Είναι γεγονός ότι αυτές οι συνδικαλιστικές ηγεσίες δεν είναι μαθημένες να λειτουργούν σε συνθήκες όξυνσης της ταξικής πάλης. Όλα αυτά τα χρόνια ο ρόλος τους στα συνδικάτα τα είχε μετατρέψει σε κυβερνητικά παραρτήματα, σε μοχλό χειρισμού των εργαζομένων και προώθησης της αστικής ιδεολογίας παρά σε όργανα ταξικής συγκρότησης και οργάνωσης. Το σύνθημα «σωματεία, όπλα των εργαζομένων και όχι εργαλεία των ξεπουλημένων» και τόσα άλλα που έχουν «εμπνεύσει» αυτές οι συνδικαλιστικές ηγεσίες, είναι αντανάκλαση αυτής της εκφυλιστικής κατάστασης που επικρατεί εδώ και δεκαετίες στα συνδικάτα και ιδιαίτερα στα δευτεροβάθμια και τριτοβάθμια όργανα. Σήμερα, λοιπόν, που η ταξική πάλη οξύνεται και το σύστημα δεν αφήνει τίποτε όρθιο στο πέρασμά του, αυτές οι ηγεσίες δοκιμάζονται πολλαπλά: από τη μια, ο μέχρι τώρα ρόλος τους αμφισβητείται από τις δυνάμεις του κεφάλαιου και, από την άλλη, οι μάζες, στην κίνησή τους, διαπιστώνουν όλο και πιο ξεκάθαρα τα πραγματικά χαρακτηριστικά και τα όρια αυτών των ηγεσιών.
Η αναζήτηση ρόλου στο νέο τοπίο που διαμορφώνεται με ραγδαίους ρυθμούς δεν είναι κάτι εύκολο γι’ αυτήν την «εργατική αριστοκρατία». Και ο λόγος βρίσκεται στο ότι όλα αυτά τα χρόνια που λειτουργούσε ως το μακρύ χέρι του συστήματος στα συνδικάτα έχει χάσει κάθε στοιχείο πίεσης. Είναι τέτοιος ο βαθμός εξάρτησής της από την αστική τάξη (πολιτικής και οικονομικής) που και μόνο με το κλείσιμο του Οργανισμού Εργατικής Εστίας, που αποτελούσε το βασικό χρηματοδότη των συνδικάτων, κλονίστηκε ακόμη και η δυνατότητά της να συντηρεί τα γραφεία της. Και δεν είναι μόνο αυτό. Η από τη φύση της αδυναμία να χαράξει μία διαφορετική πολιτική ρότα φαίνεται ακόμη πιο ξεκάθαρα από την απροθυμία-αδυναμία της να αξιοποιήσει τις τεράστιες απεργιακές κινητοποιήσεις που έχουν γίνει τα δυόμισι τελευταία χρόνια. Ενώ οι εργαζόμενοι ανταποκρίθηκαν -και με το παραπάνω- σε κάθε απεργιακό κάλεσμα, ενώ η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ εξακολουθούν να αποτελούν σημείο αναφοράς για εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενους και εξακολουθούν να αποτελούν τις συνδικαλιστικές οργανώσεις που μπορούν να δημιουργήσουν κλίμα πανελλαδικής απεργιακής κινητοποίησης, οι ηγεσίες τους όχι μόνο δεν βγαίνουν μπροστά, αλλά λουφάζουν όλο και περισσότερο, αναδεικνύοντας τα τεράστια πολιτικά τους αδιέξοδα. Και αυτό γιατί τα αδιέξοδα αυτά ταυτίζονται με τα αδιέξοδα της αστικής τάξης η οποία δεν έχει διαμορφώσει διάδοχη πολιτική λύση στην οποία θα μπορούσε να διοχετεύσει τις εργατικές αντιδράσεις. Οι μέρες που η ΠΑΣΚΕ πρωτοστατούσε στις απεργιακές κινητοποιήσεις (ΕΑΣ, ΔΕΗ, ασφαλιστικό Γιαννίτση) έχουν περάσει ανεπιστρεπτί, γιατί ούτε το ΠΑΣΟΚ υπάρχει πλέον ως αστική διαχειριστική επιλογή, αλλά και γιατί ο κίνδυνος ανεξέλεγκτων καταστάσεων είναι μεγάλος.
