Με το διάγγελμα αυτό έκανε πάντως μια υπέρβαση προτείνοντας δημοψήφισμα, ώστε να δοθεί ο λόγος στο λαό της Συρίας, ένα Εθνικό Συνέδριο για να κλείσουν οι πληγές που άνοιξε η εμφύλια διαμάχη, και ένα καινούριο Σύνταγμα που θα αντικατοπτρίζει περισσότερο τις ανάγκες της σύγχρονης εποχής και της καινούριας πραγματικότητας(!) που έχει διαμορφωθεί για τη Συρία. Προϋπόθεση για να ξεκινήσει διάλογος με τις υπόλοιπες πολιτικές δυνάμεις είναι να τερματιστούν οι εχθροπραξίες. Υποσχέθηκε επίσης αμνηστία για όσους έχουν φυλακιστεί για πολιτικούς λόγους καθώς και αποζημιώσεις για εκείνους που έχουν πληγεί από τον εμφύλιο πόλεμο. Και έκλεισε το διάγγελμα με έκκληση προς το συριακό λαό για μια «εθνική κινητοποίηση» κατά των αντικαθεστωτικών, τους οποίους χαρακτήρισε για μια ακόμη φορά «τρομοκράτες της Αλ Κάϊντα».
Τι νόημα μπορεί να έχουν σήμερα όλα αυτά; Το γενικότερο πλαίσιο της συριακής κρίσης δείχνει, πλέον, να έχει παγιώσει κάποια δεδομένα μη αναστρέψιμα. Η διάταξη αναμέτρησης Ρωσίας-ΝΑΤΟ και η συνεχής επανεκτίμηση των συσχετισμών τους σε σχέση με το σύνολο των εμπλεκομένων μερών δεν μπορεί να καλυφθεί από τις δήθεν πολιτικές - διπλωματικές προτάσεις. Γίνεται όλο και πιο ορατό το στοιχείο της ενίσχυσης των στρατιωτικών παραμέτρων αυτής της αναμέτρησης.
Είναι γεγονός πως τους τελευταίους μήνες ο ρωσικός στόλος έχει κάνει έντονη την παρουσία του στην Α. Μεσόγειο. Σύμφωνα με τη φιλοσυριακή εφημερίδα του Λιβάνου Αd-Diyar, στις ακτές της Συρίας βρίσκεται σήμερα μια αρμάδα 71 ρωσικών πολεμικών πλοίων που μεταφέρουν 62.000 στρατιώτες. Μπορεί τα νούμερα αυτά να είναι υπερβολικά, ωστόσο είναι σε εξέλιξη ναυτική άσκηση, που σύμφωνα με τη δήλωση του Ρώσου υπουργού Άμυνας στόχο της έχει «τη βελτίωση της διαχείρισης, λειτουργίας και αλληλεπίδρασης μεταξύ των ρωσικών στόλων». Επίσης, σύμφωνα με δυτικά δημοσιεύματα, 300 Ρώσοι πεζοναύτες αναμένονται να αποβιβαστούν τις επόμενες μέρες στη ρωσική ναυτική βάση της Ταρτούς. Σίγουρα όλα τα παραπάνω αποτελούν επίδειξη αποφασιστικότητας της Ρωσίας στην προσπάθειά της να υπερασπιστεί τη μοναδική αξιόλογη παρουσία της στη Μεσόγειο. Επί πλέον, όπως έχει επισημανθεί πολλές φορές το τελευταίο διάστημα μέσα από δηλώσεις αξιωματούχων του Κρεμλίνου, «η Ρωσία πρέπει να είναι έτοιμη για οποιαδήποτε σενάριο. Η κορύφωση της έντασης, ίσως, εκδηλωθεί ξαφνικά και σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα».
