.jpg)
Ο σ. Γιώργος καταγόταν από τον Αγ. Σπυρίδωνα Άρτας. Αφού τελείωσε το γυμνάσιο στην πόλη αυτή, πέρασε στις αρχές του 1960 στο Α.Π.Θ. και συγκεκριμένα στη γεωπονο-δασολογική σχολή. Από τότε και μέχρι τον θάνατο του, έζησε κυρίως στην πόλη της Θεσ/νικης και με την συντρόφισσα της ζωής του Άννα, απέκτησαν την κόρη τους Θεοδώρα, την οποία περιέβαλλαν με άπειρη και ανεξάντλητη αγάπη.
Ο σ. Γιώργος ήταν πάντα ένας άνθρωπος ανήσυχος και με θέληση να μάθει, να ενημερωθεί για την ιστορία του αριστερού, επαναστατικού, κομμουνιστικού κινήματος τόσο της χώρας μας, όσο και του κόσμου ολάκερου και ιδίως την ιστορία και τις εξελίξεις του κομμουνιστικού κινήματος, τόσο της Σ. Ένωσης, όσο και της Κίνας.
Οι συζητήσεις με τον σ. Γιώργο γύρω από αυτά τα ζητήματα δεν αργούσαν και πολύ να ξεκινήσουν, ίσως ακόμα και με το καλημέρα ή το καλησπέρα ξεκινούσε η ατάκα για τα εσωτερικά ή τα διεθνή πολιτικά ζητήματα.
Η αδυναμία προς τον μεγάλο ηγέτη του κινήματος, τον Στάλιν, ήταν πάντα δεδομένη και στέκονταν συνήθως σε κάποια λεπτομέρεια της ζωής του, για ν’ αρχίσει αμέσως το ξετύλιγμα του μεγάλου κουβαριού που λέγεται Οχτωβριανή επανάσταση και ν’ ακολουθήσουν στη συνέχεια άλλες επαναστατικές καταστάσεις. Καταλήγοντας όμως στο τέλος και πάλι στην λεπτομέρεια, λεπτομέρεια που άνοιγε το κουτί της Πανδώρας με τους αυτοσαρκασμούς και τις κριτικές προς πάσα κατεύθυνση. Δεν του έλειπε ποτέ το σκωπτικό πνεύμα, η ετοιμολογία και η αναζήτηση της ετυμολογίας κάθε λέξης με ότι αυτό σημαίνει για τον λόγο με πνεύμα, με πολιτική και ιστορική ευρυμάθεια και με κρίση εύστοχη για το χθες του κινήματος, για το σήμερα και το αύριο αυτού.
Ο σ. Γιώργος, μ’ αυτό το πνεύμα, από τα νεανικά του χρόνια εντάχθηκε στην αριστερά κι από τα πρώτα χρόνια της φοιτητικής του σταδιοδρομίας στοιχήθηκε στους Λαμπράκηδες και στην Π.Π.Σ.Π. Ενστερνίστηκε απ’ αυτά τα πρώτα χρόνια της ζωής του τις κομμουνιστικές ιδέες κι εντάχθηκε στο μαρξιστικό – λενινιστικό ρεύμα, δίχως ν’ απαρνηθεί ποτέ τίποτα από τις ιδέες και θέσεις που υπεράσπιζε και πρόβαλλε το μ-λ κίνημα στη χώρα μας.
Ακόμα και μετά το 1982, στα πρώτα χρόνια της ανασυγκρότησης του μ-λ κινήματος, μας αιφνιδίασε με το σκωπτικό πνεύμα του, με τους σαρκαστικούς του στίχους, που δεν είχαν μόνο την αρετή της λακωνικότητας, αλλά και την αρετή του μεστού και φιλοσοφημένου λόγου. Ανατρέχοντας στις «Προλεταριακές Σημαίες» της εποχής, μπορούμε να συναντήσουμε πολλές πινελιές των στίχων του σ. Γιώργου.
Στις διάφορες δοκιμασίες και ανακατατάξεις που διαβήκαμε ως οργάνωση, ο σ. Γιώργος συνέχιζε να είναι λιγομίλητος, αλλά πάντα με στοχασμό και μην χάνοντας ποτέ το δάσος πίσω από κάποιο δέντρο, ή… φρούτο της εποχής. Δεν παραμυθιαζότανε με τίποτα, παρότι θα μπορούσε να καταταχτεί στους ανθρώπους που τρέφονταν με ιστορίες οι οποίες μοιάζανε παραμυθένιες και όμως ήταν αληθινές, όπως και μαγεύονταν με τις αλήθειες της ιστορίας, που μερικές φορές μπορεί να φαντάζουν ως παραμυθένιες.
Τελικά ο σ. Γιώργος, μ’ αυτά και ‘κείνα και τα τόσα άλλα, έφυγε ήσυχος, μη χάνοντας το αέναο πνεύμα του, τον σαρκασμό και τις απρόβλεπτες ατάκες του που μας συνόδευσαν και μας συνοδεύουν μέχρι το τέλος της ζωής του. Ατάκες που συνοδεύουν ακόμα και τον ίδιο για το μακρύ ταξίδι που ξεκίνησε.
Και ‘μείς, η Άννα, η Θεοδωρίτσα, ο αδελφός του και τόσοι συγγενείς, φίλοι, σύντροφοί του, τον συνοδέψαμε και τον αποχαιρετίσαμε έτσι όπως επιθυμούσε, με έναν ΑΠΛΟ χαιρετισμό και πίνοντας το κονιάκ που μας κέρασε κι ακούγοντας τα τραγούδια που του αρέσανε και μας τα έπαιζε τόσες και τόσες φορές στην κιθάρα του. Αποχαιρετούμε λοιπόν, τον σ. Γιώργο με την ευχή «καλό κατευόδιο σ. Γιώργο».
Στέλιος Αγκούτογλου
