«Έξι διά δύο, μείον πέντε…» Είναι βαρύς ο ίσκιος του ελληνικού δημόσιου χρέους.

Ο ανταγωνισμός των Ευρωπαίων (κατά βάση Γερμανών) και Αμερικάνων για το ποιος θα κερδίσει περισσότερο ή –πράγμα που είναι το ίδιο– ποιος θα χάσει λιγότερο στον ανταγωνισμό των κεφαλαίων, η παραδειγματική τιμωρία των εξαρτημένων χωρών που σηματοδοτεί το φόρτωμα ολοένα και περισσότερων επιπτώσεων της κρίσης στους λαούς αυτών των χωρών (όχι μόνο ευρωπαϊκών) και η προβολή στο προσεχές μέλλον ενός μοντέλου μηδενικών εργασιακών και εν γένει κοινωνικών δικαιωμάτων για ολόκληρη, πια, την ΕΕ, όλα αυτά συμπυκνώνονται και συμποσούνται στο «πρόβλημα».
Πρέπει συνεπώς πριν από την περίφημη «εξυπηρέτηση του χρέους», ή καλύτερα ταυτόχρονα με αυτή, να «εξυπηρετηθούν» πολύ βαθύτερες αναγκαιότητες. Όλα αυτά μαζί συνιστούν (και εξηγούν συνάμα) την περίφημη και πολλαπλώς καταγγελλόμενη από όλους σχεδόν «παράλογη εμμονή σε έναν αδιέξοδο δρόμο». Γι' αυτό και δεν είναι τόσο πρόσφορη η σύγκριση με χρεοκοπίες σκανδιναβικής, λατινοαμερικανικής ή ασιατικής μορφής, των περασμένων δεκαετιών. Και ας βρίσκει κανείς πολλά κοινά στοιχεία. Ακόμα και η επιδρομή του καπιταλισμού στις ανατολικές χώρες που είχε χαρακτηριστικά γεωπολιτικής πολεμικής εξόρμησης και οικονομικοπολιτικής απογύμνωσης ή κατεδάφισης (και προσομοιάζει πιο πολύ με αυτό που ζούμε ως λαός στη χώρα μας) δεν μπορεί να συγκριθεί με το «αδιέξοδο» του ελληνικού δημόσιου χρέους. Σε γενικές γραμμές το καπιταλιστικό σύστημα έτσι όπως επαναεδραιώθηκε σε αυτή την περιοχή του κόσμου βρήκε κάποια σημεία ισορροπίας στη φάση εκείνη. Ξεκίνησε ένας κύκλος καπιταλιστικής επέκτασης κατεβάζοντας βέβαια το βιοτικό επίπεδο σε πολύ χαμηλά όρια, άρα και η εκτίναξη έγινε από χαμηλότερη βάση, αλλά ξεκίνησε. Τι μπορεί ακριβώς να ξεκινήσει με βάση τις λύσεις που θα δρομολογηθούν (ή δεν θα δρομολογηθούν) γύρω από το ελληνικό δημόσιο χρέος; Δύσκολο να το πει κανείς. Ο κύκλος της καταστροφής που είναι σαφώς μεγαλύτερος με βάση την παγκοσμιότητα της κρίσης (όρα και τι πανικό δημιουργεί η εκδοχή εξόδου της χώρας από την ευρωζώνη) σε συνδυασμό με το πολιτικό πρόβλημα της ΕΕ παράγει μια εκρηκτική ασάφεια.
Κάπου εδώ βέβαια έρχεται η… μπακαλική να υποκαταστήσει τα οικονομικοπολιτικά προβλήματα.
