Στον άνεμο της κρίσης και των φονικών ζητούν να σκύψει το κεφάλι ο λαός!

Φωτιά έχει πάρει το προεκλογικό σκηνικό. Από τη μια η τρομοκρατία της (όλης και ακροδεξιάς) ΝΔ. Που περίπου καταγγέλλει το λαό ότι κάθε άρνησή του και αντίστασή του απέναντι στην ιμπεριαλιστική ΕΕ και τις απαιτήσεις της οδηγεί τα παιδιά του στον… Τρίτο Κόσμο. Πρόκειται για τη σύγχρονη έκδοση των κηρυγμάτων για τους «κομμουνιστοσυμμορίτες» και για τα «εγκλήματά τους» με τα οποία είχε υπερασπιστεί η Δεξιά τη σφαγή και την εξόντωση που επέβαλαν στο λαό μας οι ιμπεριαλιστές πάτρωνές της. Τώρα η ΝΔ απαιτεί να σταματήσει η λαϊκή πάλη για το ψωμί και το μέλλον των παιδιών στο όνομα της «εθνικής ευθύνης» που είναι πάλι η υποταγή στον ιμπεριαλισμό. Αλλά προσθέτει πως η ίδια θα διαπραγματευτεί με το «νέο άνεμο» που πνέει στην Ευρώπη! Από δίπλα το ΠΑΣΟΚ του Βενιζέλου απαιτεί και αυτό υποταγή του λαού και διεκδικεί ρυθμιστικό ρόλο στη «διαπραγμάτευση» στα σαλόνια της Κομισιόν. (Για κάποιο λόγο «ξεχνάνε» και οι δύο το ΔΝΤ, το ΝΑΤΟ, τις ΗΠΑ…) Από την άλλη, ο ΣΥΡΙΖΑ καταγγέλλει και τους δύο ως αναρμόδιους και ανίκανους να διαπραγματευτούν, αφού αυτοί οι δύο υπέγραψαν πρόσφατα τις αποφάσεις που αλυσοδένουν στην ιμπεριαλιστική εξάρτηση το λαό και τη χώρα. Και απαιτεί να κάνει εκείνος τη διαπραγμάτευση! Συμφωνώντας μάλιστα πως πνέει «νέος άνεμος» στην Ευρώπη! (Κι αυτός για κάποιο λόγο «ξεχνάει» το ΔΝΤ, το ΝΑΤΟ, τις ΗΠΑ). Και τα στελέχη του μυούνται ολοένα περισσότερο στα δεδομένα του Γενικού Λογιστηρίου, του προέδρου των γερμανών σοσιαλδημοκρατών, των πρέσβεων του G-20 (τι να είπαν άραγε «κεκλεισμένων των θυρών» με τις «μεγάλες πρεσβείες»;)
Αλλά ας μείνουμε στην Ευρώπη –δηλαδή την ΕΕ- και στο «νέο άνεμό της». Που δεν είναι άλλος από τους άγριους και βαθείς τρανταγμούς που υφίσταται αυτή η ιμπεριαλιστική λυκοσυμμαχία. Γιατί τώρα σκάει η φούσκα της καπιταλιστικής ληστείας στο ισπανικό τραπεζικό σύστημα. Γιατί το ευρώ είναι πολύτιμο εργαλείο της ιμπεριαλιστικής λεηλασίας λαών και χωρών, αλλά στις συνθήκες κρίσης είναι οξύτατο το ερώτημα αν θα είναι και πόσο γερμανικό ή γαλλικό εργαλείο. Γιατί η όξυνση φέρνει τη γεωπολιτική σύγκρουση, ακόμα και την πολιτικοστρατιωτική αντιπαράθεση μέσω Συρίας. Αυτό ζήτησε ο Ολάντ, ο κατεξοχήν φορέας του «νέου ανέμου», και οι αναλυτές θυμήθηκαν την επιστροφή της Γαλλίας στο ΝΑΤΟ, την πιο πρόσφατη γαλλο-βρετανική «στρατηγική συμφωνία» που δένουν με τις σημερινές ενδείξεις ατλαντισμού του γαλλικού ιμπεριαλισμού. Γιατί, τέλος, όχι μόνο ο εσωτερικός ρόλος του ΔΝΤ στην ευρωζώνη και την ΕΕ αλλά το σύνολο των πολιτικών-οικονομικών-στρατηγικών όρων υπεροχής των ΗΠΑ -που στη διάρκεια της κρίσης έχουν εκφραστεί και με την καταιγίδα κοπής νέων δολαρίων- έχουν μεταφέρει μεγάλο βάρος της κρίσης εντός του ευρωπαϊκού ιμπεριαλιστικού συνασπισμού.
Ας δούμε όμως το ζήτημα της ΕΕ και από τη σκοπιά των λαών και του λαού μας. Που ζει εδώ και δεκαετίες τις πολιτικές καταλήστευσης της χώρας και των δικαιωμάτων του στο όνομα της «αγίας ευρωπαϊκής οικογένειας». Που τα δύο τελευταία χρόνια για τον ίδιο «άγιο σκοπό» τού κόβουν το γάλα των παιδιών του και τα φάρμακα των γερόντων του. Και τώρα ακούει τους μεγάλους τριγμούς και βλέπει τις κορυφές των νέων αιματηρών σχεδίων που βγαίνουν να ετοιμάζονται μέσα από την «αγία οικογένεια». Ολα αυτά αποτελούν μια αντικειμενική βάση για να απελευθερωθεί η λαϊκή σκέψη, για να ανοίξει το πεδίο της πάλης των εργατών και του λαού. Ολα αυτά αποτελούν πειστήρια πως η «αγία οικογένεια» δεν είναι ούτε μπορεί να γίνει δική μας! Αποτελούν βάση για να «σκεφτεί» ο λαός μας με άλλους όρους το δρόμο του και το μέλλον του, βάση για να στηριχθούν, να απλωθούν και να τροφοδοτηθούν από το λαό οι επαναστατικές, κομμουνιστικές ιδέες.
