Μια γνωστή ατάκα του Αλέξη Τσίπρα που την ξαναείπε κατά την παρουσίαση του επικαιροποιημένου (βλέπε κυβερνητικού) εκλογικού προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ είναι: «Το μνημόνιο ή το εφαρμόζεις ή το ακυρώνεις…. Γιατί δεν υπάρχει περισσότερο ή λιγότερο κακό μνημόνιο. Δεν υπάρχει περισσότερο ή λιγότερο ακατάλληλο φάρμακο». Όμως ακούγοντας ή διαβάζοντας το κομμάτι που αναφέρεται στην παιδεία εύκολα προκύπτει το συμπέρασμα ότι επιλέγεται η αποδοχή και τελικά η εφαρμογή των κακών και ακατάλληλων μέτρων του 1ου μνημονίου και το πάγωμα αυτών του 2ου.
Καμένη γη –χαμηλές προσδοκίες
Ο Π. Λαφαζάνης που εισηγήθηκε τη βασική ενότητα του προγράμματος για τα εργασιακά, την κοινωνική ασφάλιση, την υγεία και την παιδεία, με την τοποθέτησή του επένδυσε στη λογική της «καμένης γης» για να μειωθούν οι προσδοκίες που δημαγωγικά και ψηφοθηρικά καλλιέργησε ο ΣΥΡΙΖΑ στο λαό και ειδικότερα στον κόσμο της εκπαίδευσης. Χαρακτηριστική η αναφορά του: «...δεν αφήνουν πίσω τους απλώς καμένη γη αλλά κάτι πολύ χειρότερο και τραγικότερο. Αφήνουν πίσω τους μια ρημαγμένη και κατεστραμμένη χώρα... Τα δημόσια ταμεία όχι απλώς είναι άδεια αλλά και το δημόσιο δεν θα μπορεί να καλύψει μετεκλογικά πελώριες μαύρες τρύπες και στοιχειώδεις υποχρεώσεις του». Ο ΣΥΡΙΖΑ «δεν τάζει παροχές» και ούτε «υπόσχεται ένα εύκολο και ανθόσπαρτο δρόμο».Εισαγωγικά στις θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ «Για την παιδεία και τον πολιτισμό» υπάρχει μια σύντομη περιγραφή των συνεπειών από την εφαρμογή του μνημονίου τα τελευταία δυο χρόνια. Το κλείσιμο σχολείων, η ιδιωτικοποίηση και κατάργηση οργανισμών (ΟΕΔΒ, ΟΣΚ κ.ά), η απαξίωση των εκπαιδευτικών, η δραματική μείωση του εισοδήματός τους, τα προβλήματα λειτουργίας σχολείων και σχολών, η αντικατάσταση των βιβλίων με φωτοτυπίες κ.λπ. κ.λπ. Μάλλον εύκολα προκύπτει ότι η κατεύθυνση της «αριστερής κυβέρνησης» θα ήταν τουλάχιστον η ακύρωση όλων αυτών που συνέβησαν, η «επιστροφή» στο 2010. Αμ δε!
Τα παρακάτω είναι τα ΑΜΕΣΑ ΜΕΤΡΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΙΔΕΙΑ:
«1.Κατάργηση όλων των μνημονιακών νόμων για την παιδεία. Να παγώσουν όλες οι καταργήσεις–συγχωνεύσεις. Καμία απόλυση στην εκπαίδευση Να σταματήσουν όλες οι περαιτέρω μειώσεις των κονδυλίων για την παιδεία και την έρευνα. Καμία απόλυση, κατάργηση της «εργασιακής εφεδρείας» και όλων των ευέλικτων μορφών εργασίας στην εκπαίδευση.
2.Διασφάλιση της χρηματοδότησης για τις πιεστικές ανάγκες της εκπαίδευσης. Αναπροσαρμογή της διάθεσης των κονδυλίων του ΕΣΠΑ.
