ΚΚΕ. Tο αδιέξοδο της γραμμής του και οι καιροσκοπικές διαφυγές

Πάει καιρός από τότε που το ΚΚΕ επέλεξε τον επαναστατικό βερμπαλισμό σαν γραμμή αναχώρησης από την ταξική πάλη. Σε πρώτη φάση τού ήταν αναγκαίος, για να φορτώσει τις δικές του ευθύνες για την κατρακύλα του στον ενιαίο τότε Συνασπισμό στους οπορτουνιστές του ΣΥΝ.
Βεβαίως το ίδιο ποτέ δεν άλλαξε τη βασική του αντίληψη, του εκλογικού κρετινισμού. Η ανασυγκρότησή του, από τη σχεδόν διάλυση των πρώτων χρόνων της δεκαετίας του '90, βασίστηκε στις εκλογικές μάχες που για πολλά χρόνια τού έδωσαν τη δυνατότητα να πάρει κεφάλι από τους οπορτουνιστές του ΣΥΝ και αργότερα ΣΥΡΙΖΑ, τους οποίους κάποια στιγμή τους είδε με ανακούφιση να μένουν εκτός Βουλής. Όσο ανέβαιναν, κάπως, τα εκλογικά ποσοστά του όλο και πιο άνετα αισθανόταν και άλλο τόσο ενίσχυε τον απομονωτισμό του και τις αντικινηματικές του πρακτικές.
Ταυτόχρονα ο δεξιός ιδεολογικοπολιτικός πυρήνας συγκρότησης του ΣΥΝ, με την ανοικτή φιλο-ΕΕ στάση του, με την αταξική του τοποθέτηση στα λεγόμενα κινήματα και με την ειλικρινή του αποκομμουνιστικοποίηση, διευκόλυνε την ηγεσία του ΚΚΕ να το παίζει ούλτρα επαναστατική και κομμουνιστική παρ' ότι έμεινε έξω από τις πραγματικές συγκρούσεις του λαού και της νεολαίας με το σύστημα. Ακόμη πιο ευνοϊκή συνθήκη για την ηγεσία του ΚΚΕ προκειμένου να μπορεί να μανιπουλάρει ένα δυναμικό, ήταν και συνεχίζει δυστυχώς να είναι η αδύναμη πίεση, κριτική και αντιπαράθεση που δέχεται όλα αυτά τα χρόνια από τ’ αριστερά. Είναι χαρακτηριστική η πρόσφατη υποστήριξη που βρήκε από το «Πριν» η κοινοβουλευτική του κίνηση με την πρόταση νόμου για κατάργηση των μνημονίων από τη Βουλή, την ώρα που είναι αναγκαίο να αποκαλυφθούν στον λαό οι κοινοβουλευτικές αυταπάτες που δρουν παραλυτικά για την αναγκαιότητα συγκρότησης μαζικού λαϊκού κινήματος Αντίστασης-Διεκδίκησης-Ανατροπής της βάρβαρης αντιλαϊκής πολιτικής. Σε αυτό το σημείο δεν θέλουμε να κρύψουμε τις ευθύνες μας για τη λειψή μας ανάπτυξη, ούτε να επικαλεστούμε γι’ αυτό τους πράγματι αρνητικούς συσχετισμούς.

