Τα μεγάλα προβλήματα απαιτούν μεγάλους αγώνες...

Την (προ)περασμένη Δευτέρα η Διεθνής Οργάνωσης Εργασίας (ILO) αναφέρει ότι οι άνεργοι στον πλανήτη θα ξεπεράσουν τα 202 εκατομμύρια, θα είναι νέοι και όλα αυτά πάντα με το καλό σενάριο. Υπάρχει και το κακό σενάριο, σημειώνει στην έκθεσή της η ΔΟΕ όπου ο αριθμός των ανέργων για τη χρονιά αυτή θα φτάσει τα 206 εκατομμύρια. Σημειώνει επίσης η έκθεση ότι “πέντε χρόνια μετά την έναρξη της διεθνούς κρίσης, η ανεργία έχει αρχίσει ξανά να αυξάνεται καθώς η κατάσταση της παγκόσμιας οικονομίας επιδεινώνεται”. Σε αυτά τα πέντε χρόνια οι άνεργοι αυξήθηκαν κατά 28 εκατομμύρια φτάνοντας το 2012 τα 197,3 εκατομμύρια. Αν σε αυτούς προστεθούν και τα 39 εκατομμύρια που αποσύρθηκαν από την αγορά εργασίας- καθώς οι προοπτικές να βρουν εργασία ήταν ανέφικτες- τότε το σύνολο των ανέργων που άφησε πίσω της η κρίση τα πέντε τελευταία χρόνια ανέρχονται στα 67 εκατομμύρια. Στην Ευρώπη, η ανεργία αναπτύσσεται με ιδιαίτερη ταχύτητα και κατά πολύ περισσότερο από το μέσο παγκόσμιο όρο. Το ίδιο και στην Ελλάδα. Σχετικά με την Ευρώπη την περίοδο της κρίσης, οι άνεργοι αυξήθηκαν από 17 εκατομμύρια που ήταν το 2008 σε 25 εκατομμύρια το 2012, δηλαδή 8 εκατομμύρια περισσότεροι. Σε ετήσια βάση, οι άνεργοι στην ευρωπαϊκή ένωση αυξάνονται κατά 2 εκατομμύρια.
Στην Ελλάδα η ανεργία σπάει και αυτή με τη σειρά της κάθε προηγούμενο ρεκόρ έχοντας εκτιναχτεί στα ύψη. Πιο συγκεκριμένα: όταν ξέσπασε η κρίση, οι άνεργοι το 2008, πάντα με τα επίσημα στοιχεία, ήταν 392.700 άτομα. Αν δούμε ότι ο αριθμός των ανέργων στη χώρα μας αυξάνεται κατά 36.200 άτομα ανά μήνα, αυτό σημαίνει πως στο τέλος του χρόνου, ο αριθμός των ανέργων στη χώρα μας θα φτάσει στα 1.418.000 εκατομμύρια. Δηλαδή, την περίοδο της κρίσης οι άνεργοι στη χώρα μας τετραπλασιάσηκαν. Να σημειώσουμε επίσης, πως ο αριθμός των ανέργων που παίρνει επίδομα ανεργίας ανέρχεται στα 234.455 άτομα, και αυτό στο ποσό των 361 ευρώ. Και στόχος της κυβέρνησης είναι η μείωσή του περισσότερο, όσο και η διάρκεια του επιδόματος.
Επίσης, στην έκθεση της ILO αναφέρεται πως 397 εκατομμύρια άνθρωποι βρίσκονται σε συνθήκες ακραίας φτώχειας. Επίσης 472 εκατομμύρια, παρ’ ότι εργάζονται, δεν μπορούν να ικανοποιήσουν τις βασικές τους ανάγκες.
Τα πράγματα, τόσο στο επίπεδο της ανεργίας, όσο και σε αυτό της φτώχειας των λαϊκών μαζών είναι ακόμα χειρότερα από τα παραπάνω που παρουσιάζει η έρευνα της ILO και ακόμα πιο βέβαιο είναι πως για τις εργαζόμενες μάζες τα πράγματα θα γίνουν ακόμα χειρότερα.
Ήδη τις μέρες αυτές, το σύνολο του καπιταλιστικού κόσμου και πάνω από όλους τα ιμπεριαλιστικά κέντρα και οι διεθνείς οργανισμοί τους, ανάμεσα σε σειρά μέτρων που απεργάζονται σε βάρος του κόσμου της δουλειάς, αυτό που έχουν θέσει στην ημερήσια διάταξη και γίνεται και η σχετική προβολή του, είναι η μείωση του επιδόματος ανεργίας καθώς και η διάρκεια που θα το λαμβάνει ο άνεργος.
Στη Γαλλία το ελεγκτικό συνέδριο ζητάει το ψαλίδισμα στα επιδόματα ανεργίας, προβάλλοντας «τις μεγάλες τρύπες του προϋπολογισμού». Η τάση είναι αβάσταχτη για τα οικονομικά της χώρας τόνισε ο πρόεδρος του Ελεγκτικού Συνεδρίου και ζήτησε από τους κοινωνικούς εταίρους να αρχίσουν διαπραγματεύσεις με στόχο να μειωθεί το ποσό των επιδομάτων ανεργίας.
