Πάνω στη «φιλία» του κ. Ολάντ

1
Ρε, τι άπιστοι Θωμάδες είμαστε οι φτωχοί Έλληνες! – και οι... πεπειραμένοι φτωχοί και οι νεοεισερχόμενοι στην... αγορά της φτώχειας.
Ακόμα και ημέτεροι ευρώφιλοι, διαλαλώντας στη λαϊκή αγορά τα τελευταία κολοκύθια της «ευρωπαϊκής αλληλεγγύης» και της «αλλαγής κλίματος», διαλέγουν άγριες λέξεις για να εκφράσουν το είδος της αγάπης που μας έχει η «άλλη» Ευρωπαϊκή Ένωση.

«Επίθεση φιλίας» χαρακτηρίζουν τον «φιλελληνισμό» του Ολάντ όσοι δημοσιογράφοι μεταδίδουν το προεδρικό μήνυμα: «Πείτε στους Έλληνες ότι μπορούν να μου έχουν εμπιστοσύνη, θα κάνω ό,τι μπορώ για να επιλέξουν την παραμονή τους στην ευρωζώνη, σεβόμενοι τις δεσμεύσεις τους». (Αλήθεια, τι θα κάνει ώστε να ψηφίσουμε τους μνημονιακούς; Πραξικόπημα με φελλούς σαμπάνιας;)

Άρα, σαν να λέμε, υπάρχει κάποια ελπίς: υποδορίως, κάτω από το ευρωλούστρο δουλεύει η απιστία προς όφελος της επιγνώσεως – και στην κεφάλα των εξ επαγγέλματος ευρωφίλων ακόμα, καθ' ότι φτωχαίνουν και αυτοί από τον ατυχή έρωτά τους με τα βερολινέζικα παρίσια και με τα παριζιάνικα βερολίνα, δηλαδή με τον γερμανικό τραπεζιτικό καπιταλισμό και με τον γαλλικό καπιταλιστικό τραπεζιτισμό. Σου το λένε οι δημοσιογράφοι με τον τρόπο τους: επίθεση φιλίας, δηλαδή αγκαλιά η οποία έρχεται επιθετικά κατά πάνω σου, σημαίνει, τουλάχιστον, φύλαγε το τρύπιο πορτοφόλι σου καλύτερα και από τον πισινό σου. Είναι μια υπαινικτική μετάδοση μηνύματος – προφυλάσσει τους δημοσιογράφους από την άμεση απόλυση, επειδή το τελευταίο δίχρονο πάνω στο σεντόνι του εργοδότη τους οργιάζει η ελευθεροτυπία παρέα με τον δικαστικό επιμελητή.

2
Εμείς, στο σπίτι μας, δεν κρατάμε αρχείο με αποδείξεις και αντίγραφα εμβασμάτων, ούτε έχουμε ταπετσαρία από σχέδια και συμβόλαια σαράντα ακινήτων και από έγγραφα του πάρε και του δώσε με οφσόρ και τράπεζες. Δεν καζαντίσαμε στο ευρωχώρι της μίζας. Ζήμενς ούτε καν το ηλεκτρικό μας σίδερο. Μόνο έναν φάκελο έχουμε, με λογαριασμούς απλήρωτους και με οφειλές.

Γράφω με κόκκινο μελάνι στη λίστα χρεών τις υποχρεώσεις μου (και έτσι θυμάμαι και ποιος φίλος, συγγενής, πρώην συνάδελφος εργάζεται ακόμα): Τάσος 250, Ελισάβετ 300, Γιώργος... Σκέφτομαι ότι το άτοκο δάνειο στην κοινωνία των φτωχών ανθρώπων σχετίζεται με το πρόσωπο αυτής της κοινωνίας και σκάω αφού δεν ξέρω αν και πότε θα μπορέσω να ξαναβρώ το πρόσωπό μου σε αυτή την κοινωνία. Παρηγορούμαι μόνο στη σκέψη ότι αυτά τα οικογενειακά μας χρέη δεν οδηγούν την ανθρωπότητα στο έγκλημα, ούτε εμάς και τους δανειστές μας στην αποκτήνωση. Βέβαια, με αυτόν τον τρόπο δεν κερδίζουν οι ευρωπαϊκές τράπεζες. Αλλά οι Τάσοι, οι Ελισάβετ και οι Γιώργηδες δεν είναι τρόικες.

Γράφω εκεί όπου δεν πιάνει μελάνι την «επίθεση φιλίας» του κ. Ολάντ (και έτσι θυμάμαι και τον Λένιν σε οργανική σχέση με τη φτωχολογιά, αλλά και τα σοβιέτ σε θεσμική αντίθεση με το αστικό κοινοβούλιο): «Δεν μπορούμε να αφήσουμε τους Έλληνες να πιστεύουν ότι δεν θα έχουν υποστήριξη. Αυτή θα υπάρχει από τη στιγμή που θα έχουν επιλέξει να δώσουν συνέπεια και δύναμη στην παρουσία τους στο ευρώ, που θα εμπνεύσει την εμπιστοσύνη των Ευρωπαίων». Βέβαια, με αυτόν τον τρόπο παίρνουν τη δεδηλωμένη του ευρωκεφαλαίου ο Παπανδρέου (Βενιζέλος), η Μπακογιάννη (Σαμαράς) και όποιος άλλος συμμορφωθεί προς τας υποδείξεις. Αλλά ο κ. Ολάντ δεν είναι Τάσος, Ελισάβετ και Γιώργος.

3
Δεν είχε καλά καλά προλάβει να επιτεθεί στην Ελλάδα με τη φιλία του ο κ. Ολάντ, όταν άνοιξε η σκοτεινή πόρτα σε άλλα τρία μυαλά Ελλήνων. Τα συμβάντα καταγράφονται σαν αυτοκτονίες εντός αθηναϊκού 24ώρου.

(Έγιναν σε πολυκατοικίες ίδιες με αυτές όπου κατοικούμε εγώ, εσύ, ο Τάσος, η Ελισάβετ και ο Γιώργος.)