Από την Προλεταριακή Σημαία που κυκλοφορεί από σήμερα
.jpg)
Τον περασμένο Ιούνη συμπληρώθηκαν 30 χρόνια από τότε που, με ατμομηχανή την ΚΟΘ του τότε ΚΚΕ(μ-λ), μια ομάδα συντρόφων αποφάσισε να πάει κόντρα στην αποσύνθεση του παλιού ΚΚΕ(μ-λ) και να συνεχίσει την οργανωμένη δράση της προκειμένου να δώσει σάρκα και οστά σε μια σύγχρονη κομμουνιστική οργάνωση.
Δεν τηρήσαμε βέβαια τις ημερομηνίες με αυστηρότητα, όχι μόνο γιατί δεν το επέτρεψαν οι συνθήκες των προηγούμενων μηνών που ήταν πλήρεις σημαντικών εξελίξεων, αλλά κυρίως γιατί στις προθέσεις μας δεν ήταν μια εκδήλωση μνήμης και αποτίμησης αλλά μια εκδήλωση όπου θα εκθέταμε τις σκέψεις μας για τις κατευθύνσεις μας για το παρόν και το μέλλον της κομμουνιστικής προοπτικής της εργατικής τάξης, του λαϊκού επαναστατικού κινήματος και της σοσιαλιστικής διεξόδου.
Είτε λοιπόν συμπληρώνονταν 29, 30 ή 31 χρόνια από τις μέρες εκείνες, ο χαρακτήρας των προσπαθειών που κάναμε και προς τα μέσα και προς τα έξω θα χρωματιζόταν από το γεγονός ότι βρισκόμαστε στις παραμονές (αν δεν έχουμε μπει ήδη) κοσμογονικών ανατροπών και αναμετρήσεων που θα επηρεάσουν καθοριστικά όχι μόνο την Ελλάδα, αλλά τη ζωή και την προοπτική όλου του πλανήτη για τις επόμενες δεκαετίες.
Κοιτάζουμε λοιπόν μπροστά, αλλά είμαστε υποχρεωμένοι, σαν κομμουνιστές που είμαστε, να ρίχνουμε όλο και περισσότερες ματιές στον ορίζοντα της επαναστατικής προοπτικής.
Δεν έχουμε βέβαια κλείσει τις πολλές εκκρεμότητες με το παρελθόν και τις πολλαπλές εμπειρίες από την προηγούμενη φάση του κομμουνιστικού κινήματος, ωστόσο από την εποχή της επανεκκίνησης του '82 αλλά και μετέπειτα έχουμε κάνει καθαρούς και ανοιχτούς λογαριασμούς με την ιστορία των λαών και της εργατικής τάξης. Με συστηματικό και μόνιμο τρόπο επιμείναμε και επιμένουμε σε αφετηριακές εκτιμήσεις και διαπιστώσεις για το καπιταλιστικό σύστημα, τον χωρισμό του σε τάξεις, τη δυνατότητα και την αναγκαιότητα το σύστημα αυτό να ανατραπεί μέσα από την επαναστατική δράση των μαζών, τη δυνατότητα και την αναγκαιότητα η δράση αυτή να φωτίζεται από τους δρόμους που ανοίγει το κομμουνιστικό κίνημα και, τέλος, την αναγκαιότητα της σοσιαλιστικής διεξόδου και ανατροπής.
