Οι αποκαλύψεις των WikiLeaks για πόλεμο του ΝΑΤΟ στη Ρωσία την ώρα που οι ιμπεριαλιστές μιλάνε για ειρήνη

Ο Λαβρόφ καθησυχάζει τους ευρωπαίους ηγέτες σχετικά με την οξύτατη κρίση που προέκυψε μετά την αναχαίτιση και την αναγκαστική προσγείωση του αεροπλάνου της πτήσης Ρωσία–Συρία από την Τουρκία. Ωστόσο, η αναβληθείσα (λόγω της κρίσης) επίσκεψη του Πούτιν στην Τουρκία δεν έχει επανακαθοριστεί και, παρά το γεγονός ότι τις τελευταίες μέρες δεν βγαίνουν ειδήσεις σχετικά με την εμπόλεμη κατάσταση στα τουρκοσυριακά σύνορα, ωστόσο είναι σίγουρο πως το πεδίο είναι εκρηκτικό.
Η έκρηξη της βόμβας και η αποσταθεροποίηση της κατάστασης στο Λίβανο μετατοπίζει πιο νότια το κέντρο βάρους του ιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού στο ζήτημα της Συρίας και της Μέσης Ανατολής, όμως ουσιαστικά το πεδίο φορτίζεται ολοένα και ευρύτερα, ολοένα και πιο επικίνδυνα για όλους τους γύρω λαούς.
Η βαθύτερη στόχευση των ιμπεριαλιστών της Δύσης στο Ιράν είναι κάτι που δεν κρύβεται και ήδη ο πόλεμος σουνιτών–σιιτών που φουντώνει με κέντρο τη Συρία και το Λίβανο αφορά άμεσα το σιιτικό Ιράν, ενώ δεν κρύβεται η εμπλοκή των καθεστώτων της αραβικής χερσονήσου (Σαουδική Αραβία–Κατάρ) σε συντονισμό με ΗΠΑ-ΝΑΤΟ που εσχάτως ξεχνάνε ξανά την αβυσσαλέα κόντρα τους με την Αλ Κάιντα και ποντάρουν ξανά σε Αδελφούς μουσουλμάνους και σ’ ό,τι εξυπηρετεί τους σχεδιασμούς της περιόδου. Άλλωστε, όπως δήλωσε πριν από λίγους μήνες ο Ρόμνεϊ, ο μεγαλύτερος εχθρός των ΗΠΑ δεν είναι πλέον η Αλ Κάιντα, αλλά η Ρωσία. Σίγουρα το κουβάρι είναι μπλεγμένο σ’ ό,τι αφορά αλληλοαναιρούμενες συμμαχίες ιδιαίτερα στην περιοχή στην οποία αναφερόμαστε. Ακόμη πιο περίπλοκη είναι η εξέλιξη του ιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού, με κρίσιμα όρια και αντιφάσεις που προκύπτουν από την εξέλιξη της βαθιάς οικονομικής κρίσης και το χειρισμό της από κάθε πλευρά.
Πέρα από τη Μέση Ανατολή, η σινο-ιαπωνική πρόσφατη κρίση και η ακόμη πιο πρόσφατη μεταξύ Βόρειας και Νότιας Κορέας αποδεικνύουν πως η μεταφορά της αντιμετώπισης της κρίσης σε πιο συμπυκνωμένα επίπεδα απ’ αυτό της οικονομίας είναι το πιο λογικό που μπορούμε να περιμένουμε. Είμαστε άλλωστε απ’ αυτούς που θεωρούμε ότι υπάρχει ιμπεριαλισμός, έχουμε χαρακτηρίσει την κρίση κρίση του ιμπεριαλισμού και μονίμως τη διαβάζουμε στη σύμπλεξή της (της οικονομικής βεβαίως κρίσης) με τον ιμπεριαλιστικό ανταγωνισμό. Όμως, καθώς φαίνεται, η κατάσταση οξύνεται και παροξύνεται συνεχώς και αυτό παρ’ ότι στο πρόσφατο (τρίτο) ντιμπέιτ των προεδρικών εκλογών των ΗΠΑ, Ρόμνεϊ και Ομπάμα σχεδόν ανταγωνίζονται στην ειρηνική τους ρητορεία…
Είναι γνωστό πως πλησιάζοντας οι εκλογές οι υποψήφιοι μετατοπίζουν τη ρητορική τους προς το κέντρο, θέλοντας να διευρύνουν το ακροατήριό τους. Όμως ισχύει πάντα εδώ, όπως και για την περίπτωση του Λαβρόφ που καθησυχάζει τους Ευρωπαίους, πως όταν οι ιμπεριαλιστές μιλάνε για ειρήνη ετοιμάζουν τον πόλεμο.
