ΚΥΠΡΟΣ Από τα πανηγύρια για το αέριο, στη δίνη του μνημονίου

Τα πανηγύρια για τα μεγάλα αποθέματα φυσικού αερίου στο οικόπεδο 12 της κυπριακής ΑΟΖ δεν κράτησαν πολύ. Ήδη ο Χριστόφιας ετοιμάζεται να εγκαταλείψει το προεδρικό μέγαρο χρεωμένος την ένταξη της χώρας στο μνημόνιο, παρότι η τελική υπογραφή θα μπει μετά τις εκλογές της 17 Φλεβάρη.
Στο Eurogroup της περασμένης Δευτέρας 21 Γενάρη, το κλίμα ήταν βαρύ για την Κύπρο και -όπως σχολιάστηκε- η διαπραγματευτική ισχύς της ουσιαστικά εκμηδενισμένη και η εικόνα της χώρας σε βάραθρο. Οι περίφημες ισορροπίες του Χριστόφια στο τεντωμένο σκοινί του ιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού, προκειμένου να αξιοποιήσει η Κύπρος το φυσικό αέριο και να αναβαθμιστεί γεωπολιτικά, αποδεικνύονται επικίνδυνες ακροβασίες σε μια περιοχή και σε μια εποχή που οι ιμπεριαλιστικές κόντρες κάθε άλλο παρά λογαριάζουν την υπόσταση και τα δικαιώματα των μικρών και εξαρτημένων χωρών. Ήδη από εκείνη την περίεργη έκρηξη των αφύλακτων πυρομαχικών άρχισε η πολιτική φθορά του, που επιδεινώθηκε όταν ο «αριστερός» πρόεδρος, με δάκρυα στα μάτια, οδηγήθηκε στο μνημόνιο για λογαριασμό των τραπεζών και της μεγαλοαστικής τάξης της Κύπρου.
Ο ανοικτός υποστηριχτής του σχεδίου Ανάν, πρόεδρος του ΔΗΣΥ Νίκος Αναστασιάδης, είναι το φαβορί των προεδρικών εκλογών, ο οποίος κατά πάσα πιθανότητα θα υπογράψει την τελική συμφωνία για το μνημόνιο, αφού στο μεταξύ κριθούν κάποια κρίσιμα ζητήματα, μερικά εκ των οποίων έχουν ήδη τεθεί από τη Μέρκελ κατά τη σύνοδο του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος στη Λεμεσό.
Μετ’ επιτάσεως έθεσε η Μέρκελ το ζήτημα του πλαισίου λειτουργίας των κυπριακών τραπεζών, μιλώντας ανοιχτά στη συνέχεια η ίδια και άλλοι ευρωπαϊκοί παράγοντες για το ξέπλυμα βρόμικου χρήματος και πιο συγκεκριμένα -και σαφώς- για τις μεγάλες ρώσικες καταθέσεις στις τράπεζες του νησιού. Στον ίδιο καμβά, τις μέρες του Eurogroup ο Σόιμπλε δήλωνε πως είναι πολύ μακριά μια απόφαση για την Κύπρο, λέγοντας πως «σε σχέση με την ισχύ της οικονομίας της χώρας, ο τραπεζικός τομέας είναι δυσανάλογα μεγάλος», ενώ σχολίασε με νόημα πως επιστρέφει στη Ρωσία μέσω κυπριακών λογαριασμών πολύ χρήμα Ρώσων πολιτών.
Παράλληλα, όπως δήλωσε ευθέως ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Στεφάνου, ορισμένοι -τους οποίους δεν κατονόμασε- «εποφθαλμιούν και τις ρώσικες καταθέσεις στην Κύπρο και πιθανώς και το φυσικό αέριο». Είχε σίγουρα υπόψη του την έκθεση της Deutsche Bank, που μεταξύ άλλων αναρωτιέται αν φτάνουν οι ιδιωτικοποιήσεις και θεωρεί αναγκαίο να αξιοποιηθούν, για την εξυπηρέτηση του χρέους, έσοδα από το αέριο.
