Συνεχίζεται η απεργιακή κινητοποίηση των εργαζομένων στην Phonemarketing ενάντια στη νέα προσπάθεια της εργοδοσίας να επιβάλει την εκ περιτροπής εργασία. Με πείσμα οι εργαζόμενοι της επιχείρησης συνεχίζουν στο βηματισμό του απεργιακού αγώνα των 114 ημερών που είχαν ξεκινήσει τους προηγούμενους μήνες και ο οποίος είχε οδηγήσει σε έναν προσωρινό συμβιβασμό με την εργοδοσία. Σε αυτήν τη νέα φάση του αγώνα τους οι εργαζόμενοι της Phonemarketing έχουν ήδη κάνει αρκετές κινήσεις πλατιών καλεσμάτων και ενημέρωσης, την Πέμπτη 22 Νοέμβρη το μεσημέρι πραγματοποίησαν διαδήλωση στη Νέα Ιωνία, ενώ για την Κυριακή 25 Νοέμβρη το μεσημέρι διοργανώνουν ανοιχτό γλέντι για την οικονομική ενίσχυση του αγώνα τους.
Παρακάτω δημοσιεύουμε την επιστολή που μας έστειλε η Ελευθερία Δημητρίου, εργαζόμενη στην εταιρεία, στην οποία περιλαμβάνει και στοιχεία αποτίμησης τής πρώτης φάσης του αγώνα τους.
Τραγικές, αλλά και υπέρτατα αγωνιστικές, φιγούρες μοιάζουμε εμείς οι εργαζόμενοι της Phonemarketing έξω από την Φιλικής Εταιρίας 16, τη νέα μας διεύθυνση σαν εταιρία, έχοντας στήσει τα πανό μας κατά μήκος του δρόμου. Είναι 22 Νοεμβρίου, χειμώνας, και για άλλη μια φορά η συνέλευση εργαζομένων της εταιρίας έχει κηρύξει απεργία εδώ και ένα μήνα σχεδόν. Σημαντική μέρα για μας, γιατί πραγματοποιήσαμε μια πορεία μαζί με κόσμο που μας στηρίζει και μας στήριζε εξαρχής, με αφετηρία την Φιλικής Εταιρίας 16 και τερματισμό στην Εργασίας 2, στην αρχική διεύθυνση της εταιρίας όπου, κατά ένα παράξενο τρόπο, εδρεύει ακόμη το λογιστήριο και η διοίκηση της Phonemarketing. Και όλα αυτά γιατί η εργοδοσία τέλη σχεδόν Οκτώβρη αποφάσισε να προχωρήσει για δεύτερη φορά στην εφαρμογή του εσχάτου μέτρου της ''εκ περιτροπής εργασίας''.
Συνοπτικά, για όσους δεν γνωρίζουν για τον αγώνα μας, αλλά και για όσους τον παρακολουθούν από την αρχή του, η εργοδοσία της Εταιρίας Τηλεφωνικού Μάρκετινγκ Α.Ε. στις 21 του Μάρτη ώθησε τους εργαζόμενους σε απεργία που κράτησε 114 ημέρες, διότι θέλησε να επιβάλει το μέτρο της εκ περιτροπής εργασίας, υποχρεώνοντάς μας να δουλεύουμε ένα οχτάωρο μια φορά την εβδομάδα και μόνο, με εκατόν σαράντα ευρώ το μήνα. Η μόνη λύση για μας ήταν η κινητοποίηση, γιατί σε καμία περίπτωση δεν θα δεχόμασταν να γίνουμε σκλάβοι του 21ου αιώνα. Βέβαια, ένας τέτοιος αγώνας για τους περισσότερους από εμάς ήταν πρωτόγνωρος. Αρχικά, δεν φανταζόμασταν, ούτε κι εμείς οι ίδιοι, την τόσο μεγάλη διάρκειά του. Σημαντικός παράγοντας ήταν η στήριξη που είχαμε από αλληλέγγυους συνδικαλιστές βάσης, την επιτροπή κατοίκων Πευκακίων και γενικά όλη την τοπική κοινωνία της Νέας Ιωνίας, αλλά και από μέλη του ΣΕΤΗΠ, του χρηματοπιστωτικού κλάδου και της ομοσπονδίας. Το αποτέλεσμα, μετά από πολλές συζητήσεις της προσωρινής διοίκησης με την εργοδοσία, ήταν ο συμβιβασμός ο δικός μας με την πρόταση του εργοδότη για ένα πενθήμερο-τετράωρο από 17 Ιουλίου μέχρι 16 Οκτώβρη και έπειτα η επαναφορά μας στα αρχικά μας ωράρια. Όμως, μας εισήγαγε και τη μείωση του 15% για αρχή και έπειτα θα έκρινε ο ίδιος αν θα έπεφταν οι μισθοί μας κάτω από την τότε ισχύουσα γενική συλλογική σύμβαση «ανάλογα με τα οικονομικά αποτελέσματα της εταιρίας» (!!!) όπως μας είχε τονίσει...