Η κρίση διεθνώς βαθαίνει και αυτό κάνει τα πράγματα επικίνδυνα σε παγκόσμιο επίπεδο. Τα πρόσφατα τηλεγραφήματα των WikiLeaks, που μιλάνε για σχέδια αιφνιδιαστικού πολέμου του ΝΑΤΟ στη Ρωσία με πρόσχημα την υπεράσπιση των νέων μελών του, των χωρών της Βαλτικής, είναι αποκαλυπτικά και δικαίως σοκάρουν. Στα τηλεγραφήματα υποδεικνύεται ότι «το σχέδιο που ήδη υπάρχει για την άμυνα της Πολωνίας θα πρέπει να επεκταθεί». Σε άλλο τηλεγράφημα με ημερομηνία Οκτώβριος 2009, ο πρεσβευτής των ΗΠΑ στο ΝΑΤΟ Άιβο Νταάλντερ αναφέρει ότι τόσο η Χίλαρι Κλίντον όσο και ο πρόεδρος Ομπάμα εξέφρασαν την υποστήριξή τους στην ανάπτυξη του στρατιωτικού αυτού σχεδίου κατά της Ρωσίας.
Δεν ξέρουμε πόσο άσχετος είναι ο χρόνος των αποκαλύψεων των WikiLeaks που έχουν συμπέσει με την έκτακτη σύνοδο του ΝΑΤΟ και την ενεργοποίηση του άρθρου 4 μετά την οβίδα και τα γνωστά θερμά επεισόδια στα τουρκοσυριακά σύνορα. Ακολούθησε το κατέβασμα του αεροπλάνου από την Τουρκία και όλα αυτά μετά τη σχετική επανα-σταθεροποίηση του Άσαντ στη Συρία και τις αιχμηρές δηλώσεις του Πούτιν ενάντια στις ΗΠΑ που έδωσαν τον τόνο πως η Ρωσία στο ζήτημα της Συρίας δεν πρόκειται να κάνει πίσω. Αυτές τις μέρες είναι σε εξέλιξη, όπως είπαμε, η επέκταση της κρίσης στο Λίβανο και ίδωμεν…
Βέβαια οι διαβεβαιώσεις του Λαβρόφ στους ευρωπαίους ηγέτες δεν είναι στον αέρα μιας και η Τουρκία είναι πολύ δύσκολο να οξύνει την κατάσταση με τη Ρωσία με την οποία έχει τεράστιες εμπορικές συναλλαγές και συμφωνίες για αγωγούς και ενεργειακά. Σε μια στιγμή κατά την οποία ανάμεσα στ’ άλλα προβλήματά της η Τουρκία αντιμετωπίζει πιο οξυμένο και επικίνδυνο από ποτέ για την ίδια την ακεραιότητά της το Κουρδικό, οι επιλογές της οφείλει να είναι μετρημένες. Από την άλλη, τα στριμώγματα της συγκυρίας κάνουν μια περιφερειακή δύναμη σαν την Τουρκία, που παίζει και με ΗΠΑ και Ε.Ε. αλλά και με Ρωσία και ταυτόχρονα ανήκει στο ΝΑΤΟ και διεκδικεί ρόλο στην περιοχή, να γίνεται απρόβλεπτη. Δεν ξέρουμε αν δοκίμαζε τα όρια της Ρωσίας όταν κατέβαζε το αεροπλάνο που πιθανότατα να είχε όπλα για τη Συρία, όμως όλα δείχνουν πως και η Τουρκία εμπλέκεται χωρίς δυνατότητα εξόδου πλέον στη μεσανατολική κρίση και η Ρωσία δεν κάνει πίσω στο ζήτημα της Συρίας.