Γνωρίζουμε ότι δύο χρόνια τώρα, από τότε που το ΔΝΤ, δηλαδή το κατεξοχήν οικονομικό εργαλείο παρέμβασης του υπερατλαντικού παράγοντα, συμμετέχει στην πρώτη (και προς το παρόν μοναδική αλλά για πόσο;) «διάσωση» ευρωπαϊκής χρεοκοπίας, παίζεται η διελκυστίνδα «δώστε χρήματα να εξασφαλίσουμε επιμήκυνση». Ο χρόνος στην περίπτωση μας δεν είναι απλά… χρήμα αλλά ανταλλάσσεται με χρήμα. Έλα όμως που κάθε επιμήκυνση είναι ταυτόχρονα και μια αναδιάρθρωση. Η πρώτη επιμήκυνση του ελληνικού δημόσιου χρέους οδήγησε σε μια… γιαλαντζί (αλλά τουρκιστί) και σε μια σενιάν(αλλά γαλλιστί, δηλαδή αιματηρή) κουρά του ελληνικού δημόσιου χρέους.
Τώρα λένε ότι ο Σαμαράς (δεν θα πούμε «διαπραγματεύεται» γιατί υπάρχουν πιο καλόγουστα αστεία) αναμένει μια καλύτερη μεταχείριση: επιμήκυνση της αποπληρωμής, με δυνατότητα πιο φτηνής εξαγοράς του χρέους της από μέρους της Ελλάδας και ταυτόχρονα ένα χαμηλότοκο δάνειο που θα στηρίξει αυτή την προσπάθεια. Δεν έχει άδικο. Έτσι γίνονται οι σωστές δουλειές κι αυτό δεν αφορά μονάχα το ελληνικό δημόσιο χρέος.
«Δεν γίνεται αυτή η δουλειά χωρίς δραστική αναδιάρθρωση δηλαδή κούρεμα του χρέους» υπενθυμίζει το ΔΝΤ και εναλλακτικά συζητά η ΕΚΤ και ο δημόσιος τομέας των ευρωπαϊκών χωρών να δεχτεί την εξαγορά από μέρους της Ελλάδας των ομολόγων που διακρατεί η ΕΚΤ (κάποιοι λένε ύψους 40 τρισ. αλλά ουδείς γνωρίζει το πραγματικό μέγεθος) σε χαμηλότερες τιμές από τη λεγόμενη δευτερογενή αγορά. Αλλά και αυτή η ανταλλαγή απαιτεί κάποιο δάνειο. Με τι όρους; Με τούτο ή το άλλο ποσοστό; Εδώ πια η μπακαλική που λέγαμε έρχεται να επισκιάσει την πραγματική αντιπαράθεση. Γιατί αυτό που ζητάνε οι Αγγλοσάξονες κερδοσκόποι και ο αμερικάνικος παράγοντας είναι να αναλάβει η ΕΚΤ και οι πολιτικές αρχές της ΕΕ την ευθύνη της αμοιβαιοποίησης ολόκληρου του δημόσιου χρέους της ευρωζώνης (και όχι μόνο του 2%). Δηλαδή να αναλάβει η ΕΚΤ να απορροφήσει, να εγγυηθεί και τελικά να νομισματοποιήσει (με ευρωομόλογα ή με τύπωμα χρήματος) ένα μεγάλο κομμάτι από την παγκόσμια πληθωριστική πλημμυρίδα χρήματος που κατακλύζει τις διεθνείς αγορές ύστερα από την… κοινωνικοποίηση του ιδιωτικού χρέους της κρίσης του 2008 που πληρώνουν οι λαοί μέσα από τους κρατικούς προϋπολογισμούς. Τη μόνη… κοινωνικοποίηση που μπορεί να εγγυηθεί το ιμπεριαλιστικό-καπιταλιστικό σύστημα!
Ο γερά δεμένος γόρδιος δεσμός, με τους τόσο πολλούς κόμπους και κρυμμένες άκρες βασίζεται πάνω σε αυτή την –πραγματική- διαπραγμάτευση. Γιατί μπορούν να διαπραγματευτούν μόνο σχετικά ισοδύναμοι «διαπραγματευτές»! Σε πείσμα των διάφορων κανονιστικών, εξισορροπητικών ή απλά μεταρρυθμιστικών λογικών που κυριαρχούν, μπορούν τελικά να διαπραγματευτούν μόνο όσοι μπορούν από την αρχή να αναμετρηθούν!
