Στο επικαιροποιημένο κυβερνητικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ όλα είναι τακτοποιημένα και προσαρμοσμένα σε ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο «ανόρθωσης» που χωρίς ταξικές συγκρούσεις με το κεφάλαιο και αντιπαραθέσεις με τους «θεσμούς της ΕΕ» θα οδηγήσουν στην «ανακούφιση» του λαού και την «σταθεροποίηση-ανάκαμψη» της οικονομίας της χώρας. Ενώ ταυτόχρονα η έξοδος από το ΝΑΤΟ παραμένει «στρατηγική επιδίωξη» (ποιος μιλάει για δευτέρα παρουσία;) και η αμερικανο-νατοϊκή βάση της Σούδας παραμένει ως έχει και κριτικάρεται από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ μόνο η «χρήση» της.
Και «καταγγελία των μνημονίων» αλλά και «επανένταξη της χώρας στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι και στον διεθνή καταμερισμό εργασίας».
Και «επιστροφή» στον βασικό μισθό των 751 ευρώ και του επιδόματος ανεργίας στα 461 αλλά και «εθνική συμφωνία» με το εφοπλιστικό κεφάλαιο.
Και «κατάργηση όλων των χαρατσιών» αλλά και «επαναδιαπραγμάτευση της δανειακής σύμβασης».
Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ απευθύνεται, πέρα από τον λαό, στις «λογικές» δυνάμεις του συστήματος, μέσα και έξω από την χώρα, και τους προτείνει ένα πρόγραμμα διαχείρισης της καπιταλιστικής κρίσης, που δεν θίγει βασικούς όρους εκμετάλλευσης του εργαζόμενου λαού σήμερα (ατομικές συμβάσεις-ελαστικές σχέσεις εργασίας-κατάργηση 8ωρου, 5νθήμερου- απολύσεις) και δεν αντιστρατεύεται στο πολιτικό-οικονομικό και στρατιωτικό πλαίσιο τα δεσμά της εξάρτησης από ΕΕ-ΗΠΑ-ΝΑΤΟ.
Η «εγγύηση» που προσφέρει η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ για την υλοποίηση αυτού του προγράμματος είναι η «στάση κινήματος» που επιδιώκει με την καθήλωση των εργατικών-λαϊκών δυνάμεων σε ρόλο ψηφοφόρου, σε ρόλο θεατή ή το περισσότερο σε «κινηματικό» οπαδό των «ριζοσπαστικών μεταρρυθμίσεων» αφού η «κυβέρνηση της αριστεράς», όπως και οι προηγούμενες, θα βρει «καμένη γη και άδεια ταμεία» άρα πρέπει να είναι δεδομένη η λαϊκή κατανόηση.
Σε μία περίοδο που η καπιταλιστική κρίση οξύνεται, στην ιμπεριαλιστική ΕΕ τα αδιέξοδα μεγαλώνουν και η επίθεση όλων των δυνάμεων του συστήματος στα δικαιώματα και τις καταχτήσεις των λαών αποτελούν τον βάρβαρο μονόδρομο της εξαθλίωσης, οι εξαγγελίες «εθνικών σχεδίων ανόρθωσης» όπου όλοι μαζί κεφάλαιο-εργαζόμενος λαός- ιμπεριαλιστικές δυνάμεις θα «συνεργασθούν» ή θα «αποδεχθούν» έναν «οδικό χάρτη» σταθεροποίησης και ανάκαμψης της χώρας, δεν είναι απλά αυταπάτες αλλά μία πολιτική κατεύθυνση προσαρμοσμένη και υποταγμένη στην λογική της ταξικής συνεργασίας και της αποδοχής των βασικών όρων της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης.
Για τον εργαζόμενο λαό δεν μπορούν να αποτελέσουν ελπίδα τα προγράμματα «εθνικής ανόρθωσης» αλλά η δική του οργάνωση, αντίσταση και αλληλεγγύη και οι μαζικοί αγώνες του για:
