Το σύστημα, παρά την κινδυνολογία περί ακυβερνησίας και τώρα, έχει κυβέρνηση. Kαι πριν από τις εκλογές είχε αυτήν του Παπαδήμου και μετά τις εκλογές, ό,τι κι αν ψηφίσει ο λαός, δεν θα χάσει τον έλεγχο σ’ αυτό το επίπεδο. Η ταχύτατη προσαρμογή του ΣΥΡΙΖΑ στο ρεαλισμό της διαχείρισης του συστήματος της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης κάνει αυτό το πράγμα φανερό.
Το πρόβλημα του συστήματος είναι πως ο λαός δεν δέχεται να θυσιάσει τη ζωή και το δίκιο του στο βωμό της καπιταλιστικής κρίσης. Ακόμη χειρότερα για το σύστημα σε μια συγκυρία κατά την οποία και άλλοι λαοί αφυπνίζονται. Ο λαός μας μετά από χρόνια μπήκε ξανά στη διαδικασία της αγωνιστικής κινηματικής δράσης για την υπεράσπιση όλων αυτών που του ανήκουν. Οι κομμουνιστικοί εφιάλτες για Κούβα της Μεσογείου και άλλα γλαφυρά που ακούστηκαν δεν ακούστηκαν μετά το εκλογικό φούσκωμα του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά τις μέρες που η ταξική πάλη πυρακτωνόταν με τις απεργίες και τις διαδηλώσεις στους δρόμους και στις πλατείες σ’ όλη τη χώρα.
Παρά την ιδεολογικοπολιτική υποχώρηση του κινήματος τις τελευταίες δεκαετίες λόγω της κυριαρχίας της υποταγμένης Αριστεράς, παρά την οργανωτική διάλυση και την κυριαρχία στο μαζικό κίνημα κάθε λογής εργατοπατέρων, ωστόσο ο λαός μας έγκαιρα έδωσε το στίγμα της διάθεσής του να μην παραδοθεί στις ληστρικές διαθέσεις ντόπιων και ξένων δυναστών του. Με απανωτές απεργίες και διαδηλώσεις και τα δύο χρόνια της Τρόικας και των μνημονίων διατρανώνει την αποφασιστικότητά του να μη χαρίσει αυτά που κατέκτησε έναν αιώνα τώρα με αγώνες, θυσίες και αίμα.
Αλλωστε, παρά τις δυσκολίες και τη φαινομενική αναποτελεσματικότητα του αγώνα, δεν έμεινε και δεν μένει τίποτα άλλο στις στρατιές των ανέργων, στους συνταξιούχους της πείνας, στους νέους χωρίς μέλλον και σ’ όλους τους στυγνά εκμεταλλευόμενους ανθρώπους της δουλειάς. Είναι αλήθεια πως το σύστημα, με τους εγκάθετους πολιτικούς του και τα ΜΑΤ, επέβαλε μνημόνια και αντιλαϊκές πολιτικές χωρίς να υποχωρήσει στη συνεχώς διευρυνόμενη λαϊκή οργή, παρά τις σπουδαίες αγωνιστικές της εκφράσεις. Ομως είναι επίσης αλήθεια πως ο λαός μας έμαθε πολλά από τους αγώνες του. Πήρε και παίρνει πολύτιμα μαθήματα από τη σύγκρουσή του με το σύστημα της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης. Βέβαια, στους σπουδαίους αγώνες των δύο τελευταίων χρόνων αποκαλύφθηκαν και μια σειρά σημαντικές και κρίσιμες αδυναμίες του εργατολαϊκού κινήματος. Αποκαλύφθηκαν, γιατί πλέον γίνεται μπορετό και αναγκαίο αυτές να ξεπεραστούν. Καταρχάς η λαθεμένη αντίληψη της εκπροσώπησης που είχε κυριαρχήσει χρόνια σαν αποτέλεσμα της πολιτικής πρακτικής όχι μόνο των ξεπουλημένων εργατοπατέρων μα και της ρεβιζιονιστικής Αριστεράς που είχε πάψει να εμπιστεύεται τη μαζική λαϊκή πάλη. Η κυριαρχία μιας σειράς αταξικών και αστικών ιδεολογημάτων και πρακτικών. Οι αταξικές τοποθετήσεις για την ανάπτυξη, που τάχα οφείλουμε να θυσιάσουμε τα πάντα στο όνομά της, αφού αυτή ωφελεί όλους, ο αποπροσανατολισμός της συνδιοίκησης και μια σειρά άλλες αντιλήψεις συνέθεταν χρόνια το σκηνικό της ιδεολογικοπολιτικής διάλυσης του κινήματος και τον πλήρη αφοπλισμό των λαϊκών μαζών απέναντι στο σύστημα. Αυτή η κατάσταση ήταν και είναι αποτέλεσμα της υποχώρησης του προηγούμενου γύρου ανάπτυξης του κομμουνιστικού κινήματος και δεν αφορά μόνο το κίνημα της χώρας μας.
Βασικό, στην περιθωριοποίηση του λαϊκού παράγοντα στη χώρα μας σε σχέση με προηγούμενες κατακτήσεις του, το γεγονός της επιτυχίας της αστικής τάξης να καταφέρνει τις τελευταίες δεκαετίες να βαθαίνει την εξάρτηση και το ξεπούλημα της χώρας σε ΗΠΑ – Ε.Ε. και να το έχει και καμάρι της. Και εδώ είναι σίγουρο πως η αστική τάξη δεν θα τα κατάφερνε τόσο καλά αν δεν είχε αριστερή συνδρομή. Το τραγικό είναι πως ακόμη και σήμερα που τα δεσμά της εξάρτησης απειλούν συνολικά τη ζωή και το μέλλον του λαού μας, η Αριστερά μας -όχι μόνο η κυβερνώσα του ΣΥΡΙΖΑ- κάθε άλλο παρά νοιάζεται για την ανάγκη αντιιμπεριαλιστικής συγκρότησης της λαϊκής πάλης. Οι εξελίξεις αποδεικνύουν συνολικότερα και χαρακτηριστικά σ’ αυτό το ζήτημα την ατολμία της Αριστεράς μα και την κρισιμότητα της πολιτικοποίησης του λαού και την ανάγκη αφύπνισης των αντιιμπεριαλιστικών του αισθημάτων. Ειδικά σ’ αυτό το ζήτημα οι αυταπάτες, π.χ., για το ρόλο της Ε.Ε. αλλά και εκπροσώπων του ιμπεριαλισμού σαν τον Ομπάμα και τον Ολάντ είναι επικίνδυνα αποπροσανατολιστικές και διαλυτικές για την πολιτικοποίηση που είναι όρος για το παραπέρα μέστωμα των λαϊκών αγώνων.
Πάνω ακριβώς στο ζήτημα της πολιτικοποίησης της λαϊκής πάλης κατατίθενται προτάσεις, προτάγματα και προγράμματα τόσο από τον ΣΥΡΙΖΑ, που είναι ήδη έτοιμος να μας σώσει με την αριστερή του κυβέρνηση, αλλά και από ΚΚΕ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Από την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ καλείται ανοικτά ο λαός να μην αμφισβητεί την ιμπεριαλιστική εξάρτηση γιατί έξω από την Ε.Ε. το χάος. Για τον ΣΥΡΙΖΑ αρκετά ταλαιπωρηθήκαμε στους δρόμους και στα δακρυγόνα. Αλλωστε η Αριστερά δεν μπορεί να είναι όλο αντιπολίτευση. Ο λαός μπορεί τώρα να ψηφίσει και ο ΣΥΡΙΖΑ και οι σοφοί οικονομολόγοι του, που λέγαν κάποιοι και στις πλατείες, θα καθαρίσουν. Εντάξει με τον ΣΥΡΙΖΑ, όμως συμβάλλουν στον αντιιμπεριαλιστικό προσανατολισμό και κατά συνέπεια στο δυνάμωμα της λαϊκής πάλης οι θέσεις του ΚΚΕ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ; Οχι, δεν τους βάζουμε στο ίδιο τσουβάλι, όμως ούτε το ΚΚΕ ούτε η ΑΝΤΑΡΣΥΑ βλέπουν τέτοια αναγκαιότητα. Και σίγουρα, χωρίς να είναι ασήμαντο, ωστόσο δεν αρκεί η (σε σημαντικό βαθμό προεκλογικής χρήσης) διαφοροποίηση από τον ΣΥΡΙΖΑ στο ζήτημα της Ε.Ε.
