Μπροστά στα νέα δεδομένα

Η ψήφιση των επονείδιστων μέτρων από μια συρρικνωμένη κυβερνητική πλειοψηφία μπορεί να της δίνει προσωρινά την αίσθηση ότι αντέχει, όμως στην πραγματικότητα έχει έντονα τα στοιχεία της πύρρειας νίκης. Το τσαλαπάτημα κάθε κοινοβουλευτικής διαδικασίας, η ανοιχτή πλέον συνταγματική εκτροπή που εκτυλίχθηκε αυτές τις μέρες αποκάλυψε το διακοσμητικό ρόλο που έχουν αναλάβει οι βουλευτές των αστικών κομμάτων. Απογύμνωσε τη Βουλή από τις αυταπάτες που της έχουν προσδώσει όχι μόνο τα αστικά αλλά και τα ρεφορμιστικά κόμματα της Αριστεράς. Τα ιμπεριαλιστικά κέντρα δεν περιμένουν, βέβαια, την έκφραση των διαθέσεων των βουλευτών για να επιβάλουν τα μέτρα που κυριολεκτικά σαρώνουν τη ζωή των εργαζομένων αλλά και το μέλλον αυτής της χώρας. Απαιτούν από το πολιτικό προσωπικό αυτής της εξαρτημένης χώρας να τα ψηφίσει χωρίς καν να τα έχουν διαβάσει, επειδή αυτό είναι το συμφέρον τους. 'Η απλώς να περάσουν ως πράξεις νομοθετικού περιεχομένου χωρίς καν να χρειάζεται ψήφισή τους. Τελεία και παύλα. Αυτή είναι στην πραγματικότητα η αστική τους δημοκρατία και όσοι ακόμη βαυκαλίζονται με κοινοβουλευτικές αυταπάτες για το ρόλο των αστικών θεσμών και κατ' επέκταση των εκλογών, για επαναδιαπραγματεύσεις και μάλιστα εντός της ΕΕ, θα πρέπει να πήραν τις απαντήσεις τους.
Όμως αυτή είναι η μια όψη της επίθεσης που εξελίσσεται εδώ και πολλά χρόνια, που πήρε την πλέον επιθετική της μορφή τα δυο τελευταία, με τα απανωτά μνημόνια και μεσοπρόθεσμα που αποδεκάτισαν μεθοδευμένα και στοχευμένα ο,τιδήποτε η εργατική τάξη και οι εργαζόμενοι θεωρούσαν κατάκτηση και δικαίωμα. Ακόμη και τα μεσοστρώματα, πλέον, παραδίδονται "απογυμνωμένα" από κάθε κοινωνική και ταξική προστασία βορά στις επιθυμίες των ιμπεριαλιστών και των κεφαλαιοκρατών. Ολόκληρη η χώρα μετατρέπεται σε ΕΟΖ. Και εδώ δεν χωράει καμία αυταπάτη πως "αν δεν τους σταματήσουμε, δεν θα σταματήσουν", σύνθημα που δεν αφορά μόνο τα μισθολογικά ή συνταξιοδοτικά αιτήματα αλλά και την ίδια τη δημοκρατία, έστω κι αυτή την αστική. Η φασιστικοποίηση της δημόσιας ζωής απλώνεται παντού σαν πάχνη σε κάθε επίπεδο κοινωνικής έκφρασης.