Πώς, λοιπόν, θα βαδίσει αυτή η συνδικαλιστική ηγεσία και ώς πότε; Προς το παρόν, αυτό που φαίνεται είναι η μεγαλύτερη προσκόλλησή της στις επιλογές της άρχουσας τάξης και η προσαρμογή της σε αυτές. Η αποδοχή της ΓΣΕΕ να λειτουργεί ως γραφείο ενοικίασης εργαζομένων προκειμένου να εξασφαλίσει χρηματοδότηση μέσω ΟΑΕΔ είναι χαρακτηριστική. Ωστόσο, σε αυτόν το νέο ρόλο δεν χωράνε όλοι. Αυτό το διευρυμένο στρώμα της «εργατικής αριστοκρατίας» πρέπει να περιοριστεί και αριθμητικά και πολιτικά. Για παράδειγμα, η ευρείας κλίμακας ιδιωτικοποιήσεις, συγχωνεύσεις ή καταργήσεις δημόσιων οργανισμών και ΔΕΚΟ σημαίνουν και την ευρεία αποστράτευση-περιθωριοποίηση ενός μεγάλου αριθμού συνδικαλιστικών στελεχών. Στελέχη τα οποία δεν θα μείνουν με σταυρωμένα χέρια και τα οποία θα αναζητήσουν πολιτική έκφραση παζαρεύοντας την πολιτική-συνδικαλιστική επιρροή τους.
Οι κόντρες στην ΠΑΣΚΕ, με χαρακτηριστικότερη την κόντρα στη ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ, αποτελούν αντιπαραθέσεις τέτοιου κυρίως χαρακτήρα. Φυσικά, υπάρχουν και οι πιέσεις των εργαζομένων που επηρεάζουν τη στάση κάθε συνδικαλιστή. Πιέσεις που είναι πιο μεγάλες όσο πιο κάτω στην ιεραρχία βρίσκεται αυτός και άρα με πιο συχνή επαφή με τους εργαζόμενους. Ωστόσο, σε ό,τι αφορά τα ανώτερα κλιμάκια, αυτό που καθορίζει κυρίως τη στάση τους είναι η προοπτική της πολιτική τους επιβίωσης. Στοιχείο που βαραίνει ακόμη περισσότερο, αν σκεφτεί κανείς και τα στοιχεία της διαπλοκής που καθόριζαν τη σχέση των ηγεσιών αυτών με το αστικό μπλοκ εξουσίας και τα οποία σε πολλές περιπτώσεις μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως στοιχεία πολιτικού εκβιασμού τους.
Αυτός είναι και ο λόγος που αυτή η ρήξη στις γραμμές της ΠΑΣΚΕ γίνεται σήμερα και όχι νωρίτερα (αν και είχαμε στοιχεία, όπως στην περίπτωση της ΠΑΣΚΕ στους ΟΤΑ). Η εκλογική ενίσχυση του ΣΥΡΙΖΑ και η προσπάθειά του να πλασαριστεί ως διάδοχη κυβερνητική επιλογή αποτελεί σοβαρό δέλεαρ για αυτές τις μερίδες της συνδικαλιστικής ηγεσίας που είναι ή κινδυνεύουν να μείνουν στο περιθώριο και οι οποίες έχουν μάθει να παίζουν μόνο με «πλάτες» στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό. Η επικοινωνία του ΣΥΡΙΖΑ και της Αυτόνομης Παρέμβασης με συνδικαλιστές της ΠΑΣΚΕ γίνεται πλέον ανοιχτά. Στο Εργατικό Κέντρο Θεσσαλονίκης έχει ήδη συγκροτηθεί κοινό σχήμα μεταξύ Αυτόνομης Παρέμβασης και συνδικαλιστών της ΠΑΣΚΕ με το όνομα Ενωτική Αντιμνημονιακή Συνεργασία με στόχο να παρέμβει στο συνέδριο του ΕΚΘ το Νοέμβρη, ενώ αντίστοιχες κινήσεις αναμένονται και σε άλλες περιπτώσεις με κομβικό σημείο το συνέδριο της ΓΣΕΕ το Μάρτη.