Η κρίσιμη αναγκαιότητα ουσιαστικής αντιιμπεριαλιστικής συγκρότησης του κινήματος δεν υπηρετείται από ανοησίες περί ιμπεριαλιστικής Ελλάδας και με αναλύσεις που βλέπουν αλληλεξάρτηση και όχι εξάρτηση νέτα σκέτα, που βαθαίνει μάλιστα επικίνδυνα από κάθε άποψη. Ο λαός μας, με ευθύνη και της Αριστεράς της εκλογολαγνείας, βρίσκεται εδώ και πάνω από τρεις μήνες σε ρόλο ψηφοφόρου. Παρ’ ότι και η εκλογική του συμπεριφορά μέσα από το καμίνι των αγώνων της τελευταίας διετίας άλλαξε, ωστόσο είναι μεγάλο το διάστημα για την κρισιμότητα των καιρών που μένει εγκλωβισμένος χωρίς να μπορεί να νιώσει τη δύναμή του στους δρόμους, να κουβεντιάσει και να προβληματιστεί στις πλατείες και στις γειτονιές, να θρυμματίσει την ατσαλάκωτη τηλεοπτική εικόνα του αστικού πολιτικού προσωπικού που ξανά τον εκβιάζει με τη συνδρομή και της κάθε Λαγκάρντ, τάχα με στόχο να τον σώσει.
Είναι ήδη φανερό, ανεξάρτητα από το εκλογικό αποτέλεσμα και χωρίς καμιά αυταπάτη για οποιαδήποτε έστω και αριστερή κυβερνητική σωτηρία, πως οι θέσεις του λαού αδυνατίζουν όσο μένει στο ρόλο του ψηφοφόρου. Ο λαός μας έκανε σπουδαία βήματα μπροστά στους αγώνες του. Πήρε σε σημαντικό βαθμό, θα λέγαμε, την υπόθεση στα χέρια του. Εγινε υπολογίσιμος και ακόμη και εκλογικά απείθαρχος. Μέσα από το σχολείο των αγώνων του έμαθε ν’ αγνοεί την τρομοκρατία και τους εκβιασμούς των ντόπιων και ξένων δυναστών του και να μη διαπραγματεύεται, αλλά να διεκδικεί ολάκερη τη ζωή και το δίκιο του. Ακριβώς γιατί κατάλαβε πως το κεφάλαιο και ο ιμπεριαλισμός τον θέλει σύγχρονο σκλάβο. Του ζητάνε ολάκερη τη ζωή του.
Οπως είπαμε, ανακάλυψε και ελλείμματα. Μπορεί όμως στην πορεία ο λαός μας να καλύψει αυτά τα ελλείμματα; Ή μέχρι εδώ ήτανε και τώρα είναι η ώρα του ρεαλισμού;
Ξεκάθαρα ο λαός μπορεί! Μπορεί να συνεχίσει να διεκδικεί τη ζωή και το δίκιο του. Μπορεί όχι απλώς να συνεχίσει να είναι υπολογίσιμος και να πονοκεφαλιάζει τα ντόπια και ξένα επιτελεία τού συστήματος, μα μπορεί ακόμη να οικοδομήσει μαζικό κίνημα σε νέες αγωνιστικές βάσεις. Ουσιαστικά ήδη έχει ανοίξει ένας νέος κύκλος αγώνων για τη ζωή και το μέλλον του λαού μας. Ούτε οι εκβιασμοί ούτε οι αυταπάτες μπορούν να τον ανακόψουν για πολύ. Στην εκλογική μάχη, που και αυτή πρέπει να τη δώσουμε, ας πολεμήσουμε τους εκβιασμούς του συστήματος και τις αυταπάτες που διαλύουν αντί να συγκροτούν και να δυναμώνουν τη λαϊκή πάλη.
Γιατί σε πολύ κόσμο που θέλει να δει φαίνεται πλέον ολοένα και πιο ξεκάθαρα πως, παρ’ όλα τα ελλείμματα, το κόστος και τις θυσίες που αυτή απαιτεί, η μόνη ελπίδα είναι στη μαζική λαϊκή πάλη.