Η σύμπτωση όλων των επίδοξων κυβερνητών και των υποψήφιων συμπληρωμάτων τους στο κατασκεύασμα του «νέου ανέμου» αυτή ακριβώς την πολιτική δυνατότητα του λαού και της πάλης του αντιστρατεύονται. Για να υπερασπιστούν τον ευρωμονόδρομο -ο καθένας από τις αφετηρίες του- δεν διστάζουν ούτε μπροστά στην απόλυτη διαστροφή της πραγματικότητας. Παρουσιάζουν την ισπανική κρίση ως «ευνοϊκό παράγοντα» για τις διαπραγματεύσεις που «θα κάνει» η Ελλάδα! Λες και δεν είναι στον καθένα φανερό ότι η «διάσωση» της Ισπανίας προϋποθέτει για τους ευρωπαίους ιμπεριαλιστές -αν και εφόσον συμφωνηθεί- ακόμα πιο άγρια καταλήστευση των εργαζόμενων μαζών και των εξαρτημένων χωρών της ΕΕ. Οπως ακόμα πιο πειθήνια στοίχιση και «παράδοση και των κλειδιών» των υπουργείων της χώρας στους τροϊκανούς αφέντες θα σήμαινε η υλοποίηση του ευρωομολόγου που δεξιοί και «αριστεροί» αναλυτές το εμφανίζουν ως «ελπίδα» για τη χώρα. Ή, από την άλλη, συνεχίζοντας και κλιμακώνοντας τις διαστροφές, εμφανίζουν την αντίθεση Ολάντ απέναντι στη Μέρκελ ως μια ακόμα «βάση στήριξης των ελληνικών συμφερόντων». Δηλαδή οι φιλοπόλεμες κραυγές του γαλλικού ιμπεριαλισμού, που μπορεί να βάλουν φωτιά με ανυπολόγιστες συνέπειες για το λαό μας και τους λαούς της περιοχής, είναι –κατ΄αυτούς- άλλο ένα επιχείρημα υπέρ του ευρωμονόδρομου και του εγκλωβισμού του λαού και της χώρας στην ιμπεριαλιστική λυκοσυμμαχία!
Το ζήτημα που έχει τεθεί με βάση την κρίση και τις αντιθέσεις εντός της ΕΕ και συνολικά της δυτικής συμμαχίας δεν είναι μόνο ιδεολογικό ζήτημα και υπερβαίνει κατά πολύ το πλαίσιο μιας τυπικής προεκλογικής αντιπαράθεσης. Είναι ζήτημα πολιτικό, κρίσιμο και άμεσο. Αφορά το σε ποια δίνη και σε ποια δεινά μπορεί να βρεθεί η χώρα και ο λαός μας το επόμενο διάστημα. Η αστική τάξη, έρμαιο του ιμπεριαλισμού και των αντιθέσεών του, «παρακολουθεί» υποταγμένη και περιδεής. Η ΝΔ, που αποτελεί σήμερα τη βασική της πολιτική έκφραση, απαιτεί από το λαό να στοιχηθεί στην ξενοδουλεία της, υποτακτικός σε κάθε «χρήση» και περιπέτεια που θα προκύψει από τους ανταγωνισμούς των ιμπεριαλιστών και την κρίση. Γι' αυτό, εκτός από την τρομοκρατία επιχειρεί και να τον αποκοιμίσει με τα παραμύθια της διαπραγμάτευσης και των «νέων ανέμων». Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ συμβάλλει και υπερθεματίζει στο αποκοίμισμα, «εγγυώμενη» (!) την «ευρωπαϊκή ενότητα» και την «ευρωπαϊκή λύση» των τεράστιων λαϊκών προβλημάτων. Στην πραγματικότητα, μια ομάδα στελεχών με τα δεδομένα πολιτικά χαρακτηριστικά, τη μη-σχέση της με το λαό και την πάλη του, το στενό εναγκαλισμό της με τους παράγοντες του συστήματος εντός και εκτός της χώρας, το μόνο που μπορεί να εγγυηθεί στις παρούσες συνθήκες -αν βρεθεί σε κυβερνητικούς ρόλους- είναι ο πιο επικίνδυνος τυχοδιωκτισμός.
Αρρηκτα είναι δεμένη σε αυτές τις συνθήκες η εκλογική μάχη με τις απαιτήσεις της επόμενης μέρας για όσους παλεύουν να πάρει την υπόθεση στα χέρια του ο λαός, να βαραίνει ολοένα και περισσότερο η δική του δράση και πρωτοβουλία απέναντι στους μεγάλους φονιάδες και ληστές και τους ντόπιους υποτελείς τους. Γιατί είναι τελικά η μάχη για να σηκώσει ο λαός ακόμα πιο αποφασιστικά, μαζικά και οργανωμένα το κεφάλι απέναντι στους ευρωπαίους και τους αμερικανονατοϊκούς ιμπεριαλιστές!