυρίως από τους Ευρωπαίους ιμπεριαλιστές. Αυτή είναι η πραγματική σύγκρουση των δύο αντιμαχόμενων στρατοπέδων και αυτό, ανεξάρτητα με το ποιος θα είναι ο επόμενος διαχειριστής του συστήματος. Η ταξική σύγκρουση στην Ελλάδα και τον κόσμο στο επόμενο διάστημα είναι βέβαιο ότι θα πάρει πιο οξυμμένη μορφή και περιεχόμενο και θα είναι αυτή η σύγκρουση που θα καθορίζει τις εξελίξεις.
Θα είναι αυτή που θα αποδεσμεύει δυνάμεις από την επιρροή όχι μόνο των αστικών κομμάτων, αλλά και των ρεφορμιστικών. Σε μια τέτοια εξέλιξη των πραγμάτων θα πρέπει να δούμε τη συγκρότηση πολιτικής συνεργασίας και κοινής δράσης. Όχι μόνο γι' αυτά που μπορούμε να κάνουμε σήμερα, αλλά και για τα σπουδαιότερα που θα προκύψουν στην πορεία των ταξικών συγκρούσεων.
Ο βασικός λόγος που προχωρούμε στη συγκρότηση της ΠΑΑΣ έχει να κάνει με τις ανάγκες του κινήματος, με την πολιτική και αγωνιστική ενίσχυση του κόσμου που αποδεσμεύεται και αναζητεί διέξοδο στην πάλη. Για τη συσπείρωση ενός ευρύτερου δυναμικού σε μια ταξική και επαναστατική κατεύθυνση και τη διαμόρφωση, μέσα σε μια πορεία, ενός συσχετισμού δύναμης ικανού να δημιουργεί γεγονότα, ικανού να διαφοροποιεί τους συσχετισμούς δύναμης προς όφελος του κινήματος, να ανοίγει δρόμους προοπτικής. Αυτή ακριβώς είναι η φιλοδοξία μας.
Οι δρόμοι, οι διέξοδοι ανοίγονται με πρακτικές πρωτοβουλίες και με τη διαμόρφωση κάθε φορά του αναγκαίου συσχετισμού, και σε αυτή την κατεύθυνση θα δοκιμαστούν και θα δοκιμάζονται τόσο οι σημερινές συνεργαζόμενες δυνάμεις όσο και αυτές που θα προκύψουν στην πορεία. Σίγουρα θα φτάσουμε στο ιδρυτικό της ΠΑΑΣ ύστερα από πολλές δυσκολίες, αλλά τα δυσκολότερα θα είναι αυτά που θα προκύψουν στην πορεία, όταν η ΠΑΑΣ θα διαδραματίζει σπουδαιότερο ρόλο, όταν οι ανάγκες του κινήματος θα απαιτούν περισσότερο κόπο και θυσίες.
Πολιτική συνεργασία και κοινή δράση σημαίνει συσπείρωση δυνάμεων που θα αξιοποιούν τις διαθέσεις των μαζών, που θα ανεβάζουν το επίπεδο της πάλης τους και που θα κερδίζουν και νέους αγωνιστές στις γραμμές τους. Αυτά θα πρέπει να είναι τα επόμενα βήματα και παντού όπου υπάρχουν δυνατότητες.
Η νέα περίοδος που ανοίγεται μπροστά μας απαιτεί την ενίσχυση και διαμόρφωση αγωνιστικών σχέσεων με όσους αγωνιστές επιθυμούν να συμβάλουν στο δυνάμωμα της πάλης και της αντίστασης. Η αντίσταση για την ανατροπή της αχαλίνωτης, αντεργατικής και αντιλαϊκής επίθεσης αποτελεί μια κορυφαία πολιτική πράξη και η συμβολή στην ενίσχυση αυτής της κατεύθυνσης αποτελεί και κριτήριο για τις πρωτοβουλίες που θα προωθεί η πολιτική συνεργασία και η κοινή δράση. Μέσα από τέτοιες προσπάθειες μπορούμε να ενισχύσουμε σε ένα δυναμικό που αγωνίζεται το πνεύμα της πρωτοβουλίας και συσπείρωσης δυνάμεων και αυτό το πνεύμα οφείλουμε να καλλιεργούμε στις μάζες.
Να αγωνιστούμε ενάντια στις αστικές και ρεφορμιστικές δυνάμεις οι οποίες καλλιεργούν στον εργαζόμενο λαό και στη νεολαία τη λογική της πολιτικής και συνδικαλιστικής εκπροσώπησης. Να εξουσιοδοτούν, δηλαδή, οι εργαζόμενες μάζες τους εκπροσώπους των αστικών και ρεφορμιστικών δυνάμεων για να λύσουν δήθεν τα προβλήματά τους. Η ιστορία του κινήματος διδάσκει πως κανένα πρόβλημα των μαζών, μικρό ή μεγάλο, δεν μπορεί να λυθεί χωρίς τη δική τους συμμετοχή. Πολιτική συνεργασία και κοινή δράση δεν μπορεί να περιορίζεται στην εμβέλεια των δυνάμεων που την συγκροτούν, αλλά -πιο πέρα- στην κινητοποίηση περισσότερων δυνάμεων.
Η ΠΑΑΣ -ή όπως αλλιώς την ονομάσουμε- οφείλει να διαμορφώνει όρους και σχέσεις στο δυναμικό που κάθε φορά μπορεί να κινητοποιείται, μιας αγωνιστικής αντίληψης και εμπιστοσύνης στη δύναμη των μαζών.