Για ν’ αντιληφθούμε τι παίζεται και -πολύ περισσότερο- τι θα παιχτεί, εφόσον ο εκλεκτός της Δύσης Αναστασιάδης αναλάβει την προεδρία, δεν πρέπει να ξεχνάμε ούτε την ψυχροπολεμική κατάσταση με την Τουρκία για τις ΑΟΖ ούτε την περίφημη στρατηγική συμμαχία του Χριστόφια με το Ισραήλ και την «ισορροπία» με όλους τους ιμπεριαλιστές που στήριξαν την επιλογή του να προχωρήσει σε εξέδρες εξόρυξης αερίου. Όσοι παρακολουθούν, έστω λίγο, τα κυπριακά πράγματα, γνωρίζουν την επιρροή των Ρώσων στο νησί, τις βάσεις των Εγγλέζων στο Ακρωτήρι και, βεβαίως, την επιρροή και την ισχυρή παρουσία των ΗΠΑ στην ευρύτερη περιοχή. Γνωστή η κατάσταση στη Συρία, γνωστή η πίεση στους Ρώσους αλλά και η αποφασιστικότητα που επιδεικνύουν με τη θεαματική παρουσία του στόλου τους στην περιοχή, που αυτές τις μέρες πραγματοποιεί αεροναυτικά γυμνάσια με βολές S300 στην ΑΟΖ της Κύπρου, μεταξύ Κύπρου και Συρίας. Αξίζει να σημειώσουμε και τις τελευταίες εξελίξεις στη χώρα μας με τις πλούσιες προσφορές των Ρώσων για τη ΔΕΠΑ και τη σφοδρή αντίδραση των ΗΠΑ αλλά και των Γερμανών, που μάλλον συναινούν στο ν’ αξιοποιηθεί το δίκτυο φυσικού αερίου της χώρας από πηγές και κατευθύνσεις εκτός Ρωσίας. Εξάλλου, μεταξύ Κατάρ-Ισραήλ-Κύπρου- Ελλάδας εδώ και καιρό ψήνονται γεωτρήσεις στις ΑΟΖ, αγωγοί, σταθμοί υγροποίησης, ηλεκτρικά καλώδια και άλλες μεγάλες μπίζνες μεγάλης γεωπολιτικής σημασίας. Να σημειώσουμε, επίσης, πως ο South Stream των Ρώσων έχει τελεσίδικα παρακάμψει τα νότια Βαλκάνια, ενώ ο Nabucco των ΗΠΑ δεν έπεισε ότι μπορεί να βρει αέριο για να τραβήξει επενδύσεις και να υλοποιηθεί.
Όμως το κουβάρι στην περιοχή είναι σφιχτά μπλεγμένο στο πλαίσιο του συνολικότερου ιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού, που δεν αφορά μόνο την ενέργεια. Σ’ αυτό το πλαίσιο η Κύπρος είναι πάντα μια σπουδαία πλατφόρμα στην ταραγμένη γεωπολιτικά θάλασσα της νοτιοανατολικής Μεσογείου, που αγκαλιάζεται από τη Λιβύη, την Αίγυπτο με το Σουέζ, το Ισραήλ, το Λίβανο, τη Συρία, την Τουρκία και την Ελλάδα. Βεβαίως η ενέργεια αλλά και ο οικονομικός έλεγχος όλων αυτών των χωρών, σε εποχές οξύτατου οικονομικού πολέμου, είναι κρίσιμα επίδικα που λειτουργούν καθοριστικά και για την πολιτική επιρροή των ιμπεριαλιστών στην περιοχή. Από την άλλη, οι 60.000 νεκροί από την ιμπεριαλιστική επέμβαση μέσω αντιπροσώπων στη Συρία, ο ωμός βομβαρδισμός και το ρήμαγμα, προηγουμένως, της Λιβύης, του Ιράκ πιο πριν και πάει λέγοντας, δείχνουν πως εμπεδώνουν εντέλει την κυριαρχία τους οι ιμπεριαλιστές και πόσο επικίνδυνες μπορεί να αποδειχτούν για τον κυπριακό λαό οι ακροβασίες του Χριστόφια, που σίγουρα θα συνεχιστούν με την ακόμη μεγαλύτερη υποτέλεια του Αναστασιάδη. Και αυτή η υποτέλεια δεν πρόκειται να οδηγήσει σε κανέναν ρεαλισμό υποταγής, έστω, στους συσχετισμούς. Αντίθετα, στο πλαίσιο του οξύτατου ιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού η υποχώρηση των αντιιμπεριαλιστικών αισθημάτων του λαού γεννά κινδύνους και στην περίπτωση της Κύπρου. Οι κίνδυνοι δεν προέρχονται μονάχα από τον οικονομικό έλεγχο και τη λεηλασία του πλούτου του νησιού που προβλέπονται από το μνημόνιο, που θα υπογραφεί τελικά τον Μάρτιο, αλλά είναι ακόμη μεγαλύτεροι.