Η άλλη και πιο σοβαρή όψη των τελευταίων εξελίξεων που σχετίζεται με την Αριστερά και τους εργαζόμενους είναι αυτή που επιτάσσει την αναγκαιότητα απολογισμού και ανασύνταξης του κόσμου της εργασίας και των φορέων του μετά από μια διετία αγώνων, απεργιών και συγκρούσεων. Γιατί μπορεί μεν να εκτιμάται ως πύρρειος η νίκη, αλλά αυτό μένει να αποδειχτεί. Να πειστεί, δηλαδή, ο εργαζόμενος κόσμος ότι μπορεί να αντισταθεί και να αποτρέψει την εξαθλίωση που του επιβάλλει ο καπιταλισμός. Πρέπει να πάρει απάντηση γιατί παρ' όλους τους αγώνες του δεν μπόρεσε να ματαιώσει κάποια, έστω, από τα μέτρα. Γιατί η επίθεση των ιμπεριαλιστών/καπιταλιστών, παρότι εξελίσσεται -και κατά τη δική τους διαπίστωση- εν μέσω αυξημένων κινδύνων κοινωνικών συγκρούσεων, κλιμακώνεται σε τέτοιον βαθμό που να μην δυσκολεύονται να "ρισκάρουν" ακόμη και τη συνοχή αυτής της τρικομματικής παρωδίας που λέγεται κυβέρνηση.
Σε συνθήκες τέτοιας σφοδρής επίθεση και ταξικών ανατροπών είναι κατανοητό ότι τα ξένα και ντόπια κέντρα εκτιμούν και επανεκτιμούν συνεχώς τα όριά τους πάντα σε συνάρτηση με τους γενικότερους ενδοϊμπεριλιστικούς ανταγωνισμούς και τις "αντοχές" των σχέσεων εξάρτησης που έχουν οικοδομήσει με το εγχώριο υποταγμένο προσωπικό, αλλά κυρίως σε συνάρτηση με τη δυναμική αντίστασης που εσωκλείει ο αντίπαλος και στη συγκεκριμένη φάση το σύνολο του λαού. Εδώ, πλέον, απαιτούνται αντίστοιχες αξιολογήσεις και επανακαθορισμοί από τις δυνάμεις που θέλουν να εκφράσουν τον εργατόκοσμο, το λαό, τη νεολαία.
Αν δεν προχωρήσουμε σε μια τέτοια συζήτηση, τότε το μαζικό κίνημα θα συνεχίζει να παρουσιάζει την εικόνα που είδαμε στις μετακαλοκαιρινές απεργίες, όπου απέναντι στην πλέον αντιδραστική κυβέρνηση αντιπαρατέθηκε ένα δυναμικό κατώτερο των απαιτήσεων αλλά κατώτερο και του δυναμικού που είδαμε το Φλεβάρη του 2012. Ένα δυναμικό που εκφράζει κυρίως το οργανωμένο, καθ οιονδήποτε τρόπο -συνδικάτα, κόμματα, οργανώσεις- κομμάτι των εργαζομένων. Να ερμηνεύσουμε τον απόηχο των πλατειών και των συλλαλητηρίων των 300.000 και βάλε του περασμένου χρόνου. Να εκτιμήσουμε όχι απλώς το θυμό και τις διαθέσεις των λαϊκών στρωμάτων αλλά και την απογοήτευση που έχει γεννήσει η αποτυχία αποτροπής των μέτρων αλλά και η επένδυση των αγώνων σε λύσεις διαμέσω των εκλογών.
