Χωρίς αυταπάτες στο μονόδρομο της μαζικής λαϊκής αντίστασης

Στα δύο χρόνια από τότε που συγκροτήθηκε στα Χανιά η Πρωτοβουλία Αντίστασης, η αντιλαϊκή επίθεση απόκτησε σαρωτικό χαρακτήρα για το σύνολο των λαϊκών δικαιωμάτων και κατακτήσεων και ήδη ο κόσμος της δουλειάς ζει σε συνθήκες βαθειάς φτώχειας με την επίσημη ανεργία κοντά στο 25% και αναμένει ακόμη χειρότερα μετά και την ψήφιση πριν λίγες μέρες του ληστρικού προϋπολογισμού και του 3ου κατά σειρά μνημονίου.
Η νεολαία βγαίνει στη ζωή με ρημαγμένο το τοπίο των κατακτήσεων ενός ολόκληρου αιώνα. Μετά από πανάκριβες σπουδές αντικρίζει ένα τοπίο ανεργίας στο 50% έως 55% στους νέους, με μισθούς 400 ευρώ για όποιους βρουν δουλειά και με το όποιο κράτος πρόνοιας να έχει αποψιλωθεί για να γιγαντωθεί παράλληλα το κράτος του χωροφύλακα του εκφασισμού και της φοροληστείας.
Σ’ αυτό το έδαφος και ακριβώς για την πιο ωμή υποστήριξη της αντιλαϊκής πολιτικής ακόμη και με εγκλήματα και ανοικτή φασιστική τρομοκρατία γεννιέται και επιστρατεύεται από το σύστημα ακόμη και το φασιστικό μόρφωμα της Χ.Α.
Είναι γεγονός πως η στρατηγική επίθεση του κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού παγκόσμια που πατάει στην ανατροπή των συσχετισμών σε βάρος των λαών εξελίσσεται αδιάλειπτα από τη δεκαετία του 70. Στη χώρα μας από το 1985 με σαφήνεια το ΠΑΣΟΚ της λεγόμενης αλλαγής του Ανδρέα αρχίζει να συκοφαντεί τα ρετιρέ και τους δημόσιους υπάλληλους και συνολικότερα τον κόσμο της δουλειάς με το προκλητικό για τους εργαζόμενους σύνθημα «καταναλώνουμε περισσότερα απ’ όσα παράγουμε…»
Έκτοτε η εργατική τάξη της χώρας (ντόπιοι και ξένοι εργάτες) έχουν παράξει τεράστιο πλούτο. Μαζί με τους ντόπιους τη δεκαετία του 90, εκατοντάδες χιλιάδες μετανάστες ξεζουμίστηκαν ή και θάφτηκαν στα μπετά των μεγάλων έργων της φούσκας, της μίζας και της μεγάλης ιδέας της ολυμπιάδας αργότερα. Αλίμονο εκείνα τα χρόνια σ’ αυτούς που αμφισβητούσαν την κοσμογονία του ευρωμονόδρομου και πάλευαν ενάντια στο ξεκλήρισμα της αγροτιάς από την ΚΑΠ ή επιχειρούσαν να αμφισβητήσουν την ολυμπιακή ιδέα. Τα επιτελεία των ΕΟΚανθρώπων ήξεραν καλά να υπηρετούν την πλουτοκρατική ολιγαρχία που συσσώρευε τον πλούτο για να τον επενδύσει στη χλιδή και στις τράπεζες και σε ασφαλή ακίνητα του Λονδίνου, της Ελβετίας και ποιος ξέρει που αλλού.