3. Εξασφάλιση της λειτουργίας και διοίκησης όλων των τύπων δημόσιας γενικής και τεχνικής επαγγελματικής εκπαίδευσης, καθώς και των ΑΕΙ, το Σεπτέμβριο. Γι’ αυτό είναι αναγκαίο να επιλυθούν όλα τα βασικά ζητήματα λειτουργίας τους (σχολικά βιβλία, συγγράμματα, λειτουργικές δαπάνες, επαναλειτουργία σχολικών και πανεπιστημιακών βιβλιοθηκών). 25 μαθητές ανά τμήμα για την Β’βάθμια και προοπτικά 20 μαθητές για την Α’βάθμια. Προσπάθεια για κάλυψη όλων των αναγκών σε διδακτικό και διοικητικό προσωπικό καθώς και διασφάλιση της βιωσιμότητας των ερευνητικών κέντρων.
4. Ιδιαίτερο μέλημά μας είναι η άμβλυνση των εκπαιδευτικών και κοινωνικών ανισοτήτων. Πρόγραμμα στήριξης των παιδιών με μαθησιακές και άλλες δυσκολίες καθώς και των σχολείων που λειτουργούν στις πιο υποβαθμισμένες περιοχές της χώρας. Επαναφορά της ενισχυτικής διδασκαλίας. Δομές αλληλεγγύης και αντιμετώπισης της φτώχειας σε σχολεία και στα ΑΕΙ. Ανασυγκρότηση μαθητικής και φοιτητικής μέριμνας – σίτισης – στέγασης. Δωρεάν προληπτικός υγειονομικός έλεγχος των παιδιών που δεν έχουν υγειονομική περίθαλψη. Αξιοποίηση όλων των ανενεργών κονδυλίων του Υπ Παιδείας για την αντιμετώπιση του υποσιτισμού των νέων, δημιουργία κοινωνικών κυλικείων είτε αυτοδιαχειριζόμενων κατά το παράδειγμα του ΑΠΘ, οργάνωση σχολικών συσσιτίων σε περιοχές με μεγάλα προβλήματα λόγω κρίσης.
Είναι χρέος μας να αποκαταστήσουμε την αξιοπρέπεια των εκπαιδευτικών και να συντονίσουμε, μέσα από ένα πραγματικό διάλογο όλους τους εκπαιδευτικούς και ερευνητικούς φορείς, τους μαθητές, φοιτητές και γονείς για την αναγέννηση της Παιδείας του τόπου μας, του βασικότερου επενδυτικού κεφαλαίου που διαθέτουμε».
Η σταθεροποίηση(;!) της εκπαίδευσης
Στόχος, λοιπόν, το αντίστοιχο με τη «σταθεροποίηση της οικονομίας», η σταθεροποίηση της κατάστασης και στις τρεις εκπαιδευτικές βαθμίδες. Ως εδώ λοιπόν. Τώρα τι είδους σταθεροποίηση είναι αυτή, με την αμάθεια, τη μαθητική διαρροή, την ανεργία, να διογκώνονται και τις οικογενειακές δαπάνες για εκπαίδευση συνεχώς να αυξάνονται, είναι να απορεί κανείς. Στην κατεύθυνση αυτή, τα 2.000 σχολεία που έκλεισαν πέρσι θα παραμένουν κλειστά αλλά δεν θα προχωρήσουν οι σχεδιαζόμενες φετινές καταργήσεις. Αντίστοιχα, δεν θα επανέλθουν οι οργανισμοί και υπηρεσίες που καταργήθηκαν, αλλά δεν θα γίνουν περαιτέρω περικοπές. Η χρηματοδότηση θα επιχειρηθεί να γίνει μέσω αναπροσαρμογών στο ΕΣΠΑ. Εδώ μια μικρή παρατήρηση: Είναι γνωστό στους εκπαιδευτικούς (υπάρχουν και οι σχετικές ανακοινώσεις από την ΟΛΜΕ) για το πού και πώς διατίθενται τα κονδύλια από την Ε.Ε. στο χώρο της παιδείας. Σύμβουλοι, διαφήμιση της ευρωπαϊκής ιδέας, σεμινάρια, μελέτες κ.λπ., είναι οι βασικοί αποδέκτες των Κοινοτικών Πλαισίων Στήριξης και όχι οι ανάγκες των σχολείων. Μόνο που και αυτό θα αποτελέσει αντικείμενο διαπραγμάτευσης με την Ε.Ε., γιατί με τα λεφτά αυτά συγκροτείται και στηρίζεται ο μηχανισμός της στα εκπαιδευτικά πράγματα.Βέβαια λεφτά ΔΕΝ υπάρχουν για τους εκπαιδευτικούς. Αξιοπρέπεια έχουν οι δάσκαλοι, οι νηπιαγωγοί, οι καθηγητές. Εισόδημα δεν έχουν. Καμία αναφορά δε γίνεται για τη μερική ή ολική αποκατάσταση των μισθών τους, για τις δραματικές περικοπές στα δώρα Χριστουγέννων- Πάσχα-αδείας, στα επιδόματα αλλά και στο βασικό μισθό μέσω του μισθολογίου. Βέβαια, δε θα προχωρήσουν σε νέες μειώσεις και δε θα γίνουν απολύσεις. Μόνο που γι' αυτά -μετά τις 6 Μάη- «δεσμεύονται» και η ΝΔ ακόμα και το ΠΑΣΟΚ.
