Φυσικά, το σημερινό πολιτικό τοπίο δεν μας προέκυψε από παρθενογένεση, γι' αυτό και επί της ουσίας αυτό που μπόρεσε να κάνει είναι να δείξει ότι τηρεί τις δεσμεύσεις του απέναντι στο κεφάλαιο και στον ιμπεριαλισμό, τις οποίες είχαν ήδη προσυπογράψει οι σημερινοί τρικομματικοί πρωταγωνιστές από την προεκλογική περίοδο αρκετά πριν τις πρώτες εκλογές. Πολλά ακούστηκαν και άλλα τόσα γράφτηκαν αυτούς τους μήνες της “εγκυμοσύνης” του νέου μνημονιακού πακέτου, προσπαθώντας να “εξηγήσουν” γιατί αυτή η καθυστέρηση να προωθηθούν μέτρα τα οποία είναι σε γενικές γραμμές συμφωνημένα.
Εμείς από την πλευρά μας με ένα σταθερό τρόπο, ως βασικούς λόγους (πέραν της οργής του λαού, κρυφής ή φανερής) εκτιμήσαμε τα αδιέξοδα και τις αντιφάσεις που προκαλούν οι λυσσασμένοι ανταγωνισμοί στο στρατόπεδο των ιμπεριαλιστών και με όλες τις διασταυρώσεις. Ανταγωνισμοί που εμπλέκονται και περιπλέκουν μια σωρεία αντιθέσεων και αντιφάσεων στο πλαίσιο της ντόπιας μεγαλοαστικής τάξης, του ντόπιου κεφαλαίου και του ντόπιου πολιτικού προσωπικού.
Και βέβαια ας μην υπερεκτιμούμε τα όρια της σημερινής πολιτικής λύσης που, όσο και αν έκανε στην πρώτη φάση τη βρόμικη δουλειά, παραμένει εύθραυστη και κατ' επέκταση όχι και τόσο φερέγγυα απέναντι στους ιμπεριαλιστές να υλοποιήσει σε βάθος χρόνου την επίθεση. Μην υποτιμάμε, δηλαδή, τα προβλήματα που δημιουργούνται απ' το γεγονός ότι το σημερινό πολιτικό σκηνικό είναι προσωρινό και μεταβατικό, χωρίς ταυτόχρονα να είναι ξεκάθαρο ποιοι θα καούν και ποιοι θα στηριχτούν στην όλη διαδρομή της μετάβασης, αν και οι πόντοι του κέντρου Σαμαρά έχουν ανέβει.
Τις καθυστερήσεις δεν τις προκάλεσαν ούτε θέματα τεχνικής φύσης ούτε βέβαια οι “ευαισθησίες” των εκπροσώπων του κεφαλαίου για τα εργασιακά δικαιώματα των εργαζομένων. Η κοροϊδία τους μετά από τρία ψηφισμένα μνημόνια δεν περνάει τόσο εύκολα. Οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, οι αγρότες και η νεολαία είναι ο μόνιμος στόχος όλων αυτών. Αλλωστε, αν “ξεψαχνίσεις” όλα τα μνημόνια, θα βρεις “σαφήνεια” μόνο ως προς τα μέτρα που στέλνουν τους εργαζόμενους στο απόσπασμα. Όλα τα άλλα για μείωση χρέους, για περιορισμό ελλειμμάτων, για ανάκαμψη, για επενδύσεις παραμένουν θολά και αβέβαια.
Οπότε πρέπει να καταλήξουμε αβίαστα στο συμπέρασμα ότι οι “διαπραγματεύσεις” και οι συγκρούσεις είναι καθαρά πολιτικές και, γιατί όχι, γεωστρατηγικές. Όχι ότι δεν υπάρχουν και οικονομικές πλευρές που μπερδεύουν τα δεδομένα, κυρίως όμως αυτό που πρέπει να ανησυχεί το λαό είναι τα αντικείμενα της μυστικής διπλωματίας και του μυστικού παζαριού που καμία κυρίαρχη πολιτική δύναμη, από ΧΑ μέχρι ΣΥΡΙΖΑ μαζί με τους κυβερνητικούς εταίρους, δεν θέλει και δεν μπορεί να αποκαλύψει στο λαό για να τον ενεργοποιήσει και να τον πολιτικοποιήσει παραπέρα.
Ο λαός βέβαια, ανεξάρτητα του πόσο και πώς αντιδρά, ψυχανεμίζεται για τα πολύ σοβαρά θέματα που συζητούνται μυστικά και τις μεγάλες απειλές που κρέμονται πάνω απ' το κεφάλι του.
Το θέμα είναι ότι συνεχίζει να βιώνει ήττες, συνεχίζει να βρίσκεται υπό την επήρεια ασφυκτικών συσχετισμών και βέβαια συνεχίζει να μην έχει βρει τα “νέα όπλα” της αντίστασης και της διεκδίκησης και παραμένει εγκλωβισμένος σε κατευθύνσεις που του παρέχει η Αριστερά “μας” και που κινούνται στον αστερισμό των αυταπατών τής δήθεν εκλογικής “διεξόδου” και των διακηρύξεων σωτηρίας του συστήματος από τα “αριστερά”.
Σίγουρα η έγκριση των νέων μέτρων, που θα δείξουν τα δόντια τους άμεσα, θα κάνει πιο μακρύ και βασανιστικό το δρόμο προς την ανατροπή των μέτρων και το δρόμο της διεκδίκησης των δικαιωμάτων που χάνονται. Ωστόσο υπογραμμίζεται ξανά ότι δεν υπάρχει επί της ουσίας άλλος δρόμος απ' αυτόν που θα χαράξει και θα βαδίσει ο λαός κόντρα στον καπιταλιστικό μονόδρομο. Οι επιθέσεις δεν θα σταματήσουν, τα μέτρα δεν θα είναι τελευταία, η ανεργία δεν θα καμφθεί, το χρέος (έστω και κουρεμένο) παραμένει η “δικαιολογία” της σκληρής επίθεσης. Οι δυνάμεις της εργασίας θα συνεχίσουν να είναι ο κύριος στόχος του ιμπεριαλισμού και του κεφαλαίου.
ΔΕΝ ΘΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΑΝ ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΜΕ
Γι' αυτό, προκειμένου να αλλάξουν οι συσχετισμοί μέσα στην κοινωνία πρέπει να αλλάξουν μέσα στο λαό. Και για να αλλάξουν μέσα στο λαό πρέπει ταυτόχρονα να αλλάξουν και μέσα στην Αριστερά. Και οι μόνοι που μπορούν να πετύχουν ανατροπές στην Αριστερά προς κομμουνιστική και επαναστατική κατεύθυνση είναι εκείνοι οι πρωτοπόροι αγωνιστές που έχουν κάνει τους λογαριασμούς τους και απέναντι στο σύστημα και απέναντι στο ρεφορμισμό. Αγωνιστές που καλούνται να συντονιστούν, να βρουν τα σημεία που τους ενώνουν και να πάρουν μετωπικές πλατιές πρωτοβουλίες μέσα στο λαό.
Με δύο στόχους: ο ένας θα αφορά την οικοδόμηση ΜΕΤΩΠΟΥ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ ΚΑΙ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ και ο άλλος την οικοδόμηση του κομμουνιστικού επαναστατικού υποκειμένου της εργατικής τάξης.
