Θεσσαλονίκη

Από δυο μεγάλες απεργιακές πορείες (το πρωί της Τρίτης και το πρωί της Τετάρτης) και από ένα συλλαλητήριο (την Τετάρτη το απόγευμα) χαρακτηρίστηκε το απεργιακό διήμερο 6 -7 Νοέμβρη στη Θεσσαλονίκη. Μεγάλες, αλλά όχι μεγαλειώδεις. Μεγάλες, αλλά αναντίστοιχες του μεγέθους της επίθεσης, της βαρβαρότητας των μέτρων που προωθεί το τρίτο μνημόνιο.
Η οργάνωση των εργαζομένων, το βάθεμα της πολιτικοποίησης και της συνειδητοποίησής τους, η συγκρότηση της εργατικής τάξης δεν έχει προχωρήσει, δεν έχει φτάσει στο επίπεδο που η αναμέτρηση με το κεφάλαιο και τους ιμπεριαλιστές απαιτεί.
Στην υπέρβαση των αδυναμιών αυτών δεν βοήθησαν οι εκλογικές αναμετρήσεις στα συνδιοικητικά όργανα (ΠΥΣΔΕ/ΠΕ, ΚΥΣΔΕ/ΠΕ) των εκπαιδευτικών την παραμονή της απεργίας, παρά τα θετικότατα αποτελέσματα που κατέγραψαν αριστερές δυνάμεις σε αυτά. Ούτε οι εικονικές καταλήψεις σε σχολεία και στη διεύθυνση δευτεροβάθμιας, ερήμην και μακριά των συναδέλφων. Ούτε ο εκβιαστικός και αποπροσανατολιστικός χαρακτήρας συνθημάτων του τύπου «Ή τώρα ή ποτέ» που ακούστηκε από διάφορες πλευρές στις πορείες. Ούτε βέβαια η επαναφορά του αιτήματος για εκλογές που ξανακούστηκε στην τελευταία πορεία. Η συμμετοχή των εργαζομένων στην απεργία και στις πορείες παρέμεινε σε χαμηλά επίπεδα, κατώτερα από την απεργία της 26ης Σεπτέμβρη. Αντίθετα, σε πολλούς από τους συμμετέχοντες έμεινε ένα αίσθημα απογοήτευσης, ανεπάρκειας, ματαιότητας.
Επίσης κατέρρευσε για άλλη μια φορά το επιχείρημα όλων όσοι μιλούν για εναλλακτικές μορφές αγώνα, αφού η πιο μαζική κινητοποίηση ήταν η απεργιακή συγκέντρωση-πορεία της Τρίτης το πρωί. Το απογευματινό συλλαλητήριο της Τετάρτης συγκέντρωσε κυρίως εργαζόμενους και δυνάμεις που αναφέρονται στην Αριστερά.
Η Πρωτοβουλία για Αριστερή Αντιιμπεριαλιστική Πρωτοβουλία αξιοποίησε το σύντομο διάστημα της προετοιμασίας της απεργίας για να συνομιλήσει με εργαζόμενους σε γειτονιές, σε χώρους δουλειάς (εργοτάξια ΟΤΑ, ΕΛΒΟ, νοσοκομεία, εργολαβικούς του ΑΠΘ), στις αφετηρίες των λεωφορείων, στον χώρο όπου διεξάγεται το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, σε χώρους νεολαίας. Με προκήρυξη, που διακινούσε όλο το απεργιακό διήμερο, καλεί τον λαό σε αγωνιστικό ξεσηκωμό ως τη μόνη διέξοδο. Και υποστηρίζει ότι «η οργάνωση του λαού στη δουλειά, στη γειτονιά, στα σχολεία και στις σχολές είναι ο μόνος δρόμος που μπορεί να δώσει προοπτική στους αγώνες, εκεί θα αναγνωρίσει τους εχθρούς και τους φίλους του, θα βρει ποια γραμμή πρέπει να ακολουθήσει απέναντι στη ζωή χωρίς δουλειά και δικαιώματα, απέναντι στη βαρβαρότητα της ΕΕ και του ΔΝΤ. Τότε ο λαός θα πάρει τη ζωή και τους αγώνες στα χέρια του.