Αντιφάσεις και καιροσκοπισμοί
Είναι σίγουρο πως η περιδίνηση της ελληνικής κοινωνίας με βάση την καπιταλιστική κρίση δεν δοκιμάζει μονάχα το αστικό πολιτικό σύστημα της χώρας, αλλά και κάθε αριστερό σχηματισμό. Αφορμή γι’ αυτό το σημείωμα στάθηκε η τοποθέτηση του ΚΚΕ, λίγες μέρες πριν από την ψήφιση των νέων μέτρων, περί «ρωγμής στο σύστημα που μπορεί να ανοίξει ο λαός». Τις ίδιες περίπου μέρες η Παπαρήγα με δήλωσή της προσπαθεί να δικαιολογήσει την κατάθεση της αποπροσανατολιστικής πρότασης νόμου περί κατάργησης των μνημονίων, που τελικά δεν μπήκε καν σε ψηφοφορία, λέγοντας πως ήταν στοιχειώδης υποχρέωση του ΚΚΕ και αποκάλυψε τάχα την απάτη του αστικού κοινοβουλίου… Ωραία. Επόμενη πρόταση ας είναι η κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο και ο σοσιαλισμός. Εκεί να δεις αποκάλυψη του αστικού κοινοβουλίου…
Εάν παρακολουθήσει λίγο κανείς τις τελευταίες μέρες τον «Ριζοσπάστη» θα διακρίνει σύγχυση, αντιφάσεις, αλλά και έντονη καιροσκοπική διαφοροποίηση από τις μέχρι πρόσφατα κλασικές θέσεις του ΚΚΕ που υποτιμούσε προκλητικά τις δυνατότητες του μαζικού κινήματος στους υπάρχοντες συσχετισμούς να πετυχαίνει νίκες. Και βέβαια το ΚΚΕ παραμένει σε αυτή τη θέση μια και συνεχώς βάζει σαν προϋπόθεση για τις όποιες νίκες το στρατηγικό ζήτημα της αποδέσμευσης από την ΕΕ. Να όμως που στο στρίμωγμά του τελευταία βλέπει και δυνατότητα για ρωγμές – και αναφερόταν εδώ στο ενδεχόμενο μη ψήφισης του πακέτου των νέων μέτρων.
Λέει σε συνέντευξή της η Παπαρήγα («Ριζοσπάστης» 2-11): «Αλίμονο δηλαδή αν ο λαός δεν αξιοποιήσει αυτές τις μέρες για να επιβάλει ρωγμές στην κοινοβουλευτική πλειοψηφία με ελπίδα την καταψήφιση των νέων μέτρων. Το θέμα βέβαια κρίνεται πριν απ’ όλα έξω από τη Βουλή. Εκεί θα φανεί τι δυνατότητα υπάρχει. Χαμένη είναι η μάχη που δεν δίνεται».
Είναι σίγουρο πως το ΚΚΕ δεν μας έχει συνηθίσει σε τέτοιες τοποθετήσεις. Όμως, αν δούμε συνολικότερα το πώς κινείται, θα καταλάβουμε πως πρόκειται για καιροσκοπικές τοποθετήσεις που δεν τις πιστεύει καν. Γιατί είναι αλήθεια πως, μπροστά στο στρίμωγμά του και στην εκλογική συντριβή από τον ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΚΕ τελευταία το παίζει κινηματικά. Όμως τι ποιοτικά διαφορετικό έκανε από παλιότερα που ν’ αντιστοιχεί σε μια τέτοια ασυνήθιστη για όσους το παρακολουθούν τοποθέτηση;
Δεν μας διέφυγε το γεγονός ότι έδωσε τα ρέστα του για να μαζικοποιήσει τις συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ. Όμως ουσιαστικά δεν άλλαξε τίποτα στην παρέμβασή του στο μαζικό κίνημα από τότε που πάλι η Παπαρήγα δήλωνε πως οι αγώνες δεν θα έχουν κανένα αποτέλεσμα αν δεν ενισχυθεί εκλογικά το ΚΚΕ. Τώρα, παρά την εκλογική του συντριβή, βλέπει δυνατότητες για ρήγματα στη σφοδρή αντιλαϊκή λαίλαπα. Θα ήταν σίγουρα καλό, αν ήταν αληθινό. Και σίγουρα δυνατότητες για ρήγματα υπάρχουν πάντα. Το θέμα είναι αν όντως το ΚΚΕ –και ο καθένας– επενδύει τις δυνάμεις του και θεωρεί κρίσιμο και σημαντικό για το δυνάμωμα του κινήματος κάτι τέτοιο. Αν τελικά το