Οι κυβερνήσεις του συστήματος της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης του λαού έφτασαν να δίνουν τη χώρα ξανά και ξανά σαν ορμητήριο ενάντια σε γύρω λαούς, ευελπιστώντας στην εύνοια των ιμπεριαλιστικών αφεντικών. Όμως μ’ όλη αυτή την εξόχως αντιλαϊκή και αντιδραστική πολιτική φτάσαμε στο σημείο όχι της ισχυρής Ελλάδας του Σημίτη, αλλά στην Ελλάδα της υπερχρέωσης της παραγωγικής αποσυγκρότησης και της βαθειάς φτώχειας και ανεργίας πλέον για τον κόσμο της δουλειάς. Όχι. Ο κόσμος της δουλειάς και του μόχθου που συνεχίζει και σήμερα να παράγει στα χωράφια, στα εργοστάσια, στα ξενοδοχεία και όπου αλλού του δοθεί δουλειά, ΔΕΝ ΧΡΩΣΤΑ ΤΙΠΟΤΑ ΚΑΙ ΣΕ ΚΑΝΕΝΑ. Ήταν πέρα για πέρα σωστό αυτό το κεντρικό σύνθημα της Πρωτοβουλίας Αντίστασης που έδινε το στίγμα της παρέμβασής της στις λαϊκές αντιστάσεις των δύο τελευταίων χρόνων. Εξίσου σωστό είναι σήμερα ν’ αρνηθούμε τις ΕΟΖ (ειδικές οικονομικές ζώνες) της εξαθλίωσης και της ανελέητης εκμετάλλευσης του μόχθου των εργαζόμενων και κάθε λογής πλούτου της χώρας. Η λεγόμενη ανταγωνιστικότητα και το φιλικό περιβάλλον για επενδύσεις προϋποθέτει την εξαθλίωση του λαού μέσα από την ισοπέδωση των δικαιωμάτων του και όπου έχει γίνει (Βαλκάνια, Ασία και αλλού) φέρνει κέρδη στο κεφάλαιο μα στους λαούς εγκαθιστά μόνιμα τη φτώχεια, τη δυστυχία και την άγρια εκμετάλλευση.
Είναι φανερό πως στην κλιμακούμενη σύγκρουση του κεφαλαίου – ιμπεριαλισμού με τον κόσμο της δουλειάς την πρωτοβουλία των κινήσεων κάθε άλλο παρά την έχει ο κόσμος της δουλειάς. Όμως η άγρια αντιλαϊκή επίθεση έχει ήδη αποκαλύψει μια σειρά αλήθειες για τη φύση και το χαρακτήρα του συστήματος και της πολιτικής του. Βέβαια παρότι ο λαϊκός ξεσηκωμός ιδιαίτερα μέχρι τον περασμένο Φλεβάρη έκανε το λαϊκό παράγοντα υπολογίσιμο, ωστόσο ελέω αριστεράς της εκλογολαγνείας και του κυβερνητισμού τα επόμενα αναγκαία βήματα συγκρότησης των λαϊκών αντιστάσεων δεν έγιναν. Έτσι οι εργαζόμενοι δεν έχουν αποκτήσει ακόμη την ευκαιρία να εμπιστευτούν αποφασιστικά και χωρίς άλλες αυταπάτες μέσα από τα γεγονότα τη δύναμη του μαζικού τους αγώνα. Αντίθετα η χρόνια αποσυγκρότηση του μαζικού λαϊκού κινήματος των εργαζομένων και της νεολαίας αποκαλύπτεται τραγικά όσο ξεδιπλώνεται η άγρια αντιλαϊκή επίθεση. Άλλωστε όπως είπαμε η επίθεση πατάει σ’ αυτή την αποσυγκρότηση και την ανατροπή του συσχετισμού που κατέκτησαν οι λαϊκές μάζες παγκόσμια όταν το κίνημά τους απέκτησε ταξικό επαναστατικό προσανατολισμό και έγινε απειλή για το σύστημα. Γιατί έχει ιστορικά αποδειχθεί πως μόνο όταν το κίνημα των μαζών συγκροτείται ταξικά έξω από αυταπάτες για τη φύση του καπιταλισμού – ιμπεριαλισμού, μόνο τότε γίνεται απειλή και μπορεί να αναγκάσει το σύστημα σε υποχωρήσεις.
