Η νίκη τους βάθυνε τα αδιέξοδα! Αντίσταση, οργάνωση, κίνημα χρειάζεται να χτίσει ο λαός

Στις εκλογές του περασμένου… μακρινού Ιούνη οι βουλευτικές έδρες που άθροισαν τα τρία κόμματα της κυβέρνησης Σαμαρά ήταν 179, δηλαδή κατά 26 περισσότερες από τις 153 ψήφους που συγκέντρωσε στη Βουλή, μόλις πέντε μήνες μετά, το «ναι» για το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα του 2013-2016! Ταυτόχρονα οι έδρες της ΝΔ έχουν μειωθεί ήδη κατά δύο, ενώ το ΠΑΣΟΚ βρίσκεται σε κατάσταση ελεύθερης πτώσης έχοντας χάσει σχεδόν το 25% των βουλευτών του. Tην ίδια στιγμή οι κορυφαίοι (Χρυσοχοϊδης, Λοβέρδος, Ραγκούσης…) από τους ως τώρα παραμένοντες βάλlουν εναντίον όλων και αναζητούν πολιτικές πρωτοβουλίες έξω και ενάντια από το κόμμα τους. Τέλος, ο τρίτος κυβερνητικός εταίρος, η ΔΗΜΑΡ, επιχείρησε να κρυφτεί και να αποφύγει ανάλογες απώλειες πίσω από το «παρών» στην ψηφοφορία για το μεσοπρόθεσμο, διαφωνώντας, λέει, με τα εργασιακά! Συμφωνεί δηλαδή στις ιδιωτικοποιήσεις και στην καταλήστευση από το ξένο και ντόπιο κεφάλαιο κάθε δημόσιου πλούτου της χώρας, αλλά έχει «ένσταση» στους εργασιακούς όρους που θα επιβληθούν σε αυτή τη λεηλασία. Συμφωνεί με τις στρατιές ανέργων που παράγει η συντριβή της παραγωγικής βάσης της χώρας κατ΄εντολήν της Ε.Ε. και του Δ.Ν.Τ., αλλά ζητά «λεπτότητα» από το ιμπεριαλιστικό κεφάλαιο στον τρόπο που αυτό θα χειριστεί τους εκατοντάδες χιλιάδες ανέργους όταν και αν χρειαστεί κάποιους στις ειδικές οικονομικές του ζώνες… Ωστόσο ούτε αυτή η κορυφαία επίδειξη υποκρισίας και άθλιων σε βάρος του λαού χειρισμών (μεγάλη σχολή το πάλαι ποτέ ευρωκομμουνιστικό ρεύμα, αδιάκοπα δοξάζεται από τις αστικές δυνάμεις ο Κύρκος) δεν μπόρεσε να αποσοβέσει τους τριγμούς εντός της ΔΗΜΑΡ, στελέχη της οποίας καταγγέλλουν πως είναι παραποιημένα τα αποτελέσματα που ανακοινώθηκαν από την ψηφοφορία που το κόμμα αυτό έκανε για να αποφασίσει τη στάση του στη Βουλή!
Όλα τα παραπάνω δεδομένα, αποτελούν μέτρο της σημερινής πολιτικής αστάθειας που ξεκινά από το ζήτημα της άμεσης ανασυγκρότησης της παρούσας κυβερνητικής πλειοψηφίας (ανασχηματισμός, ρόλος ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ στο κυβερνητικό σχήμα..) και φτάνει στο ερώτημα της ίδιας της κυβερνητικής λύσης και των πολιτικών κομμάτων που θα συνεχίσουν και θα εφαρμόσουν τη δεδομένη πολιτική, δηλαδή την πολιτική που απαιτούν τα ιμπεριαλιστικά κέντρα σε Ευρώπη και ΗΠΑ και το κεφάλαιο στη χώρα.
