Αφού ξεπεράστηκε από την προηγούμενη κυβέρνηση ως μη γενόμενο το σκάνδαλο της PROTON ΒΑΝΚ, που φόρτωσε απροσχημάτιστα τα χρέη των Λαυρεντιάδη και Σία στην πλάτη του λαού, αθροίζοντάς τα στο «χρέος» (σκάνδαλο στο οποίο συνέπραξε ο Βενιζέλος χωρίς ποτέ να εγκληθεί γι’ αυτό), τη σκυτάλη πήρε η επόμενη κυβέρνηση για να κάνει το μεγάλο ξεκαθάρισμα.
Με απόλυτα αδιαφανή και σκοτεινό τρόπο, χωρίς να δημοσιεύσει τίποτα σχετικά με τα οικονομικά στοιχεία της ή έστω τα πορίσματα της κακόφημης BLACKROCK, με μια απολύτως και ξεκάθαρα ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΠΟΦΑΣΗ ξεκίνησε με το αιφνίδιο και με συνοπτικές διαδικασίες σπάσιμο-ξεπούλημα της Αγροτικής Τράπεζας και το χάρισμά της στην Τράπεζα Πειραιώς του γνωστού Σάλλα. Αναθαρρημένη από το γεγονός ότι δεν άνοιξε ρουθούνι και καμία πολιτική ή συνδικαλιστική δύναμη δεν έκανε το παραμικρό εκτός από το να ψελλίζει παραπονιάρικα για τη σκανδαλώδη και απροκάλυπτη αυτή μεθόδευση, οι δε εργαζόμενοι της πρώην ΑΤΕ ρίχτηκαν κυριολεκτικά στον εργασιακό καιάδα και εγκαταλείφθηκαν στην τύχη τους από το σύνολο των συνδικαλιστικών τους ηγεσιών, ενώ τώρα ακολουθεί, με παρόμοιο τρόπο, παρόμοια πολιτική για το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο.
Στο μεταξύ, με ταχείς ρυθμούς προχωρούν και οι συγχωνεύσεις των μεγάλων (για τα ελληνικά πάντα δεδομένα) τραπεζών (Εμπορική-Αlpha και Εθνική–Eurobank), που φροντίζουν να διαφημίζουν κιόλας την επικείμενη μείωση εργαζομένων-μισθών-καταστημάτων κ.λπ. με πυκνά δημοσιεύματα, άρθρα και αναλύσεις περί της γνωστής “πικρής αναγκαιότητας” αυτών.
Ο τυφώνας της καπιταλιστικής κρίσης που βαφτίζεται με διάφορα ονόματα-καθρεφτάκια για τους ιθαγενείς (κρίση χρέους στην ευρωζώνη, διάσωση του τραπεζικού συστήματος, πολιτικές για ανάκαμψη και ανάπτυξη και άλλα πολλά...) έχει τα γνωστά θύματα και στο χώρο των τραπεζών: πρώτα-πρώτα τους εργαζόμενους στις τράπεζες, για τους οποίους προβλέπεται κυριολεκτικά σφαγείο, και -δευτερευόντως- τους μικρομετόχους που σαρώνονται κι αυτοί από την επέλαση των μεγαλοτραπεζιτών.
Στην περίπτωση του Ταχ. Ταμιευτηρίου, η δυναμική και παρατεταμένη απεργία των εργαζομένων εκβίασε την ανάδειξή της από την ΟΤΟΕ, σε αντίθεση με αυτή της ΑΤΕ που «πνίγηκε» στα... μπάνια του λαού, την υπεύθυνη αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ και τον αυτισμό του ΚΚΕ. Το παρασκήνιο γύρω από το ξεπούλημά του, ιδιαιτέρως όσον αφορά την τύχη των εργαζομένων του, ο εμβληματικά δημόσιος και πολυμετοχικός χαρακτήρας του, αλλά και η αποχαλίνωση των υπολοίπων τραπεζιτών για γενίκευση αυτής της πολιτικής στο σύνολο των εγχώριων τραπεζών, ενόψει και της εκπνοής της κλαδικής ΣΣ στις τράπεζες στις 13/2/2013, άρχισαν επιτέλους να θορυβούν τη μακάρια ΟΤΟΕ. Και διότι οι γνωστοί εργατοπατέρες της, εκτός των πολιτικοσυνδικαλιστικών κραδασμών που φοβούνται, απειλούνται και με οριστική ακύρωση του ρόλου, αλλά και της ύπαρξής τους ως στρώμα, εάν δεν υπογραφεί νέα κλαδική σύμβαση, κίνδυνος άμεσος και ορατός.