Είναι φανερό πως όσο η αντιλαϊκή επίθεση ξεθεμελιώνει τις κατακτήσεις ενός ολόκληρου αιώνα αγώνων, αλλά τόσο δυσκολεύει η αναγκαία ανασυγκρότηση του μαζικού λαϊκού κινήματος. Από την άλλη η λαϊκή οργή φουντώνει συνεχώς, το σύστημα λόγω κρίσης και αδιεξόδου θυσιάζει συμμαχίες με μεσοστρώματα, ενώ ιδιαίτερα στη νέα γενιά (και όχι μόνο) δεν αφήνονται πολλά περιθώρια για αναμονές από τον καπιταλισμό. Το τοπίο σίγουρα είναι ρευστό – αντιφατικό και ταυτόχρονα ολοένα και πιο οδυνηρό και επικίνδυνο για τη ζωή των εργαζόμενων και της νεολαίας.
Ο εκφασισμός της πολιτικής του συστήματος, μέρος της οποίας είναι η τάχα αντισυστημική Χ.Α….. καλά κρατεί. Ταυτόχρονα η απειλή ακόμη και πολεμικής εμπλοκής μετά και το σφιχταγκάλιασμα της ξενόδουλης αστικής τάξης με το δολοφονικό Ισραήλ και το σφίξιμο των αλυσίδων της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης γίνεται υπαρκτή όσο ποτέ. Η Σούδα έγινε για άλλη μια φορά ορμητήριο με τον πιο ελεεινό και βρώμικο τρόπο για την καταστροφή και κατοχή της Λιβύης από τους αμερικανονατοϊκούς πρόσφατα, ενώ στην κλιμακούμενη ένταση στη νοτιοανατολική Μεσόγειο το ασφυκτικό πλαίσιο της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης που εγκαθιστά η αστική τάξη λογαριάζει τη χώρα δεδομένη τουλάχιστον σαν ορμητήριο, αλλά και ότι άλλο ζητηθεί.
Δε μας αφήνει λοιπόν καμιά πολυτέλεια το σύστημα να κοιτάμε τη «δουλειά μας» και «τα παιδιά μας» και ν’ αδιαφορούμε για τις πολιτικές εξελίξεις και για όλα αυτά που συμβαίνουν. Αντίθετα αν νοιαζόμαστε για τη ζωή μας και τη ζωή των παιδιών μας έχουμε χρέος Ν’ ΑΝΤΙΣΤΑΘΟΥΜΕ! Ας νοιαστούμε λοιπόν συλλογικά και αποφασιστικά και στην πόλη μας γι’ αυτό μας το χρέος χωρίς εκλογικές αγωνίες ή αυταπάτες για εύκολες λύσεις μέσω της όποιας αριστερής τάχα κυβέρνησης που κοντεύει να προκύψει άκοπα μάλιστα και χωρίς πολλά – πολλά απλά με την ψήφο μας.
Ας δούμε τη δύσκολη πραγματικότητα όπως ακριβώς είναι γιατί αυτό είναι όρος για να μπορέσουμε να την ανατρέψουμε. Οι συσχετισμοί και τώρα και πάντα διαμορφώνονται στους δρόμους με οργάνωση μαζικού κινήματος και με αιτήματα που συγκροτούν τον κόσμο της δουλειάς απέναντι στον αντίπαλο με τον οποίο η σύγκρουση είναι έτσι κι αλλιώς δεδομένη και σ’ εξέλιξη. Κάποιοι αντί να υπηρετούν το λαό σ’ αυτή τη σύγκρουση με το σύστημα της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης ζωγραφίζουν διαχειριστικά σχέδια για την κρατικοποίηση των τραπεζών, καλλιεργούν αυταπάτες για το ευρώ ή τη δραχμή και στο βάθος αγωνιούν για κυβερνήσεις, βουλευτικά έδρανα ή έστω δημοτικούς συμβούλους.