Δεν υπάρχει βέβαια αμφιβολία πως η ψήφιση του μεσοπρόθεσμου αποτελεί μια επιτυχία του συστήματος, ένα βαρύ χτύπημα των λαϊκών-εργατικών συμφερόντων και δικαιωμάτων. Και μάλιστα αυτή είναι η κύρια –αν όχι και αποκλειστική- ανάγνωση που κάνουν στα γεγονότα όλων των τελευταίων ταραγμένων ημερών τα πλατιά λαϊκά στρώματα. Αυτή η προσέγγιση έχει βέβαια τα δίκια της, καθώς ο λαός μετράει απανωτά πλήγματα και χτυπήματα σε ζωτικά ζητήματα της ζωής του όλα τα τελευταία χρόνια. Όμως η υπόθεση της λαϊκής πάλης δεν θα μπορούσε βέβαια να κριθεί οριστικά -ούτε σαν νικηφόρα ούτε σαν ηττημένη- στη μάχη της τελευταίας 48ωρης απεργίας και της πάλης για να μην περάσουν τα μέτρα. Η υπόθεση αυτή είναι μπροστά μας και έχει πολύ δρόμο για να απαντηθεί! Οι όροι της ανασύστασης αυτής της πάλης –κοινωνικοί, πολιτικοί, ιδεολογικοί, οργανωτικοί- σε αντιμπεριαλιστική, αντικαπιταλιστική κατεύθυνση είναι αυτοί που καθορίζουν το «μήκος» του δρόμου.
Σε αυτή τη βάση είναι προφανής για μας η αναγκαιότητα να επιμείνει ο λαός μαζικά στην κατεύθυνση της οργάνωσης των αντιστάσεών του και της πάλης του. Όπως προφανές ήταν ότι δεν έπρεπε να γίνει καμία –εκλογική ή άλλη- «ανακωχή» μετά τη μάχη του περασμένου Φλεβάρη, έτσι και πολύ περισσότερο σήμερα δεν πρέπει, με ψηφισμένα τα βάρβαρα μέτρα, να υποχωρήσει η τάση των αντιστάσεων, η κατεύθυνση της πάλης για την ακύρωση αυτών των μέτρων, για την ανατροπή της πολιτικής των μνημονίων, της πείνας, της ανεργίας, της εξαθλίωσης των εργατικών-λαϊκών μαζών. Με αυτήν ακριβώς την κατεύθυνση συνδέεται και η ανάγκη εκτίμησης της πολιτικής κατάστασης του αντιπάλου και του πολιτικού του συστήματος. Ας επιστρέψουμε λοιπόν σε αυτό το ζήτημα.

Αδιέξοδα και «κόπωση»
Ο Σαμαράς, λοιπόν, αναδείχτηκε με την ψήφιση των μέτρων ο κυρίαρχος παράγοντας στο εσωτερικό πολιτικό πεδίο, έχοντας ταυτόχρονα μια πληγωμένη κυβέρνηση για την οποία αμφισβητείται το μέχρι πού μπορεί να πάει. Γιατί, άραγε, το αστικό πολιτικό σύστημα, ενώ τα κατάφερε «τόσο καλά» με το λαό, αδυνατεί να σταθεροποιηθεί και να διαμορφώσει δυνάμεις και επιλογές με κάποια προοπτική; Γιατί όχι μόνο δεν διαφαίνεται μια τέτοια προοπτική αλλά, αντίθετα, οι παράγοντές του εμφανίζονται «κουρασμένοι», τα κόμματά του φυλλορροούν και η κυβέρνηση του τρίζει μόλις πέντε μήνες μετά τις εκλογές; Τα ερωτήματα αυτά γίνονται ακόμα οξύτερα, αν κανείς θυμηθεί τη βιομηχανία εκβιασμών που στήθηκε όλο αυτό το πεντάμηνο για την «ανάγκη» να ψηφιστούν τα μέτρα και το γεγονός ότι επιστρατεύθηκε η ίδια Μέρκελ για να «πείσει» το λαό --αλλά όχι μόνο αυτόν- για την αναγκαιότητα τους!