Μπορεί να μη διατυμπανίζουμε με κάθε ευκαιρία και μικροκομματικά τη δικαίωσή μας από τις εξελίξεις των προηγούμενων δεκαετιών, αλλά έχουμε πάρει αρκετή δύναμη από το γεγονός ότι οι αρχικοί μας προσανατολισμοί του '82, με τις απαραίτητες προσαρμογές τους στην πορεία, δεν διαψεύστηκαν, άσχετα πόσο γρήγορα ή αργά έτρεχαν οι εξελίξεις (ιδιαίτερη επιτάχυνση παρουσίασαν μετά το 2006 και στη συνέχεια «απογειώθηκαν»). Δεν θα επεκταθούμε σε αυτά. Άλλωστε σε απανωτές συνδιασκέψεις και απολογισμούς που δημοσιοποιήθηκαν έχουμε καταγράψει τις βασικές μας διαπιστώσεις για τη μακρά πορεία που έχουμε διανύσει, τις αδυναμίες μας, τις επιτυχίες, τη δικαίωσή μας. Έχουμε αναδείξει την κόκκινη κλωστή που διακρίνει όλη την πορεία μας, τη σταθερότητα, την επιμονή, τη συνέπεια και τον πρωτοπόρο ρόλο που έχουμε παίξει για να αναδείξουμε μια σειρά από πολιτικά και ιδεολογικά ζητήματα. Και όλα αυτά όχι σε ένα πεδίο βολικό, αλλά σε εχθρικό έδαφος, με τρομακτική πίεση του αρνητικού συσχετισμού, με τον οπορτουνισμό, την προσαρμοστικότητα και το σκύψιμο μέσης να είναι το κύριο γνώρισμα της πλειονότητας της Αριστεράς «μας».
Συνοπτικά λοιπόν, και εν είδει συμπεράσματος, αυτό που μας χαρακτήρισε τα προηγούμενα χρόνια ήταν η θετική μας προσφορά και συμβολή στο κίνημα με αρκετούς τρόπους και σε πολλά πεδία. Προσφορά που ακόμα και αν δεν αναγνωριζόταν από τις μάζες στην ώρα της, ή ακόμα και αν παραμένει «άγνωστη» για τις μάζες της εργατικής τάξης, μας τιμά και πρέπει να την τιμάμε. Κυρίως πρέπει με εποικοδομητικό και δημιουργικό τρόπο να διοχετεύσουμε αυτή την προσφορά στους νέους αγωνιστές που εντάσσονται στο κίνημα, προσπάθεια που πρέπει να επεκτείνεται και στην προσφορά και μελέτη του παγκόσμιου και ελλαδικού κομμουνιστικού κινήματος μέσα στο διάβα του 20ού αιώνα.
Ιδιαίτερα αν σκεφτούμε πόσο συστηματικά και έντονα το καπιταλιστικό σύστημα, μέσα από τις πολλές δυνατότητες που έχει, ξαναγράφει την ιστορία στα μέτρα του, αξιοποιώντας ακόμα και τις φασιστικές ομάδες, προκειμένου να βάλει εμπόδια στην προσέγγιση της νεολαίας με τις κομμουνιστικές ιδέες και πρακτικές. Ιδιαίτερα αν σκεφτούμε την περιρρέουσα ατμόσφαιρα αποκομμουνιστικοποίησης την οποία με έναν ιδιόμορφο τρόπο τροφοδοτούν οι περισσότερες από τις τάσεις της Αριστεράς «μας».
Δίπλα λοιπόν στην ανάγκη να μαθαίνουν οι νέοι την πραγματική ιστορία που έγραψαν οι λαοί και το κομμουνιστικό κίνημα στη χώρα μας και στον κόσμο τον 20ό αιώνα, δίπλα στην ανάγκη να συμμετέχουν στη συζήτηση αποτίμησης των εμπειριών από αυτό το κίνημα και τις ήττες του, θα πρέπει να απαιτήσουν ουσιαστική πρόσβαση στην σύγχρονη ιστορία του ΚΚΕ(μ-λ), στην προσφορά του και στις μεγάλες ιδεολογικοπολιτικές αντιπαραθέσεις που συμμετείχε όλα αυτά τα χρόνια, τα πέτρινα.
Οι νέοι αγωνιστές που πλαισιώνουν το κίνημα και προσεγγίζουν ιδιαίτερα εμάς πρέπει να αποκτήσουν δύναμη, αυτοπεποίθηση και να μην αισθάνονται σαν οι φτωχοί συγγενείς μιας Αριστεράς την οποία θα περιμένουν να πάρει τις πρωτοβουλίες. Φυσικά, τη δύναμη αυτή θα την αποκτήσουν σήμερα, με τις πρωτοβουλίες τού σήμερα, με τις θέσεις τού σήμερα και την προοπτική της επανάστασης αύριο.
