Ο Σόρος ανοίγει «οίκους αλληλεγγύης» Δίκτυα αλληλεγγύης ή εξάρτησης;

Τα τελευταία χρόνια, πιο ιδιαίτερα τα τελευταία τρία που συμβαδίζουν με την εισαγωγή των διαδοχικών «μνημονίων» στη ζωή μας, έχουμε ταυτόχρονα και την έξαρση των διαφόρων δικτύων αλληλεγγύης. Από την πλειοψηφία των ιδεολογικών, πολιτικών και κοινωνικών ρευμάτων που παρεμβαίνουν με έναν τρόπο στη δημόσια ζωή. Με διαφορετικές διακηρύξεις, αφετηρίες, μορφές ο καθένας, αλλά, τελικά, με την ίδια λογική να κυριαρχεί: υποταγή στις κυρίαρχες πολιτικές του συστήματος από τη μία και έλλειψη εμπιστοσύνης στις δυνάμεις του λαού για οργάνωση και πάλη από την άλλη -η θεώρηση της «ριζοσπαστικής» πλευράς-, συμπληρωματική δράση στις κυρίαρχες πολιτικές του συστήματος και έκφανση φιλανθρωπίας ως προς το «πλήθος» -η «συστημική» πλευρά-. Έχουμε ήδη αναφερθεί στη διπολική αυτή θεώρηση η οποία, όσον αφορά τη «ριζοσπαστική» πλευρά, βαίνει όλο και πιο ακίνδυνη για το σύστημα, σε σημείο που να μη γίνεται πλέον διακριτή από επίσημους, συστημικούς φορείς, ειδικά όσο αποφεύγει να δώσει τη μάχη στο μέτωπο της καθημερινής ταξικής πάλης, προσπερνώντας το ζήτημα της αντίστασης στις κεντρικές πολιτικές του συστήματος και προάσπισης των όποιων δικαιωμάτων καταργούνται. Από μία άποψη, βέβαια, είναι αυτή ακριβώς η κατάργηση των δικαιωμάτων που δίνει το ζωτικό χώρο ανάπτυξης τέτοιων απόψεων και δράσεων και σε σημείο μάλιστα να θεωρούν ότι το σύστημα «δουλεύει» για αυτούς, οδηγώντας την κοινωνία στην... «αυτοοργάνωσή» της.
Το γεγονός ότι μεγάλα συμφέροντα, όπως αυτά που αντιπροσωπεύει ο Τζορτζ Σόρος, ο οποίος έσπευσε να ανακοινώσει την ίδρυση «οίκων αλληλεγγύης» που θα παρέχουν σίτιση και υπηρεσίες έκτακτης ανάγκης σε «έλληνες πολίτες που δοκιμάζονται από την οικονομική κρίση, καθώς και καταφύγιο στους εκατοντάδες χιλιάδες μετανάστες και στους αιτούντες ασύλου που έχουν εγκλωβιστεί στην Ελλάδα», οσμίζονται τον ίδιο χώρο, διαβλέπουν τις δυνατότητες που τους ανοίγονται και τον χρησιμοποιούν στην αντίθεσή τους με τα ευρωπαϊκά κεφάλαια καταδεικνύουν και από μια άλλη σκοπιά το σαθρό βάθρο αυτών των εγχειρημάτων.
Το κενό που αφήνει το κράτος αποσυρόμενο -μονομερώς θα σχολιάζαμε επίσης- από τομείς κοινωνικής παροχής που είχαν κατακτηθεί σε περασμένο χρόνο δεν αδυνατίζει το σύστημα, όπως αφήνουν κάποιοι να εννοηθεί, αλλά το αντίθετο. Όπως δείχνει και το εγχείρημα του Σόρος, το θέμα δικτύωσης με τον κόσμο που πλήττεται από τα μέτρα δεν έχει να κάνει μόνο με τη διατήρηση ενός δυναμικού από τη μετάβαση στην πλήρη εξαθλίωση, αλλά ανοίγει γέφυρες χειραγώγησης και χρησιμοποίησης αυτής της παροχής για πολιτικές και άλλου είδους πιέσεις. Διαβάζοντας πίσω από τις μεγάλες λέξεις (αλληλεγγύη, αξιοπρέπεια, ανοιχτή κοινωνία, ιδανικά κ.ά.) που έχουν γίνει ψωμοτύρι στα χείλια εκπροσώπων του συστήματος, χάνοντας τελικά το νόημά τους, η διακήρυξη του Σόρος βρίθει πολιτικών σηματοδοτήσεων: Μέσω αυτού του εγχειρήματος ο Σόρος καταφέρεται εναντίον της πολιτικής λιτότητας της Μέρκελ και της ΕΕ που θέλει αυτή να οικοδομήσει και πλασάρεται σαν ο πρεσβευτής των «θεμελιακών» αξιών της Ε.Ε. της αλληλεγγύης και όχι της πειθαρχίας, παίρνοντας έτσι την ιδεολογική ρεβάνς για το σημαίνον της κάθε δύναμης. Η αναφορά στη Χρυσή Αυγή και τον Β' Π.Π. και το ποιες ήταν οι δυνάμεις που πολέμησαν το φασισμό μόνο τυχαία δεν ήταν, αλλά επίσης και ότι ιδεολογικά το εγχείρημα πατάει στη θεώρηση του Καρλ Πόπερ, που υπήρξε πνευματικός πατέρας του Σόρος, για την ανοιχτή κοινωνία και τους εχθρούς της.
Μετά και το ΔΝΤ και την εμπλοκή του στην ελληνική περίπτωση, αποτελεί άλλη μία οργανωμένη έκφραση των αμερικανικών συμφερόντων στην ελληνική κοινωνία της κρίσης, διαθέσιμη προς πάσα χρήση, πολιτική, ιδεολογική αλλά και οικονομική.
Τελειώνοντας το σχόλιο αυτό, δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι το πεδίο στο οποίο πολλοί επενδύουν να δώσουν τη μάχη, αυτό της δημιουργίας δομών αλληλεγγύης, παρακάμπτοντας τη συζήτηση για το πολιτικό πλαίσιο συγκρότησής τους ή όταν συγκροτούνται σε λάθος πολιτική βάση, είναι προνομιακό για το κεφάλαιο και τους εκφραστές του όπως ο Σόρος. Και αυτό γιατί έχουν την οικονομική δυνατότητα να δημιουργήσουν, να συντηρήσουν και να ελέγξουν τελικά αυτές τις δομές.

Π.Γ.