Κι όμως! Μια μέρα μετά την ψήφιση των μέτρων, το ηλεκτρονικό «Βήμα» έχει ως τίτλο στο κύριο θέμα του την -απροσδόκητη για το ρόλο του- ερώτηση: «Μπορεί να είναι τόσο ξεφτιλισμένοι οι Ευρωπαίοι;» Και το άρθρο αυτό, που επισημαίνει τα «παιχνίδια από Σόιμπλε και IMF» σχετικά με το αν, πότε και ποιο μέρος της δόσης θα καταβληθεί, καταλήγει: «Αν επιχειρήσουν τέτοια προσβολή του αισθήματος του λαού δεν υπάρχει παρά ένας δρόμος, αυτός της οικειοθελούς αποχώρησης και αυτόματης ανατίναξης της ευρωζώνης. Οι Ευρωπαίοι δεν μπορούν να παίζουν άλλο με τον ελληνικό λαό. Τελεία και παύλα…» Πρόκειται για ένα ανάγλυφο δείγμα των αδιεξόδων της αστικής τάξης όπως αυτά προκύπτουν στη βάση της υποτέλειας της σε ΗΠΑ και Ευρωπαίους ιμπεριαλιστές και της εμπλοκής της αστικής τάξης στις οξυμένες αντιθέσεις αυτών των δυνάμεων. Με βάση αυτή την υποτέλεια απείλησαν έναν ολόκληρο λαό με το «μέτρα ή χρεοκοπία στις 16/11» και τώρα που επέβαλαν τα μέτρα, οι προστάτες τους τούς εμφανίζουν ένα σωρό αν και ίσως για την καταβολή της δόσης που είναι, υποτίθεται, το άμεσο αντίτιμο των μέτρων. Και σαν να μη φτάνει αυτό, φουντώνουν οι διεθνείς «εκτιμήσεις» για τη «μη βιωσιμότητα του χρέους» και μπλοκάρουν οι ρυθμίσεις που «θα γίνονταν» σχετικά με την «επιμήκυνση» ή τη μείωση των επιτοκίων…
Αυτά ακριβώς τα ζητήματα αποτελούν σήμερα τη βάση του πολιτικού προβλήματος στη χώρα. Σε αυτά βρίσκονται οι αιτίες του ξεχαρβαλώματος του αστικού πολιτικού συστήματος και των κομμάτων του. Και δεν είναι βέβαια ότι την αστική τάξη την «έπιασε ο καημός» για τα λαϊκά βάσανα. Τους εργάτες και το λαό έχει αποφασίσει να τους υποθηκεύσει και να τους υποδουλώσει για πάντα στις ιμπεριαλιστικές απαιτήσεις. Ο καημός της είναι η δικιά της ύπαρξη, ο δικός της ρόλος, τα δικά της ταξικά συμφέροντα. Αυτά σήμερα κρέμονται από μια κλωστή που την κρατούν στα χέρια τους περισσότερα από ένα αντιτιθέμενα ιμπεριαλιστικά κέντρα. Οι νέοι, λοιπόν, εκβιασμοί την οδηγούν σε κατάσταση «οικονομικού πνιγμού» που βέβαια παράγει και οξύνει αδιέξοδα και στο πολιτικό επίπεδο και μπορεί να τροφοδοτήσει και να φέρει στο προσκήνιο αντιθέσεις που τμήματά της έχουν με τους ιμπεριαλιστές προστάτες της.
Το αν και ποιες απαντήσεις θα βρει, λοιπόν, το αστικό πολιτικό προσωπικό το επόμενο διάστημα θα κριθεί από αυτά ακριβώς τα ζητήματα. Δεν αποκλείονται ακόμα μεγαλύτερες οξύνσεις, η μετατροπή της αστάθειας σε ανοιχτή πολιτική κρίση. Ταυτόχρονα είναι βέβαιο πως η όποια σταθεροποίηση θα συμβεί στη βάση μιας ακόμα πιο αντιδραστικής πορείας, μιας σκλήρυνσης των πολιτικών όρων μέσα στους οποίους ζει, δουλεύει και αγωνίζεται ο λαός και η νεολαία. Σε αυτή τη ρότα οδηγούν τα πράγματα οι ιμπεριαλιστικοί εκβιασμοί και απαιτήσεις και αυτή είναι ταυτόχρονα και η ανάγκη της ολιγαρχίας, που βρίσκεται έτσι κι αλλιώς αντιμέτωπη με έναν λαό που του έχει πετσοκόψει τα στοιχειώδη δικαιώματα στη ζωή.
Αυτά πρέπει να πάρουν υπόψη τους οι εργάτες, οι εργαζόμενοι και η νεολαία. Μπροστά μας δεν είναι η «νομιμότητα» με την οποία ο ΣΥΡΙΖΑ έχει αποφασίσει να… ταράξει το σύστημα της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης, ο οποίος και πάλι μπροστά στην ένταση της βαρβαρότητας προτείνει σαν διέξοδο –για ποιον και σε ποιον άραγε;- τις εκλογές! Μπροστά μας είναι η ανάγκη της οργάνωσης της πάλης μας, της αντίστασης στην ακόμα μεγαλύτερη επιδείνωση των όρων ζωής του λαού και της νεολαίας. Για να μην εφαρμοστούν τα νέα βάρβαρα μέτρα, για να υπερασπιστούμε τις δημοκρατικές κατακτήσεις και τις ελευθερίες μας. Αυτή η πάλη είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τα βήματα που πρέπει να γίνονται στη συγκρότηση των σχημάτων πάλης του λαού και της νεολαίας, στην κατεύθυνση της αναμέτρησης με το σύστημα και τις δυνάμεις του.