Όμως έχει σημασία να γνωρίσουν τις μεγάλες ιδεολογικοπολιτικές μάχες που έδωσε το δυναμικό που σήμερα καθοδηγεί το ΚΚΕ(μ-λ) στο πλαίσιο του τότε ΚΚΕ(μ-λ) κόντρα στο ρεύμα, όταν όλη η Αριστερά στη χώρα μας και σε όλες τις εκφράσεις της ετοιμαζόταν να προσκυνήσει το τότε παντοδύναμο ΠΑΣΟΚ. Τη μεγάλη συμβολή του ΚΚΕ(μ-λ) στην προσπάθεια απογαλακτισμού των κομμουνιστών από την επιρροή του μπρεζνιεφισμού αλλά και τις γκορμπατσοφικές υποτιθέμενες ανανεώσεις. Τη σοβαρή προσπάθεια που έκανε ήδη από το 1983 ενάντια στη διάλυση του εργατικού κινήματος, το οποίο αφού είχε αφοπλίσει ο ρεφορμισμός, το ΠΑΣΟΚ προετοίμαζε την πλήρη εξάρτησή του από το κράτος και το κόμμα.
Με τις λίγες του δυνάμεις από τότε έδωσε σοβαρές μάχες ενάντια στην ταξική συνεργασία, ενώ έγκαιρα από το 1985 διέγνωσε την επίθεση που προετοιμαζόταν και άρχισε να θέτει την ανάγκη μαζικής αντίστασης απέναντί της.
Κόντρα σε όλες τις παγιωμένες συνήθειες στον χώρο της Αριστεράς, κόντρα στις ιδεοληψίες και στους υποκειμενισμούς, θέσαμε το θέμα της κοινής δράσης με συνέπεια, συνέχεια και επιμονή και σαν συμβολή στη δημιουργία αντιστάσεων αλλά και σαν ένα πεδίο διαμόρφωσης και δοκιμασίας του νέου κουμμουνιστικού κινήματος.
Εξαιρετική σημασία και καταλυτική επίδραση, τόσο για τη δικιά μας οργάνωση όσο και ευρύτερα για το κίνημα, είχε η μεγάλη προσπάθεια που κάναμε τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του '90 να υπερασπίσουμε το κομμουνιστικό κίνημα, να διδαχτούμε από τις μεγάλες του νίκες στο πρώτο μισό του 20ού αιώνα αλλά και από τις ήττες του.
Κατακτήσαμε μια διαλεκτική αντίληψη για τη σχέση της υπεράσπισης και της κριτικής στην προσπάθειά μας να προσεγγίσουμε τη μεγαλύτερη πρόκληση της εποχής μας για τους σύγχρονους κομμουνιστές, την καπιταλιστική παλινόρθωση. Κυρίως όμως εκεί που αισθανθήκαμε καλά στα πόδια μας ήταν στην ανάγνωση και ερμηνεία του σύγχρονου καπιταλιστικού ιμπεριαλιστικού κόσμου και στη χώρα μας και παγκοσμίως.
Δώσαμε μεγάλη βαρύτητα στην κριτική στον καπιταλισμό, στην ανάδειξη των πραγματικών αντιθέσεων και κατά συνέπεια των πραγματικών του ορίων και δυνατοτήτων όταν, ιδιαίτερα στη χώρα μας, μέσω της επέλασης ΠΑΣΟΚ, το καπιταλιστικό σύστημα φαινόταν να θριαμβεύει «μόνιμα και εσαεί» πάνω στην εργατική τάξη, στους λαούς και στον πλανήτη. Δεν θαμπωθήκαμε από τα κηρύγματα για «επί γης ειρήνη» από τα στόματα των ηγετών των τότε υπερδυνάμεων, όταν υποτίθεται ότι τελείωνε ο Ψυχρός Πόλεμος. Δεν σκύψαμε το κεφάλι όταν ο ιμπεριαλισμός διακήρυττε το τέλος της ιστορίας και μέσα από μια ολόκληρη παρέμβαση καταδείξαμε το αδύνατο των «ολοκληρώσεων», τα όρια των «παγκοσμιοποιήσεων», την πλήρη αδυναμία πλέον της αστικής τάξης να παίξει έναν προοδευτικό ρόλο.
