Χωρίς όρια η επέλαση της βαρβαρότητας, καιρός να δούμε τον κόσμο αλλιώς

Όλα καλά, λοιπόν. Η δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα, μονάχα οι φτωχοί, οι άνεργοι και οι άμισθοι ή μισθωτοί εργαζόμενοι έχουν. Με 153 «ναι», 128 «όχι», 18 «παρών», μια απουσία και πολλά επικοινωνιακά τερτίπια υπερψηφίστηκε τελικά το μνημόνιο 3 και, ευτυχώς (!), δεν μείναμε... ακυβέρνητοι. Κάθε άλλη εξέλιξη θα κατέρριπτε την αρχή της εκπροσώπησης και της ανάθεσης στους «ειδικούς εθνοσωτήρες», μια αρχή που συγκροτεί την κοινωνίας «μας». Κάθε άλλη εξέλιξη θα προϋπόθετε τη δυναμική παρουσία του οργανωμένου, βαθιά πολιτικοποιημένου και ιδεολογικά αδέσμευτου από τα αστικά μυθεύματα εργατικού και λαϊκού κινήματος και των οργανώσεών του. Μια προϋπόθεση που δεν στήνεται σε μια απεργιακή νύχτα, όσο μαζική κι αν είναι αυτή.
Όλα καλά, λοιπόν. Ακόμη μια δόση θα εκταμιευτεί και θα πάει κατευθείαν και εξολοκλήρου στις τράπεζες και στους δανειστές (31,5 δισ. αυτή τη φορά, έως την επόμενη δόση που θα χρειαστεί για να... πληρωθούν μισθοί και συντάξεις). Αποφύγαμε τα χειρότερα! Κι άλλα νέα... τελευταία μέτρα εξόντωσης της κοινωνικής πλειοψηφίας υπερψηφίστηκαν, μέχρι να έρθουν τα επόμενα... τελευταία μέτρα. Με μια κυβέρνηση που κυκλοφορεί σαν ζωντανός νεκρός, με τηλεκοντρόλ τις επιταγές της τρόικας, να υπερηφανεύεται ότι άντεξε, έστω σε κρίσιμη κατάσταση και στην εντατική, με τεχνητές αναπνοές την, πάση θυσία, παραμονή της χώρας στο ευρώ και στην ευρωζώνη, με μηχανική υποστήριξη την αδυναμία των «από κάτω» για μια άλλη, μη καπιταλιστική, σοσιαλιστική και ανατρεπτική προοπτική.
Από εκεί και πέρα η «μεγάλη επιτυχία» της τροϊκανής δημοκρατίας συνίσταται στο ότι το ιμπεριαλιστικό μεγαλοκηφηναριό και τα εγχώρια τρωκτικά συνεχίζουν να θησαυρίζουν αλλά και να αλληλοσπαράζονται... πολιτισμένα με «διατάγματα σωτηρίας» της ευρωπαϊκής οικονομίας και της κοινωνίας γενικότερα, έγκειται στο ότι οι τράπεζες ανακεφαλαιοποιούνται ληστεύοντας τους εργαζόμενους με τη δικαιολογία της ανάπτυξης. Ενώ στην κοινωνία επιβάλλεται «απαγόρευση κυκλοφορίας» με εντολή της αστυνομίας και των «χρυσών» ταγμάτων εφόδου και ασφαλείας. Παράλληλα, οι μηχανισμοί εξαπάτησης σπέρνουν τον τρόμο της φτώχειας και της εξαθλίωσης (...ώστε να εκταμιευτεί η δόση και να αποφύγουμε τα χειρότερα), αλλά και την τρομοκρατία της «θεωρίας των αντιδημοκρατικών άκρων» (κυρίως του «αριστερού άκρου») που φέρνει βία και ανομία.
Η «μεγάλη διάσωση» της κυβέρνησης του ΔΝΤ-ΕΕ-ΕΚΤ συνοδεύεται, βεβαίως, και με μεγάλα λόγια: «Η Ελλάδα έκανε ένα μεγάλο, αισιόδοξο και αποφασιστικό βήμα προς την ανάκαμψη. Ήταν προϋπόθεση αυτή η ψηφοφορία για να ξαναβρούμε δουλειά για τα παιδιά μας», ξορκίζει ο «εθνοπατέρας» Α. Σαμαράς. Ενώ η ελπίδα για την κυβέρνηση διαγράφεται με αποκρατικοποιήσεις, με αύξηση του ορίου ηλικίας συνταξιοδότησης στα 67, με την πλήρη κατάργηση του 13ου-14ου μισθού και σύνταξης, με γενική μείωση συντάξεων και μισθών όπου δήθεν «όλοι χάνουν κάτι», με απολύσεις και περικοπές παντού, με διάλυση σε υγεία, παιδεία, ασφάλιση, πρόνοια, εργασιακών σχέσεων, δικαιωμάτων και ελευθεριών. Δηλαδή, μια ελπίδα- ζουρλομανδύας για να δοθεί παντού το μήνυμα ότι «η Ελλάδα γυρίζει... αιώνα» ολοταχώς σε μια ζωή φτώχειας και ανασφάλειας, σε μια ζωή χωρίς δικαιώματα, γίνεται παράδεισος για επενδύσεις.
Το ερώτημα τώρα είναι πώς γίνεται να αποτελούν μοναδική ελπίδα σωτηρίας, ορόσημο αλλαγής προς το καλύτερο οι κάθε φορά εκλογικές αναμετρήσεις. Κι αυτό παρά τη αδιάκοπη διάψευση των προσδοκιών, παρά την επαναλαμβανόμενη και οδυνηρή διαπίστωση ότι ο ιμπεριαλισμός-καπιταλισμός, τελικά, δεν διαπραγματεύεται την ύπαρξή του. Πώς γίνεται, δηλαδή, να θεωρείται ότι η σφοδρή ταξική αντιπαράθεση που εξελίσσεται θα κερδηθεί από όποιον «φέρει το καλύτερο χαρτί ή την καλύτερη ζαριά», από όποιον φέρει ένα «καλό εκλογικό αποτέλεσμα» ή, απλώς, με μια «καλή απεργιακή ριξιά». Πότε συνέβη ιστορικά αυτό για να συμβεί τώρα;
Η απάντηση στην παραπάνω απορία δεν αφορά απλώς τις τεράστιες ευθύνες της Αριστεράς που υπάρχουν. Μια Αριστερά αγνώριστη στην ίδια και στους άλλους. Μια Αριστερά τόσο συστημική που κάνει κάτι απολιθώματα της ανθρώπινης ιστορίας, σαν τη Χρυσή Αυγή, να φαντάζουν «αντισυστημικά και λαϊκή καινοτομία». Η απάντηση αφορά την αναγνώριση της πολιτικής, οργανωτικής και ιδεολογικής ήττας του επαναστατικού κινήματος. Την αποδοχή ότι είμαστε ανίσχυροι απέναντι στην οργανωμένη επέλαση της βαρβαρότητας όχι επειδή «κάναμε λάθος από την αρχή» αλλά γιατί η «έφοδος στον ουρανό», η πραγματική κοινωνική αλλαγή είναι ένα έργο που θέλει άλλους συσχετισμούς, άλλη δύναμη και άλλη ψυχή. Αφορά την επίγνωση ότι ένα κίνημα και μια κοινωνία που πρόκειται να αντικαταστήσει τον ανταγωνισμό με την αλληλεγγύη, την εξουσία με τη συλλογικότητα, το ατομικό κέρδος με την κοινωνική πρόοδο, τον καταναγκασμό με την υπεύθυνη ελευθερία, τα ιδεολογήματα περί αχόρταγης και εγωιστικής ανθρώπινης φύσης με την καθαρή και ολοφάνερη διαπίστωση ότι υπάρχουμε ως ανθρωπότητα κυρίως λόγω της ανθρώπινης ιδιότητας της συνεργασίας, της αλληλεγγύης και της κοινωνικοποίησης της εργασίας και όχι λόγω του ανταγωνισμού και της ατομικής ιδιοποίησης-αρπαγής των αγαθών, είναι ένα κίνημα και μια κοινωνία που διαρκώς τα «βάζει με τον εαυτό της». Πρόκειται για μια συνολική και συνειδητή επιλογή, σε προσωπικό και συλλογικό επίπεδο, που μόνο με στοιχεία ένταξης και δέσμευσης μπορεί να γίνει. Για να μετεξελιχθεί η πλατιά κοινωνική οργή σε συνειδητή πολιτική δράση, όπου οι «καλές προθέσεις» θα συμβαδίζουν με τη δυνατότητα να πραγματοποιηθούν.
Στον αντίποδα, μπορούμε (;) κάλλιστα να αποδεχτούμε έναν κόσμο εφιαλτικό, που το ένα μισό (το απελπιστικά μικρότερο μισό) θα ζει στρεβλά και θα απολαμβάνει (εξίσου στρεβλά) εις βάρος του μεγαλύτερου μισού που θα παράγει χωρίς να απολαμβάνει τίποτα. Έναν κόσμο της σταθερής κατανάλωσης υπέρ του κόσμου του κεφαλαίου που θα διεκδικεί όλο και μεγαλύτερο έδαφος από τον κόσμο της εργασίας, σε έναν κόσμο αφημένο στα όρια της επιβίωσης.