Καμία αναφορά δεν υπάρχει στις οδηγίες της Ε.Ε. για ιδιωτικά ΑΕΙ, για κατάργηση της ιδιωτικής επιχειρηματικής δραστηριότητας στην παιδεία. Μάλιστα, οι γνωστές Συμπράξεις Δημόσιου και Ιδιωτικού Τομέα (ΣΔΙΤ) θα συνεχιστούν, σύμφωνα με τα λεγόμενα του Γ. Δραγασάκη, που στην παρουσίαση του οικονομικού σκέλους του προγράμματος τάχθηκε υπέρ της «ταχείας διερεύνησης των δυνατοτήτων για σύναψη προγραμματικών συνεργασιών ανάμεσα στο δημόσιο τομέα και ιδιωτικές επιχειρήσεις, εγχώριες ή και αλλοδαπές…»
Για τα ζητήματα αλληλεγγύης, αντιμετώπισης φτώχειας, άμβλυνσης ανισοτήτων κ.λπ. που αναφέρονται δεν τα υποτιμάμε, άλλωστε δεν είναι για να τα αντιμετωπίζει κανείς αφ’ υψηλού. Μόνο που αντιλαμβανόμαστε ότι μάλλον θα επιχειρηθεί να πάρουν θεσμική κρατική υπόσταση μια σειρά πρωτοβουλίες αλληλεγγύης που υπάρχουν σε όλη τη χώρα, τόσο στο επίπεδο της σίτισης όσο και της εθελοντικής «ενισχυτικής διδασκαλίας».
Για την αξιολόγηση δεν υπάρχει καμία αναφορά. Τόσο των δημοσίων υπαλλήλων όσο και των εκπαιδευτικών που σύμφωνα με το χρονοδιάγραμμα Μπαμπινιώτη θα νομοθετούνταν μέχρι τον Αύγουστο. Υπάρχουν στο πρόγραμμα κάποιες γενικές αναφορές σε «αξιολογικές διαδικασίες», «λογοδοσίες» και «κοινωνικούς ελέγχους» αλλά τίποτε συγκεκριμένο. Τι να περιμένουμε;
Συνοψίζοντας, το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ για την παιδεία περιέχει την αυταπάτη της «παγωμένης» εικόνας ενώ έχουν συσσωρευτεί πάρα πολλά αρνητικά δεδομένα στο χώρο. Δεν έρχεται σε ρήξη και δεν ανατρέπει την πολιτική των μνημονίων και της τρόικας, αποφεύγοντας την ακύρωση, την κατάργηση των καταστροφικών μέτρων για την παιδεία και τον κόσμο της. Τέλος, δεν κάνει ουσιαστικά βήματα ούτε στην κατεύθυνση ανακούφισης τόσο των εκπαιδευτικών όσο και των μαθητών, των σπουδαστών και των οικογενειών τους, που βιώνουν την εγκατάλειψη των σχολικών θρανίων και τη μετανάστευση.
Υ.Γ. Αν στις 18 Ιούνη υπάρξει «αριστερή κυβέρνηση», λέτε να προταθεί για υπουργός Παιδείας ο Αρσένης; Αυτό να δούμε…!
