Τι κρύβει η λίστα Λαγκάρντ;

Στο ρυθμό της λίστας Λαγκάρντ χορεύει η χώρα. Για την ακρίβεια, στο ρυθμό που επιβάλλουν οι «δανειστές» ιμπεριαλιστές με φανερές αλλά, πιθανόν, και κρυφές λίστες τρανταχτών μεγαλοκαταθετών του εξωτερικού, που τόσο «φιλικά και αμερόληπτα» παραχωρούν (μάλλον επιλεκτικά) στην ελληνική κυβέρνηση. Οι «λίστες των δανειστών» διαμορφώνουν πολιτικό κλίμα και ατζέντα όπως ακριβώς διαμόρφωναν οι επικρίσεις προς τους «τεμπέληδες Έλληνες που ζουν με δανεικά και τώρα πρέπει να δουλέψουν».
Λίστες συντάσσονται, μεταφέρονται, χάνονται, αλλοιώνονται και εμφανίζονται ξανά σε ένα σκηνικό απόλυτης γελοιοποίησης του εξαρτημένου πολιτικού συστήματος με σκοπό τον απόλυτο αποπροσανατολισμό ενός λαού καταδικασμένου στη φτώχεια. Ένας αποπροσανατολισμός χρήσιμος σε όσους αδιαφορούν παντελώς για τις πραγματικές αιτίες της εξαθλίωσης στην οποία υποβάλλεται μια ολόκληρη κοινωνία.
«Η υπόθεση της λίστας Λαγκάρντ βγάζει για μια ακόμα φορά στην επιφάνεια τη σαπίλα του καπιταλισμού», τοποθετείται ο Περισσός. Σωστό αλλά γενικόλογο και πολιτικά άσφαιρο, εκτός κι αν η κυρία Λαγκάρντ αποσκοπούσε να βγάλει στην επιφάνεια τη σαπίλα του καπιταλισμού.
Αντίστοιχα ο ΣΥΡΙΖΑ, μιλάει για πρωτόγνωρο σκάνδαλο που αποκαλύπτει τη σαπίλα (όχι τόσο του καπιταλισμού, όπως λένε οι «γενικολογούντες»), αλλά «συγκεκριμένα» του πολιτικού συστήματος, αφού αποκαλύπτεται ότι ο βασικός υπουργός του μνημονίου είναι ύποπτος διαφθοράς, καταστρέφοντας έτσι την εικόνα πάταξης της φοροδιαφυγής και της διαφθοράς που θέλει να επιβάλει το μνημόνιο για να σωθεί η χώρα. Εδώ, εκτός από την Λαγκάρντ, στρατεύονται σύσσωμα τα ΜΜΕ που θέλουν φαίνεται την «κατάρρευση της εικόνας της δημοσιονομικής τάξης που επιβάλλει το μνημόνιο».
Μόνο που όλοι βάλλουν κατά και «καρφώνουν» τον πολιτικά νεκρό Παπακωνσταντίνου (άλλα και τους «αδικοχαμένους» Παπανδρέου, Παπαδήμο και Βενιζέλο), όπου επίσης αναζητούν και βρίσκουν την αιτία της κρίσης... χρέους, όπως την ονομάζουν. Η αιτία βρίσκεται στο πρόσωπο του Παπακωνσταντίνου, στο σόι του και στους ομοίους του. Βρίσκεται και στο σημερινό πολιτικό σύστημα που έχει ευθύνες, στο Σαμαρά και λοιπούς (κ.λπ., κ.λπ.) που τους καλύπτουν.
Πραγματικά, διαφωτιστική η Αριστερά, οπλίζει το λαό για τους μελλοντικούς αγώνες! Οι μεν «γενικολογούντες» του Περισσού μας κατατοπίζουν για τον «κακό καπιταλισμό» και παραπέμπουν σε ένα αόριστο μέλλον με ενδιάμεσα «δρώμενα αγώνων» και διοργανωτές τους ίδιους, οι δε (οι «συγκεκριμένοι») για την ανάγκη ο ΣΥΡΙΖΑ να γίνει κυβέρνηση για να διαχειριστεί και να αλλάξει, «εδώ και τώρα», το σάπιο πολιτικό σύστημα, όπως αρμόζει άλλωστε σε κάθε «σοβαρή και υπεύθυνη» αξιωματική αντιπολίτευση.
