Με αυτά τα λόγια σε τηλεοπτική του συνέντευξη τη Δευτέρα 7 Γενάρη ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου προσπάθησε να αποποιηθεί τις ευθύνες που του επιρρίπτονται για την απόκρυψη και αλλοίωση της λίστας Λαγκάρντ. Αλήθεια, πόσες αλήθειες μπορούν να ξεστομίσουν μέσα σε λίγες φράσεις στελέχη του συστήματος που μέχρι σήμερα είχαν μάθει να βαφτίζουν το μαύρο-άσπρο όταν επρόκειτο για την παραπλάνηση του λαού και των εργαζομένων! Πόσο ειλικρινείς και ευθείς μπορούν να γίνουν όταν βλέπουν το κεφάλι τους στο θυσιαστήριο, εκεί δηλαδή που αβίαστα και ανερυθρίαστα τοποθετούσαν επί χρόνια τις ζωές και τις τύχες του λαού. Βέβαια, ακόμη και τώρα η ειλικρίνεια του Γ. Παπακωνσταντίνου έχει τα όριά της. Όρια που καθορίζονται από την προσπάθειά του να παζαρέψει τη θέση του, να βγει από τη δύσκολη θέση ή -τέλος πάντων- να πέσει στα μαλακά. Γι’ αυτό και συμπληρώνει ότι έχει «σκέψεις και υποψίες» για το ποιος αλλοίωσε τη λίστα. Και ας μην εκπλαγεί κανείς, αν στο τέλος «βγει λάδι» και ο Παπακωνσταντίνου. Γιατί πέρα από τη συνολική πολιτική «κολοκυθιά» που παίζεται γύρω από τη λίστα Λαγκάρντ και τις διάφορες εκδοχές της (σε CD ή σε USB, παλιά ή νέα, αλλοιωμένη ή αυθεντική) η ουσία πίσω από όλη την υπόθεση δεν είναι το αν θα πάει ο τάδε ή ο δείνα φυλακή (έχει και αυτό την αξία του), αλλά το αν θα κατορθώσουν τα πολιτικά κέντρα που εκκίνησαν το όλο ζήτημα να αποσπάσουν συγκεκριμένες πολιτικές δεσμεύσεις από τη ντόπια άρχουσα τάξη και το πολιτικό της προσωπικό.
Αυτός είναι και ο λόγος που η προσπάθεια της τρικομματικής κυβέρνησης να περιορίσει τις ευθύνες στην εμπλοκή Παπαϊωάννου και να θέσει στο απυρόβλητο τον Βενιζέλο και ό,τι έχει απομείνει από το ΠΑΣΟΚ δεν ευοδώνεται με τόση ευκολία. Γιατί το ζήτημα της κυβερνητικής σταθερότητας, της τρικυμίας που προκάλεσε στο αστικό πολιτικό σκηνικό το ανασκάλεμα της λίστας Λαγκάρντ είναι πρώτα και κύρια παράγωγο της έντασης των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών για το συνολικό πολιτικό προσανατολισμό της χώρας. Γιατί ενώ το ζήτημα του ανταγωνισμού ΗΠΑ-ΕΕ μπαίνει σε όλο και πιο βαθιά νερά (ανοιχτά, για παράδειγμα, παρεμβαίνουν οι ΗΠΑ για την παραμονή της Αγγλίας στην ΕΕ χάριν των αμερικανικών συμφερόντων) ο Σαμαράς πυκνώνει τις επισκέψεις του στη Γερμανία και επανεπιβεβαιώνει τις δεσμεύσεις του προς το γερμανικό κεφάλαιο.
Αυτό το κουβάρι της διαπλοκής είναι, αλήθεια, τόσο μπλεγμένο που, εάν θελήσει κανείς να το τραβήξει από τη μια άκρη του, θα αναγκαστεί να το παρασύρει στο σύνολό του. Είναι το κουβάρι των πάσης φύσης δεσμεύσεων, πολιτικών και οικονομικών, που έχει η εξαρτημένη ντόπια άρχουσα τάξη από τα ξένα ιμπεριαλιστικά κέντρα. Δεσμεύσεις πάνω στις οποίες στηρίζει την ίδια της την ύπαρξη και οι οποίες καθορίζουν και τις κινήσεις της. Δεσμεύσεις που στις σημερινές συνθήκες της έντασης της κρίσης και των ιμπεριαλιστικών αδιεξόδων απαιτούν -περισσότερο από ποτέ- συγκεκριμένα ανταλλάγματα. Και το δυστύχημα της ντόπιας άρχουσας τάξης είναι ότι τα ανταλλάγματα αυτά πιέζεται να αποφασίσει σε ποιον θα τα πρωτοδώσει, με ποιον θα πάει και ποιον θα αφήσει.