Αν κάτι, λοιπόν, μας ικανοποιεί (έστω και αν χρειάστηκαν δεκαετίες για να φτάσουμε ως εδώ) είναι ότι η ίδια η ζωή «δυστυχώς» μιλάει πλέον πολύ καθαρά «μόνη» της και δεν χρειάζονται πια τόσο μακροσκελείς αναλύσεις για να «πείσεις» για κάτι που στις μέρες μας φαντάζει αυτονόητο. Και λέμε δυστυχώς, γιατί η ωμή πραγματικότητα που έχει επιβάλει στον πλανήτη η καπιταλιστική βαρβαρότητα και η ιμπεριαλιστική κυριαρχία συνέτεινε στο να συντριβούν οι πάμπολλες αυταπάτες για το ότι ο καπιταλισμός, που είχε εν τω μεταξύ απαλλαγεί από τον «επάρατο» σοσιαλισμό, θα διασφάλιζε την ευημερία των λαών στον κόσμο.
Δυστυχώς για τον ρεφορμισμό, τον ρεβιζιονισμό και τη σοσιαλδημοκρατία, ο δρόμος για τις μεγάλες ανατροπές και τις μεγάλες επαναστάσεις δεν περνάει μέσα από τα κοινοβουλευτικά έδρανα, ούτε είναι εύκολος. Πολύ δε περισσότερο, ο καπιταλισμός περνώντας την πιο βαθιά του κρίση, στο απώγειο του ιμπεριαλιστικού παροξυσμού, δεν πρόκειται να παραιτηθεί της κυριαρχίας του. Όταν πράγματι κινδυνεύσει, θα κάνει τα αδύνατα δυνατά για να διατηρηθεί και να αναπαραχθεί, ακόμα και μέσα από καταστροφές και πολέμους. Θα συγκεντρώσει όλες του τις δυνάμεις, όλες του τις εφεδρείες, όλους τους πάνοπλους μηχανισμούς, προκειμένου να χτυπήσει και να διαλύσει τις στρατιές των εργατών και των λαών που θα έχουν ξεσηκωθεί και θα έχουν αμφισβητήσει την εξουσία των καπιταλιστών ιμπεριαλιστών. Μακάρι να είχαν δίκιο εκείνοι οι, ας πούμε προοδευτικοί, διανοούμενοι που μέσα από τις δικές τους εκτιμήσεις προσπαθούν να οικοδομήσουν μια στρατηγική «παράλυσης» και «εξουδετέρωσης» του καπιταλισμού προκειμένου να παρακαμφθεί η αναμέτρηση του συστήματος με τους λαούς. Δεν έχουν όμως δίκιο, γιατί ο καπιταλισμός, όσες αντιφάσεις και αν έχει (που έχει), όσο οξυμένες να είναι οι αντιθέσεις που τον διέπουν, όσο μεγάλα να είναι τα αδιέξοδά του, όσες ρωγμές και να του δημιουργήσει το κίνημα όταν ισχυροποιηθεί, δεν πρόκειται να βραχυκυκλώσει ώστε να αποτραβηχτεί από το προσκήνιο της ιστορίας και της κοινωνίας.
