ΑΠΘ: ΣΕ ΚΡΙΣΙΜΗ ΚΑΜΠΗ Η ΑΠΕΡΓΙΑ ΤΩΝ ΕΡΓΟΛΑΒΙΚΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ

Για πάνω από πενήντα μέρες βρίσκονται πλέον σε απεργία οι εργολαβικοί εργαζόμενοι του ΑΠΘ, αλλά τα πράγματα μέρα με τη μέρα δυσκολεύουν. Οι απεργοί έρχονται αντιμέτωποι καθημερινά με τους εκβιασμούς από την Πρυτανεία και το υπουργείο που πιέζουν με κάθε τρόπο για να σταματήσει η απεργία.
Την προηγούμενη βδομάδα (Δευτέρα 29/10) έγινε πρόταση στο προεδρείο του σωματείου από τον αντιπρύτανη να λήξει η απεργία. Για να τους δελεάσει πρότεινε να πληρωθούν για τους επόμενους 2 μήνες και να κρατηθούν μέχρι το Γενάρη. Αν και στη συνέλευσή τους αποφάσισαν  συνέχιση του αποκλεισμού του κτιρίου διοίκησης και της απεργίας, δημιουργήθηκε (ακόμα πιο έντονα) το κλίμα για το σταμάτημα των κινητοποιήσεων. Ρόλο σε αυτό έχουν παίξει και κομμάτια του ΣΥΡΙΖΑ που διαλαλούν ότι «η απεργία βρίσκεται σε αδιέξοδο» και ότι «δεν πιέζει καθόλου την κυβέρνηση». Η συνάντηση που είχε κανονιστεί για τη Δευτέρα 5/11 στην Αθήνα με εργολαβικούς και τα υπουργεία Παιδείας-Οικονομικών και Εργασίας κατέληξε σε φιάσκο αφού κανένας εκπρόσωπος από τα υπουργεία δεν παρευρέθηκε. Αυτό δημιούργησε στις τάξεις των εργαζομένων και άλλη απογοήτευση και αμφισβήτηση για τη συνέχιση του αγώνα τους. Όλα αυτά ενώ υπήρχε ήδη αναστάτωση και «γκρίνια» γιατί λίγοι είναι αυτοί που ενεργά συμμετέχουν στην απεργία, στην κατάληψη και την περιφρούρηση.
Όσο συμβαίνουν όλα αυτά υπάρχουν ήδη οι 51 εργαζόμενοι στο τεχνικό συνεργείο που έχουν λήξει οι συμβάσεις τους, ενώ σε λίγες μέρες (15 Νοέμβρη) αναμένεται να λήξουν άλλες 304! Αυτό σημαίνει ότι οι μισοί και παραπάνω εργαζόμενοι θα βρεθούν εντελώς στον αέρα, ενώ είναι ήδη απλήρωτοι εδώ και μερικούς μήνες.
Η κατάσταση είναι κρίσιμη. Το υπουργείο, ο εργολάβος και η πρυτανεία κάνουν τα αδύνατα δυνατά για να σπάσει η απεργία. Το ρήγμα που υπάρχει στους εργαζόμενους είναι σημαντικό και ο τρόπος που θα αντιμετωπιστεί θα καθορίσει τη συνέχεια των κινητοποιήσεων. Οι πρωτοπόροι εργαζόμενοι πρέπει να κινηθούν έτσι ώστε τα εσωτερικά προβλήματα να μην οδηγήσουν στη διάλυση αλλά στην κατανόηση ότι ο αγώνας είναι υπόθεση όλων. Ότι είναι μονόδρομος για να μπορούν να μην απολυθούν, για να δικαιωθούν.
Οι φοιτητές πρέπει να καταλάβουμε ότι η απεργία αυτή μας αφορά άμεσα. Ότι τώρα, με όπλο την υποχρηματοδότηση, απολύουν τους εργαζόμενους και αύριο θα ζητάνε να πληρώνουμε τα βιβλία μας, να δίνουμε δίδακτρα. Ότι η μεγαλύτερη αλληλεγγύη που μπορούμε να δείξουμε είναι να παλέψουμε μαζί με τους εργαζόμενους και με τα δικά μας αιτήματα. Ότι τα συμβούλια διοίκησης που ψηφίστηκαν (ηλεκτρονικά) θα επηρεάσουν και εμάς και αυτούς γιατί θα επιταχύνουν την επίθεση στα πανεπιστήμια.
Η απεργία βρίσκεται σε κομβικό σημείο. Τα προβλήματα και οι αντιλήψεις που υπάρχουν δεν είναι καινούργιες. Υπάρχουν συνολικά έξω στην κοινωνία. Πρέπει όμως να ξεπεραστούν με μια κατεύθυνση ενότητας των εργαζομένων και πάλης για μισθούς, δουλειά, ζωή. Οι φωνές που λένε να αναθέσουμε σε κάποιον άλλο να λύσει το πρόβλημά μας (και επί της ουσίας χτυπάνε τον αγώνα) πρέπει να απομονωθούν και το κίνημα εργαζομένων και φοιτητών να απαντήσει στα ουσιαστικά προβλήματα και ανάγκες. Μόνο έτσι μπορεί ο αγώνας των εργολαβικών να δικαιωθεί.