Ας μην βιάζεται, λοιπόν, να πανηγυρίσει ο ΣΥΡΙΖΑ, η «δύναμη κάθαρσης» όπως αυτοπροσδιορίζεται (τι άλλο θα ακούσουμε ακόμη;), για τις πολιτικές του πρωτοβουλίες γύρω από την υπόθεση. Γιατί -πρώτα και κύρια- μία δύναμη της Αριστεράς οφείλει να αναρωτηθεί για τις πραγματικές σκοπιμότητες που εξυπηρετεί η διοχέτευση της συγκεκριμένης λίστας. Οφείλει να αναρωτηθεί γιατί ξαφνικά η Λαγκάρντ και όσοι εκπροσωπεί (αυτοί, δηλαδή, που σφίγγουν τη θηλιά γύρω από το λαιμό του λαού), έγιναν τιμητές της «εξυγίανσης» και της «δικαιοσύνης». Οφείλει να τοποθετηθεί γύρω από την ουσία, τις σκοπιμότητες και το βάθος των κάθε λογής αποκαλύψεων και των «σκανδάλων» που ξεσπούν κάθε τόσο γύρω από δυνάμεις και πρόσωπα της αστικής διαχείρισης. Και πριν απ’ όλα πρέπει να έχει υπόψη της ότι κάθε υπόθεση σκανδάλου που αποκαλύπτεται, περιέχει -ευθύς εξαρχής- στοιχεία προσπάθειας απόκρυψης των πραγματικών ζητημάτων που αφορούν τη λαϊκή υπόθεση: της ακατάσχετης επιθετικότητας του κεφάλαιου της φτώχειας και της εξαθλίωσης που αυτή γεννά, της εξάρτησης από τα ξένα ιμπεριαλιστικά κέντρα, της πλήρους σαπίλας του ντόπιου αστικού μπλοκ εξουσίας και της επαναστατικής διεξόδου ως της μόνης διεξόδου από την επιβολή και των δύο πάνω στο λαό και τους εργαζόμενους.
Αλλά, τι να περιμένει κανείς από μία δύναμη που μέσα σε όλους αυτούς τους κλυδωνισμούς που δέχεται το αστικό πολιτικό σύστημα εκθέτει και άποψη (εμπνευσμένη από την αξιοποίηση της αντίστοιχης λίστας από τη γαλλική κυβέρνηση) για το πώς το κράτος θα μπορούσε να αποκομίσει κέρδη από τη λίστα Λαγκάρντ;;;!!!
Αλήθεια, πόση ανάγκη έχει ο λαός από μία ακόμη «αποκάλυψη» τέτοιου είδους; Πόσο ωφελήθηκε ο λαός και τα συμφέροντά του από τη φυλάκιση Τσοχατζόπουλου ή από τη φυλάκιση του Εφραίμ για το Βατοπέδι; Και πόσο θα ωφεληθεί εάν μια μερίδα της αστικής τάξης ή ένα ιμπεριαλιστικό κέντρο πανηγυρίσουν την επιτυχία τους σε βάρος κάποιων άλλων; Ή μήπως υπάρχει κάποια αμφιβολία ότι περί αυτού πρόκειται;
Φυσικά και έχει αξία η ανάδειξη όλων αυτών των στοιχείων της σαπίλας του αστικού συστήματος. Και ιδιαίτερη αξία έχει για την Αριστερά και το λαϊκό κίνημα η αξιοποίηση των αντιθέσεων στους κόλπους της αστικής τάξης. Ωστόσο, αυτή η αξιοποίηση μόνο κινηματικά μπορεί να νοηθεί, μέσα από την ενίσχυση των λαϊκών και εργατικών αγώνων και διεκδικήσεων, και όχι μέσα από κοινοβουλευτικές διαδρομές και ψηφοθηρικές δημαγωγίες περί «κάθαρσης».
Βέβαια, δεν λείπουν και τα «ψυχαγωγικά» στοιχεία από την υπόθεση. Το να ανασύρεται, για παράδειγμα, ζήτημα «πολιτικής δεοντολογίας» και «πολιτικού ήθους» από τύπους σαν τον Βενιζέλο. Οι οποίοι -πέραν όλων των άλλων- σε μια ακόμη εκδήλωση «δημοκρατικής ευαισθησίας» θα στηρίξουν μαζί με Σαμαρά και Βενιζέλο όχι μία ούτε δύο αλλά επτά πράξεις νομοθετικού περιεχομένου την ερχόμενη Δευτέρα. Και οι οποίοι με κάθε ευκολία αδειάζουν τον έναν μετά τον άλλον τους «συντρόφους» τους. Ή το να προχωρά ο Κουβέλης στις («σταλινικού τύπου»;) διαγραφές Βουδούρη, Μουτσινά από την κοινοβουλευτική ομάδα της ΔΗΜΑΡ «κατά παράβαση των αρχών της ανανεωτικής Αριστεράς»!
Αλλά, για να επιστρέψουμε στο ξεκίνημα του άρθρου, για ποιον, άραγε, θεωρεί ο Παπακωνσταντίνου ότι είναι βολικό να χρεωθούν όλα επάνω του; Από ποιον θεωρεί ότι κινδυνεύει η διατήρηση της κυβέρνησης; Και σε ποιον θεωρεί ότι πρέπει να πληρώσει τα 30 χρόνια μεταπολίτευσης και ως προς τι; Έχουμε την πεποίθηση ότι ούτε τώρα η απάντηση θα δοθεί από αυτούς.
