Αντίθετα, τη δεύτερη μέρα από νωρίς άρχισε να γεμίζει το κέντρο της Αθήνας. Μέχρι να αρχίσει η επίθεση των ΜΑΤ υπολογίζεται ότι είχαν συγκεντρωθεί γύρω στις 70.000 λαού, ενώ εξακολουθούσε να έρχεται κόσμος, δημιουργώντας την εντύπωση ότι πάμε για μια μεγάλη συγκέντρωση.
Περίπου κατά τις 7 άρχισε η προσπάθεια των ΜΑΤ να διαλύσουν τη συγκέντρωση, με αφορμή τις γνωστές προκλήσεις. Άδειασαν μπόλικα χημικά και έκαναν εφόδους κατά των διαδηλωτών σε όλες τις πλευρές της πλατείας, εμπόδισαν άλλους να την πλησιάσουν, χρησιμοποίησαν και τα οχήματα ρίψης νερού. Τα χημικά και οι έφοδοι έφτασαν ως την κάτω πλευρά της πλατείας όπου βρισκόταν το ΠΑΜΕ. Παρ' όλα αυτά, οι διαδηλωτές δεν έφευγαν και γίνονταν προσπάθειες ανασυγκρότησης και επιστροφής στην πλατεία. Απ’ όλες τις πλευρές. Πολλά μπλοκ, ανάμεσά τους και της Πρωτοβουλίας, όπως και το ΠΑΜΕ που μετά το χτύπημα προσπάθησε να επιστρέψει στην πλατεία, παρέμειναν στην Αμαλίας για αρκετές ώρες παρά τις επιθέσεις.
Για άλλη μια φορά αποδείχτηκε ότι ο εργαζόμενος λαός θέλει αλλά και μπορεί να αντισταθεί, να διεκδικήσει και να ανατρέψει τις πολιτικές που τον οδηγούν στην εξαθλίωση. Κάποιοι, από ΣΥΡΙΖΑ μεριά κυρίως, που βιάστηκαν την πρώτη μέρα να δηλώσουν απογοητευμένοι και... ξαφνιασμένοι για τη «χαμηλή» μαζικότητα, καλό θα ήταν να αναλογιστούν τις ευθύνες τους όταν καλούσαν τους εργαζόμενους να απεργήσουν για την ανατροπή που θα οδηγήσει σε εκλογές που θα τους βγάλουν κυβερνήτες.
Το ίδιο θα πρέπει να κάνουν και αυτοί που έσπερναν το ηττοπαθές «ή τώρα ή ποτέ» και την τελευταία φαεινή της «γενικής πολιτικής απεργίας διαρκείας». Συνθήματα απογειωμένα που δεν πατάνε πουθενά και που το μόνο που κάνουν είναι να απαξιώνουν ακόμη και αυτές τις απεργίες και να απογοητεύουν τον κόσμο. Φυσικά, τέσσερις μήνες μετά τις εκλογές δεν ξεχάσανε και το σύνθημα «Κάτω η κυβέρνηση» σε όλες τις παραλλαγές του.
Αντί λοιπόν ακόμη και αγωνιστικές δυνάμεις να κινηθούν σε μια λογική οργάνωσης των εργαζομένων στους χώρους δουλειάς και κατοικίας για έναν αγώνα μακρόχρονο και διαρκείας, καλλιεργούν λογικές που κινούνται γύρω από το Κοινοβούλιο, εξαρτούν τις όποιες κινηματικές αντιδράσεις από τις εξελίξεις σε αυτό, κινούνται ουσιαστικά πίσω από τις ξεπουλημένες ηγεσίες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ που κατά τα άλλα τις καταγγέλλουν. Αυτό έδειξε όλο το προηγούμενο διάστημα που δεν υπήρξε καμιά ουσιαστική προσπάθεια να οργανωθούν αγώνες αλλά οι πάντες εξαρτούσαν τις όποιες κινήσεις τους ανάλογα με το πότε θα έρχονταν τα μέτρα και ο προϋπολογισμός στη Βουλή. Αποκορύφωμα αυτής της λογικής ήταν το σόου που έδωσε ο ΣΥΡΙΖΑ, με την κοινοβουλευτική του ομάδα να βγαίνει στο προαύλιο της Βουλής κατά τη διάρκεια της συγκέντρωσης τη δεύτερη μέρα με ένα πανό που καλούσε σε ανατροπή της κυβέρνησης, υπονοώντας προφανώς ότι αυτός πρέπει να είναι η επόμενη κυβέρνηση.