Για πολλοστή φορά στην ιστορία, όχι μόνο του καπιταλισμού αλλά όλων των κοινωνιών που στηρίζονταν στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, το κυρίαρχο κατεστημένο οδηγούσε τα πράγματα σε όλο και αυξανόμενη ένταση και αναμέτρηση. Αυτό κάνει και τις τελευταίες δεκαετίες ασταμάτητα και ιδιαίτερα από τότε που απαλλάχτηκε και επίσημα από το αντίπαλο κομμουνιστικό και σοσιαλιστικό δέος. Ας αναλογιστούμε το τίμημα που πληρώνουν οι εργάτες, οι λαοί, οι χώρες της Αφρικής, της Λατινικής Αμερικής, της Μ. Ανατολής, της Ασίας, για να βρουν οι ιμπεριαλιστές τρόπους και μορφές να ξαναμοιράσουν τις αγορές, να ελέγξουν πλουτοπαραγωγικές πηγές και ενεργειακές διόδους. Ας σκεφτούμε τους ποταμούς αίματος και δακρύων που χύνουν καθημερινά σε πολλά σημεία του πλανήτη, προκειμένου μια χούφτα αντιδραστικοί στον πλανήτη να διατηρήσουν την ισχύ και την κυριαρχία τους. Και όλα αυτά χωρίς ακόμα να έχει εμφανιστεί διεθνώς και κατά τόπους ένα σοβαρό, επίμονο κίνημα αμφισβήτησης και ανατροπής. Αν θέλετε, είναι τόσο σκληρή η επίθεση γιατί ακριβώς απουσιάζει ένα τέτοιο κίνημα.
Επί δεκαετίες οι κυρίαρχοι του πλανήτη και των διαφόρων χωρών κατηγορούν τους κομμουνιστές σαν το ένα «άκρο» που χαίρεται με την ένταση, που επιδιώκει τη βία. Ούτε λίγο ούτε πολύ, ιδιαίτερα τελεταία, ξαναεπιχειρείται μια εξομοίωση των κομμουνιστών με τους φασίστες. Ας εξηγηθούμε λοιπόν ξανά. Οι κομμουνιστές δεν υπάρχουν απλώς για να διαπιστώνουν την αγριότητα της εποχής, ούτε για να εκτιμούν ότι η εποχή που έρχεται θα είναι πιο σκληρή και βάρβαρη. Δεν αρκούνται προοπτικά και στη δυναμική των πραγμάτων στο να «προειδοποιούν», στο να κουνάνε το δάχτυλο για όλα όσα η πολυετής κυριαρχία του ρεβιζιονισμού έχει στρεβλώσει και προβοκάρει.
Υπάρχουν για να δρουν μέσα στον λαό και μαζί με τους λαούς ώστε να εκπληρωθεί η βασική ανάγκη της εποχής, που δεν είναι άλλη από την ανάγκη για τους εργάτες και τις λαϊκές μάζες να αντισταθούν, να διεκδικήσουν, να βάλουν τη σφραγίδα τους στις εξελίξεις και, τέλος, να αναμετρηθούν και με τους εαυτούς τους αλλά και τους ταξικούς τους εχθρούς.
Οι κομμουνιστές υπάρχουν ώστε δρώντας μαζί και μέσα στον λαό να προετοιμάζονται μαζί του. Να συγκεντρώνουν δυνάμεις, να καταφέρνουν νίκες, να προκαλούν απώλειες στον αντίπαλο, να παίρνουν κουράγιο, αυτοπεποίθηση.
Κομμουνιστής, αγωνιστής, πρωτοπόρος είναι εκείνος που δεν βαυκαλίζεται ότι βρήκε τρόπους να «εξευμενίσει» το σύστημα, να το «αποκοιμίσει», να το «ξεγελάσει» και να του αποσπάσει «περισσότερα» με τη λιγότερη δυνατή προσπάθεια. Δηλαδή ο κομμουνιστής θέλει τους λαούς να υποφέρουν, να σφάζονται, να μακελεύονται για να προωθεί τους στόχους του; ΟΧΙ! Το αντίθετο!
Ο αγωνιστής κατακτάει το ουσιαστικό περιεχόμενο του όρου όταν, γνωρίζοντας με τι έχει να κάνει, προετοιμάζει και προετοιμάζεται ανάλογα.