ΚΚΕ ενδιαφέρεται στ’ αλήθεια για το μαζικό κίνημα και τον λαϊκό ξεσηκωμό. Θα προσθέταμε μάλιστα ότι στη συγκεκριμένη φάση τα μέτρα ψηφίστηκαν, με τη λαϊκή οργή όμως να εκδηλώνεται για άλλη μια φορά. Είναι φανερό στον καθένα πως η λαϊκή οργή ξεχειλίζει, ωστόσο η Αριστερά δεν αποτολμά να την αξιοποιήσει για πραγματικά ρήγματα και ανατροπές. Όχι πως είναι μια εύκολη υπόθεση κάτι τέτοιο. Όμως όσο δεν επιλέγεται μια τέτοια κατεύθυνση, που μπορεί να υπηρετηθεί αποτελεσματικά μέσα από την κοινή δράση για την αντίσταση και όχι για τον κυβερνητισμό, τα πράγματα θα γίνονται χειρότερα για τον λαό και για την ίδια την Αριστερά. Και για τον ΣΥΡΙΖΑ, που συνεχώς προσαρμόζεται και εκλογικεύεται, η παραπέρα πορεία του, με δεδομένο ότι η επίθεση συνεχώς αγριεύει, δεν θα είναι περίπατος. Κάθε άλλο. Πολύ περισσότερο, το «επαναστατικό» ΚΚΕ θα γνωρίσει δύσκολες μέρες από την όξυνση της ταξικής πάλης (λόγω κλιμάκωσης της επίθεσης), έστω κι αν αυτή αντιμετωπίζει μια σειρά προβλήματα από τη λαϊκή μεριά. Να λοιπόν πού οφείλονται οι αντιφάσεις, η σύγχυση και οι καιροσκοπισμοί. Ακόμη πιο χαρακτηριστική είναι η τοποθέτηση του ΚΚΕ για το ζήτημα των εκλογών, του κυβερνητισμού και των κοινοβουλευτικών αυταπατών. Η αγωνία του να μην επαναληφθεί –ως μεγαλύτερη κιόλας– η εκλογική συντριβή του από τον ΣΥΡΙΖΑ, κάνει το ΚΚΕ τελευταία να ξεχνά τον εαυτό του και να γίνεται ούλτρα αντιεκλογικό στο όνομα της εκλογικής του επιβίωσης. Και αυτό γιατί δεν έχει μάθει να υπάρχει διαφορετικά. Και ούτε επιδιώκει να μάθει. Διαφορετικά θα έπρεπε να κάνει με ειλικρίνεια την αυτοκριτική του. Γιατί οι κοινοβουλευτικές αυταπάτες και ο εκλογικός κρετινισμός δεν είναι, απλώς, χαρακτηριστικό του ΚΚΕ: το ΚΚΕ δίδαξε πρώτο αυτές τις αντιλήψεις στην Αριστερά.
 Βεβαίως ο ΣΥΡΙΖΑ, κάνοντας και τα αναγκαία βήματα ειλικρινούς αποκομμουνιστικοποίησης, κάνοντας σιγά σιγά και τις συνιστώσες του κανονικούς αριστερούς, ξεπέρασε το ΚΚΕ και σχεδόν είναι έτοιμος ακόμη και να κυβερνήσει. Και το ΚΚΕ στην απ' έξω…
Αυτά έχει η ζωή, και ακόμη πιο δύσκολα θα γίνουν τα πράγματα για το ΚΚΕ όσο η ταξική πάλη οξύνεται και το ίδιο προσπαθεί να παραμείνει έξω απ’ αυτή. Στη διπλανή πλατεία, με κομματικοκεντρικές παρεμβάσεις παντού και με μέτωπικές συνεργασίες με… τον εαυτό του. Δεν θέλουμε να ρισκάρουμε εκτιμήσεις, και σίγουρα είναι αναγκαίο, για την κατεύθυνση της ενότητας και πάλης που έχουμε και την πιστεύουμε, να επανέλθουμε.
Παρεμπιπτόντως, για την ώρα, όσο δεν βγαίνουν πράγματα προς τα έξω, εμείς δεν ξέρουμε και δεν μπορούμε να ξέρουμε πράγματα για το συνέδριό του και τις φημολογούμενες αλλαγές. Όμως εκείνο που είναι σίγουρο είναι πως το ΚΚΕ είναι κόμμα με σημαντικές οργανωτικές δυνατότητες, που όμως όσο αναφέρεται στο κίνημα και στον κομμουνισμό και συνάμα μένει έξω από την πραγματική ταξική πάλη, η πίεση από τον ΣΥΡΙΖΑ, που ολοένα και περισσότερο αποκτά σαφή πολιτικό προσανατολισμό, θα το στριμώχνει ανελέητα. Και σίγουρα οι βερμπαλισμοί και ο καιροσκοπισμός κάθε άλλο παρά λύνουν το πρόβλημα.