Ενιαίο μισθολόγιο-βαθμολόγιο σημαίνει κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, κατάργηση των δικαιωμάτων που απορρέουν από αυτές, ισοπέδωση των μισθών. Να σημειωθεί εδώ ότι οι μειώσεις που έχουν επιβληθεί τα τελευταία τρία χρόνια ξεπερνούν το 25%. Επίσης ότι εντάσσεται στο γενικότερο πλάνο της ιδιωτικοποίησης των μέσων μεταφοράς, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τους εργαζόμενους, με άμεσο αντίκτυπο τις απολύσεις.
Οι εργαζόμενοι στα ΜΜΜ έχουν να δώσουν αγώνα ζωής. Ήδη η κατάσταση του βιώνουν είναι πρωτόγνωρη και απελπιστική. Δεν διαφέρει, άλλωστε, από αυτό που ζει κάθε λαϊκή οικογένεια. Χαρακτηριστικό είναι ότι εκκαθαριστικά μισθοδοσίας πολλές φορές έχουν αρνητικό πρόσημο από τις παρακρατήσεις των εκτάκτων εισφορών και τις κρατήσεις των δανείων. Καταλαβαίνουμε τι σημαίνει αυτό όταν το άλλο μέλος της οικογένειας είναι άνεργο ή δουλεύει χωρίς να πληρώνεται, γεγονός που τείνει να γενικευτεί στον ιδιωτικό τομέα.
Ενώ λοιπόν οι εργαζόμενοι έχουν να δώσουν τέτοιας σημασίας και κλίμακας μάχη απέναντι στην κυβέρνηση που επιλέγει τη μετωπική σύγκρουση, κάθε άλλο παρά προετοιμασμένοι είναι. Την ευθύνη γι’ αυτήν την κατάσταση έχουν οι διοικήσεις των σωματείων. Είναι αυτές που όταν περνούσε το ενιαίο μισθολόγιο στους άλλους κλάδους καθησύχαζαν τους εργαζόμενους στα ΜΜΜ ότι θα εξαιρεθούν. Ορισμένες, μάλιστα, διοικήσεις ακόμα και στις πανεργατικές απεργίες δεν έβγαζαν απεργιακές αποφάσεις, λέγοντας στους εργαζόμενους ότι τους καλύπτει η ΓΣΕΕ αν θέλουν να απεργήσουν. Είναι οι εργατοπατέρες που επικαλούνταν τις γνωριμίες και τις προσβάσεις τους για να εμφανίζονται ως οι εγγυητές των εργατικών συμφερόντων, ενώ την ίδια στιγμή αποδυνάμωναν τις απεργίες. Είναι οι διοικήσεις που κραύγαζαν για απεργίες διαρκείας, για κλιμάκωση των κινητοποιήσεων και συντονισμό με όλους τους εργαζόμενους στις αστικές συγκοινωνίες και την ίδια στιγμή δεν καλούσαν ούτε συνέλευση, κήρυσσαν απεργίες χωρίς να τις πάρει κανείς χαμπάρι, στέλνοντας e-mail μετά τη λήξη του ωραρίου. Είναι αυτοί που με διάφορα ιδεολογήματα διαχωρίζουν τους εργαζόμενους (ακόμα και τώρα που η βάρβαρη επίθεση είναι γενικευμένη) σε οδηγούς, τεχνικούς, διοικητικούς υπαλλήλους. Είναι αυτοί που οδήγησαν τους εργαζόμενους να χάσουν την εμπιστοσύνη στη δύναμη του αγώνα και στη δύναμη της απεργίας. Είναι αυτοί που έρχονται τώρα να ρίξουν την ευθύνη στους εργαζόμενους.
Με βάση τα παραπάνω έχει διαμορφωθεί η αντίληψη ότι απεργία σημαίνει ένα ακόμα χαμένο μεροκάματο. Για το λόγο αυτό συζητιέται η λευκή απεργία ως το μέσο χωρίς κόστος.
Δεν υπάρχει αγώνας χωρίς θυσίες και χωρίς κόστος. Άλλωστε, όσα δικαιώματα καταργούνται δεν χαρίστηκαν, κατακτήθηκαν με σκληρούς ακόμα και αιματηρούς ταξικούς αγώνες. Η απεργία είναι όπλο στα χέρια των εργαζομένων και πρέπει να είναι δική τους υπόθεση. Γιατί καμιά μορφή πάλης δεν μπορεί να είναι αποτελεσματική, αν δεν είναι απόφαση όλων όσων αγωνίζονται, αν δεν συσπειρώνει τους εργαζόμενους, αν δεν οργανώνεται και υλοποιείται από αυτούς. Οι εργαζόμενοι του Μετρό δείχνουν το δρόμο σε όλους τους εργαζόμενους. Όλοι οι εργαζόμενοι στα ΜΜΜ από κοινού μπορούν και πρέπει να οικοδομήσουν ένα μέτωπο αντίστασης στην επίθεση, δίχως διαχωρισμούς και ταλαντεύσεις. Γιατί κανένας αγώνας δεν μπορεί να είναι νικηφόρος χωρίς ενότητα και οργάνωση.