«Το ’να χέρι νίβει τ’ άλλο», λοιπόν, με το ΣΥΡΙΖΑ να επιδιώκει τη διεύρυνση της συνδικαλιστικής του επιρροής, στοιχείο απαραίτητο για να μπορεί να διαπραγματευτεί καλύτερα το νέο του ρόλο. Μόνο που τα δυο αυτά «χέρια» δεν αποτελούν κομμάτια του ίδιου σώματος και αυτό δημιουργεί πολλές αστάθειες και αντιφάσεις. Ήδη, οι αντιδράσεις στα πλαίσια του ΣΥΡΙΖΑ είναι πολύ έντονες. Η δημοσίευση στην Αυγή άρθρου του Κολλά (ναι, του γνωστού εργατοπατέρα της πρώην ΕΑΣ) σχετικά με την «αναδιάταξη του συνδικαλιστικού κινήματος» έχει προκαλέσει έντονες αντιδράσεις σχετικά με τους όρους και τα κριτήρια τέτοιων «συμμαχιών»,* ενώ ακολούθησε και η επιστολή-παρέμβαση του Αλέξη Μητρόπουλου στην οποία διαφωνεί κάθετα με την κυοφορούμενη συνεργασία με Κολλά, Φωτόπουλο κ.ά. και ζητά σύγκλιση της Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ.
Οι εργαζόμενοι δεν έχουν κανένα λόγο να νιώθουν ήσυχοι από αυτές τις εξελίξεις. Γιατί είναι εξελίξεις που δεν βασίζονται στην ενεργοποίηση των εργαζομένων, το ανέβασμα του πολιτικού και ιδεολογικού επιπέδου της εργατικής τάξης. Δεν στοχεύουν στην ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος, αλλά συμβάλλουν στην ενίσχυση της σύγχυσης και των αυταπατών. Όλοι αυτοί που ευθύνονται για την υποχώρηση του εργατικού κινήματος και την κατασυκοφάντηση του συνδικαλισμού, παρουσιάζονται σήμερα ως τιμητές του, με άλλοθι την «αντιμνημονιακή» ταμπέλα που αποφάσισαν να φορέσουν.
Η ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος δεν θα έρθει μέσα από το ανακάτεμα της ίδιας, σημαδε-μένης τράπουλας, οι συσχετισμοί δεν θα αλλάξουν μέσα από τέτοιες καιροσκοπικές συγκολλήσεις, αλλά μέσα από την ενίσχυση της ταξικής γραμμής στο εργατικό κίνημα και την υπηρέτησή της από τους ίδιους τους εργαζόμενους.
* Ανάμεσα σε άλλα προτείνει την αντικατάσταση των πρωτοβάθμιων σωματείων από εργασιακά συμβούλια, τη θεσμοθέτηση περιφερειακών συλλογικών συμβάσεων, τη διενέργεια δημοψηφισμάτων και συλλογής υπογραφών από τα συνδικάτα ως μορφή πίεσης του συνδικαλιστικού κινήματος!!! Δηλαδή, σε φάση όξυνσης της ταξικής επίθεσης ο Κολλάς προτείνει οργανωτική και πολιτική διάλυση του εργατικού κινήματος, στοιχείο πολύτιμο για την κατανόηση του πού το πάνε μερίδες της «συνδικαλιστικής αριστοκρατίας»...
Όλο το άρθρο θα το βρείτε στη διεύθυνση http://www.avgi.g/ArticleActionshow.action?articleID=719121
