3 ΕΠΟΧΙΚΟΙ ΠΥΡΟΣΒΕΣΤΕΣ ΝΕΚΡΟΙ

Ένοχοι το σύστημα και οι πολιτικοί του εκπρόσωποι

Την Τετάρτη 11 Ιουλίου, 3 εποχικοί πυροσβέστες σκοτώθηκαν κατά την προσπάθεια κατάσβεσης πυρκαγιάς σε φαράγγι στο νομό Ρεθύμνου, ενώ ένας τέταρτος χαροπαλεύει στο νοσοκομείο.
Την επόμενη μέρα, ο Καραμανλής με εμετική υποκρισία ευχαρίστησε τους πυροσβέστες που θυσιάζονται στη μάχη με τις φωτιές. Ο Πολύδωρας λίγες μέρες πριν ζήτησε από το λαό να στηρίξει τους πυροσβέστες, ενώ ο Παπανδρέου, την επομένη της καταστροφής της Πάρνηθας, είχε ζητήσει από όλους τους βουλευτές να τηρήσουν ενός λεπτού σιγή για τους δύο νεκρούς από την πυρκαγιά στη Λάρισα.
Όλοι αυτοί, λοιπόν, που θα έπρεπε να καταδικαστούν ως ένοχοι για τους θανάτους αυτών των ανθρώπων, έχουν το θράσος να εμφανίζονται ως θρηνούντες και ως τιμητές τους.
Γιατί ποιος άλλος θα μπορούσε να είναι ο ένοχος αν όχι οι πολιτικοί εκπρόσωποι και υποστηρικτές του σάπιου καπιταλιστικού συστήματος που μαζί με το περιβάλλον έχει καταντήσει την ανθρώπινη ζωή αναλώσιμο υλικό, όπως φάνηκε ολοκάθαρα και με τους θανάτους των πυροσβεστών; Και ας μη μας μιλήσουν πάλι όλοι οι αρμόδιοι για «την κακιά την ώρα». Είναι, άλλωστε, πολύ εύγλωττη και αποκαλυπτική η καταγγελία του προέδρου του Σωματείου Εποχικών Πυροσβεστών Ηρακλείου για τα ανύπαρκτα μέτρα προστασίας και τον ανύπαρκτο εξοπλισμό, για την ελλιπή εκπαίδευση και για την αδιαφορία του υπουργείου και του Πυροσβεστικού Σώματος για τις τύχες όλων αυτών των ανθρώπων.
Το ζήτημα, όμως, δεν ξεκινά ούτε τελειώνει στην αμέλεια των υπευθύνων ή στην ανυπαρξία κονδυλίων, όπως θα σπεύσουν κάποιοι να τονίσουν. Όπως και σε όλους τους εργασιακούς κλάδους (τόσο στον ιδιωτικό όσο και στο δημόσιο τομέα) εδώ και αρκετά χρόνια υλοποιούνται οι προσλήψεις συμβασιούχων και εποχικών υπαλλήλων, με στόχο την κατάργηση της μονιμότητας, έτσι και στο χώρο των πυροσβεστών το καθεστώς των «μη διορισμών και προσλήψεων» έχει επεκταθεί ραγδαία. Καθεστώς που επιτρέπει την πρόσληψη εποχικού και ανειδίκευτου-άπειρου προσωπικού σε θέσεις που απαιτούν ειδίκευση και γνώση. Θέσεις όπου η απειρία ισοδυναμεί πολλές φορές με «εισιτήριο» για το θάνατο. Το έχουμε δει να συμβαίνει δεκάδες φορές. Στα γιαπιά, στα εργοτάξια, στα εργοστάσια, στα ορυχεία, στα λιμάνια. Σε μικρές ή μεγαλύτερες εταιρείες. Αποτέλεσμά τους, τα εκατοντάδες εργατικά ατυχήματα, αλλά και η συνολική χειροτέρευση των όρων δουλειάς, ακόμη και για τους ειδικευμένους εργαζόμενους οι οποίοι νιώθουν την πίεση της θανατηφόρας «ευελιξίας» του κεφάλαιου και της εργοδοσίας.
Η πολιτική αυτή είναι κομμάτι της συνολικής επίθεσης στα εργασιακά δικαιώματα του λαού. Αξιοποιεί την πίεση της ανεργίας (που η ίδια δημιουργεί) πάνω στους νέους ανθρώπους και προσπαθεί να τους σπείρει την αυταπάτη ότι έτσι τους λύνει το πρόβλημα της επιβίωσης. Ωστόσο, όπως αποδείχθηκε τραγικά τις τελευταίες μέρες, τους καθιστά αναλώσιμα υλικά μιας χρήσης.
Παρά την προσπάθεια να «κουκουλωθούν» οι πραγματικές ευθύνες γι’ αυτό το περιστατικό, παρά το γεγονός ότι τα εργασιακά δικαιώματα και οι υποχρεώσεις του κράτους-εργοδότη πάνε να θαφτούν κάτω από την ταμπέλα «κοινωνικό λειτούργημα» πρέπει να γίνει κατανοητό ότι -και σε αυτόν τον κλάδο- οι διεκδικήσεις των εργαζομένων-δασοπυροσβεστών για ανθρώπινες συνθήκες δουλειάς, για πραγματικά μέτρα προστασίας, αλλά και για το δικαίωμά τους στη σταθερή και μόνιμη δουλειά είναι ζήτημα πρώτης γραμμής. Και δεν μπορεί να πνιγεί μέσα στα κροκοδείλια δάκρυα των εκπροσώπων της αστικής τάξης.