Από την άλλη, η ιμπεριαλιστική επέμβαση στη Συρία μέσω ενίσχυσης παραστρατιωτικών όχι μόνο συνεχίζεται αλλά διευρύνεται και κλιμακώνεται με τα γεγονότα στο Λίβανο. Καθόλου άσχετη και επικίνδυνη κλιμάκωση μπορεί να αποδειχθεί και η δήλωση του Αλ Καρνταβί -πνευματικού ηγέτη των σουνιτών- που χαρακτηρίζει τη Ρωσία υπ’ αριθμόν ένα εχθρό του ισλάμ. Η δήλωσή του ερμηνεύεται σαν κάλεσμα για επιθέσεις αυτοκτονίας ενάντια σε ρώσικους στόχους και είναι γνωστή και μακριά η κόντρα της Ρωσίας με τους ακραίους ισλαμιστές, όταν μάλιστα έχει στο έδαφός της 20 εκατομμύρια μουσουλμάνους και συνορεύει με σειρά μουσουλμανικές χώρες στις οποίες επιδιώκει να ασκεί επιρροή και να τις ελέγχει. Το τελευταίο αποκτά κρίσιμο χαρακτήρα στο βαθμό που η Ρωσία έχει ήδη καταφέρει να σπάσει τη σφιχτή «υγειονομική» ζώνη των ΗΠΑ- ΝΑΤΟ από τη μεριά της Ουκρανίας και πρόσφατα και της Γεωργίας.
Η Αμερική δεν χρειάζεται άλλους πολέμους, λέει ο Ομπάμα και, όπως ήδη συμβαίνει στη Συρία, ο πόλεμος δι’ αντιπροσώπων είναι πιθανότατα ό,τι καλύτερο για τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό σ’ αυτή τη φάση. Ανάλογα άλλωστε φαίνεται να κινείται και στην Άπω Ανατολή απέναντι στην Κίνα. Αν η νέα ηγεσία των ΗΠΑ καταφέρει, όπως λέει ο Ρόμνεϊ, να αναγκάσει την Κίνα σε διαπραγμάτευση και έλεγχο μέσω της τακτικής καρότου και μαστιγίου, μένει να το δούμε. Κρίσιμη θα είναι ίσως και η αλλαγή στην κινέζικη ηγεσία. Όμως η Ρωσία είναι πάντα ο υπ’ αριθμόν ένα αντίπαλος των ΗΠΑ, ανεξάρτητα από προεκλογικές και διπλωματικές ρητορείες.
Είναι επίσης φανερό από τις εξελίξεις πως ο ιμπεριαλιστικός ανταγωνισμός οξύνεται και αυτό είναι εξηγήσιμο με βάση την κρίση και τα χαρακτηριστικά της. Τώρα αν οι ΗΠΑ στο εξής καταφέρνουν και μέχρι πού να διεξάγουν τους πολέμους τους δι’ αντιπροσώπων ή με ποιον άλλο τρόπο, αυτό μένει να το δούμε. Ακόμη και έτσι να γίνει, οι όποιες νέες μορφές ιμπεριαλιστικής επέμβασης κάλλιστα μπορούν να εγκυμονούν τους μεγαλύτερους κινδύνους για τους λαούς. Η πάλη των λαών για ειρήνη και για τα δικαιώματά τους στη ζωή είναι ανάγκη να δυναμώσει.
Η ενίσχυση της φιλίας και της αντιιμπεριαλιστικής ενότητας με τους γύρω λαούς πρέπει να γίνει άμεσο καθήκον των αριστερών και στη χώρα μας. Η ταξική αντιιμπεριαλιστική τοποθέτηση των τούρκων συντρόφων της ΑΤΙΚ είναι σημαντική. Το αντιπολεμικό κίνημα στη γειτονική χώρα και σε κάθε χώρα πολύτιμο. Μ’ αυτόν τον τρόπο, μέσα και από το δυνάμωμα συνολικότερα της λαϊκής πάλης, απομονώνονται αντιδραστικές φωνές που δηλητηριάζουν τη φιλία και την αλληλεγγύη των λαών και στρώνουν το δρόμο για τα πιο επικίνδυνα σχέδια των ιμπεριαλιστών.