Αυτό που είναι ολοφάνερο, τόσο στη χώρα μας όσο και σε πλανητική κλίμακα, οι δυνάμεις του κεφαλαίου και πάντα στο όνομα της κρίσης, επιχειρούν να καταργήσουν ό,τι έχει ακόμα απομείνει από κατακτήσεις που έχουν κερδηθεί με αγώνες και συσχετισμούς παλαιότερων εποχών. Στις σημερινές συνθήκες, γενικότερης αποσάθρωσης του συνδικαλιστικού και κυρίως του εργατικού κινήματος, το κεφάλαιο απαιτεί να πάρει πίσω τα πάντα και το μέγεθος της ανεργίας είναι ένα σημαντικό όπλο στα χέρια του, για να απειλεί και να εκβιάζει τους εργαζόμενους να αποδεχτούν αδιαμαρτύρητα τις απάνθρωπες απαιτήσεις του. Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι η επίθεση του αστικού κόσμου στον κόσμο της δουλειάς θα γνωρίσει μια νέα κλιμάκωση. Κάτω από αυτούς τους όρους και κυρίως τους αρνητικούς συσχετισμούς έχει συντελεστεί μια πρωτόγνωρη επιδείνωση του εισοδήματος των εργατικών και λαϊκών οικογενειών. Μια βίαιη μεταφορά πλούτου από τους εργαζόμενους προς το μεγάλο κεφάλαιο, ξένο και ντόπιο. Έχει επίσης συντελεστεί η κατεδάφιση των πιο βασικών κατακτήσεων πάνω στις εργασιακές σχέσεις, όπως η ασφάλιση, περίθαλψη, σύνταξη, συλλογικές συμβάσεις, κατάργηση του 8ωρου και γενικότερα του σταθερού χρόνου εργασίας κ.ά.
Εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι στο εμπόριο και στις υπηρεσίες εργάζονται σε συνθήκες μερικής και προσωρινής απασχόλησης. Ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια και με έντονους ρυθμούς σήμερα, οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας μετατρέπονται σε ατομικές χωρίς κανένα δικαίωμα και με μειωμένο μισθό ενώ στις περισσότερες περιπτώσεις αντιστοιχεί στο ύψος ενός επιδόματος, ίσως και πιο κάτω.
Όπως προκύπτει από δημοσιοποιημένα στοιχεία κατά το εννιάμηνο Γενάρης-Σεπτέμβρης 2012 κατατέθηκαν στις περιφερειακές επιθεωρήσεις εργασιακών σχέσεων του ΣΕΠΕ 61.113 μετατροπές συμβάσεων εργασίας πλήρους απασχόλησης σε άλλες ελαστικές μορφές απασχόλησης. Επίσης κατά το οκτάμηνο Γενάρης-Αύγουστος 2012 στις περιφερειακές υπηρεσίες του ΣΕΠΕ καταπατήθηκαν 631 επιχειρησιακές συμβάσεις που αφορούσαν 79.186 εργαζόμενους και ο μέσος όρος μείωσης των αποδοχών τους ήταν 21,09%.
Πρόκειται για μια άγρια και καταιγιστική επίθεση του κεφαλαίου με την πλήρη στήριξη του αστικού πολιτικού κόσμου που οδηγεί τεράστιες μάζες εργαζομένων σε συνθήκες πλήρους ανασφάλειας, αβεβαιότητας, ακραίας φτώχειας και ολοφάνερο το πρόβλημα της επιβίωσης. Υπάρχουν και χειρότερα! Εκτιμάται πως πολλές δεκάδες χιλιάδες εργαζομένων εργάζονται και δεν πληρώνονται για πολλούς μήνες και το ποσοστό αυτών των εργαζομένων μεγαλώνει.
Πρόκειται για μεγάλα, για τεράστια προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι πλατιές μάζες των εργαζομένων, οι οικογένειες των εργατικών και λαϊκών οικογενειών. Και τέτοιας φύσης προβλήματα, μπορούν να βρουν λύσεις αποκλειστικά μέσα από μεγάλους και παρατεταμένους αγώνες. Άλλη λύση, πέρα από τον ξεσηκωμό του εργαζόμενου λαού και της νεολαίας, δεν υπάρχει. Οι εργατοπατέρες ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ ούτε θέλουν ούτε μπορούν να ξεσηκώσουν τις λαϊκές μάζες. Η απεργία του Φλεβάρη θα γίνει όπως και οι προηγούμενες για την τιμή των όπλων. Οι εργαζόμενες μάζες και θέλουν και μπορούν να ξεσηκωθούν. Αυτό με μια προϋπόθεση. Να το θέλει η Αριστερά. Να το αποφασίσουν τα κόμματα και οι οργανώσεις της Αριστεράς. Μεγάλες και μικρές, όλες οι δυνάμεις που αναφέρονται στην Αριστερά.
Αριστερά και λαός στους δρόμους!
Εκεί βρίσκεται η απάντηση.