Η ευκολία δραπέτευσης από αυτή την αναζήτηση μέσω της προβολής "προωθημένων" στόχων (έξω από την Ε.Ε., σπάσιμο δεσμών με ιμπεριαλιστές, επανασχεδιασμός της παραγωγής, εργατικός έλεγχος) ώστε να αποφευχθεί ο εγκλωβισμός των μαζών σε οικονομισμούς και η υπόσχεση για εύκολη επίτευξή τους, είτε μέσω εκλογών είτε μέσω μιας διάχυτης αναταραχής που θα προκύψει, είτε τέλος μέσω της πίεσης σε μια αριστερή κυβέρνηση δείχνει να αφήνει αδιάφορες τις λαϊκές μάζες ωθώντας τες μάλλον προς τη διέξοδο ΣΥΡΙΖΑ, καθότι δεν τρώνε κουτόχορτο αλλά ξέρουν τι συνέπειες και τι απαιτήσεις έχουν αυτοί οι στόχοι. Δεν αρκεί η διαπίστωση ότι οι σποραδκοί αγώνες που ξεσπούν χωρίς να συνδέονται με άλλους που αναπτύσονται την ίδια περίοδο δεν αποβαίνουν νικηφόροι. Ούτε ότι οι 24ωρες τουφεκιές μιας ξεβρασμένης από τον εργατόκοσμο εργατοπατερίστικης ηγεσίας ΓΣΕΕ/ΑΔΕΔΥ δεν δημιουργούν προϋποθέσεις ανατροπής της αντιλαϊκής επίθεσης. Οι διαπιστώσεις αυτές μπορεί να αρκούν σε κάποιους για να απογειωθούν στη γενική πολιτική απεργία διαρκείας. Πρόκειται για πτήσεις που μπορεί να πραγματοποιούνται σε κομματικά γραφεία αλλά αποδεικνύονται -ακόμη και από τη μαζική συγκέντρωση της Τετάρτης στο Σύνταγμα- μετεωρισμοί των εμπνευστών τους.
Πόσο και ποιον, τελικά, οφέλησε ο εγκλωβισμός σε ψευτοδιλήματα περί μερικής, επιλεκτικής ή ολικής άρνησης του χρέους, ευρώ ή δραχμή, επαναδιαπραγμάτευση, μέσα ή έξω από την Ε.Ε.; Πάνω σε ποια διλήμματα το σύστημα στοιχειοθέτησε την απαίτηση για άμεση ψήφιση των μέτρων; Είναι τα ίδια ή όχι; Γιατί θα πρέπει να φυλακιστεί στο πεδίο που ορίζει το σύστημα η αντιπαράθεση της εργατικής τάξης;
Στη σπειροειδή κίνηση της ταξικής πάλης και οι δυο πόλοι της αντίθεσης αναδιατάσσουν τη θέση τους. Το λαϊκό κίνημα είναι φανερό ότι έχει κάνει άλματα σε σχέση με την προ κρίσης κινηματική του έκφραση. Από την αδράνεια και την εργατοπατερίστικη χειραγώγησή του πέρασε σε πολύμορφους και έντονους απεργιακούς αγώνες. Αναζήτησε την έξοδό του στο προσκήνιο έστω και σε αντίξοες συνθήκες (έλλειψη πρωτοβάθμιας οργάνωσης, έλειψη συνοχής ως τάξη, αιτήματα ρεφορμιστικά και ανεδαφικά).
Είναι φανερό ότι σήμερα βρίσκεται σε νέα σπείρα. Προσπαθεί να διδαχτεί από τις αποτυχίες του αλλά και από τις μικρές του νίκες. Ξαναεπιστρέφει στη συλλογικότητα και αναζητά τους τρόπους οργάνωσής του έξω και ενάντια στο χειραγωγημένο συνδικαλισμό. Μετρά τις δυνάμεις του και αναζητά μορφές έκφρασης της αντίστασής του στην εξαθλίωση. Δεν αρκείται στον επιούσιο, παρότι κι αυτός του λείπει, αλλά ξανασυζητά τον άλλο δρόμο που θα του δώσει όραμα και διέξοδο. Κατανοεί ότι οι λαϊκισμοί της μούντζας, του “κλέφτες-κλέφτες” και του “πάρτε το ελικόπτερο” έχουν δείξει τα όριά τους. Ταλαντεύεται για τη γρήγορη και "αναίμακτη" πρόταση που του προσφέρει ο ΣΥΡΙΖΑ και η κυβερνώσα αριστερά αλλά και για τη ματαιότητα των σημερινών αγώνων που του αποκαλύπτει η επίκληση της "λαϊκής εξουσίας" της Παπαρήγα. Κατανοεί όμως, επίσης, πολύ καλά ότι η επικράτηση των μικροαστικών στρωμάτων στην προηγούμενη φάση κατέγραψε μεν μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις αλλά παράλληλα ανέδειξε τη ρηχότητα που περιείχε, επισφραγίζοντας ότι ο αγώνας είναι μακρύς, σκληρός και απαιτεί οργάνωση και αποφασιστικότητα. Και αυτά δεν τα διαθέτει ο "χυλός" που κυριάρχησε στις παλατείες αλλά εκείνη η τάξη που και αντοχές έχει και πείρα από τη χρόνια εκμετάλλευση που υφίσταται.