Ξαφνικά, λοιπόν, το μείζον πολιτικό πρόβλημα της χώρας, είτε από δεξιά είτε από «αριστερή» σκοπιά, είναι το γελοίο «κρυφτούλι» με τη λίστα Λαγκάρντ που οργάνωσαν και προώθησαν πολιτικοί απατεώνες τύπου Παπακωνσταντίνου, Βενιζέλου, Παπανδρέου (τα γνωστά πολιτικά λείψανα του πτώματος ΠΑΣΟΚ) και επαγγελματίες τραπεζίτες τύπου Παπαδήμου. Το μείζον πρόβλημα δεν είναι μια πολιτική που τα δίνει όλα στο κεφάλαιο και αρπάζει τα πάντα από τους εργαζόμενους και τους φτωχούς, δεν είναι η οργάνωση της αντίστασης απέναντι σε αυτήν την πολιτική, αλλά πώς το CD έγινε USB, ποιος έδωσε σε ποιον τι και πού το παρέδωσε μετέπειτα, το πρόβλημα είναι τα 2.000 ονόματα μεγαλοκαταθετών στην Ελβετία ή αλλού, που με νόμιμη κλοπή (όπως επί το πλείστον θα αποδειχθεί) συγκέντρωσαν μεγάλα χρηματικά ποσά. Κι αυτό, τάχα, γιατί αποδεικνύει τη σαπίλα είτε του πολιτικού συστήματος είτε του καπιταλισμού! Πράγματι, χρήσιμα αυτά τα 2.000 ονόματα σε έναν λαό που δεινοπαθεί κάτω από την καπιταλιστική βαρβαρότητα, για να μυριστεί τη σαπίλα! Τόσο ανόητος (πρέπει να γίνει) ο λαός! Να βλέπει μονάχα «Παπακωνσταντίνους» κι όχι αυτό που τους αναπαράγει.
Βλέποντας λοιπόν το δάσος χωρίς να παραβλέπουμε το δέντρο, αντιλαμβανόμαστε ότι αυτά τα... μικροποσά των εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ, που με τόσο ναρκισσισμό κομπάζουν ότι απέκτησαν με νόμιμο τρόπο μικροκυράτσες ξαδέρφες και πρώην ανήθικοι αλλά «νόμιμοι» υπουργοί (δηλώνοντας μάλιστα με θράσος ότι τα εισοδήματά τους είναι πολλαπλάσια), βλέποντας τη μετατροπή της χώρας σε νεοαποικία της ΕΕ και του ΔΝΤ-ΗΠΑ, αντιλαμβανόμαστε ότι αυτά τα «μικροποσά» ωχριούν μπροστά στα δισεκατομμύρια ευρώ που για χρόνια αρπάζουν και μεταφέρουν στα μεγάλα αφεντικά τους. Μια μεταφορά πλούτου από την εξαθλίωση του λαού που εξασφαλίζει την κυριαρχία της εγχώριας κεφαλαιοκρατίας.
Αν δεν πληρώσουν οι φτωχοί, πώς θα ζήσουν οι πλούσιοι; Αν δεν χρεοκοπήσουν οι εξαρτημένες χώρες του Νότου πώς θα πραγματοποιηθούν τα «οικονομικά θαύματα» στις ισχυρές ιμπεριαλιστικές χώρες του Βορά; Αυτό ορίζει το περίφημο ευρωπαϊκό όραμα-εφιάλτης και η ευρωπαϊκή ιδέα-απάτη που τόσο θαυμάζουν «αριστεροί» και δεξιοί αντιμνημονιακοί. Ευρωπαϊκό όραμα και ιδέα που οδηγεί στη γερμανική ηγεμονία στην... Ενωμένη Ευρώπη.
Αυτό που πραγματικά χρειάζεται ο λαός δεν είναι μια αριστερά που θα του λέει μόνο πόσο βάρβαρα βιώνει το σάπιο καπιταλισμό ή το σάπιο πολιτικό σύστημα. Δεν χρειάζεται μια αριστερά που αποπροσανατολίζει συστηματικά και εσκεμμένα το λαό φλυαρώντας τεχνοκρατικά και «αρμοδίως», όχι για τις αιτίες της κρίσης και της βάρβαρης πολιτικής (την πολιτική του ιμπεριαλισμού-καπιταλισμού) αλλά μονάχα για τα συμπτώματά της κρίσης (χρέος, διαφθορά, σκάνδαλα και λίστες).
Χρειαζόμαστε μια αριστερά της οργανωμένης λαϊκής πάλης που θα παλεύει ενάντια στην εξάρτηση από την ιμπεριαλιστική ΕΕ, ενάντια στην καπιταλιστική βαρβαρότητα δημιουργώντας πραγματικές αντιστάσεις και όχι «θεάματα αντίστασης». Για να ανοίξει ο δρόμος της εξόδου από την ΕΕ και όλους τους ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς εκμετάλλευσης και καταπίεσης, με το λαό, την εργατική τάξη και τους συμμάχους της κυρίαρχους στο τόπο και στη ζωή τους.