Φυσικά τον Σαμαρά τον απασχολεί μια πιο απλή άμεση και ταπεινή (αντίστοιχη της θέσης της χώρας και της αστικής της τάξης)… μπακαλική: πώς θα εκταμιευτούν οι δόσεις των 31 δισ. και των υπόλοιπων οφειλών του φθινοπώρου από την προηγούμενη δανειακή σύμβαση. Στις 9 Νοέμβρη λήγουν τα έντοκα γραμμάτια εξάμηνης διάρκειας ύψους 1,6 δισ. – πάντα προηγούνται οι πιστωτές. Ναι, αλλά αν δεν πάρουν αυτοί πώς θα μας δώσουν απαντά η φτωχοπροδρομική λογική της εξάρτησης. Στο πρώτο δεκαπενθήμερο αυτού του μήνα απαιτούνται 650 εκατομμύρια για μισθούς και συντάξεις και αμέσως μετά λήγουν τα τρίμηνα γραμμάτια αξίας 5 δισ. ευρώ, στις 20 του ίδιου μήνα απαιτούνται άλλα 800 εκατομμύρια και στις 30 Νοέμβρη άλλα 120, προμήθεια λέει της τρόικας για την ευγενή συμβολή της στο γεύμα. Και άντε για τα 650 δισ. των μισθών και των συντάξεων μπορούν να βρεθούν ανάλογου χαρακτήρα λύσεις καθώς οι επικυρίαρχοι δεν θα θέλουν να προκαλέσουν –τουλάχιστον συνειδητά- μια κατάσταση τύπου Αργεντινής (για όσους έλκονται από το παράδειγμα η εξέγερση γενικεύτηκε όταν έγινε και τυπικά στάση πληρωμών). Αλλά προκειμένου για τους δανειστές; Αυτή είναι και η μεγάλη αγωνία του Πρετεντέρη, μήπως οι θυσίες δεν ανταμειφθούν από ένα σχέδιο αντιμετώπισης του χρέους, ούτε καν από την απόδοση των δόσεων τουλάχιστον. Θα «μας πάρει και θα μας σηκώσει όλους» ομολογεί και σωστά βάζει και τον εαυτό του στο κάδρο. Καλά επίσης κάνει και συνδέει τα δύο επίπεδα. Ο ίδιος ο Σόιμπλε εξάλλου φρόντισε να τονίσει αυτή τη σύνδεση λέγοντας από τη μια ότι είναι νωρίς για ένα τέτοιο γενικό σχέδιο και ταυτόχρονα από την άλλη ότι η απόδοση των… δόσεων θα γίνεται διά του μαρτυρίου της σταγόνας…
Θα διακινδυνεύσουν οι Ευρωπαίοι μια σημαντική έκθεση και ενδεχόμενη ανατροπή της ελληνικής κυβέρνησης πολύ περισσότερο τώρα που η επανακλεγείσα αμερικάνικη ηγεσία διά του Στέιτ Ντιπάρντεμντ παρακαλώ (στην πρώτη μετά τις εκλογές δημόσια παρέμβασή της και πριν μετρηθούν καλά καλά οι τελευταίες ψήφοι των εκλεκτόρων) χαιρετίζει την ηρωική απόφαση των Ελλήνων; Αναμένουν την έκθεση της τρόικας για τη «βιωσιμότητα». Είναι συν τρία ή διά… τρία; Μυρίζει μάλλον συμβιβασμός (πόσο όμως και σε ποια σημεία;) εξ ου και το μαρτύριο της σταγόνας που θα υπήρχε ακόμα και αν τα μέτρα τα ψήφιζε και ο… ΣΥΡΙΖΑ! Οι δόσεις απλά ακολουθούν τα διστακτικά βήματα της έντονης διαπραγμάτευσης-αναμέτρησης στα πιο ψηλά ιμπεριαλιστικά επίπεδα. Το πρόβλημα βρίσκεται εκτός Ελλάδας και το γνωρίζουν όλοι. ΟΛΟΙ! Μέχρι τις 12 Νοέμβρη (ημερομηνία επίσημης συνόδου του Εurogroup) ο χρόνος είναι εξ άλλου λίγος. Πόσο «πολύς» είναι από εκεί και μετά;