Απέναντι σ' αυτές τις σκέψεις και τους αναλογισμούς που βρίσκονται στο μυαλό των εργαζομένων, ανεξαρτήτως πώς διαμορφώνονται συμπεράσματα από αυτές, η Αριστερά στέκεται για άλλη μια φορά αμήχανη, ανιστόρητη, αδύναμη να σκεφτεί πέρα από τα όρια που της θέτει το ίδιο το σύστημα. Όπως αρνήθηκε να απολογηθεί γιατί έφτασε το εργατικό αλλά και το κομμουνιστικό κίνημα σ' αυτή την αποσάθρωση. Ποιοι ήταν οι κύριοι παράγοντες που από την έπαρσή της σαν "κόμμα της εργατιάς" ζητούσε 17% και Β΄κατανομή έφτασε να κυλίσει στα όρια της κοινοβουλευτικής επιβίωσης; Αλλά και πώς ένα ευρωλιγούρικο μόρφωμα που μπαινόβγαινε στη Βουλή σήμερα διεκδικεί το ρόλο της κυβερνώσας αριστεράς που ζητάει μάλιστα εδώ και τώρα εκλογές. Σ' αυτό το χορό του Ζαλόγγου που εύκολα το γυρνάει σε τσάμικο, χωρίς να δίνει σε κανέναν λόγο, καλείται να εμπλακεί ο εργατόκοσμος για να ξαναμείνει μετέωρος με τις ψευδαισθήσεις που του καλλιέργησαν.
Στη νέα σπείρα της ταξικής πάλης καλούμαστε ξανά όλοι να επανεκτιμήσουμε τα δεδομένα. Να δούμε τη νέα ύφεση όχι σαν έκφραση απογοήτευσης αλλά ως απαραίτητο στάδιο μετασχηματισμού των διδαγμάτων των προηγούμενων απεργιακών κυμάτων. Να ερμηνεύσουμε τις ταλαντεύσεις αλλά και τις βαθύτερες αναζητήσεις της εργατικής τάξης, που βλέπει πλέον πιο καθαρά μπροστά της με ποιον αναμετριέται. Το αν θέλει απλώς να επανέλθει στην προτεραία κατάσταση αλλά και τη διαφοροποίηση που άρχισε να διακρίνεται σε παγιωμένες από τη χρόνια αστική προπαγάνδα αλλά και τη δράση της ρεφορμιστικής αριστεράς αλήθειες, όπως είναι το ότι μπορούμε να ζήσουμε και χωρίς την ΕΕ, μπορούμε να βαδίσουμε και πέρα από τον καπιταλισμό, μπορούμε να συζητάμε για την ανατροπή του συστήματος. Δεν άλλαξαν μόνο οι όροι εργασίας και ζωής. Αλλάζει και ο τρόπος και το περιεχόμενο των αναζητήσεων και των στοχεύσεων της εργατικής τάξης. Συνακόλουθα της κομμουνιστικής Αριστεράς.
Εδώ μάλλον βρισκόμαστε, εδώ πρέπει να αναζητήσουμε απαντήσεις. Τέτοιες που να δημιουργήσουν αυτοπεποίθηση στις δυνάμεις των εργαζομένων, εμπιστοσύνη στη συλλογικότητα και όχι απογειώσεις που θα καταλήξουν αύριο σε νέες απαιτήσεις για διόρθωση ψήφου.