Για τη Βίλα Αμαλίας

Η υπόθεση της Βίλας Αμαλίας, πέρα από το ζήτημα της καταστολής, αποτελεί αφορμή για σκέψεις και συζητήσεις και για τα καθ’ ημάς. Εννοώντας ότι πρέπει να προβληματιστούμε πολύ σοβαρά για πρακτικές και κινήσεις όλων όσοι είμαστε ή, τουλάχιστον, δηλώνουμε ότι είμαστε από αυτούς που θέλουν όχι μόνο να αμφισβητήσουν αλλά και να ανατρέψουν αυτό το σύστημα.
Κατ’ αρχήν δε χωράει αμφιβολία ότι σύστημα, κυβέρνηση, κεφάλαιο και ιμπεριαλιστές, όσο περνάει ο καιρός και όσο εφαρμόζονται πολιτικές μεγαλύτερης εξαθλίωσης του λαού, τόσο θα προσπαθούν να βγάλουν από τη μέση οτιδήποτε είναι ή μπορεί και να θυμίζει αντίσταση. Ακόμη και χώρους που τους ανεχόταν επί δεκαετίες, έστω και με κατά καιρούς παρενοχλήσεις και επιθέσεις, αλλά παρ’ όλα αυτά τους άφηνε να λειτουργούν καταπώς αυτοί νόμιζαν.
Από αυτή την άποψη, είναι ξεκάθαρο ότι όχι μόνο είναι καταδικαστέα η καταστολή σε κάθε τέτοιο χώρο, εν προκειμένω στη Βίλα Αμαλίας, αλλά είναι αυτονόητη και η απαίτηση της απελευθέρωσης των συλληφθέντων. Οι επιθέσεις αυτές σαν κύριο στόχο τους έχουν το λαό. Θέλουν να τον τρομάξουν και να τον κάνουν να λουφάξει, γιατί ξέρουν ότι αργά ή γρήγορα θα ξεπεράσει τους φόβους του και τις αναστολές του και θα βγει στους δρόμους. Άλλωστε δεν είναι λίγοι πια αυτοί που κυριολεκτικά δεν έχουν να χάσουν τίποτα. Το λαό προσπαθούν να ελέγξουν το ντόπιο κεφάλαιο, οι ιμπεριαλιστές, η κυβέρνηση και τα όργανά τους. Ο φόβος είναι ένα σημαντικό όπλο.
Υπάρχει και η άλλη πλευρά της υπόθεσης. Αυτή που λέει ότι ένα πολιτικό σύστημα που εξακολουθεί να αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα νομιμοποίησης από τη μεριά του λαού, που εξακολουθεί να μην μπορεί να ξεπεράσει την κρίση του αλλά, παρ’ όλα αυτά, καλείται να συνεχίσει την πολιτική εξαθλίωσης και ξεπουλήματος της χώρας και των εργαζομένων της για χάρη του ντόπιου αλλά κυρίως του ξένου, του ιμπεριαλιστικού, κεφαλαίου, πρέπει να αναστυλώσει τους πόλους στήριξής του με κάθε τρόπο.
Το ΠΑΣΟΚ, η σοσιαλδημοκρατία, γενικά η κεντροαριστερά βρίσκεται στα όρια της πλήρους διάλυσης. Τόσο που παρά τις επιθυμίες τους δεν είναι εύκολο να ανασυγκροτηθεί. Χώροι και πρόσωπα τόσο αξιόπιστα που να μπορούν να καλύψουν το κενό προς το παρόν δεν έχουν βρεθεί. Δεν τραβάει ούτε η περίπτωση της ΔΗΜΑΡ!
Από την άλλη δεν αποτελεί λύση, ακόμη τουλάχιστον, ούτε η υπεύθυνη αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ. Το σύστημα δεν θέλει να επιστρέψει μερικά χρόνια πίσω. Δεν στηρίζει διαχειριστικές λογικές που μπορεί να δίνουν κάτι παραπάνω από ένα ξεροκόμματο στο λαό, δεν είναι στις επιλογές του οι σοσιαλδημοκρατικές λύσεις όπως τις ξέραμε. Γι’ αυτό και τον πιέζει. Για να υποχωρήσει κι άλλο, να δώσει κι άλλες εγγυήσεις νομιμότητας, να πετάξει από πάνω του ό,τι θυμίζει κίνημα, αντίσταση. Δεν φτάνουν όλα όσα έδωσε μέχρι σήμερα. Αν θέλει να γίνει κυβέρνηση, πρέπει να τα δώσει όλα ανοιχτά και ξάστερα!