Αξιολογώντας, λοιπόν, την προσπάθειά μας σαν εργαζόμενοι-απεργοί θα έλεγα ότι η πρώτη μας μεγάλη κινητοποίηση είχε αρκετές παρουσίες, ικανοποιητική συμμετοχή από εμάς τους ίδιους και πολύ πείσμα για την άρση του μέτρου. Βέβαια, αν κρίνω από τις συνθήκες με τις οποίες συμβιβαστήκαμε για να λήξουμε την απεργία, θα έλεγα ότι είχαμε φτάσει πλέον στο μέγιστο της εξάντλησης και της υπομονής στα μέσα του καλοκαιριού, οπότε -δυστυχώς- νιώθαμε ότι δεν υπάρχει άλλη λύση ούτε και διάθεση για συνέχιση. Από τη στιγμή που η γενική συνέλευση αποφάσισε να κάνουμε μια «νέα αρχή» για την Phonemarketing δεν έχουν σταματήσει να με ταλαιπωρούν στη συνείδησή μου κάποια λάθη και ερωτηματικά που αφορούν την εξέλιξη του αγώνα. Είναι γνωστό σε όλους όσους είναι εργαζόμενοι σε ένα χώρο με ιεραρχία-πυραμίδα ότι είμαστε εντολοδόχοι και διεκπεραιωτές. Δεν περίμενα, όμως, ότι αυτό το συναίσθημα θα κυριαρχεί και έξω από την πόρτα της εταιρίας, μέσα στην ίδια την απεργία που, για να έχει, κατά τη γνώμη μου, λυτρωτικό αποτέλεσμα, χρειάζεται διάθεση για Πρωτοβουλία, Αυτοοργάνωση και Ανεξαρτησία από το αίσθημα του ΦΟΒΟΥ. Αναρωτιέμαι ακόμη γιατί ακολούθησα τον δήθεν «σωστό δρόμο» που χάραξαν φορείς και στελέχη του κόκκινου κινήματος έστω και για λίγο. Τελικά, μαζί με αυτόν χαράχτηκαν και εργαζόμενοι, διαχωρίστηκαν σε απεργούς και μη, δραστήριους και υποτονικούς, ενωτικούς και διασπαστικούς. Δημιουργήθηκαν κομματικές ταμπέλες στο εργατικό δυναμικό και κλονίστηκε άσχημα η έννοια της συναδελφικότητας. Μονίμως υπήρχε το μονοπώλιο στο συντονισμό του αγώνα και είχαμε αφεθεί σε λογικές ανάθεσης, νιώθοντας ανάξιοι να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας, μακριά από κόμματα και ηγέτες. Είχε περάσει ένας μήνας απεργίας και μια ανοιχτή συγκέντρωση δεν είχαμε κάνει, ούτε μαζική πορεία με φορείς, τουλάχιστον από την τοπική κοινωνία της Νέας Ιωνίας. Μας είχαν δασκαλέψει να αποφεύγουμε τα ψηφίσματα για ανοιχτά καλέσματα, διότι υπήρχε ο κίνδυνος για τρομοκρατικές ενέργειες. Μήπως τελικά οι τρομοκράτες ήταν ανάμεσά μας; Παραδέχομαι λυπηρά ότι αργήσαμε να συνειδητοποιήσουμε που αποσκοπούν κάποιες τεχνικές περιχαράκωσης των εργαζομένων, όμως, γνωρίζουμε όλοι κατά βάθος ότι το κοινό πρόβλημα που μας ενώνει είναι αυτό το μέτρο της εξαθλίωσης αλλά και η εύρεση της καλύτερης δυνατής λύσης για την αντιμετώπισή του.
Η δεύτερη απόπειρα της εργοδοσίας να εφαρμόσει την εκ περιτροπής εργασία μονομερώς μάς έκανε να συγχωρέσουμε αυτόματα τους εαυτούς μας για τα λάθη στα οποία υποπέσαμε την πρώτη φορά. Η απεργία που έχει ξεκινήσει εδώ και ένα μήνα τώρα είναι στα χέρια των εργαζομένων πλέον, όσων έχουν μείνει, που είναι και πιο ενωμένοι από ποτέ.
Την Κυριακή στις 25/11/2012, στον χώρο των Κ.Ε.Π. της Νέας Ιωνίας κατά τη 1:30 το μεσημέρι, εμείς οι εργαζόμενοι της Phonemarketing διοργανώνουμε ένα γλέντι οικονομικής ενίσχυσης με live μουσική και dj. Προσκαλούμε όλους εσάς που δώσατε παρουσία, θάρρος και ιδέες στον αγώνα μας, αλλά και όλους όσους θέλουν απλά να τον αγκαλιάσουν.
Ελευθερία Δημητρίου