Ο λόγος που επιχειρούμε σήμερα μ’ ένα πιο αποφασιστικό τρόπο την ανασύσταση και όσο το δυνατόν τη διεύρυνση της Πρωτοβουλίας Αντίστασης στην πόλη μας, είναι γιατί έχει γίνει πια ξεκάθαρο πως με τέτοιες αντιλήψεις όχι μόνο δε χωράμε σε άλλες υπαρκτές τάχα αριστερές συγκροτήσεις, αλλά αντίθετα με το δρόμο που έχουν πάρει δυσκολεύεται συνεχώς ακόμη και η πάντα επιδιωκόμενη από μας κοινή δράση μαζί τους. Δε θα αργήσουν να φανούν ίσως και τραγικά τα αποτελέσματα μιας σειράς αυταπατών όμως οι αγωνιστές που συμφωνάμε στην αντίληψη του παραπάνω πλαισίου, δε πρέπει να χάνουμε χρόνο.
Να ξεπεράσουμε άμεσα όσες από τις αδυναμίες μπορούμε για να παρέμβουμε πιο αποτελεσματικά στις υπαρκτές αντιστάσεις των εργαζομένων και της νεολαίας στην πόλη μας. Να μη σκιαχτούμε που είμαστε κατ’ αρχήν λίγοι. Μέσα από την Πρωτοβουλία Αντίστασης αλλά και τη Ταξική Πορεία όπως και την επιτροπή κατά των βάσεων και της εξάρτησης παλιότερα, έχουμε δώσει το στίγμα μια αγωνιστικής, ταξικής, αντιιμπεριαλιστικής φωνής στην πόλη και πολύς κόσμος μας παρακολουθεί με ενδιαφέρον και συμπάθεια. Ζητούμενο για μας είναι να μπει πολύ περισσότερος κόσμος σε κίνηση, αφού θα έχουμε συμβάλλει δρώντας χωρίς καθυστέρηση να εμπιστευτεί την άποψη για το μονόδρομο της μαζικής αντίστασης.
Η πανελλαδική συγκρότηση του πολιτικού και κινηματικού δικτύου μέσα από την Π.Α.Α.Σ., μας δίνει σήμερα καλύτερα πολιτικά φόντα για την προσπάθειά μας. Οι αγωνιστές της Πρωτοβουλίας Αντίστασης στα Χανιά έχουν όχι μόνο να πάρουν μα και να δώσουν στο χρήσιμο και ελπιδοφόρο εργαλείο της Π.Α.Α.Σ. Η Πρωτοβουλία Αντίστασης των Χανίων μ’ αυτή την προσπάθεια ανασύστασής της γίνεται ήδη κομμάτι αυτού του πανελλαδικού δικτύου που προσπαθεί να συγκροτήσει η Π.Α.Α.Σ. μιας και ήδη έχει κατεκτημένο ένα ανάλογο πλαίσιο συμφωνίας και δράσης.
Είμαστε σίγουροι παρά τις δυσκολίες και τους αρνητικούς συσχετισμούς πως ο λαός μας δε θα πάψει ν’ αντιστέκεται. Επίσης πως συνολικά οι λαοί δε θ’ αργήσουν παρά τις αυταπάτες (που δε θα εκλείψουν) ν’ ανακαλύπτουν ολοένα και περισσότερο μέσα από τις αντιστάσεις τους την πραγματικότητα της αγεφύρωτης σύγκρουσης με τον κόσμο του κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού. Ας υπηρετήσουμε λοιπόν συλλογικά μέσα από την Πρωτοβουλία Αντίστασης και την Π.Α.Α.Σ. με τον πιο αποφασιστικό τρόπο το δίκιο και τις αντιστάσεις του λαού μας.