Οπότε τι μένει; Ο εκ δεξιών πόλος του συστήματος που, βαριά τραυματισμένος και αυτός, πρέπει να αποκατασταθεί. Φαίνεται ότι η ενίσχυση του πολιτικού κέντρου Σαμαρά και της δεξιάς παράταξης, με όποιο πρόσωπο και αν επιλέξει για την επόμενη περίοδο, αποτελεί σημαντικό στοιχείο των πολιτικών εξελίξεων, με κύριο χαρακτηριστικό την ενδυνάμωση των δυνάμεων της επίθεσης. Πώς θα γίνει αυτό; Από τη μια πιέζοντας τους Ανεξάρτητους Έλληνες αλλά και τη Χρυσή Αυγή, που μπορεί να έπαιξαν μια χαρά το ρόλο του αναχώματος μέχρι σήμερα αλλά αποτελούν πλέον εμπόδια στην ενίσχυση της κεντροδεξιάς. Από την άλλη πρέπει να δείξει πυγμή, πως δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί του, ότι ακόμη και η υποψία αμφισβήτησης του συστήματος και της πολιτικής του θα «παταχθεί πάραυτα». Για να δώσει σιγουριά στους εναπομείναντες «νοικοκυραίους» αυτού του τόπου αλλά, πολύ περισσότερο, να κάνει τους υπόλοιπους να φοβούνται να έχουν ακόμη και δείγμα από γυάλινο μπουκάλι σπίτι τους!!! Πώς αλλιώς θα περάσουμε στην ανάπτυξη που ονειρεύονται με τους μισθούς πείνας, της ανεργίας, της χωρίς δωρεάν υγεία και παιδεία, της δουλειάς 20 ώρες το εικοσιτετράωρο, χωρίς κανένα απολύτως δικαίωμα; Πώς αλλιώς θα φτάσουμε στο… όνειρο των καταστάσεων που επικρατούσαν πριν το εργατικό, λαϊκό και κομμουνιστικό κίνημα γίνει ο πραγματικός εφιάλτης τους;
Και τώρα που αυτός ο εφιάλτης έχει κατά πολύ υποχωρήσει περνάνε στην επίθεση. Μια επίθεση που περιλαμβάνει την καταστολή ως βασικό της συστατικό. Γιατί ο εφιάλτης μπορεί να ξεπεράστηκε προς στιγμήν αλλά ο κίνδυνος επιστροφής του, με καλύτερα εφόδια και εμπειρία αυτή τη φορά, εξακολουθεί να υπάρχει.
Κατάργηση λαϊκών δημοκρατικών κατακτήσεων, απαγόρευση συγκεντρώσεων, χτύπημα μικρών και μεγάλων απεργιακών και μη κινητοποιήσεων, δικαστήρια ακόμη και για ψύλλου πήδημα, απολύσεις και καταστολή χωρίς προσχήματα.
Μέσα σε όλο αυτό το σκηνικό καλούμαστε να δούμε και την υπόθεση με τις καταλήψεις χώρων, ιδιαίτερα της Βίλας Αμαλίας, έτσι όπως έχει αναδειχθεί τις τελευταίες μέρες. Η άποψή μας για τους λεγόμενους χώρους «αντι-δομών» και «αυτοδιαχείρισης» που παρουσιάζονται από την αναρχία και την αυτονομία, αλλά και από χώρους της αριστεράς, ως φυτώρια αντίστασης με «αντιεμπορικές δομές» ή ακόμη και δημιουργίας παράλληλης εξουσίας που σιγά σιγά θα ανατρέψει ή θα καταργήσει όχι μόνο τη σημερινή αλλά κάθε εξουσία, είναι γνωστή. Κατά βάση είναι χώροι αναχώρησης από την ταξική πάλη και δημιουργίας αυταπατών, χωρίς όμως να παραβλέπουμε ότι σε αυτούς συγκεντρώνονται άνθρωποι, κυρίως νεολαίοι, που θέλουν να αγωνιστούν κατά του συστήματος.
