- Χαρακτηρίζεται από έντονο μικρομεγαλισμό και μικροηγεμονισμό, έχοντας τη λογική «εγώ κάνω αυτό που αποφάσισα, όποιος θέλει ακολουθεί». Το τραγικό γίνεται κωμικό αν σκεφτεί κανένας πόση πραγματική σημασία έχει η ηγεμονία στο κενό. Γιατί κενό είναι η περιφορά σφραγίδων έξω από την πραγματική κίνηση κόσμου, κενό ήταν η αδυναμία όλης της αριστεράς να συμβάλει σε νίκες του λαού κατά τους αγώνες της τελευταίας διετίας.
- Πιεσμένη από την έμπρακτη ακύρωση των πολιτικών σχεδιασμών της στα κομματικά γραφεία που δεν αντιστοιχούν στην πραγματική ζωή, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ όλο και περισσότερο συνθλίβεται πολιτικά ανάμεσα στο βερμπαλισμό του ΚΚΕ και στον κυβερνητισμό του ΣΥΡΙΖΑ.
- Η, εδώ και αρκετό καιρό, συνύπαρξή της με το ΣΥΡΙΖΑ σε κοινά φόρουμ τής δίνει όλο και περισσότερο την πολιτική εικόνα ενός «ριζοσπαστικού» ΣΥΡΙΖΑ. Το «μεταβατικό πρόγραμμα» που θα υλοποιηθεί ενώ ο λαός δεν έχει φτιάξει στοιχειώδη όργανα αγώνα γίνεται ένα μεταφυσικό (για σήμερα) μίγμα «ολίγον από υποταγή στην ατζέντα του συστήματος και πολύ από κίνημα», το οποίο μάλιστα, σύμφωνα με τα στελέχη της, είναι «άμεσα κυβερνητικά υλοποιήσιμο». Και οσμώνεται στην πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ «πολύ από υποταγή στην ατζέντα του συστήματος και ολίγον από κίνημα».
- Παρά τα γεγονότα που «βοούν», η ΑΝΤΑΡΣΥΑ υποτιμά τη βαρύτητα της εξάρτησης της χώρας και της αναγκαιότητας του αγώνα ενάντια στον ιμπεριαλισμό. Και εδώ είναι προσκολλημένη στα δόγματα που την διέκριναν στην προ κρίσης εποχή – τότε που πλάσαραν την αριστερή εκδοχή της «ισχυρής Ελλάδας» του Σημίτη, προβάλλοντας την εκτίμηση της «ιμπεριαλιστικής Ελλάδας» που λύνει και δένει.
Αμηχανία έχει δημιουργηθεί στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ από την επέλαση του ΣΥΡΙΖΑ, καθώς η πολιτική γραμμή με την οποία κινήθηκε τράβηξε το χαλί κάτω από τα πόδια των ίδιων των μελών της. Θα έπρεπε η καθοδήγησή της να γνωρίζει ότι όταν κάποιος προβάλλει την αυταπάτη ότι υπάρχει δυνατότητα αριστερής κυβέρνησης ενώ ο λαός είναι στο περιθώριο, τότε κερδισμένος της αυταπάτης αυτής θα βγει ο πιο «εφικτός» φορέας της.
Γεγονότα που συνέβησαν τον τελευταίο χρόνο έθεσαν σε παραπέρα δοκιμασία τις συναγωνιστικές σχέσεις μας με αυτό το σχήμα: Πέρσι στις πλατείες, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ όχι μόνο σφύριζε αδιάφορα όταν η οργάνωσή μας δέχτηκε τραμπούκικες επιθέσεις από απολίτικες και φασιστικές ομάδες (με κραυγές «έξω η αριστερά από την πλατεία», «δεν είστε έλληνες, ρε;»), αλλά και αρνήθηκε να συνυπογράψει κείμενο καταγγελίας του γεγονότος. Ηταν τότε που τα κόμματα ντύθηκαν… ακομμάτιστα και κάποιοι αριστεροί φόρεσαν… πολιτικά! Πριν τις εκλογές της 6ης Μάη, στελέχη της διακινούσαν και γραπτά την προτροπή να υποστηριχτεί η ΑΝΤΑΡΣΥΑ που (υποτίθεται) ήταν οριακά στο 3% και να μην ψηφιστούν μικρότεροι σχηματισμοί – δίνοντας την… «επαναστατική» εκδοχή της συστημικής θεωρίας της χαμένης ψήφου. Τα «μεταβατικά προγράμματα» και οι «αριστερές κυβερνήσεις» δε θέλουν πολύ για να οδηγήσουν σε απώλεια του μέτρου και αποθέωση της εκλογομανίας… Μετά από όλα αυτά, η πρόταση της για κοινή εκλογική κάθοδο στις 17/6 (με βάση κιόλας τις θέσεις της!) δε μας ακούστηκε κάτι παραπάνω από πρόσχημα.
Την επόμενη περίοδο έρχονται δραματικές εξελίξεις. Ελπίζουμε να γίνει κατανοητό ότι το «καβάλημα σε καλάμια», η απογείωση από τα λαϊκά προβλήματα δε μπορούν να δώσουν τίποτα. Στην πραγματική, λοιπόν, ζωή και στην κοινή δράση που επιβάλλεται ως αναγκαιότητα ελπίζουμε να συναντήσουμε τους συναγωνιστές της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