Κάπως έτσι, η απεργία του Ταχ. Ταμιευτηρίου ακούστηκε, στηρίχθηκε επαρκέστερα από τις προηγούμενες περιπτώσεις και κατάφερε το σωματείο να πετύχει ένα προσωρινά και φαινομενικά ικανοποιητικό συμβιβασμό, κυρίως όσον αφορά τη διατήρηση του συνόλου των θέσεων εργασίας (έναντι 1.000 περίπου απολύσεων σε σύνολο 3.300 εργαζομένων, που ζητούσαν αρχικά τρόικα κ.ά.) και μια σχετικά ομαλή μείωση μισθών βασισμένη στην κλαδική ΣΣΕ. Όλα αυτά βεβαίως (γι’ αυτό και ο χαρακτηρισμός του ως προσωρινός) μέχρι να βρεθεί ο αγοραστής, ο οποίος είναι βέβαιο ότι θα απαιτήσει «άλλα κόλπα», δεδομένου μάλιστα ότι εκείνη την περίοδο αναμένονται σαρωτικές αλλαγές σε μισθούς και εργασιακές σχέσεις σε όλες τις τράπεζες που είτε θα συγχωνευτούν είτε θα εκποιηθούν μαζί με το έμψυχο δυναμικό τους.
Τα πρώτα δείγματα γραφής των τραπεζιτών τα είδαμε, λοιπόν. Γνωρίζουμε ήδη και τα σχέδιά τους για τους αργαζομένους τους στο πολύ κοντινό πια μέλλον. Τι κάνουμε λοιπόν; Είναι, προφανώς, το ίδιο ερώτημα (και απαιτεί τις ίδιες απαντήσεις) που καίει όλους τους εργαζόμενους, ιδιωτικούς και δημόσιους, τον τελευταίο καιρό.
Είναι τόσο φανερό τι απαιτείται όσο φανερή είναι και η τεράστια υστέρηση του εργατικού και συνδικαλιστικού κινήματος στην απόκρισή του στις απαιτήσεις και ο απόλυτος εξευτελισμός των εργατοπατέρων. Εξίσου φανερή, όμως, είναι και η διάθεση για αντίσταση και αγώνα από πολλές μερίδες εργαζομένων, σε πείσμα όλων των σειρήνων: του μονόδρομου, του συμβιβασμού, της ιδιώτευσης. Διάθεση που εκφράζεται με ποικίλες κινητοποιήσεις και απεργιακά ξεσπάσματα. Όσο κι αν φαίνονται λιγοστά και αναιμικά μπροστά στις ορέξεις του «τέρατος», είναι πολύ κρίσιμο και σημαντικό να στηρίζονται από πλατύ κίνημα εργαζομένων για να καταφέρουν αυτές τις μικρές κι όμως μεγάλες νίκες που δίνουν ανάσα και ζωή στους αγωνιζόμενους ανθρώπους να συνεχίζουν του αγώνα τους.
Για τους τραπεζοϋπάλληλους, ο αγώνας προβλέπεται μακρύς και σκληρός. Έχουν να τα βάλουν με ναυαρχίδες του καπιταλισμού. Γι’ αυτό και είναι σημαντικό να στοχεύσουν τους αγώνες τους στο ξεχασμένο και περιφρονημένο ως «φτωχό, αμυντικό και λίγο» τρίπτυχο:
-Καμιά απόλυση στις τράπεζες
-Καμιά μείωση μισθών, να διεκδικηθούν τα χαμένα
-Καμιά ατομική σύμβαση, περιφρούρηση των συλλογικών συμβάσεων
Η συνέχεια για το Ταχ. Ταμιευτήριο και τις τράπεζες μένει να γραφτεί. Είναι όμως σημαντικό να γραφτεί όχι μόνο από τους τραπεζίτες, αλλά και από τους εργαζόμενους σε αυτές.