Αυτούς τους χώρους επέλεξε το σύστημα να χτυπήσει με έναν πιο έντονο τρόπο αυτή την περίοδο. Δίνοντάς τους χαρακτηριστικά που δεν έχουν, εκτός από την παράμετρο της στοχοποίησης του λαού όπως την αναφέραμε στην αρχή, τους μετατρέπουν σε σημαντικό στοιχείο της αντιπαράθεσης στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό, αποπροσανατολίζουν από το βασικό ζήτημα της έντασης της επίθεσης και χρησιμοποιούνται ως μέσα πίεσης απέναντι στο ΣΥΡΙΖΑ κυρίως αλλά όχι μόνο. Οι ανακοινώσεις του ΣΥΡΙΖΑ από την Τετάρτη και μετά δείχνουν ότι οι πιέσεις πιάνουν τόπο.
Το ζητούμενο είναι τι κάνουμε εμείς. Πώς θα αντισταθούμε στην καταστολή, στην κατάργηση των δημοκρατικών μας κατακτήσεων. Πώς θα επιβάλουμε κι άλλες. Θα κάνουμε την πάλη μας γι’ αυτές κομμάτι του αγώνα για δουλειά, μισθούς, υγεία, παιδεία, για μια αξιοπρεπή ζωή; Θα στοχοποιήσουμε το ίδιο το σύστημα και τις πολιτικές του ή θα περιοριστούμε στη στοχοποίηση των οργάνων του, των μπάτσων, της Χρυσής Αυγής και ό,τι άλλο;
Και πώς θα το κάνουμε αυτό; Κρυφά και ακτιβίστικα χωρίς κανένας να έχει πάρει χαμπάρι δίνοντας στα πιάτο δεκάδες αγωνιστές; Με καταδρομικές επιχειρήσεις και ακατανόητες καταλήψεις στα γραφεία της ΔΗΜΑΡ, δίνοντας έτσι λαβές στο αστικό πολιτικό σύστημα παραπέρα εκμετάλλευσης; Αβαντάροντας από την άλλη τον ΣΥΡΙΖΑ δίνοντάς του τη δυνατότητα, με τα όρια που μπορεί να έχει, να παριστάνει την αντισυστημική δύναμη και τον προστάτη των καταλήψεων;
Σε μια περίοδο που οι δικαστικές διώξεις κατά αγωνιστών κάθε χώρου που αμφισβητεί επιλογές ή και το σύστημα συνολικά, π.χ. μαζικές διώξεις και δίκες στη Λάρισα κατά αγωνιστών για τα διόδια και συνδικαλιστών του ΠΑΜΕ, σε μια περίοδο που κάθε εργατική κινητοποίηση, π.χ. χαλυβουργία το καλοκαίρι ή εμποροϋπάλληλοι στις 30 Δεκέμβρη αλλά και κάθε μεγάλη απεργιακή κινητοποίηση αντιμετωπίζονται με τα ΜΑΤ, όταν κάθε στέκι, κατάληψη ή κάθε χώρος που μαζεύεται λαός και νεολαία, ακόμη και μέσα στα πανεπιστήμια, είναι ύποπτοι, σε μια εποχή που ο εκφασισμός της κοινωνίας και η επιβολή του φόβου είναι στην ημερήσια διάταξη, δεν έχουμε την πολυτέλεια σεχταριστικών κινήσεων, έστω και ιδιότυπων ενός χώρου. Έχουμε την ανάγκη να στραφούμε όλοι μας στην προσπάθεια να σπάσουμε το φόβο, να ξαναπείσουμε το λαό ότι στο χέρι του είναι όχι μόνο να μην περάσει η επίθεση αλλά να πάρει και τη ζωή του πάνω του. Για να γίνει η αυτοοργάνωση πραγματικά λαϊκή και όχι μόνο των «δικών μας», άντε και λίγο παραέξω.
Αλληλεγγύη στους συλληφθέντες και απελευθέρωσή τους τώρα. Αλληλεγγύη σε κάθε λαϊκό αγώνα. Στο στόχαστρο είναι και οι καταλήψεις αλλά και κάθε εργατικός λαϊκός αγώνας.
Αλληλεγγύη που να επιδιώκει τη στήριξη σε όλες τις δυνάμεις και σε ένα μαζικό λαϊκό εργατικό κίνημα που θα υπερασπίζεται κάθε κατάκτηση, που θα επιβάλλει κι άλλες, που θα έχει στόχο την ανατροπή πολιτικών αλλά και του συστήματος συνολικά. Πρέπει όμως πρώτα να πιστέψουμε όλοι στη δύναμη του λαού!