Από την αντίπαλη πλευρά τα πράγματα κινούνται το ίδιο αποφασιστικά. Το ΝΑΤΟ άρχισε και επίσημα τη διαδικασία εγκατάστασης συστοιχιών πυραύλων πάτριοτ στο τουρκικό έδαφος, κατά μήκος των συνόρων με τη Συρία. Ήδη δυνάμεις της Συμμαχίας έχουν αρχίσει να καταφθάνουν στη νοτιοανατολική Τουρκία, ενώ ο κύριος όγκος αναμένεται να φθάσει τις αμέσως επόμενες ημέρες. Γερμανία και Ολλανδία είναι έτοιμες, από την πλευρά τους, για την αποστολή των συστοιχιών στις αρχές της ερχόμενης εβδομάδας. Οι έξι συστοιχίες υπολογίζεται να είναι λειτουργικά έτοιμες έως τα τέλη Ιανουαρίου. Επίσης, στρατιωτικές πηγές του ΝΑΤΟ, όπως αναφέρουν οι Times, λένε ότι «όλοι οι απαιτούμενοι στρατιωτικοί πόροι των Αμερικανών θα βρίσκονται στην περιοχή για να αναλάβουν δράση, όταν έρθει η κατάλληλη στιγμή, και ότι η εξέλιξη αυτή είναι ζήτημα ημερών».
Πάντως, στα μέσα Ιανουαρίου ορίστηκε αμερικανο-ρωσική σύνοδος με τον (μεσολαβητή του Αραβικού Συνδέσμου και του ΟΗΕ ) Λακχντάρ Μπραχίμι, τον Ρώσο αναπληρωτή υπουργό Εξωτερικών Μιχαήλ Μπογκντάνοβ και τον Γουίλιαμ Μπερνς από την αμερικανική πλευρά, πρώην πρεσβευτή των ΗΠΑ στη Μόσχα, για εξεύρεση πολιτικής λύσης. Εικάζεται, λοιπόν, πως ο Άσαντ με τη δημόσια εμφάνισή του και την πρόταση που έκανε θέλησε απλώς να ανακόψει μια λύση που δεν θα περιελάμβανε τον ίδιο και το καθεστώς του.
Από τη μεριά της η Ρωσία διαμηνύει τις τελευταίες μέρες, δια στόματος του υπουργού Εξωτερικών Σεργκέι Λαβρόφ, ότι της είναι αδύνατο να «πείσει» τον Μπασάρ αλ Άσαντ να εγκαταλείψει τη χώρα και να δώσει την ευκαιρία σε μια μεταβατική κυβέρνηση. Άρα η αποτυχία και αυτής της «ειρηνευτικής προσπάθειας» (και μάλλον τελευταίας) είναι δεδομένη. Το ερώτημα, ωστόσο, ήταν και παραμένει το εξής: Μπορεί ο Άσαντ να είναι στην εξουσία χωρίς τις πλάτες της Ρωσίας αλλά και η Ρωσία, από την άλλη, μπορεί να διατηρήσει τα σημερινά ερείσματά της στη Συρία χωρίς τον Άσαντ;
Είναι προφανές ότι η «απροθυμία» των ΗΠΑ και συνολικότερα της Δύσης να εμπλακεί άμεσα στρατιωτικά αποτελεί το αναγκαίο στάδιο για τη δημιουργία συνθηκών έτσι ώστε, όταν έρθει η κατάλληλη στιγμή, η επέμβαση αυτή να είναι αποφασιστική αλλά και αποτελεσματική.
Η κλιμάκωση και αναπόφευκτα η γενίκευση και το άπλωμα της συριακής κρίσης με πρωτοβουλία των ΗΠΑ πρέπει να είναι δεδομένη και άμεσα αναμενόμενη. Δεν είναι οι «στρατιωτικές επιτυχίες» των αντικαθεστωτικών που φουσκώνουν τα διεθνή ΜΜΕ. Ούτε είναι ότι τα στρατεύματα του Άσαντ προελαύνουν ή ότι θα κερδίσουν τον πόλεμο. Είναι το γεγονός πως το «αδιέξοδο» που έχει προκληθεί και ο τρόπος με τον οποίο προκλήθηκε ( δεκάδες χιλιάδες νεκροί και τραυματίες, εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες) καθίσταται πλέον εξαιρετικά αξιοποιήσιμο από τα ιμπεριαλιστικά ιδεώδη!! Κάτι παραπάνω θα ξέρει ο μεσολαβητής του Αραβικού Συνδέσμου, ο Λαχντάρ Μπραχίμι, όταν προειδοποιεί ότι η σύγκρουση τείνει να πάρει άλλες διαστάσεις. Και φυσικά δεν υπονοεί στο εσωτερικό της Συρίας. Αυτή η διάσταση έχει πιάσει σχεδόν τα όριά της.
Χ.Β
