Το έργο έχει ξαναπαιχτεί. Πριν από «κρίσιμες» για τον τόπο στιγμές κατά τις οποίες κρίνονταν η σωτηρία της χώρας και αν θα πεινάσει ο λαός της, οι αποφάσεις των κρατούντων για να σπρώξουν τη χώρα στο χαμό και για να αρπάξουν το πιάτο με το φαΐ από το τραπέζι του εργαζόμενου συνοδεύονταν και επιχειρούνταν να πλασαριστούν επικοινωνιακά με σειρά επεισοδίων «αρνούμαστε τις υπερβολικές απαιτήσεις της τρόικας». Κάπως έτσι ο Παπακωνσταντίνου… έσωσε 13ο και 14ο μισθό και η Κατσέλη την ΕΓΣΣΕ.
Σίγουρα υπάρχει σχέδιο αποπροσανατολισμού με τη μονοπώληση του ζητήματος των διαπραγματεύσεων για τα εργασιακά (που δεν έχουν δημοσιονομικό όφελος, σύμφωνα με τον Κουβέλη) και τι τελικά θα αποφασίσουν πρώτα η ΔΗΜΑΡ και μετά το ΠΑΣΟΚ. Μ’ αυτό τον τρόπο περνάνε σε δεύτερο πλάνο τα μέτρα (13,5 δισ.) λεηλασίας του εισοδήματος των εργαζομένων, αγροτών, ελεύθερων επαγγελματιών κ.λπ. (αλήθεια, τι δημοσιονομικό όφελος προκύπτει από αυτά;) από τα οποία σχεδόν τα 2/3 προέρχονται από περικοπές σε μισθούς, συντάξεις, εφάπαξ και επιδόματα. Αλλά και η ουσία της «διαφωνίας» με τα εργασιακά ουσιαστικά είναι αποδοχή τόσο των προηγούμενων μέτρων του Φεβρουαρίου όσο και τωρινών «διαρθρωτικών αλλαγών», αλλά με μέτρο και ίσως για αργότερα.
«Στηρίζουμε την κυβέρνηση και την πάση θυσία παραμονή στο ευρώ». Σ’ αυτό το δίπτυχο κινήθηκαν και κινούνται οι δυο εταίροι της συγκυβέρνησης και η απόφασή τους αυτή τους οδηγεί εκ των πραγμάτων στη στήριξη των μέτρων, όσο κουρνιαχτό και να σηκώσουν δηλώνοντας ότι θα κάνουν «σκληρή διαπραγμάτευση» και θέτοντας «κόκκινες γραμμές».
Πίσω από την εικόνα υπάρχει η πραγματικότητα
Η πραγματικότητα των αντιθέσεων των προστατών της χώρας, οι κόντρες μεταξύ Ουάσιγκτον (μέσω ΔΝΤ) και Βερολίνου. Η πραγματικότητα της φθοράς των κομμάτων της συγκυβέρνησης, της είσπραξης από μέρους τους της οργής του λαού. Η πραγματικότητα της αστάθειας που διατρέχει όλο το πολιτικό σύστημα και η αναζήτηση τόσο από αυτούς που βρίσκονται εκτός της χώρας όσο και εντός της σημείων ισορροπίας και σταθεροποίησης. Η πραγματικότητα της ολοκληρωτικής σύνδεσης των κυρίαρχων πολιτικών σχηματισμών με το προχώρημα της βαρβαρότητας και της ιμπεριαλιστικής υποδούλωσης, που τους καθιστά αναλώσιμους. Και φυσικά σε αυτό το τοπίο η προσπάθειά τους πρώτα και κύρια να υπάρχουν (υπάρχει και η περίπτωση του ΛΑΟΣ) και μετά να έχουν ρόλο στην αναδιάταξη-αναμόρφωση του πολιτικού σκηνικού.Για το μεν ΠΑΣΟΚ φαίνεται να συνεχίζεται η καθοδική του πορεία (όχι μόνο δημοσκοπικά) και μοιάζει ίσως αναπόφευκτη η κατάρρευσή του. ΠΑΣΟΚ τη στιγμή αυτή είναι ο Βενιζέλος και το επιτελείο του, που ουσιαστικά το έχουν υποθηκεύσει στην υπηρεσία -εφαρμογής όσο ήταν κυβέρνηση και υπουργός ο Βενιζέλος ή της στήριξης σήμερα- αυτής της πολιτικής. Έχει έρθει η ώρα του πλειστηριασμού; Ο Πάγκαλος δηλώνει «όλοι με το Σαμαρά», ο Χρυσοχοΐδης κατηγορεί τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ για «εγκλωβισμό του στα στρατηγικά του λάθη» και ο Λοβέρδος θα ψηφίσει μεν τα μέτρα αλλά έχει άλλα σχέδια. Καθόλου άσχετο δεν είναι και το ζήτημα που ανέδειξε το «Βήμα» για την προσπάθεια Σαμαρά να συγκροτηθεί νέος σχηματισμός (ευρωπαϊκός-πατριωτικός) με αρκετούς από το ΠΑΣΟΚ να δείχνουν ενδιαφέρον για τις κινήσεις αυτές. Η κίνηση για συνέδριο το Φεβρουάριο μοιάζει με φυγή προς τα μπρος, αμφιβόλου αποτελέσματος, συνυπολογίζοντας στα παραπάνω και το προσωπικό πρόβλημα του Βενιζέλου με τη λίστα Λαγκάρντ.
Για τη ΔΗΜΑΡ αποδεικνύεται σ’ αυτές τις συνθήκες πόση απόσταση (δεν) υπάρχει μεταξύ της «κυβερνώσας Αριστεράς» και της δεξιάς κυβέρνησης. Η Κεντρική της Επιτροπή με 80 υπέρ, 21 κατά και 3 λευκά ενέκρινε την ψήφιση των μέτρων, εκτιμώντας ως «ορθή» την επιλογή συμμετοχής στην κυβέρνηση που «αποτελεί πείραμα μοντέλου διακυβέρνησης που ανταποκρίνεται στην αναγκαιότητα της μέγιστης δυνατής συμπαράταξης για την έξοδο από την κρίση». Όσο για τα περιβόητα ισοδύναμα μέτρα του Κουβέλη, βρήκαν ανταπόκριση στην τρόικα επιβάλλοντας τη ρήτρα απόκλισης. Η στάση της ΔΗΜΑΡ για τα εργασιακά έχει και την εσωτερική της διάσταση καθώς υπάρχουν αντιδράσεις στο κόμμα (αποχώρηση Μιχελογιαννάκη, δηλώσεις Νεφελούδη-Βουδούρη κ.λπ.). Διαφυγή, η πρόθεση-πρόσκληση από μεριάς ΔΗΜΑΡ για ανασυγκρότηση της Κεντροαριστεράς. Σ’ αυτή την κατεύθυνση κινούνται παράλληλα είτε τέμνονται αντίστοιχες διεργασίες από πρώην και νυν(;) στελέχη του ΠΑΣΟΚ (Φλωρίδης, Μόσιαλος, Ραγκούσης κ.λπ.) αλλά και από κινήσεις πασοκικής προέλευσης («Π80» στελέχη νεολαίας από τη δεκαετία του ’80) και από το χώρο της οικολογίας.
Πέρα από το έργο που παίζεται από τους εταίρους της συγκυβέρνησης υπάρχει και το έργο, το δράμα, που βιώνει ο λαός στη χώρας μας. Κανείς δεν μπορεί να είναι θεατής, αλλά ενεργός παράγοντας του ξεσηκωμού που απαιτεί η στιγμή.
