Για το ΓΣ της ΑΔΕΔΥ της 25/10 Συνδικαλιστικές ηγεσίες στο... βάθος των περιστάσεων

•    Η απόφαση του ΓΣ της 25/10 για 24ωρη απεργία στις 9/11 ήταν μια απόφαση εντελώς και φανερά κάτω από τις απαιτήσεις αλλά και τις δυνατότητες απάντησης των νέων μέτρων από τη μεριά του συνδικαλιστικού κινήματος στο δημόσιο τομέα. Ήταν, με λίγα λόγια, μια χοντρή κοροϊδία. Το γεγονός αυτό είναι τόσο εξόφθαλμο που το ίδιο το ΓΣ της ΑΔΕΔΥ υποχρεώθηκε (και κάτω από το θόρυβο που ξεσηκώθηκε) να επανατοποθετηθεί, αποφασίζοντας 48ωρη απεργία 6 και 7 Νοέμβρη μαζί με τη ΓΣΕΕ.
•    Η ψήφιση της πρώτης απόφασης (για 24ωρη) από ΠΑΣΚΕ και ΠΑΜΕ εξέθεσε ανεπανόρθωτα το ΠΑΜΕ, το οποίο διέπραξε γκάφα(;) ολκής, συμπαρατασσόμενο με την ΠΑΣΚΕ στο να τεθεί ο πήχης των κινητοποιήσεων στο χαμηλότερο δυνατό ύψος. Και η προσπάθεια, αργότερα, του εκπροσώπου του στο ΓΣ της ΑΔΕΔΥ, Αλ. Αρβανιτίδη, να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα έκανε τα πράγματα ακόμη χειρότερα.
•    Με την έννοια αυτή, θεωρούμε ότι σωστά έκαναν οι τέσσερις αντιπρόσωποι των Παρεμβάσεων και ψήφισαν μια πιο αγωνιστική πρόταση, που έκανε μέσα στη σύγχυσή της, η καραβοτσακισμένη ΔΑΚΕ: απεργία για όσες μέρες συζητιούνται τα μέτρα στη Βουλή. Είναι προφανές ότι η πρόταση θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί σε μια κατεύθυνση ουσιαστικής κλιμάκωσης και να δημιουργήσει απεργιακό κλίμα μάχης. Το γεγονός αυτό είναι ευνόητο για κάθε αριστερό άνθρωπο και ας μην περιπλέκει το ΠΑΜΕ τα προφανή πράγματα για να κρύψει τις επιλογές του.
•    Από κει και πέρα η πρόταση που κατέθεσαν οι Παρεμβάσεις για «γενική πολιτική απεργία διαρκείας» δείχνει πλήρη… αναχώρηση από την πραγματικότητα στον ιδιωτικό τομέα των ανύπαρκτων σωματείων και του ενάμιση εκατομμυρίου ανέργων. Η αναχώρηση αυτή δεν ξέρουμε αν είναι απογείωση στο ανέφικτο ή ουσιαστικά ομαλή προσγείωση στην υποταγή του συνδικαλιστικού κινήματος στις κυβερνητικές – κοινοβουλευτικές βλέψεις και αυταπάτες των εμπνευστών της πρότασης.