«Πρυτάνευσε» η καταστολή στην πρυτανεία του ΕΚΠΑ

Τη Δευτέρα 8/7, ήταν προγραμματισμένη σύγκληση του συμβουλίου διοίκησης του ΕΚΠΑ, στο κτίριο της πρυτανείας, στα Προπύλαια. Το εν λόγω συμβούλιο διοίκησης (σ.δ.) -όργανο που ορίζει ο νέος ν. πλαίσιο και που αντικατέστησε τη “δυσκοίλια” για το κεφάλαιο παλιά συνδιοίκηση- είχε ως κύριο θέμα συζήτησης το ζήτημα της αξιολόγησης του πανεπιστημίου.
Δηλαδή, του μέσου της πλήρους εφαρμογής των πτυχών του νέου νόμου, σύμφωνα με όσα επιτάσσουν οι Ευρωπαίοι και Αμερικάνοι ιμπεριαλιστές. Στόχος των σ.δ. είναι η προσαρμογή της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης βάσει των ορέξεων του ξένου κεφαλαίου και των αναδιατάξεων της ελληνικής οικονομίας και πολιτικής, ως συνέπεια της όξυνσης της κρίσης και του βαθέματος της εξάρτησης της ντόπιας αστικής τάξης.
Η πρώτη αυτή σύγκληση του σ.δ. ήταν η πρώτη συζήτηση για την εφαρμογή των μέτρων στην κατεύθυνση οικοδόμησης του πανεπιστημίου του μνημονίου. Ήταν μία πρώτη συζήτηση για την εφαρμογή των διαγραφών, της εισαγωγής διδάκτρων, της κατάργησης των τελευταίων ψηγμάτων δημόσιας και δωρεάν εκπαίδευσης, της αστυνόμευσης του πανεπιστημίου, της υποταγής και πειθάρχησης των φοιτητών.
Όσο και αν έγινε προσπάθεια από μεριάς πανεπιστημίου, αυτή η σύγκληση του σ.δ. να γίνει εν κρυπτώ, από νωρίς το πρωί συγκεντρώθηκαν δεκάδες φοιτητές, με στόχο τη διαμαρτυρία στα σ.δ. αλλά και συνολικά στο πανεπιστήμιο που ετοιμάζουν. Μία διαμαρτυρία, η οποία ακόμα και αν δεν κατόρθωσε να ανοίξει στους φοιτητικούς Συλλόγους, για να παρθούν αποφάσεις αγώνα, αποτελούσε συνέχεια των αποφάσεων όλης της χρονιάς κόντρα στα σ.δ. και συνολικά στο ν. πλαίσιο.
Οι λόγοι που δεν άνοιξε το συγκεκριμένο θέμα στους φοιτητικούς συλλόγους είναι αφενός αντικειμενικοί και αφετέρου υποκειμενικοί. Αντικειμενικοί, γιατί οι περισσότερες σχολές είχαν κλείσει λόγω διακοπών και καθώς έγινε γνωστό την προηγούμενη μέρα. Υποκειμενικοί, μια που φάνηκε, για άλλη μια φορά, η αδυναμία και απροθυμία της Αριστεράς να ανοίξει το θέμα, να συνδεθεί με τη σπουδάζουσα νεολαία, να την κινητοποιήσει ή να κάνει… εμφανή την απουσία της από τη διαμαρτυρία. Ως αποτέλεσμα, η κινητοποίηση πραγματοποιήθηκε από μέλη και φίλους των Αγωνιστικών Κινήσεων, των ΕΑΑΚ, της ΑΡΕΝ και διοικητικών του ΕΚΠΑ.
Έπειτα από τηλεφωνική καταγγελία δύο μελών του σ.δ., του προέδρου εξ Αμερικής Δ. Μπερτσιμά και της καθηγήτριας του ΜΙΘΕ Β. Κιντή, για ομηρία, εισέβαλαν δυνάμεις καταστολής, καταπατώντας το Άσυλο και προσήγαγαν δεκάδες φοιτητές (ανάμεσά τους και μέλη των Αγωνιστικών Κινήσεων).
Έφτασαν μάλιστα στο σημείο να καλέσουν την πυροσβεστική(!), για να κόψει με τροχό πόρτα της πρυτανείας, πίσω από την οποία βρίσκονταν φοιτητές. Με ουσιαστική, όμως, βοήθεια των διοικητικών, πολλοί φοιτητές κατόρθωσαν να φυγαδευτούν.
Η επιχείρηση δίωξης και τρομοκράτησης ολοκληρώθηκε με προσαγωγές και χημικά στους συγκεντρωμένους έξω από το κτίριο της πρυτανείας που διαμαρτύρονταν στην πρωτοφανούς τύπου καταπάτηση του Ασύλου και καταστολή.
Αμέσως μετά την προσαγωγή των φοιτητών, πραγματοποιήθηκε στη ΓΑΔΑ συγκέντρωση διαμαρτυρίας και αλληλεγγύης στους προσαχθέντες και τελικά το απόγευμα αφέθηκαν όλοι ελεύθεροι.
Ως μια πρώτη απάντηση στα γεγονότα, την Τρίτη 9/7, το πρωί στήθηκε μικροφωνική στα Προπύλαια και το μεσημέρι πραγματοποιήθηκε στην πρυτανεία συνέλευση φοιτητών, εργαζομένων και ελάχιστων καθηγητών, απ' όπου προέκυψε καταγγελία της καταστολής και καταπάτησης του Ασύλου. Μέσα στη συνέλευση, ξεκαθαρίστηκε από τη μεριά των Αγωνιστικών Κινήσεων η αναγκαιότητα α) σύνδεσης της νεολαίας με την εργατική τάξη και το λαό κόντρα στην επίθεση που βιώνουμε, β) οικοδόμησης μετώπου πάλης μαθητών– φοιτητών– εκπαιδευτικών απέναντι στο χτύπημα στην εκπαίδευση και γ) ενεργοποίησης των οργάνων του κινήματος.