Στη νέα έκθεσή του ο γ.γ. του ΟΗΕ σχετικά με τις ΑΟΖ αναφέρει: «Είναι σημαντικό να διασφαλιστεί ότι κάθε καινούριος ανακαλυφθείς πλούτος, ο οποίος ανήκει σ’ όλους τους Κύπριους, θα ωφελήσει και τις δύο κοινότητες. Οι εξελίξεις αυτής της περιόδου βοήθησαν στην επιβεβαίωση της άποψής μου ότι η ανακάλυψη αποτελεί ένα ισχυρό κίνητρο για όλα τα μέρη να βρουν μια διαρκή λύση στο κυπριακό πρόβλημα».
Κάμποσα χρόνια μετά την απόρριψη από τον κυπριακό λαό του σχεδίου Ανάν, που ήθελε να καταργήσει κάθε έννοια κράτους και να εμπεδώσει και τυπικά την ιμπεριαλιστική κυριαρχία στο νησί, τα πράγματα ξαναγίνονται κρίσιμα και οι κίνδυνοι ορατοί. Το πρόβλημα του κυπριακού λαού αφορά την εργατική τάξη και τους λαούς και της Ελλάδας και της Τουρκίας. Ο ασυμφιλίωτος ταξικός αγώνας ενάντια στην εκμετάλλευση από τις εξαρτημένες αστικές τάξεις στις τρεις χώρες πρέπει να δένει με την πάλη ενάντια στην ιμπεριαλιστική εξάρτηση. Μόνο όταν θ’ αρχίσει να κερδίζει έδαφος στους λαούς η άποψη πως οι κάθε λογής ιμπεριαλιστές είναι φονιάδες και ληστές, μόνο όταν μέσα από την ανάπτυξη του εργατολαϊκού κινήματος στις τρεις χώρες απομονωθεί ο εθνικισμός και ενισχυθεί η πάλη ενάντια στις εξαρτημένες αστικές τάξεις, θ’ αρχίσουν να διαμορφώνονται προϋποθέσεις για να μπορέσουν οι λαοί να υπερασπιστούν την ειρήνη, τη ζωή και το δίκιο τους.
Οι αυταπάτες και οι ανόητες(;) αταξικές «αριστερές» θεωρήσεις των πραγμάτων δεν είναι μονάχα στον αέρα αλλά γίνονται και επικίνδυνες, και κάτι τέτοιο ήδη φαίνεται να εξελίσσεται στην Κύπρο. Στη χώρα μας η κυβερνώσα αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ καμάρωνε για το κυπριακό μνημόνιο, μιας και τάχα ο Χριστόφιας θα το πάλευε το πράγμα. Οι ίδιοι ήδη πήγαν μετά τον Σόιμπλε στις ΗΠΑ, όπου δεν συνάντησαν βέβαια τον Ομπάμα αλλά είχαν συναντήσεις, μεταξύ άλλων, με στελέχη του κέντρου στρατηγικών και διεθνών μελετών (CSIS), γνωστού αντιδραστικού κέντρου επιρροής στις αμερικάνικες κυβερνήσεις. Η άλλη, η ντούρα επαναστατική αριστερά δεν βλέπει καν ιμπεριαλιστική εξάρτηση και ανάγκη, επομένως, αντιιμπεριαλιστικής αφύπνισης του λαού μας.
Αμφότεροι δεν βλέπουν καν την ανάγκη συγκρότησης του λαού με όρους ταξικής πάλης για ν’ ανταποκριθεί στην ταξική αναμέτρηση που είναι σ’ εξέλιξη. Αυτή η αναμέτρηση, παρά τους αρνητικούς συσχετισμούς, είναι σ’ εξέλιξη παγκόσμια και μ’ ένα ιδιαίτερο τρόπο σε κάθε χώρα και στις χώρες της περιοχής μας. Στο πλαίσιο αυτής της αναμέτρησης είναι κρίσιμο, με βάση τη συγκυρία που διανύουμε στη χώρα μας, και στις γύρω χώρες να υπάρξουν και να ενισχυθούν αριστερές δυνάμεις που θα τολμήσουν να εμπιστευτούν την πάλη των λαών και να συγκρουστούν μ’ όλα τα κόστη με τον αντιδραστικό εθνικισμό, που είναι η άλλη όψη της υποτέλειας στον ιμπεριαλισμό που στηρίζουν και στηρίζονται οι εξαρτημένες αστικές τάξεις της περιοχής.