Ταυτόχρονα μέσα απ’ το δυνάμωμα των λαϊκών αντιστάσεων και της διεκδίκησης του δίκιου απ’ τον κόσμο της δουλειάς γεννιούνται και δυναμώνουν οι διάφορες μορφές της γνήσιας λαϊκής και αγωνιστικής αλληλεγγύης. Της αλληλεγγύης, της ανθρωπιάς και της αξιοπρέπειας που δεν έχει καμιά σχέση με την υποκριτική και τη δόλια δράση των φασιστών της Χ.Α., του Σόρος, των διαφόρων ΜΚΟ και της εκκλησίας. Είναι και αυτό ένα κεφάλαιο που χρειάζεται άμεσα σοβαρή και αποφασιστική συζήτηση, αντιπαράθεση, αλλά και έμπρακτη δράση στο πλαίσιο της αντίληψης που υπερασπιζόμαστε… Εμείς θεωρούμε πως τα δικαιώματα στη δωρεάν υγεία, παιδεία, το δικαίωμα στην ασφάλιση και τη σύνταξη, καθώς και το δικαίωμα για ένα αξιοπρεπές εισόδημα είναι αναφαίρετα ζητήματα ζωής για τον κόσμο της δουλειάς και πρέπει να τα υπερασπιστεί πάση θυσία και να τα ξαναδιεκδικήσει εφόσον του αφαιρούνται ανατρέποντας ξανά τους αρνητικούς συσχετισμούς και τη βάρβαρη επίθεση. Ο κόσμος της δουλειάς δικαιούται να ζει αξιοπρεπώς απ’ τη δουλειά του και δεν είναι υπεύθυνος για την ανεργία. Αλίμονο αν ο εργαζόμενος που παράγει όλο τον πλούτο αποδεχθεί να παγιωθούν στη χώρα οι ουρές των συσσιτίων ή τα αντίσκηνα των ΜΚΟ αντί για νοσοκομεία που παρέχουν δωρεάν υγεία και όχι βέβαια με εισιτήρια εισαγωγής.
Σ’ αυτή την πόλη παρά πολλοί εργαζόμενοι, νεολαίοι και απλοί άνθρωποι του μόχθου ξέρουν πως είμαστε ειλικρινείς και τίμιοι. Ας δείξουμε στον εαυτό μας και σ’ όσο το δυνατό περισσότερους πως μπορούμε να είμαστε και πιο αποτελεσματικοί σ’ αυτό που παλεύουμε. Ας συμβάλλουμε για ν’ αποκαλυφθεί μαζικά πως η ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ, η ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΗ, ο ΑΓΩΝΑΣ και η σύγκρουση με το σύστημα της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης είναι όχι μόνο μονόδρομος αλλά και αποτελεσματικός δρόμος για την υπεράσπιση της ζωής και του δίκιου μας…
• Ν’ αντισταθούμε αποφασιστικά στη βαρβαρότητα του συστήματος και να διεκδικήσουμε πρωτίστως δουλειά με δικαιώματα για όλους, αλλά και ταμείο ανεργίας χωρίς προϋποθέσεις για όλο το διάστημα της ανεργίας και τα βασικά δικαιώματα ζωής για τους ανέργους.
• Μισθούς και μεροκάματα για να μπορούμε να ζούμε απ’ τη δουλειά μας και πάλη για τη δυνατότητα συλλογικής διεκδίκησης κόντρα στην προσπάθεια διάλυσης κάθε έννοιας συνδικαλισμού.
• Να υπερασπιστούμε και να διεκδικήσουμε κόντρα στον εκφασισμό το δημοκρατικό μας δικαίωμα να διαδηλώνουμε χωρίς αστυνομοκρατία - χημικά και απαγορεύσεις, να απεργούμε και να εκφραζόμαστε ελεύθερα στους δρόμους, στους χώρους δουλειάς, στα σχολεία και τις σχολές και στις γειτονιές μας.
• Να αγωνιστούμε με γέφυρα φιλίας τους μετανάστες με τους γύρω λαούς ενάντια στον ιμπεριαλισμό που ρημάζει χώρες, ξεριζώνει απ’ τον τόπο τους ανθρώπους της δουλειάς και απειλεί επικίνδυνα την ειρήνη και τη ζωή όλων μας.
• Να παλέψουμε για να πάψουν να χρησιμοποιούνται οι βάσεις και να φύγει αυτός ο καρκίνος απ’ τον τόπο μας.
• Να παλέψουμε για να φύγει η Τρόικα και να σπάσουμε τα κάθε λογής δεσμά της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης.