Με έναν βομβαρδισμό συνεντεύξεων σε ξένα και εγχώρια ΜΜΕ, ο Αλ. Τσίπρας τον τελευταίο καιρό επιδιώκει έμπρακτα να απαντήσει σε αυτούς που συνεχίζουν να θεωρούν πως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι έτοιμος να κυβερνήσει. Το γεγονός ότι δηλώνεται καθαρά πως η κυβέρνησή του με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ θα είναι ανοικτή στον ακροδεξιό Καμένο, μια και η «χώρα δε μπορεί να βγει από την κρίση χωρίς συνεργασίες», είναι ενδεικτικό του πλαισίου που κινείται πλέον ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, αλλά ο Αλ. Τσίπρας στη συνέντευξή του γίνεται πολύ πιο αποκαλυπτικός σε μια σειρά κρίσιμα πολιτικά ζητήματα.
Θα σταθούμε ιεραρχώντας τα πιο σημαντικά. Πρώτα πρώτα στον τρόπο που αντιμετωπίζει τις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις και στο πώς με την αταξική του τοποθέτηση επιδιώκει να λειτουργήσει διαλυτικά στην αντιιμπεριαλιστική κατεύθυνση του κινήματος αντίστασης που έχει ανάγκη ζωής ο λαός μας. Έτσι λοιπόν λίγους μήνες μετά την εξύμνηση του Ολάντ και αφού αποκαλύφθηκε η κατεύθυνση του νέου ανέμου που έπνευσε στην Ευρώπη, ο Τσίπρας βρίσκει τον κατάλληλο προστάτη εκεί που τον βρίσκει o κάθε «καθώς πρέπει» διαχειριστής του συστήματος της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης του λαού στον τόπο μας. Ανακαλύπτει λοιπόν για άλλη μια φορά, σαν πραγματικός διεκδικητής της ηγεσίας του πολιτικού συστήματος της ξενόδουλης αστικής τάξης, την ανοικτή ιμπεριαλιστική αγκαλιά στην άλλη όχθη του Ατλαντικού και αφειδώς πλέκει εγκώμια και ύμνους στον Ομπάμα. Δηλώνει: «Σε ό,τι αφορά τον Ομπάμα, είναι προφανές ότι υπάρχουν πτυχές της πολιτικής που ακολουθεί στις ΗΠΑ που βρίσκονται εν παραλληλία με τη βασική αντίληψη της δικής μας στρατηγικής για την αντιμετώπιση του χρέους. Δηλαδή εμείς λέμε όχι δημοσιονομική πειθαρχία, αλλά επεκτατική δημοσιονομική πολιτική. Εμείς λέμε να πληρώσουν οι πλούσιοι. Εν μέρει το προσπαθεί με δυσκολίες ο Ομπάμα στην Αμερική. Αυτό δεν σημαίνει ότι σε όλα έχουμε ταύτιση θέσεων». Και παρακάτω: «Δεν είναι όμως όλες οι κυβερνήσεις των ΗΠΑ ίδιες». Και εμείς που νομίζαμε ότι σε αυτή τη χώρα δεινοπαθούν χρόνια τώρα οι φτωχοί, να που μάθαμε ότι τελικά με τον Ομπάμα τρέμουν πλέον οι πλούσιοι…
Όσο για τη δημοσιονομική πειθαρχία, την επεκτατική πολιτική και την κόντρα ανάμεσα σε ΗΠΑ και ΕΕ, ο Τσίπρας ξέρει καλά πως πρόκειται για ιμπεριαλιστικές πολιτικές και πως σε ό,τι αφορά το ντόπιο καθεστώς της εξάρτησης το οποίο δεν θέλει να θίξει, δεν του πέφτει λόγος. Όπως δεν του πέφτει κανένας λόγος για το αν θα ξανακουρευτεί το χρέος και πότε, ή αν θα γίνει αυτός ή ο άλλος χειρισμός από τα ανταγωνιζόμενα ιμπεριαλιστικά αφεντικά της λυκοσυμμαχίας της τρόικας, που κατασπαράζει τον λαό και τη χώρα. Για τον Αλ. Τσίπρα «δεν είναι όμως όλες οι κυβερνήσεις των ΗΠΑ ίδιες. Το ίδιο και με τους Γερμανούς». Το πρόβλημα επομένως της ανθρωπότητας δεν είναι ο καπιταλισμός, ούτε ο ιμπεριαλισμός ούτε η βαθιά και αθεράπευτη κρίση του που απειλεί την ίδια τη ζωή των λαών… Το πρόβλημα είναι η Μέρκελ και οι μερκελιστές στη Γερμανία, στην Ευρώπη, στην Ελλάδα. Τα πράγματα επομένως δεν είναι καθόλου άσχημα, αν μάλιστα σαν αποτέλεσμα στο «ελληνικό πείραμα» βρεθεί τελικά στον αφρό κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και γίνει «εμβρυουλκός προοδευτικών κυβερνήσεων για όλη την Ευρώπη».
Σίγουρα φταίει η κατάθλιψή μας και του λαού μας που επιμένει να φοβάται τα χειρότερα, ενώ ήδη ο Ομπάμα επανεκλέχτηκε πανηγυρικά στις ΗΠΑ, στη Γαλλία ο Σαρκοζί είναι παρελθόν και μας έχει μείνει η Μέρκελ και μερικοί ακόμη μερκελιστές… Όχι, δεν συνηθίζουμε αυτό το ύφος αντιπαράθεσης, μα τι να πούμε όταν κριτικάρουμε δυνάμεις που αναφέρονται υποτίθεται στην Αριστερά και, έστω, στον «σοσιαλισμό του 21ου αιώνα» και τοποθετούνται με αυτήν την υποτιθέμενη αφέλεια και τον ξετσίπωτο αυτό συμφιλιωτισμό για τους εκπροσώπους των ιμπεριαλιστών φονιάδων και ληστών των λαών;
Όχι μόνο δεν αρνείται λέει να δει τον Αμερικάνο πρέσβη ο Τσίπρας, μα βλέπει αναγκαίο να μάθουν οι «σοβαρές χώρες» τις πραγματικές θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ από τον ίδιο. Με όλους συζητάει (όχι μόνο με εκπροσώπους των σιωνιστών) και σε όλους μιλάει για τον στρατηγικό στόχο της υπεράσπισης των εθνικών συμφερόντων και «να μη θέσουμε σε κίνδυνο τη σταθερότητα όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά στην ευρύτερη περιοχή».
Για να μη κατηγορηθούμε για το ύφος μας θα αρκούσε να παραθέσουμε κάποια κομμάτια της συγκεκριμένης συνέντευξης και άλλων δηλώσεων του ηγέτη του ΣΥΡΙΖΑ και βασικών του στελεχών τον τελευταίο καιρό για να αποκαλυφθεί, και στον πιο καλόπιστο οπαδό του που νοιάζεται για την υπόθεση της Αριστεράς και του λαού, πως ο δρόμος του ΣΥΡΙΖΑ προς την κυβέρνηση όχι μόνο τον οδηγεί στην πλήρη αναχώρηση από το μαζικό λαϊκό κίνημα και τις μάχες στους δρόμους που δίνει καθημερινά ο λαός, μα τον φέρνει σε θέση πυροσβέστη και σε ρόλο αποπροσανατολισμού της λαϊκής οργής. Σαν αυτό π.χ. από την ίδια συνέντευξη: «Ευτυχώς που υπάρχει ο ΣΥΡΙΖΑ για να δώσει πολιτική προοπτική στην οργή και την αγανάκτηση, αλλιώς θα είχαμε μια ανεξέλεγκτη κοινωνική σύγκρουση». Λίγο πριν έχει πει για να απαντήσει στην κατηγορία ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει καταστεί παρηγορητής κάθε πικραμένου: «Κανείς δεν περιμένει ότι ο Τσίπρας έχει ένα μαγικό ραβδί και με το που θα έρθει θα τα κάνει όλα διαφορετικά απ’ ό,τι είναι». Και πιο κάτω: «Σε αυτήν τη χώρα όλες οι μεγάλες αλλαγές έχουν γίνει σε περίοδο κρίσης. Ακόμη και σήμερα αντλούμε από το θεσμικό πλαίσιο που έφτιαξε ο Ελ. Βενιζέλος σε περίοδο κρίσης». Και μην ξεχάσετε το ιδιώνυμο όταν θα είστε στην κυβέρνηση, όπως δεν το ξεχάσατε και στις πλατείες που δώσατε ρέστα αντικομμουνισμού με τους μελλοντικούς σας συμμάχους.
Όμως ας κλείσουμε αυτό το σημείωμα με κάποιες δικές μας επισημάνσεις.
Η «επαναστατική» αναχώρηση του ΚΚΕ από το μαζικό κίνημα, που συνεχίζεται για λόγους ασφαλείας, ήταν σίγουρα το καλύτερο δώρο. Από εκεί και πέρα ας αναλογιστούν αυτοί που συνεχίζουν να νοιάζονται για την υπόθεση του λαού και την αριστερή προοπτική τού μαζικού κινήματος πόσο αποτελεσματικά και με επάρκεια πολεμήθηκαν χρόνια τώρα ιδεολογήματα που πλασαρίστηκαν σαν νέα και μοντέρνα και ας ήταν μεταμοντέρνα και αντιδραστικά. Για το τέλος των τάξεων, της ταξικής πάλης και της ιστορίας… Για την παγκοσμιοποίηση, την αλληλεξάρτηση, την ιμπεριαλιστική Ελλάδα κόντρα στις μουμιοποιημένες θεωρίες για την εξάρτηση και τον ιμπεριαλισμό, του Λένιν. Για τις δυαδικές εξουσίες και την επανάσταση της Παπαρήγα, που δεν θα σπάσει τζάμι…
Να λοιπόν η μορφοποίηση όλων αυτών από τον ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ που σε συνθήκες βαθιάς κρίσης του συστήματος και κοινωνικής θύελλας καλπάζει σχεδόν ανενόχλητος με αριστερό μανδύα για μια συνετή διαχείριση του συστήματος της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης του λαού, η οποία «θα εγγυάται τη σταθερότητα όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και στη γύρω περιοχή».
Οι ΜΚΟ και ο Σόρος περιμένουν την κήρυξη από τον ΣΥΡΙΖΑ της χώρας σε κατάσταση ανθρωπιστικής κρίσης για να δράσουν με όλο τους το μεγαλείο, συμβάλλοντας να γίνει παρελθόν η όποια ανάμνηση κοινωνικού κράτους πρόνοιας και η όποια ανάμνηση «σοβιετικού» παρελθόντος. Ταυτόχρονα οι ξεσκολισμένοι πασόκοι συνδικαλιστές με τους Κολλάδες και τον Φωτόπουλο να δίνουν τον τόνο, ψάχνουν πολιτική στέγη στον ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ για να συνεχίσουν το έργο της υπονόμευσης των λαϊκών αντιστάσεων.
Και σαν κορυφαίο πολιτικό πρόταγμα οι φωστήρες και νέοι φερέλπιδες σωτήρες του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ συμμαχούν τακτικά λέει με το ΔΝΤ, στο πλαίσιο του αντιμερκελισμού τους, για τη διαγραφή μέρους του χρέους, για τη νέα σωτηρία της χώρας που πρόκειται να ακολουθήσει μετά τα μνημόνια.
Το δημοσκοπικό λαχάνιασμά τους σε ποσοστά 23% την ίδια ώρα που διαλύεται το ΠΑΣΟΚ και ασθενεί ο Κουβέλης, και ο ΣΥΡΙΖΑ προβάλλεται με σημαντικές αξιώσεις ως η επόμενη κυβέρνηση, δείχνει πόσο τους εμπιστεύεται ο λαός. Και αυτό παρ' ότι πριν από λίγους μήνες παρά τη σφοδρή αντιαριστερή επίθεση των ντόπιων και ξένων δυναστών του λαού, ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε σχήμα εκλογικής έκφρασης της λαϊκής οργής και εκτινάχθηκε εκλογικά με τον γνωστό τρόπο, ξαφνιάζοντας πολλούς.
Πέρα από τη δικαιολογημένη έλλειψη εμπιστοσύνης
του λαού, συνεχίζει να παίζει ρόλο στο λαχάνιασμα η ασταμάτητη αντικομμουνιστική ρητορεία και πρακτική όλων των παραγόντων του συστήματος, εντός και εκτός χώρας. Και απέναντι σε αυτά τα δεδομένα ο ΣΥΡΙΖΑ πασχίζει να κερδίσει την εμπιστοσύνη του συστήματος χάνοντας την εμπιστοσύνη του λαού, ιδιαίτερα αυτή που κέρδισε όσο και με όποιον τρόπο βρισκόταν στον δρόμο. Έτσι θα συνεχίσει. Είναι σίγουρο. Ταυτόχρονα δεν είναι απίθανο και στη βάση των προηγούμενων το σύστημα να εκφασίζει συνεχώς τις πολιτικές του πρακτικές και ταυτόχρονα να ετοιμάζεται να αξιοποιήσει και κυβερνητικά τον ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ σαν κορμό όπως διατίθεται μιας κυβέρνησης με τις λεγόμενες «υγιείς πατριωτικές και δημοκρατικές πολιτικές δυνάμεις», που είτε υπάρχουν είτε θα προκύψουν.
Γίνεται καθαρό απ’ όλα αυτά πως ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, ανεξάρτητα τι ενιαίο κόμμα θα γίνει, παύει σιγά σιγά να είναι αντιφατικός και όταν το σύστημα αποφασίσει να τον αξιοποιήσει δείχνει αποφασισμένος να είναι καθ’ όλα έτοιμος. Με αυτό δεν εννοούμε πως όλα κινούνται βάσει σχεδίου. Ούτε του συστήματος, που κατά την άποψή μας δεν είναι παντοδύναμο, ούτε πολύ περισσότερο των φωστήρων του ΣΥΡΙΖΑ.
Η δίνη της βαθιάς και αθεράπευτης κρίσης του συστήματος ανεξάρτητα αν δοθεί ή όποια δόση ή όποια άλλα μπαλώματα συνεχίσουν να δίνονται, δεν αφήνει περιθώρια για ασφαλείς προβλέψεις για κανέναν. Το μόνο που μπορεί να προβλεφθεί με ασφάλεια είναι πως, είτε μέσα από τις ιμπεριαλιστικές συγκρούσεις είτε μέσα από τους αντιδραστικούς ιμπεριαλιστικούς συμβιβασμούς, τα βάσανα των λαών και του λαού μας θα αυξηθούν. Για τον λαό είναι μονόδρομος ο αγώνας, η αντίσταση, η διεκδίκηση, η ανατροπή των συσχετισμών και της επίθεσης. Είναι μονόδρομος η καθημερινή και η στρατηγική σύγκρουση με τις δυνάμεις του κεφαλαίου, ντόπιου και ξένου, «υγιούς» και παρασιτικού. Η κατανόηση της φύσης του ιμπεριαλισμού και η διαμόρφωση όρων για την αποτελεσματική σύγκρουση καθημερινά και στην προοπτική της συνεργασίας με τους γύρω λαούς για το σπάσιμο των αλυσίδων της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης.
Και σε αυτόν τον μονόδρομο είναι απόλυτα αναγκαία η ταξική συγκρότηση των λαϊκών δυνάμεων που κατακτιέται από την αξιοποίηση της πείρας των καθημερινών συγκρούσεων του κόσμου της δουλειάς με το σύστημα της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης. Εδώ έχουν ρόλο οι αριστεροί που δεν είναι διατεθειμένοι να γίνουν ουρά του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ και ταυτόχρονα δεν αναχωρούν για λόγους «ασφάλειας» από τη σφοδρότατη σύγκρουση, που κάθε άλλο παρά θα κοπάσει. Έχουν ρόλο όλοι αυτοί που συνεχίζουν να πιστεύουν με όρους σύγχρονης διαλεκτικής πως παρά τους ιδιαίτερα δυσμενείς συσχετισμούς ο δρόμος της καπιταλιστικής-ιμπεριαλιστικής βαρβαρότητας κάθε άλλο παρά είναι μονόδρομος για την εργατική τάξη, τους λαούς και την ανθρωπότητα. Πάντως ο ΣΥΡΙΖΑ εδώ και καιρό και αυτό φαίνεται ξεκάθαρα έχει επιλέξει τον δικό του δρόμο που στην καλύτερη περίπτωση δρα τουλάχιστον διαλυτικά γι’ αυτό που είπαμε πως έχει απόλυτη ανάγκη ο κόσμος της δουλειάς. Γιατί μορφοποιεί ξεκάθαρα πλέον μια πολιτική κατεύθυνση διαχείρισης του συστήματος και όχι απλά δεν έχει σκοπό να συγκρουστεί μαζί του, μα αντίθετα παράγει και αναπαράγει ιδεολογήματα που αφοπλίζουν πλήρως πολιτικά και ιδεολογικά τις λαϊκές μάζες, διαλύοντας τις αντιστάσεις τους. Όμως όσο το σύστημα κάνει σημαία του τον εκφασισμό και τη βαρβαρότητα άλλο τόσο η λαϊκή οργή θα παράγει αντιστάσεις τέτοιες και τόσες που δεν θα φτάσουν τα ιδεολογήματα και η προσφορά σωτηρίας του συστήματος από κανέναν ΣΥΡΙΖΑ.
Ας βαδίσουμε αποφασιστικά εμείς οι υπόλοιποι στον δικό μας δρόμο με επίγνωση των συσχετισμών, μα και με τη βάσιμη πεποίθηση πως στην πορεία θα γίνουμε πολύ περισσότεροι.