Η επίθεση αυτή είναι ένα ακόμα ηχηρό παράδειγμα της πολιτικής της φασιστικοποίησης, στην προσπάθεια του ξένου και ντόπιου κεφαλαίου να πάρουν βάρβαρα μέτρα, μέσα από τις κυβερνήσεις τους και να κάμψουν τις εστίες αντίστασης που αναπόφευκτα οικοδομούνται. Αποτελεί αναπόσπαστη συνέχεια μετά τις επιστρατεύσεις των ναυτεργατών, των εργαζομένων του μετρό και των εκπαιδευτικών, του κλεισίματος της ΕΡΤ, της επίθεσης στους κατοίκους της Χαλκιδικής και τις απολύσεις χιλιάδων εργαζομένων του δημοσίου. Απέναντι στο σύστημα και την πολιτική της φτώχειας, της ανεργίας και της τρομοκρατίας, γίνεται ολοένα και πιο αναγκαία η οικοδόμηση ενός ευρύτερου μετώπου αντίστασης και πάλης, για τη διεκδίκηση του δικαιώματος στη ζωή και την ανατροπή της βάρβαρης πολιτικής. Για να μπορέσει όμως αυτό να γίνει πραγματικότητα, δε χωρούν μηχανιστικές λύσεις αλλά χρειάζονται παρατεταμένοι και ανυποχώρητοι αγώνες πάνω στα πραγματικά προβλήματα του λαού, με ξεκάθαρο προσανατολισμό σύγκρουσης με το σύστημα και με τις φωνές που καλούν σε ταξική συνεργασία και κοινοβουλευτισμό.
Μερικά ακόμα στοιχεία που δεν πρέπει να παραληφθούν:
1)Φωνές μπορούν να ισχυριστούν ότι η συγκεκριμένη κινητοποίηση στην πρυτανεία άγγιζε τα όρια του ακτιβισμού. Για να μπορέσει ένας αγώνας να είναι νικηφόρος, είναι αναγκαίο να ανοίξει στις μάζες και να ενεργοποιήσει τα όργανα βάσης. Η συγκεκριμένη κινητοποίηση όμως –πέραν του ότι απέκτησε άλλες διαστάσεις– είχε στοιχεία που σχετίζονται με τις αντικειμενικές και υποκειμενικές αδυναμίες που αναφέρθηκαν παραπάνω. Τα πρωτοπόρα κόμματα, οργανώσεις και συλλογικότητες δεν θα πρέπει να ξεχνούν το ρόλο τους. Ότι δηλαδή είναι χρέος τους να παίρνουν πρωτοβουλίες, να ενεργοποιούν την Κοινή Δράση και να προσπαθούν να οξύνουν τις αντιθέσεις που εμφανίζονται, με στόχο να αναβαθμίσουν την πάλη της εργατικής τάξης και του αγωνιζόμενου λαού στη σύγκρουση με τις πολιτικές που εφαρμόζονται και εν τέλει στη σύγκρουση με το ίδιο το σύστημα.
2)Αρνητικό ήταν ότι, την ίδια ώρα που γινόταν αυτή η πρωτοφανούς τύπου καταπάτηση του Ασύλου, ήταν προγραμματισμένες πορείες των ΠΟΕ-ΟΤΑ και της ΟΛΜΕ (με συλλογικότητες, φορείς και οργανώσεις) λίγα μέτρα παραδίπλα. Όσο και αν ήταν ηχηρές οι κινητοποιήσεις τους, ...σιώπησε η απουσία τους στο χτύπημα που δέχονταν οι φοιτητές στην πρυτανεία. Άφαντοι, επίσης, ήταν από τη συγκέντρωση έξω από τη ΓΑΔΑ, αποδεικνύοντας τα όρια και το ρόλο του εργατοπατερισμού.
3)Η στάση που κρατήθηκε από ορισμένους καθηγητές που δεν κράτησαν την αισχρή στάση των Μπερτσιμά και Κιντή, είχε ως μόνο στόχο τη διατήρηση των ισορροπιών απέναντι τόσο στην αστική νομιμότητα όσο και στους φοιτητές. Ο λόγος δεν ήταν ότι οι καθηγητές απαρνήθηκαν το ρόλο τους. Τον ρόλο, δηλαδή, της διεφθαρμένης διανόησης, του πιστού δεκανικιού του υπουργείου και της κυβέρνησης, ως “της νεολαίας γδαρτάδες που κόβουν στα μέτρα τους τους μαθητάδες”. Φοβούμενοι το διασυρμό και την κατακραυγή, επέλεξαν να συνεχίσουν την επίθεση με πιο ήπιους τρόπους. Αυτοί είναι που πάντοτε διάλεγαν το στρατόπεδο του εχθρού, αυτοί είναι που ξανά θα πάρουν αντιδραστικά μέτρα.
4)Για άλλη μια φορά το φοιτητικό κίνημα βρέθηκε απροετοίμαστο και αδύναμο να οργανώσει κινητοποίηση στην πρωτοφανή καταπάτηση του Ασύλου, αποδεχόμενο, δια της σιωπής του, τις δυσκολίες που επικρατούν στην ανασυγκρότησή του και το καθεστώς πλέον της καταπάτησης του Ασύλου.